Florida - The Sunshine State

Woensdag 20 november t/m  vrijdag 29 november

 Gelukkige verjaardag Toon & Elly Wouters

 

Het eerste wat we doen als we uit de Okefenokee Swamp terug in de bewoonde wereld komen is een goeie internetverbinding zoeken.  Ons moeder ligt in het ziekenhuis, ze heeft gisteren een nieuwe heup gekregen, liefst van al zou ik nu naast haar bed zitten maar dat is een beetje ver weg dus proberen we te bellen.  We krijgen ons moeder zelf aan de lijn en alles is heel vlot verlopen, ze is zelfs al uit haar bed geweest, ons moeder kennende loopt ze binnen een paar maanden weer als een jonge dame rond.

Wij rijden inmiddels Florida binnen, overal staan grote borden met “Welcome to the Sunshine State” maar het regent en er is totaal geen sunshine te zien.  We hebben 2 nachten gereserveerd in Anastasia State Park , in St. Augustin, aan de Atlantische Oceaan en als we daar aankomen valt de camping een beetje tegen. In de zomer moet het hier fantastisch zijn want je staat helemaal beschut onder de bomen maar in de winter is dat niet echt nodig en dus lijkt het allemaal wat somber. De volgende morgen laat de Sunshine State zich weer van zijn beste kant zien en we kunnen zelfs op het strand zitten en zelfs de camping ziet er veel vrolijker uit. We vieren mijn verjaardag op de camping, dat is veel gezelliger dan hier op restaurant gaan.  In Amerika op restaurant gaan is niks voor een Belg, het is hier echt van vreten en buiten want de volgende klant staat, bij wijze van spreken, bijna naast je tafel te wachten.   Ons kampvuur brandt, er staat een muziekje op, er liggen 2 reuze steaks op de barbecue, er staat een flesje witte Chileense koud en een fles rode Argentijnse op tafel dus dat is allemaal dik in orde hier.

Als we vertrekken uit het State Park weten we nog niet waar we gaan overnachten en we rijden naar St. Augustin Beach, er is daar een mooie parking vlak aan het strand en we denken dat dit ons plekje wordt voor vannacht.  Het is vandaag echt zalig weer, er wordt vandaag volop gezwommen in de zee maar voor mij blijft de Atlantische Oceaan te frisjes.  Als we terug op de parking komen zien we een Mercedes Sprinter staan met een Zwitserse nummerplaat, we maken kennis met de Zwitsers en ze besluiten van hier ook te blijven overnachten, ze zijn nog maar pas aan het reizen en zijn onderweg naar Zuid-Amerika.  We brengen samen een gezellige avond door en ze zijn blij met al onze tips, adressen en weetjes over Zuid-Amerika. De volgende dag gaan we het stadje St. Augustin bezoeken, het is de oudste stad van de USA en is gesticht in 1560, er staat wel geen enkel gebouw meer uit die periode want in 1720 hebben de Engelsen alles platgebrand.   We bezoeken het fort en komen zo wat meer te weten over de geschiedenis van de stad maar algauw slenteren we door de gezellige straatjes op zoek naar een terras in het zonnetje.  Als we terug bij de Beach parking aankomen staan de Zwitsers daar nog en we hebben ook gezelschap gekregen van een paar Canadezen, er zijn er meer die af en toe gratis willen overnachten.  De volgende morgen nemen we afscheid van de Zwitsers en de Canadezen en verlaten St.Augustin, we hebben 3 nachten gereserveerd bij Faver-Dykes State Park.

