vrijdag 25 mei 2012

Canyonlands en The Arches

Zaterdag 19 mei


We zijn al vroeg wakker, onze auto is weer in orde dus we kunnen weer “on the road”. Omdat we hier een hele week vastgezeten hebben, rijden we nu ineens naar Capitol Reef National Park. We rijden via de Highway 12, volgens de boekjes één van de mooiste wegen van de USA en gelijk hebben ze. Ik heb eigenlijk geen foto’s genomen op de Highway 12 omdat ik de hele tijd vol verbazing rondgekeken heb, zo prachtig, zo ongelooflijk mooi. De natuur in Zuid-Utah is ongelooflijk en toch overal verschillend, we hebben al veel gezien maar dit stukje van de States heeft echt de mooiste landschappen die we tot hiertoe gezien hebben. Als we bij Capitol Reef aankomen staat er een bordje met “campground full” maar na een gesprekje met de Camp Host krijgen we een schitterend plekje, onder de bomen. De camping is gelegen in de vallei waar vroeger een Mormonen nederzetting was, er zijn nog verschillende boomgaarden waar nu, jammer genoeg geen fruit aan hangt maar het is een zalig plekje.


Zondag 20 mei


Gelukkige Verjaardag Ils


We gaan vandaag Capitol Reef verkennen, ik had daar eigenlijk niet zo veel van verwacht maar wat is het hier mooi. Capitol Reef is weer heel anders dan de vorige Nationale Parken, waar Bryce eerder sprookjesachtig is, is Capitol Reef ongelooflijk ruig. Er zijn een paar off-road wegen en die kunnen we natuurlijk niet laten liggen en hier staan we met verbazing te kijken naar de hoge, rechte rotswanden, de Josmobiel lijkt wel een Matchboxke. Onderweg komen we nog een paar Belgen tegen waar we een hele toffe babbel mee hebben en dan gaan we terug naar ons plekje op de camping. We ontmoeten daar een Amerikaan die persé met ons over koers wil praten want omdat wij Belgen zijn moeten we toch iets over de koers weten, ongelooflijk wat die mens allemaal wist en wie hij allemaal kende. Hij wist zelfs dat Adri Van de Poel een schoonzoon was van Poulidor en toen hij zei dat Eddy Merckx in de tour stukken beter was dan Lance Armstrong kon hij bij de Jos niks meer verkeerd doen. We hebben hem uitgenodigd in België en belooft dat we met hem naar de Ronde van Vlaanderen gaan kijken.


Maandag 21 mei


We vertrekken uit het ruige Western landschap van Capitol Reef en rijden Highway 95 op, we zien wel waar we vandaag terecht komen. Het landschap verandert maar wordt zeker niet minder mooi, we komen aan de Noordelijke uitlopers van Lake Powell. We wilden hier eerst overnachten maar de oevers zijn kaal, er staan nergens bomen en het is inmiddels heel warm geworden dus rijden we verder. Een eindje verder komen we bij Natural Bridges, een klein Nationaal Parkje en daar rijden we de camping op. We maken een rondrit door het parkje en bekijken de natuurlijke bruggen, het is wel mooi maar niet echt spectaculair toch zeker niet in verhouding met wat we de laatste weken gezien hebben.


Dinsdag 22 mei


Vandaag gaat het richting Canyonlands, eerst doen we in Monticello de broodnodige boodschappen en bellen met onze kinderen. Als we staan te tanken komt er iemand van het plaatsje buurten en als hij hoort dat we in Canyonlands gaan overnachten zegt hij : “niet doen, veel te warm en veel te veel wind” maar we denken dat het wel mee zal vallen. Als we aan het Nationaal Park aankomen is deze keer de camping echt bomvol, er is nog een camping juist buiten het park maar dat is één grote zandbak. Een kilometer of 7 van Canyonlands liggen de gronden van BLM (Bureau of Landmanagment) en daar mag je altijd gratis overnachten, er zijn er meer op dit idee gekomen want er staan verschillende mobilhomes en tenten. De man die we gesproken hebben aan het tankstation had gelijk, de wind raast hier over de vlakte erger dan aan het strand van Oostduinkerke op een stormachtige dag zodat we na een paar uur totaal gezandstraald zijn. Tegen avond gaat de wind een beetje liggen ofwel worden we het gewoon en het is aangenaam warm hier.


