tag:blogger.com,1999:blog-91025465295764300652024-03-12T16:21:00.676-07:00josmobiel op reisJos en Ellyhttp://www.blogger.com/profile/08019928547879259503noreply@blogger.comBlogger229125tag:blogger.com,1999:blog-9102546529576430065.post-68417573103555305822021-11-25T11:15:00.000-08:002021-11-25T11:15:43.560-08:00<p> BAHIA SAN AGUSTIN </p><p><br /></p><p>We zijn de bergen overgereden naar Bahia San Agustin. Het is een lange, zware rit maar de beloning is groot als je het strandje van San Agustin ziet.</p><p>In San Agustin is weinig verandert maar dat zal jammer genoeg zo niet blijven, ze zijn volop aan het bouwen en binnen 5 of 10 jaar is dit kleine vissersdorpje een drukke badplaats. Ik ben blij dat wij San Agustin zo leren kennen hebben. De zandwegen zijn stoffig en vol putten, het is er niet overal even netjes soms op zijn zachts gezegd vuil maar het strand is prachtig en proper en de mensen zijn er vriendelijk. De oude gewoontes van de vissers zijn moeilijk te veranderen dus visafval wordt soms gewoon op straat gegooid en afval wordt in hun tuin verbrand.</p><p>We kamperen bij Don Taco op het strand, de kleine charmante camping is nog altijd een trefpunt voor overlanders en backpackers van allerlei slag. De eigenaars Frans en Anneke doen nog altijd alles om hun gasten te plezieren en met alles te helpen.</p><p>We hebben hier een rustig leventje, beetje wandelen, beetje zwemmer of gewoon in de zee drijven, een beetje koken en verhalen uitwisselen met andere travellers.</p><p>Mijn verjaardag, die ik eigenlijk het allerliefste thuis vier met familie en vrienden, is toch heel leuk geworden. Hannele, een Canadese die hier woont en hier samen met haar man ook een camping uitbaat, heeft voor mij een superlekkere taart gebakken en Anneke heeft de lekkerste, zelfgemaakte bitterballen gemaakt die ik ooit gegeten heb. Dit had ik echt niet verwacht en ze hebben ons een hele leuke avond bezorgd.</p><p>Een paar dagen later wilden John en Hannele dat Jos de zonsondergang zou zien op een ander strand over de heuvels. John heeft Jos in hoge pick-up truck gehesen en gewapend met bier en koude wijn zijn we richting zonsondergang getrokken.</p><p>Het was niet zo eenvoudig om via de rotslechte weg over de heuvels te geraken, John gooide op een gegeven moment zijn stuur om en reed door struiken, gras van 1 meter hoog en kleine boompjes naar een plekje waar Jos het goed kon zien. De radio aan, bier en wijn in de cooler en een mooie zonsondergang met vrienden die hun auto vol krassen rijden om Jos een mooie zonsondergang te bezorgen, wat moet een mens nog meer hebben.</p><p>Na ruim 2 weken genieten van mijn bijna privé strand en van de kristalheldere zee waar ik meestal alleen in lig te dobberen, is het tijd om verder te gaan en afscheid te nemen van dit schitterende plekje.</p><p>We gaan op weg naar Puerto Escondido, naar Playa Zicatela </p>Jos en Ellyhttp://www.blogger.com/profile/08019928547879259503noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9102546529576430065.post-66351829786269224342021-11-10T20:23:00.001-08:002021-11-10T20:23:16.990-08:00<p> EINDELIJK</p><p><br /></p><p>We dachten dat het er niet meer van zou komen en dat we de Josmobiel 1 wel konden vergeten maar het is gelukt, we zijn terug in Mexico.</p><p><br /></p><p>De eerste 3 dagen hebben we een hotelletje in hartje Oaxaca wat voor mij nog altijd de mooiste stad is waar we ooit geweest zijn. Na een paar dagen de toerist uit te hangen, komt het echte werk eraan en gaan we op weg naar de Josmobiel. De auto staat inmiddels bij Calvin en Leanne, onze Canadese vrienden, en hij ziet er op het eerste gezicht heel goed uit. We zijn twee weken in El Tule gebleven en alle dagen was er wel iets te repareren, veranderen of te verbeteren.</p><p>Er zijn twee nieuwe batterijen geplaatst, 2 nieuwe zonnepanelen geplaatst en terwijl is ook het dak opnieuw geschilderd, er is een nieuwe dampkap geplaatst, nieuw muggengaas aan de deur, de lift is geperfectioneerd enzovoort, enzovoort. Op het allerlaatste nippertje is er nog een nieuwe voorruit in de auto geplaatst. Plots verschenen er op enkele plaatsen scheuren in de voorruit. In het begin dachten we och die paar scheuren dat zal geen kwaad kunnen maar toen het erger werd, begonnen we ons toch zorgen te maken. Onze grootste zorg was, waar halen we een passende voorruit voor een Europese auto en omdat we een Brit kennen die 3 maanden zitten wachten heeft op zijn voorruit is het geen wonder dat we ons zorgen maakten. Calvin heeft de plaatselijke "parabrisas" (voorruiten) opgebeld en al de gegevens van onze auto doorgegeven en wonder boven wonder kon de man binnen de 2 dagen een voorruit komen plaatsen, aan huis. 2 dagen later hebben 2 Mexicanen onze oude voorruit eruit gehaald en vakkundig een perfect passende spiksplinternieuwe voorruit geplaatst.</p><p>We hebben een zalige tijd doorgebracht bij Calvin & Leanne, we hebben veel gewerkt, veel gelachen en gebabbeld en genoten van Calvin's kookkunsten. We hebben daar ook nog bezoek gehad van Hans en Francis, 2 Nederlanders die we via Liesbeth al jaren kennen. Het was een blij weerzien, we hebben echt genoten van hun blitz bezoek maar we zien mekaar zeker terug aan de Pacific Coast.</p><p>Het is tijd om de bergen over te gaan, dat is altijd een hele vermoeiende trip en dat ligt vooral aan de beruchte Mexicaanse topes (drempels). Aan de andere kant van de bergen strijken we neer in Zipolite, een klein dorpje aan de Pacific Coast.</p><p>Zipolite is een apart maar heel levendig plaatsje. Het heeft een grote aantrekkingskracht op mensen van allerlei slag : surfers, backpackers, voormalige hippies, nudisten maar ook gewoon Mexicaanse gezinnen en een paar bejaarde Belgische toeristen. De zee is hier echt gevaarlijk en je blijft beter met je twee voeten op het strand want de plaatselijke bevolking noemt dit strand niet voor niets : Playa de los Muertos. </p><p>Ons volgende doel is Playa San Agustin waar je uren in het water kunt dobberen en genieten van het prachtige strand. Dit plekje is ons niet onbekend en wij weten, na bijna 2 jaar, nog heel goed dat het één van de mooiste strandjes van Mexico is.</p>Jos en Ellyhttp://www.blogger.com/profile/08019928547879259503noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9102546529576430065.post-84966051508127636592020-01-23T12:50:00.000-08:002020-01-23T12:50:11.274-08:00TIKAL en ANTIGUA<br />