Twee jaar geleden waren we al eens bij Faver-Dyke geweest maar toen was er geen plaats op de camping en dat is deze keer wel gelukt.  Het is een kleine camping, in het bos en aan de Matanzas rivier, je moet er met een zandweg naartoe en we hopen dat het hier droog blijft want anders ziet het eruit.  We hebben voor 1 nacht een gehandicaptenplaats, die is verhard maar morgen vliegen we terug de zandbak in. Het is alsof de duivel ermee speelt maar als we verhuizen naar onze zandbak begint het te stortregenen, dat is ongelooflijk plezant vooral  als de Jos terug binnen komt met zijn slijkwielen. Aan de rivier is een prachtig gelegen parkeerplaats en daar gaan we de rest van de dag staan, de zon is terug en terwijl we hier zitten genieten kan onze zandbak wat opdrogen.  Als we terug op de camping komen blijkt dat onze verlengdraad gepikt is, heel vreemd want geen enkele Amerikaan kan iets doen met Europese stekkers. Een Zwitsers Canadees koppel leent ons een verlengdraad en morgen rijden we naar Wal-Mart om een nieuwe, er is niks aan te doen.  De camphost is er helemaal van aangedaan en rijdt de rest van de avond heel stilletjes, met zijn golfkar, over de camping om bij iedereen te gaan kijken. We zeggen hem dat er geen ramp gebeurd is en dat hij, in plaats van Sherlock Holmes te spelen, beter bij ons een pint kan komen drinken en dat is maar een woord en van dan af is hij elke avond een vaste klant met ongelooflijk straffe verhalen . We boeken nog een nacht bij hier, niet omdat Faver-Dykes zo’n geweldig State Park is maar gewoon omdat het er zo gezellig is. Elke avond is het de zoete inval bij onze mobilhome en het is een redelijk internationaal gezelschap, er is een Duits koppel uit Munchen, een Zwitsers koppel uit Berner-Oberland maar die wonen al jaren in Canada, de Camphost is Amerikaan, zijn vrouw is van Noord-Duitsland en heeft Tjechische roots.  Donderdag, met Thanksgiving, moeten we hier vertrekken want alles is volgeboekt voor het hele weekend, we nemen afscheid van onze vrienden en besluiten om tot de avond op de parkeerplaats aan de rivier te blijven.  Tegen de avond pakken we alles in en vertrekken, we zitten juist in de auto als de Parkranger er met piepende banden aangescheurd komt en hij roept al van ver “ I’ve good news for you”.  Hij vertelt ons dat er iemand gebeld heeft om zijn reservering te annuleren en het blijkt om de gehandicapten site te gaan dus de man is dolgelukkig dat hij ons nog juist te pakken kreeg.  We doen er nog 2 nachten bij, normaal blijven we niet gauw ergens zolang plakken maar hier op Faver-Dykes geraken we niet gemakkelijk weg, we hebben hier echt toffe mensen leren kennen en dat is toch één van de mooiste dingen van het reizen, steeds weer nieuwe mensen ontmoeten en contacten leggen.

Okefenokee Swamp

Vrijdag 15 november t/m dinsdag 19 november

Okefenokee Swamp

 

 Okefenokee Swamp ligt in de afgelegen zuidoosthoek van Georgia en we hadden er een camping gereserveerd want stel je voor dat je helemaal voor niets naar die uithoek rijdt.

Okefenokee is een swamp zoals een swamp hoort te zijn : zwart water met geruisloos zwemmende alligators, waterplanten en cipressen bekleed met Spaans mos, veel vogels maar evenveel muggen, klammige warmte en regen.

We zijn ons verblijf in Okefenokee niet echt goed begonnen, het regende en Jos had onderweg ineens koorts gekregen en zoals gewoonlijk wisten we niet waar het vandaan kwam.  Jos besluit om in zijn bed te kruipen en als het morgen niet beter is dan starten we een antibiotica kuur op, we panikeren niet direct want het is echt niet de eerste keer.  De volgende morgen is Jos inderdaad beter en we denken dat het met wat Dafalgan wel opgelost zal zijn, het weer is inmiddels ook opgeklaard dus we kunnen de Swamp gaan verkennen.  Door de wetlands, stukken grasland die het grootste deel van het jaar onder water staan, loopt een mooie boardwalk en die wandelen we alle dagen een paar keer op en af. Er is daar altijd wel iets te zien, soms lopen er herten door de wetlands of zitten er schildpadden te zonnen en zelfs al zijn er geen dieren te zien dan is het nog mooi. De dode bomen of bomen die omgewaaid zijn bij een storm laten ze hier gewoon liggen, er liggen hier dan ook honderden bomen kriskras door en over mekaar, ze laten de natuur gewoon zijn gangetje gaan.