Woensdag 23 mei


Wij zijn al vroeg op de camping in Canyonlands en er is een mooi plekje vrij, we hangen een briefje met “bezet” aan onze site en gaan het Nationaal Park verkennen. Er zijn hier een paar offroad wegen en hoe ik ook probeer van : “de auto is juist uit de garage”, er is niks aan te doen en iets later rijden we door los zand en over rotsachtige wegen maar het is echt prachtig hier. Canyonlands is één grote wildernis van rotsen in de raarste vormen en kleuren, het is weer heel anders dan de vorige parken maar weer heel mooi. We zitten nu in het Zuidelijke deel van Canyonlands en om in het Noordelijke deel te komen moet je een heel stuk omrijden, misschien doen we dat morgen.


Donderdag 24 mei


We rijden vandaag tot Nationaal Park The Arches en van daaruit kunnen we gemakkelijk naar het noordelijk gedeelte van Canyonlands. Als we bij het Nationaal Park aankomen is de camping helemaal vol voor de volgende vijf dagen dus besluiten we iets buiten het park te zoeken. We verkennen al een stukje van The Arches en dit is echt wondermooi, niet alleen de natuurlijke bogen maar ook de ongelooflijke vormen en kleuren van de zandstenen rotsen. Al hebben we vandaag nog maar een deel van The Arches gezien, dit park is echt de absolute top. Een paar mijl buiten het park kan je kamperen vlakbij de Rio Colorado en daar is nog een mooi plekje vrij, het is dit weekend Memorial Day en daarom zitten alle campings afgeladen vol. Omdat we blij zijn dat we een mooie plek hebben gaan we hier drie dagen blijven en van hieruit The Arches, Canyonlands en Dead Horse State Park doen.


Vrijdag 25 mei


Er staat een strakke wind als we naar The Arches rijden, hij raast over de vlakte zodat het woestijnzand in onze oren, ogen en tussen onze tanden zit. Maar de stormachtige wind is niet half zo erg dan de bus met Japanners die ze hier gedropt hebben. Op de uitzichtpunten springen ze rond, trappen op je voeten, proberen de Jos omver te duwen en dat allemaal voor de ultieme foto, het zijn een stel degoutante mensen en het allerlaatste land waar ik ooit naartoe wil is Japan. The Arches is een wonder van de natuur, zoals alle parken in Zuid-Utah. Wat de natuur hier gecreëerd heeft dat krijgt geen mens ooit voor mekaar. Morgen gaan we naar Dead Horse State Park en Canyonlands;

vrijdag 18 mei 2012

Bryce Canyon en autopech

Vrijdag 11 mei


Gelukkige Verjaardag Mieke
Feliz Cumpleaños Gaby


Met een auto vol propere kleren en frisse lakens op ons bed zijn we op weg naar Bryce Canyon. Onderweg bij een winkel zie ik een paar gezinnen lopen, ze zijn gekleed zoals 100 jaar geleden en de meisje hebben hun lange vlechten netjes in een haarnetje zitten. Ze lijken op Mennonieten maar bij navraag blijken het Mormonen te zijn van een oude, strenge orde en die schijnen hier vooral in Zuid-Utah te wonen. Hoewel polygamie officieel niet meer bestaat en eigenlijk illegaal is, zijn er bij deze groep nog veel mannen die twee of drie vrouwen en gezinnen hebben, ik weet niet hoe het er daar aan toe gaat maar de gezinnen die ik gezien hebben zagen er allemaal even triest en wereldvreemd uit. Wij rijden door het Cedar Breaks National Monument en hier en daar ligt nog sneeuw maar het is niet echt koud. 15 km voor Bryce National Park ligt een prachtige camping in de bossen en daar gaan we 2 nachten blijven, in het park zelf zitten de campings propvol en het is er hoger dus kouder.


Zaterdag 12 mei



We staan sprakeloos te staren naar Bryce Canyon, kleurige rotsformaties en enorme velden met rode, roze en oranje spitsen. Hoe is het mogelijk dat wind en water zo iets wonderlijk mooi kunnen creëren hebben, echt waar Bryce Canyon daar zijn geen woorden voor. We rijden helemaal tot het einde van het park en overal is het mooi en overal waar je stopt zijn de mensen stil van verwondering. Morgen gaan we hier een wandeling maken maar voor vandaag is het genoeg geweest, we rijden terug naar de camping om onze barbecue aan te steken.