Tikal was één van de grootste steden van de Maya's en werd bewoond van 400 V.C. tot 1000 N.C. Pas in 1848 werd Tikal ontdekt door een Guatemalteekse ontdekkingsreiziger.<br />De eeuwenoude Maya stad staat in het midden van de Guatemalteekse jungle en is slechts voor 20% uitgegraven.<br />
<br />
Tikal stond al jarenlang op onze bucket list en in Rio Dulce zaten we er niet zo ver meer vandaan, we hadden de 700 km extra er graag voor over.<br />
<br />
De lucht zag er onderweg al dreigend en donker uit en toen we bij Tikal arriveerden, kwam de regen met bakken uit de hemel. We konden, voor de nacht, parkeren op een natte, zompige wei en hoopten op beter weer maar de hele nacht kletterde de regen met volle kracht op onze Josmobiel, dus van slapen kwam niet veel.<br />
De volgende morgen waren we al vroeg aan de ingang waar Jos ook de volledige toegangsprijs moest betalen wat geen enkel probleem voor ons is indien Jos ook iets kan zien. Het eerste wat we gedaan hebben in Tikal is regenjassen kopen en vol goede moed duwde ik Jos, door de gietende regen, tegen de steile hellingen op tot hij zelf zei :"dit wordt te gevaarlijk, ga maar alleen verder." Het water kwam inmiddels als een rivier over de weg naar beneden en dit park is zo groot dat je af en toe maar eens iemand tegenkomt. Ik ben er toch maar doorgebaggerd en heb het hele complex bezocht, het is indrukwekkend die tempels midden in de jungle . Soms zag ik een hele tijd niemand en was ik alleen op de gladde paadjes, het enige wat ik hoorde was de regen en de altijd aanwezige papegaaien en brulapen. Na 4 uur wandelen, glijden en klauteren had ik er genoeg van maar ik ben toch blij dat ik het gedaan heb.<br />
Zelfs al was er geen druppel regen gevallen en waren de paadjes kurkdroog, had Jos nog niets kunnen zien want overal waren trappen, rotsen en boomwortels.<br />
Jos zat nog steeds aan de ingang en had gelukkig een hoop mooie vogels en coatamundi's (neusbeertjes) gezien maar van de tempels heeft hij niets gezien en dat is jammer. Ik ben bij de beheerders van het park langs geweest om dit even aan te kaarten. We hebben ze duidelijk gemaakt dat we absoluut niet gekomen zijn om ons geld terug te vragen want dat kunnen ze heel goed gebruiken. We hebben ze proberen duidelijk te maken dat je zo niet met mensen omgaat en dat dit het enige land is in Zuid- en Centraal Amerika waar we zoiets meegemaakt hebben. Ze hebben alles genoteerd en waarschijnlijk in de vuilnisbak gekieperd als wij weg waren dus met een rolstoel blijf je beter weg in Tikal.<br />
Dat hele gedoe was een domper op ons bezoek aan de prachtige Maya site en Jos vond het jammer dat we daar 700 km extra voor gereden hebben. Door de, nog steeds, stromende regen zijn we terug naar de andere kant van het land gereden waar het droger is.<br />
<br />
Het stadje Antigua is echt een juweeltje, het wordt omringd door 3 vulkanen waarvan één nog redelijk actief is, El Fuego. In 2018 is er nog een serieuze uitbarsting geweest met verschillende doden tot gevolg. Overdag zie je ongeveer om de 10 à 15 minuten een zwarte rookpluim uit de vulkaan komen, 's avonds zie je het vuur oplichten en de kokende lava stromen. Op onze camping konden we het redelijk zien en toch was het ver genoeg weg om ons veilig te voelen.<br />
<br />
We zijn eerst een paar keer met de auto door Antigua gereden, Jos vond dat hij genoeg gezien had en is terug naar de camping gereden. Antigua is een charmant stadje met mooie, verborgen hoekjes en binnenplaatsjes. Ik heb de hele dag door het stadje gewandeld, ben in het mooiste hotel van Antigua een tasje koffie gaan drinken en het verveelde geen seconde. 's Avonds ben ik met de tuk tuk terug naar de camping gereden en dat was de rit van mijn leven. Volgens mij was de vriendelijke man gebuisd voor de Chicken bussen en is dan maar tuk tuk chauffeur geworden. Hij reed met een rotgang door de straatjes, vloog letterlijk over de tumulos (drempels) en ik ben dikwijls bang geweest dat we om zouden slaan. Terug bij de Josmobiel hebben we samen besloten dat het genoeg geweest is, we willen terug naar Mexico, naar de zon, naar de warmte en de meer open en vriendelijke mensen.<br />
<br />
Guatemala is een mooi land vooral Lago Atitlan en Antigua vonden wij echt de moeite maar het is er kouder, de mensen zijn er totaal anders, ze zijn veel afstandelijker en veel meer op het geld van de toeristen uit. Het is natuurlijk voor iedereen verschillend maar Guatemala zal nooit ons land worden.<br />
<br />
Omdat aan de Zuidelijkste grensovergang naar Mexico 3000 vluchtelingen uit Honduras gestrand zijn, nemen we voor alle veiligheid toch maar een andere. Ik beweer niet dat de vluchtelingen ons lastig zullen vallen maar er zijn rellen daar en deze mensen hebben alles achtergelaten en hebben niets meer te verliezen.<br />
De grensovergang Guatemala/Mexico in Talisman was één van de vlotste die we in 12 jaar reizen gehad hebben.<br />
<br />
Opgelucht en tevreden rijden we terug over de Mexicaanse wegen terug op weg naar de stranden van de Pacific.Jos en Ellyhttp://www.blogger.com/profile/08019928547879259503noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9102546529576430065.post-39111066176384646282020-01-18T19:33:00.002-08:002020-01-18T19:33:39.353-08:00GUATEMALA - I<br />
We staan aan de grensovergang Mexico/Guatemala en ik ga dan maar eens beginnen met de papierwinkel om uit Mexico en in Guatemala te geraken.<br />
