TAOS en RIO GRANDE DEL NORTE

Vrijdag 24 oktober t/m donderdag 30 oktober

26 oktober : Gelukkige Verjaardag Sofieke en gelukkige verjaardag Dietwin.

Vrijdag, wasdag, we dachten eens snel de was te doen maar we staan hier al uren en uren aan de Laundromat in Taos.  Het is een bont gezelschap dat zich rond de Josmobiel  verzamelt, er komen mensen langs die nieuwsgierig zijn naar de auto en naar onze reizen maar we krijgen ook bezoek van hippies met wonderlijke verhalen.

Ondertussen ga ik naar de supermarkt en ik weet zeker dat ik de gelukkigste mens ben, die er op dit moment binnen is. Ik heb namelijk de enige, echte speculoospasta van Lotus in de rekken gevonden en loop met een big smile naar de kassa.

Taos Pueblo zal nog even moeten wachten want we hebben een tip gekregen over een “Recreation Area” ten noorden van Taos.

Het natuurgebied van de Rio Grande del Norte is ongeveer 100.000 hectaren groot en ligt deels ten Noorden en deels ten Zuiden van Taos.  De Rio Grande slingert zich door dit ruwe, ruige en totaal onbewoonde  gebied. Er liggen een aantal kleine campings (3 tot max.9 plaatsen) verspreid in het gebied, het zijn juweeltjes midden in een prachtig decor van bergen en canyons.

We hebben inmiddels een schitterend plekje, met zicht op de canyon, gevonden en we blijven hier drie nachten.  Omdat het boven op de hoogvlakte redelijk vlak is, kunnen we dagelijks een flinke wandeling maken.  Op één van die wandelingen komen we, op een paar uur tijd, vijf flinke tarantula’s tegen en ik denk er de hele tijd aan, dat de deur van de Josmobiel soms heel de dag open staat en dat ik zeker vanavond ons bed goed ga checken.

Na drie dagen afzondering rijden we terug naar Taos om eindelijk Taos Pueblo te bezoeken. We stoppen onderweg nog even bij de John Dunn Bridge, de eerste brug over de Rio Grande in dit gebied, ook hier staan we er weer van te kijken hoe mooi New-Mexico wel is.

Taos Pueblo is de langst, continu, bewoonde gemeenschap in de U.S.A. en staat sinds enkele jaren op de lijst van Unesco Werelderfgoed. Binnen de muren van Taos Pueblo wonen nu nog ongeveer 50 mensen, ze leven zonder waterleiding of elektriciteit zoals in vroegere tijden.  Deze kleine groep wil de oude tradities levend houden, de Native taal die ze spreken, het Tiwa, is ongeschreven en nergens opgenomen en dat zal altijd zo blijven. 

Buiten de muren van Taos Pueblo, in het reservaat, leven de Native stammen die het niet zo nauw nemen met de tradities van hun voorvaderen. Ze baten hier een casino uit, ze hebben smoke shops met goedkope sigaretten en liquor shops en het valt ons op dat er hier ontzettend veel sterke drank gedronken wordt. Wat nog heel opvallend is, in de meeste Indianenreservaten, zijn de enorme hoeveelheden autowrakken die ze rond hun huizen verzamelen, er zijn er bij die al flink hun best gedaan hebben maar eigenlijk is het gewoon een enorme rotzooi.

Taos Pueblo was weer voldoende cultuur voor een tijdje dus we rijden naar het Zuidelijke deel van de Rio Grande del Norte. Hier wordt de vallei veel breder en je rijdt door de kloof, langs de oevers van de Rio Grande. Dit deel is totaal anders dan het Noordelijke deel maar toch ook weer zo prachtig, We zetten ons op een kleine camping aan de oevers van de rivier en we kunnen niet anders dan in stilte die prachtige natuur bewonderen.

Omdat de wind stilaan naar het Noorden gaat draaien willen we de bergen verlaten en Zuidelijk, warmere oorden opzoeken, dat is echter rapper gezegd dan gedaan dus zitten we nog altijd ergens tussen Taos en Santa Fé. We bezoeken het Bandelier National Monument in Los Alamos, hier kan je oude grotwoningen van het Pueblo volk of de Anasazi bezoeken. Het is een hele klim naar de grotwoningen en het is jammer dat de Jos beneden moet blijven maar ik neem zo veel foto’s dat hij toch kan mee genieten. Waarschijnlijk vertrekken we morgen richting Santa Fé, wat toch weer heel hoog gelegen is en ik denk dat we nog een hele tijd in New-Mexico zullen blijven. Voor ons is New-Mexico een grote verrassing en één van de mooiste staten van de U.S.A.  