Zondag 13 mei



Toen we vanmorgen richting Bryce Canyon reden voelden we dat er iets mis was met de auto. Het leek of er iets mis was met de remmen en er kwam rook uit. Toen we langs de kant stonden stopte er een Amerikaan die we in Zion Valley tegen gekomen zijn, hij wist ons te vertellen dat er vlak voor de ingang van de Canyon een garage is. Terwijl wij daar bleven wachten is hij gaan kijken en gaan horen of we morgenvroeg langs mochten komen, echt een hele toffe mens. We zijn dan heel stillekes tot de camping, rechtover de garage, gereden en morgen zullen we dan wel horen wat er aan de hand is. We laten onze auto op de camping en stappen op de shuttle bus die ons, gratis, overal in de canyon brengt. We maken een wandeling van het éne uitzichtpunt naar het andere en bewonderen nog maar eens de grillige schoonheid van Bryce Canyon. Bryce Canyon is genoemd naar Ebenezer Bryce, de man had een boerderij vlakbij de canyon en hij noemde het : “a hell of a place to loose a cow” en daar had de mens gelijk in.


Maandag 14 mei


Gelukkige Verjaardag Eric


We stonden vanmorgen al om 8 uur bij de garage en ze zijn er direct aan begonnen. Onze Amerikaanse vriend kwam speciaal nog even langs om te kijken of hij nog iets kon doen, wij hebben hem hartelijk bedankt en hopelijk komen we mekaar nog eens tegen. Na nazicht bleek er niets mis te zijn met de remmen maar het linker voorwiel stond helemaal los, door het gewicht van de auto hebben we daar niks van gevoeld maar de kogellagers moeten dringend vervangen worden want zo is het niet meer veilig. Normaal gezien is dat geen groot probleem maar Mercedes is hier in de USA altijd moeilijk en dus moeten we een week wachten op de onderdelen. Als we nu bij een grote stad zouden zitten dan hadden we de onderdelen natuurlijk veel sneller maar Bryce Canyon ligt heel afgelegen vandaar die week wachten. We zijn dan terug naar de camping gegaan en hebben een week bijgeboekt, de camping in het Nationale Park is wel iets goedkoper maar dan zit je een hele week in het bos en hier hebben ze een winkel, wasserij en een zwembad. Dat wordt een weekje extra Bryce Canyon maar er zijn erger dingen dan vastzitten op één van de mooiste plekjes op de wereld.



Dinsdag 15 mei t/m vrijdag 18 mei


Gelukkige verjaardag moemoe.


We hebben heel de week wat rondgehangen op de camping en af en toe zijn we nog eens op de shuttle bus richting Bryce Canyon gestapt, de chauffeur kent ons al en brengt ons tot helemaal op de camping. We zitten op camping “Ruby’s Inn”, ze hebben hier ook een paar hotels, een paar motels, een winkel, een garage, 3 restaurants, ze verhuren quads en paarden en fietsen, dus van alles en nog wat. Ruby’s Inn is een enorm bedrijf en het knappe eraan is dat het allemaal familie is. In het begin van de vorige eeuw is Rueben (Ruby) Syrett met een klein pensionnetje begonnen en dat is uitgegroeid tot een miljoenenbedrijf waar nu zijn talrijke klein- en achterkleinkinderen werken. Omdat we hier heel de week zitten zijn we dat natuurlijk allemaal te weten gekomen, wat moet je ook anders een hele week doen dan wat babbelen met de mensen hier. Vrijdagmorgen zijn onze nieuwe kogellagers aangekomen en een paar uur later is alles geïnstalleerd dus morgen rijden we verder. Het is vandaag een stuk kouder dan de vorige dagen, hier op deze hoogte kan het snel veranderen. Gisteren zaten we te bakken in de zon en vandaag waren er een paar sneeuwbuien, vannacht wordt het -3 graden.