Het is even geleden maar ik ben het nog niet vergeten en eerlijk gezegd, kijk ik er naar uit, naar dat geregel en geloop van het éne bureautje naar het andere om nog maar een stempel of een kopie.<br />
<br />
Als ik één voet uit de auto zet, komen ze al op me af, de mannen die je wel eens snel over de grens zullen helpen. Vriendelijk maar kordaat maak ik ze duidelijk dat ik heel goed mijn plan kan trekken en ik laat ze bij de Jos achter.<br />
Mexico uitreizen is zo gebeurd, er is nog wat discussie over de invoerpapieren van de auto maar uiteindelijk gaat alles heel vlotjes. Op naar Guatemala en ook daar staan de "helpers" te wachten maar ik loop gewoon door en stap bij migracion binnen waar ik zonder problemen de stempels in onze paspoorten krijg. Het invoeren van de auto duurt iets langer, na het invullen, stempelen en kopiëren van onze papieren moet ik nog even wachten op de laatste stempel die alleen de chef kan geven.<br />
Er is een enorme verkeersopstopping, een bus vol Amerikanen heeft zich klemgereden in de smalle straatjes achter het douanekantoor en kan niet meer voor of achteruit. Alle douanes staan op straat te kijken, foto's te maken, te lachen en commentaar te geven terwijl ik netjes zit te wachten op mijn stempel. Een dik uur heeft dat grapje geduurd maar het is gelukt, met een hoop stempels en papieren rijden we Guatemala binnen.<br />
<br />
De eerste uren zien we weinig verschil met Mexico maar later valt het toch op dat de meeste vrouwen en ook mannen, traditioneel gekleed zijn, dat de mensen hier nog kleiner zijn dan in Mexico en dat de topes hier tumulos heten maar even vervelend zijn. Wat ons enorm opvalt is dat er hier zoveel 24 u. Auto hotels zijn waar je per uur een kamer kan huren, elk dorp heeft minstens één zo'n hotel. Je kan direct je auto in een garage rijden en vandaar kan je naar een kamer zonder dat iemand je ziet. Wij noemen ze de"No tell motels". Waar een mens toch allemaal oplet als hij onderweg is.<br />
<br />
Onze eerste overnachting is aan Lago Atitlan, een kratermeer op 1500 m hoogte, omringd door 3 vulkanen en 12 dorpen, die vernoemd zijn naar de 12 apostelen, volgens sommigen is dit één van de mooiste meren van de wereld. We blijven hier 3 dagen, we hebben een schitterend plekje aan het meer met uitzicht op de vulkanen. Overdag is het zonnig en warm weer maar 's avonds moet ik ons dekbed terug ergens gaan zoeken en dat is ruim 2 maanden geleden.<br />
<br />
Omdat we op tijd willen zijn voor de grote Maya markt in Chichicastenango rijden we zaterdag op tijd weg via een steile weg vol haarspeldbochten en het is niet altijd simpel om door de dorpjes te geraken.<br />
In Chichicastenango kunnen we bij een hotel, op de parking, overnachten maar we kunnen pas maandagmorgen terug weg want zondag is er geen verkeer mogelijk. Aangekomen in Chichicastenango zijn ze al volop de kramen aan het opbouwen en Jos moet zijn stuurmanskunsten laten zien, hij leidt de Josmobiel tussen de kramen door en het is echt millimeterwerk, de marktkramers houden met lange stokken de draden en zeilen omhoog voor ons en onder luid applaus van de marktkramers lukt het ons om zonder brokken de markt te passeren.<br />
Chichicastenango was een belevenis, de groenten-, fruit- en bloemenmarkt zijn een explosie van kleuren en geuren. Er wordt zowel prachtig handwerk als rommel verkocht maar voor mij was de markt waar de vrouwen hun kippen, ganzen en kalkoenen verkopen toch de mooiste. Weg geraken uit Chichicastenango gaat een stuk gemakkelijker en we gaan op weg naar de andere kant van Guatemala.<br />
De weg is enorm steil en bochtig maar het enige gevaar zijn eigenlijk de Chicken bussen, felgekleurde bussen die mensen en goederen vervoeren. Het zijn prachtig geschilderde en versierde bussen maar hun chauffeurs zijn met momenten zwaar gestoord en het is ongelooflijk met wat een snelheid ze soms naar beneden denderen. Rond Guatemala stad gaat het heel vlotjes en de weg is goed maar omdat Rio Dulce nog ver is en Jos moe is, stoppen we bij een hotelletje waar we op de parking mogen overnachten. Dit is zoveel rustiger dan aan een tankstation slapen, geen grote trucks die midden in de nacht vertrekken, geen geloop rond je auto en bij een hotel mag je gewoonlijk nog de douche en WC gebruiken en krijg je de Wifi code.<br />
<br />
<br />
In Rio Dulce rijden we naar de haven, je kan daar met je camper staan en de douches en WC's zijn prima in orde. Als ik naar het havenkantoor loop hoor ik overal Engels, Frans, Duits en Nederlands praten, er liggen hier veel Europeanen, Amerikanen en Canadezen die met hun boten in het Caraïbisch gebied rondzeilen. We ontmoeten hier een Belgische solo zeilster uit Sint-Niklaas, in 2011 zeilde ze weg uit België met de bedoeling rond de wereld te zeilen met haar boot "The lucky bitch". Helemaal is ze nog niet rond maar ze is goed bezig, ze is al enkele jaren blijven hangen in het Caraïbisch gebied en momenteel wordt er hier, in Rio Dulce, hard aan haar boot gewerkt. Een toffe madam met een mooie, brede kijk op de wereld. Veel succes Lucky bitch.<br />
Wij zijn vooral in Rio Dulce om over de rivier, de Rio Dulce, naar Livingston (aan de Caraïbische zee) te varen. We kijken hier alletwee naar uit en ik ben gaan babbelen met een paar lancheros (schippers van de kleine bootjes), ik heb een groepje lancheros gevonden die sterk genoeg zijn om Jos in en uit de boot te heffen en te dragen.<br />
Jos zit veilig in de boot, dat is weer maar eens goed afgelopen en de mannen aan wal beloven dat ze op de Josmobiel zullen passen als op hun eigen boot.<br />
Ik leun achterover en geniet van de zon, de warme wind en de prachtige, brede rivier maar Jos kijkt een beetje bedenkelijk en zegt : "die motor maakt een raar geluid."<br />