De swamp kan je alleen goed zien per boot en dat doen we dan ook, we varen met een Ranger de swamps in. William is hier geboren, zijn vader was ook Ranger, hij weet echt alles van Okefenokee en het is dan ook een trip met interessante verhalen en grappige weetjes.  Als we vanuit het meer open water de donkere swamp invaren worden we er even stil van, dit is zo prachtig. We varen tussen de grote cipressen door smalle kanaaltjes, soms ziet het er spookachtig uit en soms sprookjesachtig  en dat is vooral door de kleuren en door het mos dat in de bomen hangt. Volgens William zijn de meeste alligators nu gestopt met eten voor de winter en dus hebben we er niet veel van te vrezen, normaal eten ze alles, vis, vogels, kleine zoogdieren en toeristen maar zeker ben je nooit dus we houden afstand. Omdat de swamp zo afgelegen en moeilijk bereikbaar is werd hij vroeger ook voor andere doeleinden dan toerisme gebruikt. Er werd hier veel illegaal Moonshine (whisky) gestookt, ze stookten de Moonshine op vlotten en zo gauw een sheriff van een gemeente erachter kwam, vaarden ze een beetje verder naar een andere gemeente, zo kon het illegaal Moonshine stoken jarenlang doorgaan hier want ga ze daar maar eens zoeken.  Omdat we zo genoten hebben van onze tocht door de swamp en van William’s verhalen doen we het twee dagen later nog eens over en het is nog mooier dan de eerste keer, ik heb veel te veel foto’s gemaakt van de Okefenokee Swamp maar ik kan er geen wegdoen. Wij zijn voor de rest van ons leven fans van de Okefenokee Swamp.

 

Okefenokee Swamp

Vrijdag 15 november t/m dinsdag 19 november

Okefenokee Swamp

 

 Okefenokee Swamp ligt in de afgelegen zuidoosthoek van Georgia en we hadden er een camping gereserveerd want stel je voor dat je helemaal voor niets naar die uithoek rijdt.

Okefenokee is een swamp zoals een swamp hoort te zijn : zwart water met geruisloos zwemmende alligators, waterplanten en cipressen bekleed met Spaans mos, veel vogels maar evenveel muggen, klammige warmte en regen.

We zijn ons verblijf in Okefenokee niet echt goed begonnen, het regende en Jos had onderweg ineens koorts gekregen en zoals gewoonlijk wisten we niet waar het vandaan kwam.  Jos besluit om in zijn bed te kruipen en als het morgen niet beter is dan starten we een antibiotica kuur op, we panikeren niet direct want het is echt niet de eerste keer.  De volgende morgen is Jos inderdaad beter en we denken dat het met wat Dafalgan wel opgelost zal zijn, het weer is inmiddels ook opgeklaard dus we kunnen de Swamp gaan verkennen.  Door de wetlands, stukken grasland die het grootste deel van het jaar onder water staan, loopt een mooie boardwalk en die wandelen we alle dagen een paar keer op en af. Er is daar altijd wel iets te zien, soms lopen er herten door de wetlands of zitten er schildpadden te zonnen en zelfs al zijn er geen dieren te zien dan is het nog mooi. De dode bomen of bomen die omgewaaid zijn bij een storm laten ze hier gewoon liggen, er liggen hier dan ook honderden bomen kriskras door en over mekaar, ze laten de natuur gewoon zijn gangetje gaan.