donderdag 10 mei 2012

Zion Valley

Vrijdag 4 mei



Vandaag gaan we een boottocht van 2,5 uur maken over Lake Powell, het meer is enorm grillig van vorm en er zijn ontelbare kleine canyons omdat er bijna geen wegen, rond het meer, zijn is de boot de enige manier om er iets van te zien. Het is vandaag bloedheet maar op de boot is het zalig, op het meer waait een windje en als we in de canyons varen geven de hoge rotswanden schaduw. Lake Powell is echt mooi en de 2,5 uur varen zijn voorbij gevlogen. Wij zijn hier ook nog een heel gezelschap Belgen tegengekomen, we wisten meteen, zonder te vragen, dat het Belgen waren want ze waren allemaal aan het eten en bier aan het drinken. Wij hebben hen heel ons verhaal moeten vertellen en ze hebben dat heel de tijd gefilmd, nog efkes en we krijgen sterallures. Tegen de avond zijn we, een uurtje van Lake Powell, naar de Colorado rivier gereden en daar blijven we een paar dagen op een camping.


Zaterdag 5 mei



We blijven nog een dagje langer op de kleine camping aan de Rio Colorado. Het plekje aan de rivier heet Lees Ferry en was vroeger de enige doorwaadbare plaats aan de Rio Colorado. Nu vertrekken hier veel grote rafts voor een trip van bijna 400 km en ze zijn drie weken onderweg. We zien een paar boten vertrekken, er zitten ongeveer 10 mensen en een berg bevoorrading op. Op de camping ontmoeten we een heel opmerkelijke vrouw, je ontmoet veel mensen maar Helen gaan we nooit meer vergeten. Helen heeft heel de wereld rondgereisd, ze is echt overal geweest en ze kent zelfs Manneke Pis. Ze is 88 jaar en gaat morgen een wandeling van 15 km doen door de bergen in Coyote Bute, er mag daar maar heel beperkt gewandeld worden en ze probeerde al jaren om uitgeloot te worden. Helen is ongelooflijk fit, ze gaat niet maar loopt over de camping en ze spring in en uit haar camionet gelijk een jong meisje, echt een supermadam.



Zondag 6 mei



We nemen afscheid van Helen en vertrekken uit Lees Ferry. We rijden langs de Vermillion Cliffs, prachtig gekleurde rotsen waar je niet op uitgekeken geraakt. We wilden eigenlijk ook nog naar de North Rim van de Grand Canyon maar die gaat 15 mei pas open en daar gaan we niet op wachten. De camping aan Jacob’s Lake is ook nog gesloten maar dat is hier geen enkel probleem, in het National Forest mag je overal vrij staan. Wij rijden een bosweggetje in en vinden een schitterend plekje, we zoeken een hoop hout bijeen en zitten tot laat bij ons kampvuur, morgen rijden we Utah binnen.



Maandag 7 mei



We zijn al vroeg op weg en proberen nog eens contact te krijgen met het thuisfront. Tegen de middag rijden we Zion National Park binnen, ons eerste werk is een plekje vinden op de camping want het is druk hier. We installeren ons op ons plekje voor de volgende drie dagen en genieten van het prachtig uitzicht. Omdat we geen zin hebben om nog te gaan rijden maken we een stevige wandeling langs de rivier, Zion is echt mooi, het is een heel ander park dan de Grand Canyon, dat is immens maar je bekijkt het meer van een afstand en hier zit je echt midden in de vallei, in de natuur en dan beleef je het toch veel meer.



Dinsdag 8 mei



Vandaag gaan we een stuk van het park doen waar geen auto’s mogen rijden, er is een shuttle bus en die stopt aan verschillende punten en de bus is natuurlijk perfect aangepast. We stappen uit bij een uitzichtpunt en wandelen dan naar het volgende, dat kan gemakkelijk want de vallei is redelijk vlak. Op het einde van de vallei ligt de River Walk, het 2 km lange wandelpad volgt de Virgin River door de kloof waar de rode, zandstenen wanden tot 600 m hoog zijn. Het wandelpad gaat soms redelijk steil voor de Jos maar er is altijd wel één of andere Amerikaan die een stukje wil duwen en zo geraken we tot aan de rivier. Terug op de camping is het weer een drukte van belang bij de Josmobiel zodat we met veel moeite gauw kunnen eten maar dat is geen enkel probleem want het is echt gezellig hier bij de auto.