We varen door de waterlelie velden, door kleine dorpjes met paalwoningen en onderweg zien we bomen vol witte reigers, aalscholvers, leguanen en schildpadden, echt prachtig. In Livingston kan je uitstappen en een uurtje rondwandelen maar ik heb geen zin in om in een toeristenval te trappen want ze staan je daar gewoon op te wachten en voor Jos is het eigenlijk niet te doen om nog maar eens in en uit de boot te moeten. Ik vraag de lanchero of hij nog meer waterlelievelden en kleine dorpjes weet, de man is duidelijk opgelucht dat ik geen uur in Livingston rond ga lopen want wat Jos voorspelde is gebeurd, de motor sputtert. We varen stilletje en met sputterende motor naar een prachtig lelieveld en dit is echt sprookjesachtig mooi. Er zijn inmiddels veel golven op de rivier en ons kleine bootje gaat van links naar rechts en de motor doet steeds vreemder.<br />
De lanchero kijkt bezorgd en probeert telefonisch zijn maten te bereiken want wij varen met een slakkengangetje over de rivier met een verschrikkelijk stinkende en rokende motor. De Jos stelt mij en ook de lanchero gerust en hij moet er eens flink mee lachen en de lanchero is allang blij dat hij geen moeilijke toeristen is zijn bootje heeft die beginnen te zeuren of ziek worden van de stinkende dampen van de motor. Uiteindelijk vaart hij zich vast in het riet en daar kan hij de motor openmaken. Na wat wringen, trekken, duwen en een paar keren flink op de motor kloppen, start hij weer en kan hij toch iets meer snelheid maken zodat we ruim 2,5 u later dan voorzien terug aan wal komen.<br />
De lanchero krijgt flink op zijn donder van zijn baas en ik hoor de baas zeggen : " die gaan niets betalen". Natuurlijk hebben wij gewoon betaald en hem ook nog een fooi gegeven voor al zijn miserie. Het was tenslotte een mooie dag, een klein beetje anders misschien dan een gewone boottrip maar we hebben ons geweldig geamuseerd.<br />
<br />
Morgen rijden we verder de jungle in ,naar de grootste Maya site van de wereld, Tikal.Jos en Ellyhttp://www.blogger.com/profile/08019928547879259503noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-9102546529576430065.post-39189354519454756672020-01-06T19:03:00.000-08:002020-01-06T19:03:42.282-08:00EEN FANTASTISCH 2020<br />
Aan iedereen die dit leest, wensen wij een fantastisch 2020 vol liefde en geluk, vriendschap, avontuur en vooral een hele goede gezondheid.<br />
<br />
De afgelopen 2 maanden hebben wij het heel rustig aan gedaan, overal wat blijven hangen en heel weinig afstanden afgelegd. We kennen Mexico inmiddels zo goed en er zijn zeker en vast plekjes waar we misschien terug naartoe willen maar we weten nu ook heel goed waar we ons het beste voelen en waar we altijd weer terecht komen.<br />
<br />
We zijn een hele maand in Puerto Escondido blijven hangen. We kennen daar, sinds jaren, een aantal mensen die ook altijd weer op dat éne plekje terecht komen en dat voelt een beetje als familie.<br />
Puerto Escondido beter gezegd Playa Zicatela is druk, lawaaierig, het is er bloedheet maar dat neem je er allemaal bij want dit plekje heeft iets gezellig en vertrouwd. We zijn er gewoon graag en we hebben er dan ook een mooie tijd gehad op de kleine camping waar ook de hele familie woont, met kinderen, kleinkinderen,neven en nichten enz... je moet er een tijdje zijn voor je weet hoe het eigenlijk allemaal in mekaar zit en wie er de baas is.<br />
<br />
Vanuit Puerto Escondido zijn we 3 nachten aan de Laguna Manialtepec geweest. Laguna Manialtepec is een strandlaguna op 20 km van Puerto Escondido en ze is vooral bekend door het gloeiende, lichtgevende plankton in het water. Ja kan 's avonds met bootjes de laguna op en als je zwemt of beweegt in het water licht het plankton op, het geeft dan een blauwe gloed af.<br />
Ik geloof zeker dat het heel mooi is maar ze krijgen mij daar echt niet in het water, er zitten alligators en niet weinig. Volgens de Mexicanen doen ze niets omdat ze eten genoeg hebben maar dat kan nooit iemand garanderen. Stel je voor dat je daar zwemt en een alligator denkt :dat ziet er toch beter uit dan nog maar eens vis. Wij zijn aan land gebleven en hebben genoten van de stilte, de schoonheid van de laguna en de vele, kleurrijke vogels die daar rondvliegen.<br />
<br />
Omdat we met Kerstmis een mooi, rustig plekje wilden was de keuze snel gemaakt. Don Taco Beach camping is gelegen aan één van de mooiste stranden van Mexico. Al je door het rommelige, vuile vissersdorpje rijdt dan denk je, wat is dat hier maar als je dan het strand en de baai ziet dan weet je dat dit een klein paradijsje is. Frans en Anneke verstaan de kunst om van hun camping een thuis te maken en je kan dan ook met alle vragen bij hen terecht.<br />
We krijgen zoals gewoonlijk, een mooi plekje en voor de Jos de beste plaats onder de palapa met zicht op het strand en de baai. Het is zalig om te zwemmen in een zee die echt zo blauw en kristalhelder is als een postkaart.<br />
Met Kerstmis koken alle campinggasten wat voor het diner 's avonds, het is een drukte aan het kookvuur en iedereen maakt iets wat hij het beste kan, het beste lust of wat het gemakkelijkst is en we moeten het doen met wat we in het vissersdorpje kunnen kopen. Het lijkt rommelig maar als alles op tafel staat, past alles perfect bij elkaar. Het was een gezellige Kerstavond met Canadezen, Nederlanders, Belgen, Duitsers, Fransen, een Amerikaan en een paar Mexicaanse families maar toch mis ik mijn familie enorm tijdens deze periode. Met Oudejaar hebben we eigenlijk niets speciaal gedaan, het wordt tenslotte alle dagen 12 u en we zijn dan ook heel rustig het nieuwe jaar ingegaan.<br />