De swamp kan je alleen goed zien per boot en dat doen we dan ook, we varen met een Ranger de swamps in. William is hier geboren, zijn vader was ook Ranger, hij weet echt alles van Okefenokee en het is dan ook een trip met interessante verhalen en grappige weetjes.  Als we vanuit het meer open water de donkere swamp invaren worden we er even stil van, dit is zo prachtig. We varen tussen de grote cipressen door smalle kanaaltjes, soms ziet het er spookachtig uit en soms sprookjesachtig  en dat is vooral door de kleuren en door het mos dat in de bomen hangt. Volgens William zijn de meeste alligators nu gestopt met eten voor de winter en dus hebben we er niet veel van te vrezen, normaal eten ze alles, vis, vogels, kleine zoogdieren en toeristen maar zeker ben je nooit dus we houden afstand. Omdat de swamp zo afgelegen en moeilijk bereikbaar is werd hij vroeger ook voor andere doeleinden dan toerisme gebruikt. Er werd hier veel illegaal Moonshine (whisky) gestookt, ze stookten de Moonshine op vlotten en zo gauw een sheriff van een gemeente erachter kwam, vaarden ze een beetje verder naar een andere gemeente, zo kon het illegaal Moonshine stoken jarenlang doorgaan hier want ga ze daar maar eens zoeken.  Omdat we zo genoten hebben van onze tocht door de swamp en van William’s verhalen doen we het twee dagen later nog eens over en het is nog mooier dan de eerste keer, ik heb veel te veel foto’s gemaakt van de Okefenokee Swamp maar ik kan er geen wegdoen. Wij zijn voor de rest van ons leven fans van de Okefenokee Swamp.

 

Back in Georgia.

Vrijdag 8 november

 

Wij zijn in Charleston, een stadje in het zuiden van South-Carolina aan de Atlantische Oceaan. Het is er ongelooflijk druk en voor we een parking zoeken om het stadje te verkennen gaan we eerst een rondrit met de auto maken.  De mooiste plekjes van Charleston, kleine straatjes met kinderkopjes, zijn zo moeilijk begaanbaar voor Jos zodat we besluiten om niet in Charleston te blijven, het is echt wel een charmant stadje maar net niet speciaal genoeg om met de rolstoel te gaan sukkelen. Iets buiten Charleston, op St. James Island, is een camping en daar rijden we naartoe en ik hoop dat ze daar goeie wasmachines hebben.  Het is abnormaal druk op de camping, er is geen enkel plekje vrij maar ze bieden ons een plek aan op de overflow parking en dan kunnen we van alle faciliteiten van de camping gebruik maken, prima dus.  Tegen de avond komen we erachter waarom het hier zo druk is, elk jaar is hier, op de camping en in het bijhorende park, een show met kerstverlichting en daar komen hopen mensen op af. Vanavond is de première van Winter Wonderland en dat willen we toch wel eens zien.  Als het donker is rijden we over de camping en door het park en echt waar, het is ongelooflijk, mooi, kitscherig, op en top Amerikaans dus echt erover maar we geraken aangestoken door de sfeer en genieten volop van alles. We zijn blij dat we hier per ongeluk terecht gekomen zijn.

 

Zaterdag 9november

 

Ik heb ergens een folder gevonden van een plantage, Boone Hall Plantation, vlakbij Charleston en daar moet ik echt naartoe. Boone Hall Plantation is de plantage waar North & South (met Patrick Swayze) is opgenomen en dat wil ik gezien hebben, ik heb wel 20 keer tegen de Jos gezegd : “hier moest Vera bij zijn”.  Als we bij de plantage aankomen herken ik echt de oprijlaan, het huis met de grote witte zuilen en in gedachten ben ik terug in de tijd van North & South. We hebben vandaag weer een meevaller, er wordt hier een veldslag tussen North & South nagespeeld en de mensen lopen hier allemaal in kleren van die tijd en dat brengt natuurlijk nog meer sfeer. Bij de slavenverblijven kun je gaan luisteren naar een man die over het leven, de taal, de muziek enz…. van de slaven vertelt. We gaan luisteren en we hebben echt nooit iemand zo interessant en tegelijk zo grappig horen vertellen, iedereen hing aan zijn lippen en je kon een speld horen vallen. We zien dat de legers zich stilaan gereed maken voor de strijd dus we trekken naar het slagveld om te kijken. Ik vind het eigenlijk een beetje stom, grote mensen in verkleedkleren die oorlogje spelen maar toch blijven we kijken. Het gevecht begint en de kanonnen bulderen langs de beide kanten, algauw zie je elkaar niet staan van de rook maar het is wel knap gedaan allemaal. De strijd is gestreden en zoals verwacht, hier in South-Carolina, heeft The South gewonnen.  We hebben echt genoten van deze dag, terug in de tijd van North & South en nu gaan we lekker slapen bij Wall-Mart.