Woensdag 9 mei



We gaan vandaag de andere kant van Zion verkennen, gisteren was het wat bewolkt maar vandaag is het al van ’s morgens vroeg zonnig en heel warm. We moeten door een paar smalle tunnels rijden en daar is het enorm druk, wij mogen er door als we onze spiegels inklappen maar voor de bredere mobilhomes wordt het verkeer tegen gehouden en dan krijg je al gauw een hele file. Ook hier is Zion Valley prachtig, de rotsen van zandsteen hebben heel speciale vormen en schitterende kleuren, voorlopig staat Zion Valley bij mij op nummer 1. We bezoeken ook nog even het museum en bekijken daar een film over het park, zo komen we wat meer te weten over Zion en zijn vroegere bewoners. De vallei werd vroeger bewoond door verschillende Indianenstammen maar op het einde van de 19de eeuw zochten de Mormonen hier een toevluchtsoord en gaven de vallei de naam Zion Valley, tegenwoordig is ongeveer 70% van de inwoners van Utah Mormoons. Op de camping krijgen we van een Amerikaan een hoop brochures over alle parken in Utah, zo hebben we weer wat te lezen en kunnen we ons al een beetje voorbereiden.



Donderdag 10 mei



We vertrekken van het mooiste plekje waar we tot hiertoe gestaan hebben en rijden naar Kolob Canyon, het noordelijke deel van Zion Valley. Kolob Canyon is niet groot, er loopt een weg door van 7 km maar elke meter is de moeite waard, het is wondermooi hier. Omdat we de laatste tijd veel in Nationale Parken en bij de rivieren gestaan hebben wordt het stilaan tijd dat we een privé camping opzoeken, de was begint uit de auto te puilen. In Cedar City vinden we een camping waar ze zowel wasmachines als wi-fi hebben, ze hebben 3 wasmachines en ik zet ze allemaal tegelijk in gang. Ondertussen rijden we nog eens langs Wal-Mart voor de bevoorrading, vanaf morgen zitten we weer een hele tijd in de Nationale Parken maar de ijskast is goed gevuld, we kunnen er tegen.

donderdag 3 mei 2012

Grand Canyon en Monument Valley

Vrijdag 27 april

De lucht is opgeklaard boven Flagstaff en wij hebben goed geslapen bij The Museum Club. We zijn op weg naar de Grand Canyon en rijden op ons gemakske door het National Forest omdat we al een camping gereserveerd hebben moeten we ons nergens voor haasten. Aangekomen bij de Grand Canyon gaan we eerst naar de camping en zoeken ons plekje voor de volgende dagen, we hebben weer een schitterend plekje gekregen. Bij het informatiecentrum krijgen we een toelating om op Hermit Road te rijden, normaal mogen daar alleen bussen rijden maar wij krijgen de code om de slagbomen te openen. Het is echt onvoorstelbaar hoe in de States alles geregeld is voor de gehandicapten, ze doen hier echt al het mogelijke om alles aan te passen en toegankelijk te maken, voor de Amerikanen is dat maar normaal maar voor ons is het een wereld van verschil. Morgen gaan we de canyon bewonderen.

Zaterdag 28 april

De zon schijnt en het is lekker warm en wij staan met onze mond ver open van verbazing naar de Grand Canyon te kijken. De Grand Canyon is groots, adembenemend en zo onvoorstelbaar mooi, echt er zijn geen woorden voor. Ik kan er echt met mijn verstand niet bij hoe het mogelijk is dat zo’n rivier, de Colorado rivier, zo’n enorme kloof kan gemaakt hebben. We rijden, met onze speciale vergunning, over Hermit Road en bij welk uitzichtpunt we ook stoppen het is overal even schitterend, niet normaal. We blijven op Hermit Road tot de zon onder gaat boven de Canyon en dan trekken we terug naar de camping.