Na een geweldig verblijf nemen we dan toch afscheid van Frans, Anneke en Taco en gaan op weg naar Guatemala. Het was wel een valse start, alles was ingeladen, de auto was gestart en toen Jos met de lift omhoog ging; brak er een kabel en Jos stond met een klap terug op de grond. Een uurtje later was de kabel vervangen door het Josmobiel team en we zijn dan toch vertrokken. Onderweg naar de grens hoorden we ineens een enorme klap, één van onze achterbanden was kapot en de stukken van de band hebben een flinke deuk in de auto geslagen. We hebben de auto aan de kant gezet maar wat was ik blij toen ik een grote truck zag stoppen, de truckchauffeur heeft op 15 minuten tijd onze band vervangen en de inmiddels gearriveerde politieagenten hebben alles netjes mee opgeruimd. Geen kwaad woord over de Mexicaanse politie en zeker niet over de Mexicaanse truckers. Binnen 2 of 3 dagen gaan we Guatemala binnen en normaal blijven we daar een maand maar dat zal allemaal een beetje van het weer afhangen. We zien wel hoe het loopt maar we houden jullie af en toe op de hoogte.Jos en Ellyhttp://www.blogger.com/profile/08019928547879259503noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9102546529576430065.post-7738701007647096122019-11-16T21:46:00.002-08:002019-11-16T21:46:41.547-08:00TERUG NAAR MEXICO<br />
<br />
Alles is ingepakt, alles is geregeld, we hebben afscheid genomen van onze familie en vrienden....het is tijd om weer naar Mexico te vertrekken.<br />
<br />
De vlucht van Amsterdam naar Mexico City was in orde, maar heel vermoeiend met de gewone dingen die bij zo'n trip horen, te weinig slaap, sjouwen en sleuren met bagage en het tijdverschil. Na één nachtje Mexico City hebben we nog een vlucht naar Oaxaca waar onze Josmobiel geparkeerd staat. Onze Mexicaanse vriend, Edgar, heeft goed voor onze auto gezorgd en hij startte dan ook van de 1ste keer.<br />
Onze eerste rit gaat naar de car-wash om 7 maanden zand af te spoelen en dan naar de supermarkt om voorraad in te slaan. Het weerzien met onze vrienden op de camping was zalig maar toch zijn we om 8 uur in ons bed gedoken, we hadden nog wat slaap in te halen.<br />
<br />
Het dorpje El Tule, bij Oaxaca, is een beetje onze thuisbasis geworden, we voelen ons hier op ons gemak en verschillende mensen herkennen ons als we door het dorp wandelen.<br />
Als we aankomen, zijn de festiviteiten voor Dia de los Muertos volop aan gang. Vorig jaar waren we in de stad Oaxaca en het was een geweldige ervaring, dit jaar besluiten we in het dorpje El Tule te blijven.<br />
Dia de los Muertos vieren in een klein dorpje is anders, veel intiemer, veel dichterbij. De dorpsfanfare speelt dag en nacht, om 3 uur 's nachts beginnen ze ineens weer te spelen, het knallen van het vuurwerk gaat ook dag en nacht door en terwijl vloeit de Mezcal rijkelijk. We voelen ons veel meer betrokken bij de vieringen, het komt echt binnen, het éne moment sta je met een krop in je keel te kijken maar een minuut later sta je samen met de Mexicanen op de muziek van de fanfare te dansen.<br />
<br />
Na wat rust en de nodige karweitjes aan de auto wilden we de bergen over naar de kusten van de Stille Oceaan maar een toevallige, onverwachte ontmoeting heeft ons een paar dagen langer daar gehouden.<br />
Ineens stonden Eddy en Brigitte voor ons, Zwitsers die we laatst gezien hebben in 2009 in Bolivië. We stonden toen samen in Samaipata/Bolivië en we hebben in Oaxaca/Mexico gewoon de draad weer opgepikt. Het was een geweldig weerzien, we zijn allemaal 10 jaar ouder geworden maar we zijn allemaal nog onderweg en dat is niet zo vanzelfsprekend en we mogen ons gelukkig prijzen dat we dat nog kunnen. De wijn en veel herinneringen worden bovengehaald en algauw is het alsof we mekaar gisteren nog gesproken hebben.<br />
Dit was een fantastisch weerzien maar uiteindelijk gaat iedereen weer zijn eigen weg en dus trekken we de bergen over naar de Stille Oceaan. De weg door de bergen is eigenlijk maar een kleine 250 km lang maar je hebt er toch 7 - 8 uur voor nodig. De weg is niet echt slecht maar er is geen meter recht en dan heb je nog de ontelbare topes (drempels). We zijn zonder problemen over de bergen geraakt en onze eerste stop is in Playa Zipolite, het hippie paradijs.<br />
<br />
Het kleine dorpje, Playa Zipolite is totaal anders dan anders kustplaatsjes. Iedereen lijkt hier altijd vrolijk, kleurrijk en gelukkig en de kleine houten hostels op het strand lijken heel charmant. Als je beter kijkt, zie je een hoop vervallen gebouwen en hostels die op instorten staan. 's Avonds zijn de meesten zwaar dronken of stoned en de geur van marihuana hangt in alle straten en achtervolgt je tot op het strand. We ontmoeten hier een gezin met 3 kinderen die proberen te leven van hun muziek, de oudste zoon was 2 maanden toen ze, met hun oude bus, vertrokken, hij is nu 7 jaar en heeft inmiddels 2 broers die onderweg geboren zijn.<br />
Ze nodigen ons uit op hun optreden hier in Zipolite en het was mooi, echt mooi. Het publiek bestond uit een bont allegaartje maar we hebben een hele toffe avond gehad.<br />
<br />
We zijn nu in Puerto Escondido terug op een vertrouwd plekje waar de familie ons begroet als oude vrienden, we worden gekust en geknuffeld en we voelen ons heel welkom hier. Waarschijnlijk blijven we hier een 3-tal weken staan, we zitten vlak bij het strand en in Puerto Escondido is altijd iets te zien en te beleven.<br />
We zijn eigenlijk van plan om er dit jaar een rustige, relaxte trip van te maken, niet te veel rijden maar gewoon blijven op de plekjes waar we graag zijn en daar zijn we alvast goed aan begonnen.Jos en Ellyhttp://www.blogger.com/profile/08019928547879259503noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9102546529576430065.post-64294221925607102862019-03-17T15:47:00.001-07:002019-03-17T15:47:21.885-07:00Afscheid van MexicoDe cirkel is rond, we zijn terug op de plaats waar 5 maanden geleden onze reis begonnen is, Mexico City.<br />
<br />
Wij hebben de laatste anderhalve maand vooral genoten van de prachtige stranden van de Pacific en het rustige leven op de campings daar.<br />
<br />