NEW - MEXICO

Vrijdag 17 oktober t/m donderdag 23 oktober

18 oktober – Gelukkige verjaardag Lizet

We zijn toch nog maar een paar dagen blijven hangen rond Lake Meredith. We kregen een tip, van een local, over een mooie overnachtingsplaats en die zijn we gaan opzoeken. Het was een prachtig plekje,  zo diep weggestopt in een canyon dat zelfs de indianen nog moeite zouden hebben om ons te vinden.

We zijn klaar voor een volgende staat en het wordt : New Mexico. New Mexico is de 4^de grootste staat van de USA en is, buiten Alaska, de dunbevolkste staat.  In geen enkele staat leeft de Hispanic cultuur zoals in New Mexico, dat uit zich in de kunst, in het eten, de muziek en vooral in de taal, er wordt hier evenveel Spaans als Engels gesproken.  In New Mexico leeft ook een hele, grote groep Native Americans en er zijn verschillende reservaten hier : Apaches, Navajo’s, Kiowa’s, Comanche’s enz….

In het Welcome Center van New-Mexico pikken we kaarten en informatie op, we willen eigenlijk naar het Noorden van de staat maar we zijn niet zeker van het weer.  Het noorden van New- Mexico is bergachtig, er zijn verschillende plaatsen boven de 3000 m en we willen zeker weten dat we niet in de sneeuw terechtkomen.  Volgens de mensen van het informatiecentrum heeft het alleen op de hoogste toppen gesneeuwd en kunnen we nog een paar weekjes gerust zijn, dus we rijden naar het Noorden.  In het stadje Tucumcari pakken we nog een stukje van de Route 66 mee, dat is altijd mooi om te zien en onze eerste nacht in New-Mexico brengen we door bij Wal-Mart op de parking.

Onderweg naar het Noorden, pakken we ons eerste State Park mee, Conchas Lake, en dat is al direct een enorme meevaller. De State Parks hier zijn goedkoop en supergoed in orde, prachtige plekjes om te staan, de W.C’s en de douches zijn goed onderhouden en alles is weer volledig aangepast voor gehandicapten.  Je krijgt hier echt wel waar voor je geld want voor een prachtig plekje, midden in de natuur, betaal je met elektriciteit en water 14 US dollars en zonder elektriciteit 10 US dollar. Zeg nu zelf, dat is toch voor niks en op onze plaats kunnen gemakkelijk 3 mobilhomes staan.

Als we een paar dagen later, hoger in de bergen komen is het aan het regenen maar dat is gelukkig maar van korte duur. We zitten in Coyote State Park en als we gaan wandelen voelen we dat we boven de 2500 meter zitten, we hebben veel minder puf dan normaal. We blijven maar één nachtje in het State Parkje en gaan verder op weg naar het stadje Taos.  De bergen van New-Mexico zijn prachtig en het weer is, na een paar bewolkte dagen, weer schitterend.  We genieten van de schitterende vergezichten en komen terecht bij een klein bergmeer, Eagle Rock Lake.  Dit is echt een postkaart, er is wel geen camping maar een parking is voor ons meer dan genoeg dus we besluiten te blijven. Er zitten een paar locals,  één van hen heeft vanmorgen verse tortillas gebakken en hij rijdt gauw even op en neer om er voor ons te halen. We hebben een gezelllige namiddag, aan het meertje, in de zon en met een ongelooflijk, grappig gezelschap.

Vandaag zijn we dan toch eindelijk in Taos geraakt, we gaan eerst naar de brug over de Rio Grande kloof kijken en dat is op zijn zachtst gezegd, spectaculair.  Taos is een heel speciaal stadje, het heeft altijd een enorme aantrekkingskracht gehad op kunstenaars en er is hier dan ook een hele grote kunstenaarskolonie. Alle huizen in het stadje zijn in pueblo stijl gebouwd, er is nergens hoogbouw zodat je niet het gevoel hebt in een stad te zijn. We komen voorbij het reservaat en als je ziet hoe goedkoop de sigaretten bij de Indianen zijn, zou je bijna spijt hebben dat je niet meer rookt. In Taos zoeken we een overnachtingsplaats en we besluiten van dan toch maar eens een nachtje naar een privé camping te gaan, alleen maar omdat daar het internet altijd goed werkt.  We bellen en mailen, ik maak mijn blog in orde, we kijken wat op facebook en lezen de kranten en dan is het weer goed geweest. Morgen gaan we Taos Pueblo bezoeken, in het reservaat, het is een site die al 1000 jaar bewoond is, het is nu Unesco werelderfgoed en toegankelijk voor het publiek.