 

Zondag  10 november

Gelukkige verjaardag Annelies en Trygven

 

We gaan ons nu serieus voorbereiden om naar het Zuiden te trekken, we kopen bij Wal-Mart een tent met muggengaas. Het tentje heeft een vloeroppervlakte van 3 x 3 en onze zetels en tafel kunnen er gemakkelijk in zodat we in Georgia en Florida buiten kunnen zitten zonder last te hebben van die vervelende muggen. Kort na de middag zien we een mooi plekje bij een rivier en daar stoppen we dan ook om te eten. We zitten er nog maar pas als er vissers aankomen die ons vis aanbieden en dat is al de tweede keer deze week, we bedanken de mannen en ik begin de vis te kuisen. We blijven aan de rivier zitten tot ’s avonds en tot we onze volle pan vis op hebben en dan gaan we een plekje zoeken voor de nacht.  In het volgende stadje zit een Camping World, een verkoper van mobilhomes, en daar mag je gratis overnachten en ze hebben zelfs water en elektriciteit.

 

Maandag 11 november t/m woensdag 13 november

 

We zitten inmiddels helemaal in het Zuiden van Georgia, maar 3 miles meer van Florida. Hier is een State Park aan de Crooked River en daar gaan we een paar dagen blijven.  Het eerste wat we doen als we op de camping aankomen is onze spiksplinternieuwe muggentent opzetten, we zetten onze zetels erin en voilà we zitten veilig voor de muggen. Het is echt warm hier in het zuiden van Georgia, rond de 27 graden en de zon schijnt volop en daar is ons nieuw tentje ook super voor, je zit lekker in de schaduw.  We wandelen veel hier in Crooked State Park, de trails lopen door het bos en voor Jos is het hard werken maar zijn conditie is super als het zo warm is en het doet echt goed om te zien dat hij kan fietsen en beulen door de zandweggetjes zonder pijn te hebben.  Het valt ons hier op de camping ook weer op, zoals op alle Amerikaanse campings, hoe stil het hier is. Amerikanen zijn echte kampeerders en overal op de campings is het stil en rustig, er ligt nergens een papiertje of ander vuil op de grond en ’s avonds om 10 uur slaapt iedereen.  Morgen gaan we eerst winkelen en misschien toch stilaan eens een kapper opzoeken want dat is, voor ons alletwee, geleden van half augustus vlakvoor we vertrokken en onze spiegel zegt dat het stilaan tijd wordt.

 

Donderdag 14 november

 

We vertrekken uit Crooked River State Park en gaan vandaag eens langs de kapper. Bij Wal-Mart zit een kapster waar je zonder afspraak terecht kan en daar gaan we naartoe, we moeten toch altijd maar afwachten wat het wordt.  We hebben nog nooit zo gelachen bij een kapster, dat mens was echt ongelooflijk. Ze leek sprekend op Whoopy Goldberg en ze was zo zot als een achterdeur, terwijl ze ons haar knipte heeft ze de hele tijd staan dansen en zingen, ze heeft zelfs Georgia on my mind speciaal voor ons gezongen en goed ook.  Toen uiteindelijk ons haar nog eens heel goed geknipt was hebben we haar een flinke fooi gegeven, al was het maar voor het entertainment.  We blijven vanavond bij Wal-Mart slapen en morgen trekken we naar het Okefenoke Swamp, een van de grootste swamps in de USA.

Still in South-Carolina

Woensdag 30 oktober t/m zondag 3 november

Santee State Park

 

We blijven 5 dagen in Santee State Park, we hebben een mooi, zonnig plekje gevonden op de camping. Omdat het weer zo goed is hebben we geen zin om alle dagen een andere plek te gaan zoeken, Santee State Park ligt aan de oever van Lake Marion, de camping is prachtig gelegen in het bos en tussen de bomen door kan je het meer zien.  Hier zitten vooral vissers op de camping, ze vissen op catfish (meerval) en hoe meer ze erover vertellen, hoe groter de vissen worden. Ik probeer de was hier nog eens te doen en ik zeg wel probeer want omdat er maar één wasmachine is en één droogkast, is het spurten om er eerst bij te zijn maar er is nog een ander probleem. Op de droogkast hangt een briefje waar op staat :

“I’m old en tired, when you put money in me I will try to give you my best performance.