Toen we de bergen over reden naar de Pacific was onze eerste stop, Pie de la Cuesta, 25 km voor Acapulco. Onze camping was prachtig gelegen, aan het strand, en het was er verbazend rustig, we zaten tenslotte vlakbij het bruisende Acapulco. Het was een mooi plekje en je kon er lange strandwandelingen maken maar 's avonds de camping verlaten was uitgesloten.<br />
Overdag was er geen enkel probleem en we wandelden regelmatig, door de wijk, naar de winkels maar zo gauw het donker werd, liep er een heel ander publiek door de straten. Pie de la Cuesta is tenslotte een buitenwijk van Acapulco en ziet 's avonds niet bepaald uitnodigend uit en is gevaarlijk. Wij zijn niet snel bang of wantrouwig maar af en toe moet een mens zijn verstand gebruiken, dus bleven we veilig binnen de muren van de camping.<br />
<br />
Na Acapulco vonden we een schitterend plekje aan Playa Ventura. Dit was een enorm verschil met Pie de la Cuesta, Playa Ventura is rustif, er wonen weinig mensen en je kan hier rustig slapen zonder de deur op slot te doen.<br />
Wij zijn hier terecht gekomen bij een Mexicaanse familie, ze hebben een restaurantje op het strand en zelfs een spiksplinternieuw zwembad.<br />
Jos kon, zonder veel moeite, in het zwembad en dat was geleden van 2010. Hij was zo blij en hij voelde zich zo goed in het koele water dat onze geplande nacht een hele week geworden is. Ik weet eigenlijk nog altijd niet wie het gelukkigst was toen Jos in het zwembad kon, wij of de Mexicaanse familie.<br />
Dit plekje, aan Playa Ventura en ook de Mexicaanse familie staan bovenaan in onze lijst van superplekjes in Mexico.<br />
<br />
Onze volgende halte was, het voor ons heel bekende Puerto Escondido. Het is stilaan een beetje thuiskomen op de camping van Elba en haar familie. Deze keer werd de rust verstoord door de aanstellers van "Wereldreis op wielen".<br />
Dit is een Nederlandse realityshow, ze reizen met houten huisjes op een trailer door Mexico en willen helemaal naar Zuid-Amerika. Met veel lawaai, veel show en veel gedoe hebben ze 2 huisjes op de camping geparkeerd. Ik was al geen fan van reality shows maar nu we van dichtbij meegemaakt hebben hoe zoiets gaat, al helemaal niet meer.<br />
Reality shows hebben duidelijk niets met de realiteit en het echte leven te maken, het wordt voorgesteld als een avontuur maar alles is fake, zowel het verhaal als de deelnemers.<br />
We nemen nog maar eens afscheid van Elba en haar familie en rijden verder naar onze laatste halte aan het strand, het lieflijke San Agustin.<br />
Camping "Don Taco" is gelegen aan één van de mooiste stranden van de Pacific en heeft een hele reputatie opgebouwd onder de overlanders. Dit is één van de weinige plekjes aan de Pacific waar je onbezorgd kan zwemmen. De kleine baai ligt goed beschut achter wat rotsen en het water is er ongelooflijk helder en kalm.<br />
Het was een een gezellige drukte daar met Belgen, Nederlanders, Spanjaarden, Tsjechen en Mexicanen en we hebben dan ook genoten van onze 2 weken bij Frans, Anneke en Don Taco (hun hond).<br />
<br />
We wuiven nog eens naar de Pacific en rijden de bergen over naar Oaxaca, voor ons de mooiste stad van Mexico.<br />
El Tule/Oaxaca is het eindpunt van onze rondreis, hier krijgt de Josmobiel een heel mooi plekje om op ons te wachten.<br />
Op camping "Overlander Oasis" werken we wat in en aan de auto, de tent die we gekocht hebben om de Josmobiel onder te parkeren wordt uitgepakt en gekeurd door iedereen op de camping.<br />
Met behulp van Marcus, een Engelsman, zetten we de tent op bij de Mexicaanse familie op hun parking. Het ziet er allemaal heel goed uit, de Mexicanen hebben een sleutel om af en toe de auto te starten en zo onze batterijen op peil te houden en ze beloven om goed voor de Josmobiel te zorgen en daar hebben wij alle vertrouwen in. Met een gerust hart genieten we nog een paar dagen van het internationale campingske (Belgen, Zwitsers, Engelsen en Amerikanen) en ik ga nog een kookklas volgen bij 2 Mexicaanse dames.<br />
<br />
Na vijf maanden rondtoeren, vliegen we terug van Oaxaca naar Mexico City waar we twee nachten in een hotel blijven, alvorens naar Amsterdam te vliegen.<br />
<br />
Het zit erop, wij zullen het enorm missen, dit prachtige land. Wij hebben weer enorm genoten van ons geliefde Mexico met zijn prachtige stranden, zijn jungle en bergen, zijn mooie koloniale steden met kleurrijke markten, de zon en het lekkere eten maar vooral van de warme, hartelijke Mexicanen voor wie nooit iets te veel is om het je naar je zin te maken.<br />
Maar we zijn vooral heel blij om onze kinderen, familie en vrienden terug te zien want 5 maanden is lang en we hebben ze gemist.<br />
<br />
Adios Mexico y hasta luego.Jos en Ellyhttp://www.blogger.com/profile/08019928547879259503noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9102546529576430065.post-69941268012137820462019-01-30T20:55:00.000-08:002019-01-30T20:55:38.272-08:00TEHUACAN - PUEBLA en CHOLULA<br />
Voor we Oaxaca verlaten, moeten we nog een paar dingen regelen. Eerst rijden we langs de luchthaven om dar onze tickets voor Mexico City te kopen.<br />
Aan de balie van Volaris gaat alles heel vlotjes tot ze ons Belgisch adres in de computer moeten invoeren. De bediende van Volaris fronst zijn wenkbrauwen en zucht een aantal keren luidruchtig vooraleer hij Wuustwezelsesteenweg juist in zijn computer heeft staan. Dat vind ik eigenlijk heel straf in een land waar namen als : Tlachihualtépetl en Tlacochahuaya normaal zijn.<br />
<br />
Onze volgende halte is bij Mercado Suburbia omdat we dringend een nieuwe matras moeten kopen. De aanschaf van een matras is zo gebeurd maar hij moet nog in de Josmobiel en op ons bed en dat gaat pas- en meetwerk worden. Twee bereidwillige Mexicanen dragen de matras in de Josmobiel maar dan begint het geduw en getrek om hem op ons bed te krijgen. Op een gegeven moment stond één Mexicaan op ons bed, de andere zat onder de matras en ik zat geklemd tussen de matras en de kasten. Na veel zweten, wringen, duwen en nog meer lachen lag ineens de spiksplinternieuwe matras op ons bed.<br />