PANHANDLE PLAINS

Donderdag 9 oktober t/m Donderdag 16/10

Gelukkige verjaardag Mieke Nuytemans  xxx

Wij zijn nog een paar dagen in Palo Duro State Park gebleven omdat we bijlange nog niet uitgekeken zijn op de canyon, dit landschap hier is echt zoals wij ons het Wilde Westen, als kinderen, voorstelden.   Van Texas Heat gesproken, wij weten nu wat dat is want het is hier al 2 dagen tussen de 30 en 35 graden in de schaduw, we doen dan ook niet veel meer dan naar de canyon kijken. Het Texaanse weer staat echter bekend om zijn snelle temperatuurswisselingen en dat hebben we gemerkt,  zaterdagmorgen waaide er een felle noorderwind en het was maar 18 graden meer, een perfecte dag om een museum te bezoeken.  In Canyon, vlakbij Palo Duro, staat het “Panhandle Plains Historical Museum, dit is één van de grootste museums van Texas.  Hier vindt je alles wat je wilt weten over de geschiedenis van het Westen, de Panhandle Plains,  de Indianenstammen,  windmolens, oliebronnen, boomtowns, de eerste pioniers enz….   Zondag is het terug een stuk warmer en wij nemen afscheid van Palo Duro State Park en zetten koers naar Amarillo. Wij hebben ergens iets gelezen over de Big Texan Steak House Ranch en daar willen wij absoluut gaan eten.  Bij de Big Texan Steak House Ranch moet je niet betalen als je, binnen het uur, een steak van 2,5 kg op kan eten.  Meer dan 50.000 mensen zijn de uitdaging al aangegaan en 8700 zijn erin geslaagd, het record staat op 4 min. 52 sec en  ik ben blij dat ik dat laatste niet moeten zien heb.  Toen wij er waren was er niemand bezig met de uitdaging maar het supervriendelijke personeel heeft me naar de keuken gebracht om de grote steak te kunnen aanschouwen.  Wij hebben het bescheiden gehouden met een gewone, grote steak die trouwens ongelooflijk lekker was. Dit plekje is echt een aanrader, er hangt een gezellige sfeer, het personeel is meer dan vriendelijk en het eten is echt lekker, zonder al te veel poespas.  Toen we ’s avonds naar Walmart reden, om te overnachten, stak er een storm op waar we toch even bang van werden. De wind was zo hevig, we zagen even niets meer omdat er een zandstorm was en alles vloog in het rond maar zo snel de storm opkwam is hij ook weer gaan liggen. 

Vandaag, maandag, blijven we nog wat in Amarillo want ik wil zeker de Cadillac Ranch zien, langs de oude Route 66.  In een veld, iets buiten Amarillo, zijn 10 Cadillacs met hun neuzen in de grond, begraven en alhoewel het niet spectaculair is, moet je het toch gezien hebben. Als we door Amarillo rijden, krijgt Jos ineens het idee om naar de Lifestock Auction te gaan kijken, dit is een veiling voor vee.  We rijden ernaar toe in de hoop dat er vandaag een veiling is, en ja hoor als we eraan komen zien we al van ver de grote pick-up trucks met beestenwagens en we horen de koeien loeien en kalveren blaten.  We vragen heel beleefd of we binnen mogen en een beetje later zitten we op de veiling tussen de echte cowboys. Wat de man door de micro zegt, daar verstaan we niets van en we snappen ook weinig van de hele handel en wandel maar het is voor ons een geweldige belevenis.  We mogen overal rondkijken, de Ranchers zijn heel beleefd en tikken, bij wijze van goeiedag, eens tegen hun grote cowboyhoed maar ze blijven afstandelijk. Blij, dat we dat eens meegemaakt hebben, rijden we Amarillo uit naar het noorden naar de Canadian River. 

  De Canadian River is een heel verlaten gebied en hier in dit ruige landschap van MC Bride Canyon ,vinden we tegen de avond een schitterend plekje om te overnachten. De volgende dagen brengen we door aan de oevers van Lake Merdith, er zijn hier een paar kampeerplaatsen voorzien met drinkwater maar zonder elektriciteit.  Wij zoeken één van de mooiste plekjes uit en blijven er twee dagen staan, dit hier is National Recreation Area en daar mag je overal gratis kamperen, we hebben nog niet dikwijls een kampeerplekje gehad met zo’n schitterend uitzicht.  Nu zitten we in Borger, één van de beruchtste boomtowns in de Panhandle.  In de jaren 20 werd hier olie gevonden en op enkele maanden tijd veranderde Borger van een dorpje met 600 mensen, tot een stad met 30.000 mensen. Met de olie en de gas kwamen ook de casino’s en de bordelen, Borger had, buiten de mensen die kwamen voor de oliewinning, een grote aantrekkingskracht op outlaws, criminelen enz.. De stank van olie hangt hier overal in Borger en we gaan hier dan maar snel doorrijden, binnen een paar dagen gaan we naar New-Mexico.