Dat zegt genoeg denk ik.  Het is al twee dagen rond de 27 graden en komt een verkoelend windje van het meer af maar volgens de camphost is er regen op komst. Het is weer aan het stormen in de Golf van Mexico en er zou een uitloper van de storm tot hier komen. Tegen de avond begint het te gieten en als ik enkele uurtjes later uit de mobilhome stap staat heel de camping al onder water. ’s Morgens schijnt de zon weer volop maar het zal toch nog even duren voor alles opgedroogd is. Wij gaan, zoals alle dagen, een wandeling maken en inmiddels wandelen we anderhalf uur per dag en dat gaat steeds vlotter.  We kunnen elke avond een reuze kampvuur maken want om één of andere reden laat iedereen die hier vertrekt zijn overschot van hout bij ons achter, ze denken waarschijnlijk dat de Jos zelf niet voor hout kan zorgen en dat is echt typisch voor de Amerikanen.  Het eerste wat ze zeggen als wij op een camping komen is : Als we je met iets kunnen helpen moet je het echt zeggen en dat menen ze dan ook echt.  We hebben genoten van ons verblijf hier in Santee , zowel van de omgeving als van de sympathieke mede-kampeerders. Morgen rijden we naar een ander State Park aan de kust en daar willen we ook een aantal dagen blijven.

 

Maandag 4 november t/m donderdag 7 november.

 

Gelukkige verjaardag vader.

 

We komen aan bij Edisto Beach State Park aan de Atlantische Oceaan. Aan de ene kant van de camping ligt de Atlantische Oceaan en aan de andere kant de moerassen die met hoogwater helemaal onderlopen.  De camping ziet er heel anders uit dan we gewoon zijn in State Parks,  de sites zijn veel kleiner en je staat veel dichter bij elkaar en het is dubbel zo duur hier aan de kust.  De eerste dag valt het ons dan ook een beetje tegen hier, er staat een strakke Noorderwind en alhoewel de zon volop schijnt is het toch maar frisjes, het is wel ideaal wandelweer. Op 5 november verjaart ons vader en hoe we ook ons best doen om hem te bereiken, het wil niet lukken. We hebben hier op Edisto Island een hele slechte internetverbinding en dat is heel vervelend als je echt iemand wil bellen, het lukt me wel om een mail naar ons thuis te sturen om hem een hele gelukkige verjaardag te wensen. De internetverbinding is niet het enige wat niet goed werkt op Edisto Island, normaal heb je op alle campings drinkwater uit de kraan maar hier zit er 30% zout in het water dus het is ondrinkbaar maar je kan gratis je bidons gaan vullen bij de brandweer, die hebben goed drinkwater. De wind is gedraaid en de zon schijnt volop, het is warm genoeg om op het strand te gaan liggen en dan besef je pas : wauw het is november en ik lig hier op het strand. De Atlantische Oceaan gaat wel serieus te keer, er is een uitzonderlijk hoog tij en het water komt bijna tot op de camping maar het blijft toch een spectaculair zicht die bulderende Oceaan. Ik denk dat wij weer zowat de enigen op de camping zijn die geen golfkarretje hebben, de Amerikanen hebben bijna allemaal een golfkar zodat ze niet te voet naar de vuilbak of naar de douche moeten of ze rijden er mee op het strand, de visstokken en de viskist achter op de golfkar, het is echt grappig om te zien.  Het is inmiddels wel heel gezellig geworden hier op de camping, we krijgen een hoop uitnodigingen om iets te komen drinken en bij het kampvuur te komen zitten wat we dan ook met alle plezier doen. Jos heeft zijn bike uit de auto gehaald en maakt alle dagen een ritje, als hij dan nog een rondje over de camping doet roepen de Amerikaanse vrouwen hem toe : you’re my hero en dat gaat hem goed af, daar wil hij nog wel eens een extra rondje voor rijden.  Morgen vertrekken we hier en gaan we de stad Charleston een bezoekje brengen.