<br />
We rijden Oaxaca uit naar het Noorden, richting Puebla tot we in Tehuacan een bordje zien : Parque Avontura. Het parkje is eigendom van de stad, er is een laguna, een paar zwembaden en een speeltuin en de vriendelijke mannen aan de ingang zeggen dat we hier gerust kunnen blijven overnachten, er is hier 24 u. security. We parkeren met zicht op de laguna en besluiten een nachtje te blijven.<br />
Het éne nachtje worden er uiteindelijk vier want het is zalig hier, ik wandel een aantal keren per dag rond de laguna, Walmart is 10 minuutjes te voet en Home Depot, Jos zijn speelgoedwinkel, zit vlakbij de ingang van het parkje.<br />
Over onze veiligheid moeten we niet twijfelen, de gevangenis van Tehuacan (400 mensen) is vlakbij en de politie in de wachtorens zit recht op ons te kijken, ze komen ons zelfs een bezoekje brengen om de auto van dichtbij te bekijken en omdat ze willen weten waar we vandaan komen.<br />
We horen 's morgens de gevangenen zingen en oefenen met hun fanfare. De trommelaars dat lukt al aardig maar aan de blazers is nog veel werk, het is in ieder geval een muzikale gevangenis.<br />
Na 4 dagen wuiven de mannen van het Parque Aventura ons uit en gaan we op weg naar Puebla.<br />
<br />
Puebla is de 4de grootste stad van Mexico, ze is omringd door vulkanen en ligt op 2160 meter.<br />
Het historisch centrum van Puebla is door Unesco uitgeroepen tot Werelderfgoed en terecht. Je komt ogen te kort, frivole gevels bezet met keramiek tegels (talaveras), op elke straathoek een barokke kerk met plafonds vol cherubijntjes en vergulde engeltjes, charmante pleintjes, kleurrijke volksbuurten en prachtige musea.<br />
Omdat het voor Jos niet zo simpel is om door het stadscentrum te geraken, nemen we een toeristenbus die een rondrit maakt door de hele stad. We rijden anderhalf uur door Puebla, we hadden er eigenlijk niet veel van verwacht maar het was echt de moeite waard en zo heeft de Jos ook van de schoonheid van Puebla kunnen genieten.<br />
Terwijl ik nog een museum bezoek en hier en daar nog een kerkje van binnen bekijk, geniet Jos van het zonnetje op het plein aan de kathedraal.<br />
<br />
Na een paar dagen Puebla rijden we naar Cholula waar we ook een nachtje willen blijven.<br />
Cholula is al meer dan 3000 jaar bewoond en was vroeger een belangrijk religieus centrum. De piramide van Cholula is de grootste van Mexico maar ze maakt weinig indruk, ze ligt helemaal onder de heuvel en is bedekt met aarde en bomen.<br />
Toen de Spanjaarden hier in 1520 kwamen, sloopten ze de top van de tempel om er een kerk op te bouwen, het kerkje van Nuestra senora de los Remedios is prachtig gelegen boven op de heuvel en wordt dan ook door iedereen gefotografeerd.<br />
Het kleine stadje heeft een mooie Zocalo (centrale plein) met aan één kant een Franciscaner klooster uit de 16de eeuw.<br />
<br />
We maken ook nog een kleine omweg naar het dorpje Tonanzintla, de kleine dorpskerk is schijnbaar iets heel speciaal.<br />
Het interieur van de kerk van Tonanzintla is met geen pen te beschrijven. Engeltjes, heiligen,bisschoppen, koningen en andere figuren bevolken met honderden de gewelven en muren die versierd zijn met bloemmotieven.<br />
De vroegere missionarissen slaagden er wel in om de Indiaanse bevolking de Maagd Maria te doen vereren maar ze konden natuurlijk niet verhinderen dat de plaatselijke kunstenaars de engeltjes Indiaanse trekken gaven, hun een vedertooi op het hoofd zetten en alles versierden met beeldhouwwerken met tropisch fruit en maïskolven als herinnering aan hun eigen goden.<br />
<br />
Als je het kerkje binnenkomt, wordt je een beetje overdonderd door de overdaad, je weet echt niet waar je eerst moet kijken en ik weet nog steeds niet of mooi wel het juiste woord is maar het is in ieder geval indrukwekkend en heel speciaal.<br />
Het is absoluut verboden om foto's te maken in het kerkje en er wordt dan ook heel streng op toegezien dus blijft mijn camera netjes in mijn rugzak, het beeld van dat plafond zit sowieso voor altijd in mijn hoofd.<br />
<br />
Na al die kerken, pleinen, kloosters en musea willen we toch weer even iets anders. Puebla en ook Cholula waren mooi en gezellig maar het is tijd om weer terug naar de kust te gaan.<br />
Met een prachtig zicht op de vulkaan Popocatépetl (5452 m) verlaten we Puebla, rijden de bergen over terug naar de Playas aan de Stille Oceaan.Jos en Ellyhttp://www.blogger.com/profile/08019928547879259503noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-9102546529576430065.post-14187327367971440842019-01-18T21:19:00.001-08:002019-01-18T21:19:53.801-08:00PALENQUE - AUTOPECH IN DE BERGEN OP WEG NAAR OAXACA/EL TULE<br />
<br />
De camping in Palenque is nog altijd hetzelfde, veel dromerige hippies en een prachtige tuin. Omdat de vruchten, in één van de bomen, rijp zijn zit de boom vol felgekleurde vogels. Het is een prachtig schouwspel en op een paar dagen plukken de toekans en andere felgekleurde vogels de boom helemaal kaal. We blijven hier nog een paar dagen hangen maar omdat het hier zo nat en vochtig is, rijden we toch maar verder.<br />
<br />
Rondom Palenque vind je de mooiste watervallen, Agua Azul en Misol-Ha hebben we vorig jaar al gedaan maar Cascadas Roberto Barrios is nieuw voor ons.<br />
De watervallen van Roberto Barrios liggen een beetje afgelegen in de bergen en zijn daarom ook veel minder druk en toeristisch dan de anderen. Als je Roberto Barrios binnen rijdt staat er een bord met het opschrift : Esta Usted en territorio Zapatista rebelde wat wil zeggen : U bevindt zich in opstandig Zapatisten territorium. Verder in het dorpje is er niets te zien van enige rebelse organisatie maar Roberto Barrios is geen dorp als een ander.<br />
<br />
