AMSTERDAM - MEXICO CITY - OAXACA

Als we 's morgens, gepakt en gezakt, zitten te ontbijten, krijgen we een telefoontje van de Nederlandse Spoorwegen met de mededeling : " de trein die U geboekt hebt, Brecht - Schiphol, rijdt niet." Ze gaven geen verdere uitleg en konden ons ook geen assistentie garanderen als we een vroegere trein namen dus dat was het wat betreft de treinreis.
Gelukkig zit Weking, die toch al geen vertrouwen in de trein had, klaar om ons naar Schiphol te brengen.

Onze vlucht van Amsterdam naar Mexico City (11.5 u) gaat, zoals altijd met KLM, heel vlotjes en ons hotel in Mexico City is dik in orde, de aangepaste kamer is ook echt aangepast wat een hele opluchting is. We blijven 2 dagen in Mexico City om wat uit te rusten voor we verder vliegen naar Oaxaca waar we echt aan onze reis gaan beginnen.

Na een paar dagen de toerist uitgehangen te hebben in Mexico City, vliegen we verder naar Oaxaca. Als we landen, zie ik direct dat we met een trap het vliegtuig moeten verlaten en trappen en rolstoelen dat heeft nooit goed gewerkt. De Jos wordt door 2 kleine Mexicaantjes de trap afgedragen, die mannen hebben gezweet maar ze hebben dat perfect gedaan.
De Josmobiel staat netjes onder het afdak maar hij is langs alle kanten ingeparkeerd, zodat Jos onmogelijk in de auto kan geraken. Als ik probeer de auto te starten geeft hij geen teken van leven, de batterijen zijn volledig dood.
We zoeken ergens een stopcontact en beginnen direct met het laden want Jos zou vanavond toch wel graag in zijn auto slapen. Na een aantal uren laden en verschillende startpogingen brengt de Josmobiel het niet verder dan wat armzalig gekreun. Omdat we van de luchthaven direct naar de camping gereden zijn, hebben we totaal geen eten of drinken in huis en we zijn helemaal alleen op de camping, dat ziet er veelbelovend uit.
Juist als ik besluit om naar de grote weg te wandelen en per taxi te gaan winkelen, komt er een grote pick-up truck opgereden. De man van Colorado zet zijn truck achter de Josmobiel en sleurt hem uit de loods, starten doet hij nog niet maar Jos kan in zijn auto en dat is al een hele stap voorwaarts.
We lenen een grote bidon water van onze redder in nood, pakken onze valiezen uit en kruipen in ons bed. Morgen wordt het weer licht en zien we wel verder wat er gebeurd.

De volgende morgen start de Josmobiel zonder problemen, we zetten onze zonnebrillen op en crossen direct naar de supermercado om voorraad in te slagen. Naderhand rijden we nog een uurtje rond in Oaxaca, gaan langs bij Mercedes om onze afspraak te bevestigen en de Josmo doet wat hij moet doen, gewoon rijden.

We kunnen nu echt beginnen te genieten van de Mexicaanse zon en het Mexicaanse leven. We blijven zeker nog een weekje in Oaxaca om de Dia de los Muertos te vieren, de dodenherdenkingen, mee te vieren. We gaan meevieren met de Mexicanen met hun grootste feest van het jaar en we zullen waarschijnlijk een hoop foto's maken voor het volgende verhaal.