TERUG NAAR TEXAS

Zaterdag 27 september t/m woensdag 8 oktober

Met gemengde gevoelens stappen we op het vliegtuig richting Texas, enerzijds blij om terug te keren naar ons vrije leventje, ons zwerversbestaan maar anderzijds bezorgd om onze familie hier in België achter te laten. Na een vlotte maar toch vermoeiende vlucht, staat Margot ons in Austin al op te wachten en wij zijn nieuwsgierig om haar nieuwe huis te zien.  De volgende morgen is een uitgeslapen  Jos al op inspectieronde in en rond Margot’s nieuwe huis, een paar uurtjes later zijn we al op weg om stenen en beton, voor de fundering van het tuinhuis, te kopen. Samen met Margot bezoeken we downtown Austin, we eten op een gezellig terras en lopen door 6 th Street waar nu een markt aan de gang is.  De volgende morgen start Jos al vroeg met de fundering van het tuinhuis en Margot en ik rijden naar het Round Top Antique Festival.  Het is onmogelijk om dat allemaal in één dag te doen want er staan honderden tenten, verspreid over 5 dorpen vol met antiek en rommel. Er hangt een gezellige sfeer en wij snuffelen in alle rekken, lopen van de éne tent naar de andere en we zien overal wel iets wat we willen hebben.  Omdat het zo warm is, zetten we ons regelmatig met een drankje in de schaduw en we kunnen naar hartenlust  commentaar geven op alles en iedereen want niemand verstaat hier ons plat Nieuwmoers.   Woensdagmorgen rijden we naar nonkel Glenn, Matt’s nonkel, waar de mobilhome de hele tijd gestaan heeft en zoals altijd is het een blij weerzien met onze trouwe vriend, de Josmobiel. We bedanken nonkel Glenn, nemen afscheid van Margot en Matt en we rijden richting Noord-Texas waar het hopelijk een beetje koeler is.

We zijn goed en wel vertrokken als we zien dat het lampje van de voorgloeier blijft branden dus besluiten we te stoppen bij Mercedes, we worden vriendelijk ontvangen en direct geholpen maar ze hebben benodigde onderdelen pas binnen 2 dagen binnen. We kijken op de kaart of er iets in de buurt is en maken een afspraak met Mercedes om vrijdagmorgen om half 9 terug bij hen te zijn.  Het is al redelijk laat als we buiten komen bij Mercedes en omdat we al onze boodschappen nog moeten doen, parkeren we bij Walmart en blijven daar ineens overnachten. Onze 1^ste nacht in de Josmobiel is, ondanks de hitte, goed meegevallen en goed uitgeslapen rijden we naar een meer in de buurt waar we de hele dag wat rondhangen.  Vrijdagmorgen rijden we al op tijd naar de Mercedes garage waar ze, zoals afgesproken, het bestelde onderdeel installeren en zo kunnen we enkele uren later echt op weg naar het Noorden. We wilden eigenlijk naar Palo Duro Canyon, de 2^de grootste canyon van de USA, maar daar geraken we vandaag echt niet meer en waarom zouden we ons haasten.  Niet ver van Abilene zien we een wegwijzer naar “Lake Brownwood State Park”, we draaien af en boeken ineens 2 nachten op de kleine, gezellige camping.  Het is zalig warm weer met een lekker briesje, ik trek mijn wandelschoenen nog eens aan, we genieten van het zonnetje en maken kennis met een paar toffe mensen van Colorado.

 Zondagmorgen vertrekken we al redelijk vroeg want we willen vandaag echt in Palo Duro State Park geraken en dat is nog zo’n kleine 700 km van hier. Wij rijden urenlang door de Great Plains, de prairies, het is redelijk saai en we zien vooral veel katoenvelden, duizenden windmolens en veel oliepompen. Als we bij Palo Duro State Park aankomen en de canyon inrijden, staan we echt verbaasd van de schoonheid van het landschap hier, wat een contrast met de saaie prairies, dit is Texas op zijn best. Wij zoeken een mooi plekje op één van de campings en besluiten ineens 7 dagen te blijven, er zijn zoveel plekjes in de buurt die we willen bezoeken en dan moeten we niet elke keer verhuizen. De camping ligt helemaal beneden in de canyon, we zijn omgeven door een ruig landschap van roodgekleurde rotsen, de zon schijnt heel de dag volop en ’s avonds hoor je de coyotes vlakbij huilen, prachtig .. dit is het Wilde Westen.  We proberen nog wat kleine dingetjes aan de Josmobiel op te knappen maar daar komt niks van omdat we de hele dag bezoek hebben, we vallen hier natuurlijk wel op tussen al die supergrote mobilhomes. We verkennen de canyon al eens, hier en daar is de weg afgesloten en moeten we door de rivier rijden, voor sommigen is dat vervelend maar voor ons is dat alleen maar heel plezant.