Zondag 29 april

Het is weer zonnig boven de Grand Canyon, wij gaan even langs bij het informatiecentrum en bekijken daar een film over de Grand Canyon met prachtige beelden en een hoop informatie. We profiteren nog maar eens van onze vergunning om over Hermit Road te rijden, het is hier veel rustiger dan aan de andere kant van de Canyon die wel voor autoverkeer open is. ’s Middags parkeren we de Josmobiel aan de rand van de Canyon en als de Jos op de lift zit hangt hij een klein stukje boven de kloof, hij heeft in ieder geval een prachtig uitzicht van daar en hij zit heel veilig. Er gebeuren hier regelmatig ongevallen door de onvoorzichtigheid van de mensen, ze halen allerlei stunten uit om de ultieme foto te maken. Gisteren was er een uitzichtpunt afgesloten omdat er iemand naar beneden gevallen was, toen wij daar aankwamen waren ze op de helikopter aan het wachten. Vandaag hoorden we vertellen dat de jongen dood terug gevonden is, hij stond op de rand van een rots en zijn vriendin was foto’s aan het maken, je hebt dan echt wel een spectaculaire foto. Elk jaar moeten er ongeveer 250 mensen uit de canyon gered worden, meestal zijn het wandelaars die afdalen in de canyon en de warmte beneden onderschat hebben of zonder water zitten.

Maandag 30 april

We blijven wat op de camping rondhangen en babbelen wat met mensen die we hier hebben leren kennen. ’s Middags rijden we een stukje de andere kant van de canyon op, het is hier een stuk drukker want op deze route mag iedereen rijden. Het is hier ook prachtig maar de uitzichtpunten op Hermit Road zijn toch mooier, alhoewel. De Grand Canyon is anderhalve kilometer diep en tien tot twaalf kilometer breed, van een gat in de grond gesproken. We bewonderen nog maar eens de zonsondergang en rijden dan terug naar de camping waar inmiddels overal de vuren branden. Het is gezellig op de camping, veel tentjes en overal brandende kampvuren.

Dinsdag 1 mei

We gaan vandaag de andere kant van de canyon doen tot in Desert View, het begin of het einde van de canyon. Aan deze kant zijn minder uitzichtpunten dan op Hermit Road maar het blijft wondermooi, ik denk niet dat je er ooit op uitgekeken geraakt. Normaal wilden we vandaag het Nationaal Park uitrijden maar dat zal niet lukken, vandaag was het zo extra druk bij onze auto dat we niet vooruit geraken. De Amerikanen willen ons allemaal op de foto en we worden het poseren voor de Josmobiel stilaan gewoon. We komen nog Hollanders tegen, daarna geraken we aan de praat met Belgen uit Nijvel en we blijven heel lang hangen bij mensen uit het Zwarte Woud, we hebben hun adres en ze hebben plaats voor de Josmobiel, ze kunnen ons verwachten als de auto terug thuis is. Bij Desert View is een kleine camping en daar blijven we overnachten, morgen gaan we op weg naar Monument Valley.

Woensdag 2 mei

Wij rijden langs door het Navajo Reservaat naar Monument Valley. We dachten even dat we terug in Bolivië waren: kleine, donkere mensen met lange, zwarte vlechten en nergens een supermarkt te vinden . Tuba City, een stadje in het reservaat, ziet er vuil en verwaarloosd uit en rond alle huizen ligt het vol autowrakken, autobanden en andere rotzooi. De oudere Navajo’s houden vast aan de tradities en aan de oude Navajotaal , ze wonen dikwijls heel afgelegen in het reservaat zonder elektriciteit of waterleiding maar de jongeren willen dat niet meer en trekken weg uit de reservaten. Monument Valley is prachtig, iedereen die wel eens een western gezien heeft herkent deze plek, de meest bekende Western die hier opgenomen werd is “The Stagecoach” met niemand minder dan John Wayne. Er is hier een offroad parcours van 27 km langs al de mooiste rotsen, de weg is echt slecht maar het landschap is betoverend mooi. Ooit was hier een kleine camping maar die is volledig onderkomen en dus gesloten en in plaats van de camping op te ruimen laten ze nu iedereen gewoon op de parking overnachten, het staat hier bomvol mobilhomes.

Donderdag 3 mei

Van Monument Valley rijden we naar Page, aan Lake Powell. Lake Powell ligt nog voor een stukje in Arizona maar het grootste deel ligt in Utah. We zitten hier op een kleine camping vlakbij het meer, hier is het Arizona maar we zijn vandaag ook al een stukje door Utah gereden. Het enige vervelende daaraan is dat het in Utah een uur later is dan in Arizona. Morgen gaan we een boottocht maken over Lake Powell, dat schijnt heel mooi te zijn. Hier op de camping zit het vol Fransen, in de Grand Canyon hoorden we ook al meer Frans dan Engels, je hebt er weinig aan want ze maken met niemand contact en willen alleen maar Frans spreken.