Op de parking van de watervallen praten we met de mensen daar en we kunnen hier blijven overnachten, ze garanderen ons dat alles veilig is en dat we rustig kunnen slapen, muy tranquillo dus. Ik heb nu de hele dag tijd om het bos in te trekken op zoek naar de mooiste plekjes aan de verschillende watervalletjes. De kleine azuurblauwe meertjes zijn door watervallen met elkaar verbonden, onder elke waterval liggen kristalheldere poelen waarin het heerlijk zwemmen is.<br />
Het is een prachtig stukje natuur dat vooral populair is bij de Mexicaanse toeristen en de lokale bevolking. De kinderen van het dorp spelen in het water, ze zitten er te picknicken en de mensen zoeken er verkoeling in de warme, vochtige jungle. Voor mij was het een prachtige dag, Jos kon jammer genoeg niet mee over de steile bospaadjes maar hij geniet van het zonnetje en heeft allicht gezelschap van de lokale bevolking.<br />
Na een rustige nacht tussen de Zapatisten in Roberto Barrios rijden we stilaan richting Oaxaca, we willen op tijd op zoek gaan naar storage, we willen een veilige plek hebben voor de Josmobiel.<br />
<br />
Als we in Villa Hermosa aankomen valt de regen met bakken uit de hemel, er staat zo'n 30 cm water in de straten en het is eigenlijk onmogelijk om verder te rijden. Met veel moeite geraken we tot op een parking van een Walmart waar we dan ineens blijven overnachten.<br />
De volgende morgen is het gelukkig opgeklaard want wij moeten nog een flinke bergpas over om in Oaxaca te geraken.<br />
<br />
De Sierra Juarez is een prachtige bergpas, de ene kant is pure jungle met reuzegrote varens, slingerplanten en bloemen en de andere kant is droog met vooral dennenbossen.<br />
We zijn bijna boven als we een vreemd geluid horen aan de auto, we zetten ons zoveel mogelijk aan de kant van de smalle, steile bergweg. Ik wandel naar een dichtbij gelegen restaurant in de hoop Mercedes Oaxaca te kunnen bereiken maar dat kan ik wel vergeten, er is geen signaal dus geen internet en geen telefoon. We wachten een paar uurtjes maar we hopen hier toch weg te zijn voor het donker wordt omdat we niet veilig staan en ook omdat ik misselijk en ziek ben van de hoogte. De auto start wel terug maar wil niet in vitesse maar na flink wat gas geven doet hij ineens wat hij moet doen en kunnen we verder. Het volgende dorp ligt op 47 km bergafwaarts en we besluiten het erop te wagen, alles gaat goed en we hebben een rustige nacht in het dorpje Ixtala. De volgende dag geraken we zonder problemen in Oaxaca, we hebben pas na het weekend een afspraak bij Mercedes en daarom gaan we wat genieten van onze favoriete stad.<br />
<br />
We slapen op een parking vlakbij Mercedes en als we 's morgens willen starten doet de auto totaal niets meer dus moeten we alsnog een takelwagen bellen. De Josmobiel wordt met de Jos erin opgetakeld en 5 minuten later rijden we bij Mercedes binnen.<br />
Het was weer even spannend, wat gaat het zijn? Hebben we onderdelen nodig en hebben ze die in voorraad? Maar na een paar uurtjes krijgen we het goede nieuws dat het gewoon een electrisch probleem was en dat het opgelost is, de Josmobiel wordt nog gekuist en helemaal spic en span rijden we bij Mercedes buiten.<br />
Opgelucht rijden we de stad Oaxaca in waar ze, naar goede Mexicaanse gewoonte, weer een aantal wegen geblokkeerd hebben, het gaat straat in en straat uit om zo de blokkades te omzeilen en na 2 uur hebben we de 15 km naar de camping gedaan.<br />
<br />
We staan op een kleine camping in het dorpje Santa Maria del Tule en dat is vooral bekend om zijn "grootste boom van de wereld". Wij zijn verleden jaar en ook dit jaar al regelmatig El Tule gepasseerd en altijd hebben we een beetje gelachen met hun grootste boom zonder hem echt gezien te hebben. Nu zijn we dan eindelijk naar de bewuste boom gaan kijken en het is echt waar, hij is prachtig en inderdaad reuzegroot. De boom is 42 meter hoog, de kruin is geloof ik 58 meter maar de stam heeft een diameter van 14,5 meter en of het nu de grootste boom van de wereld is of niet, het is een prachtexemplaar.<br />
<br />
De Canadese eigenaar van de camping heeft voor ons een storage plek gevonden bij een vriendelijke Mexicaanse familie. Ze hebben een grote parking, ze wonen daar en hebben er een kleine kruidenierswinkel. Het terrein is afgesloten, er zijn camera's en 's nachts loopt er een hond rond. We zijn gaan praten met de mensen en ik had er direct een heel goed gevoel bij.<br />
Vorig jaar stond de auto op een andere plaats en daar stond hij netjes onder een afdak maar ik ben nooit echt gerust geweest in die plek waar in de zomer niemand woont. Het is toen goed afgelopen maar we zijn voelen ons allebei veel beter op deze plek en bij de Mexicaanse familie.<br />
Omdat de auto hier niet onder een afdak kan staan, heb ik op internet bij de Mercado Libre Mexico een tent gekocht van 3 m x 6 m en daar kan de Josmobiel juist onder. De tent is afgesloten aan de zijkanten en de voor- en achterkant is open zodat er de wind door kan.<br />
<br />
Voilà, de storage is geregeld, nu onze vlucht van Oaxaca naar Mexico City nog en dan hebben we nog 2 maanden tegoed om rustig te genieten van Mexico.Jos en Ellyhttp://www.blogger.com/profile/08019928547879259503noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9102546529576430065.post-91525625900473825382019-01-07T09:29:00.004-08:002019-01-07T09:29:44.243-08:00RIVIERA MAYA<br />
Cancun is de eerste plaats waar we halt houden in de staat Quintana Roo. Op het eerste gezicht staat Cancun, een grote badstad, ons tegen maar we gaan het toch een kans geven. Omdat ik weiger de zotte prijzen voor de campings hier te betalen, slapen we op de parking van Walmart, altijd goed, veilig en je hebt vers brood 's morgens.<br />
De volgende dagen we wat rond in Cancun, door de grote hotelzone met privé stranden en naar Playa Delfines, een publiek strand. Het is er zo ongelooflijk druk, er staan mensen om het verkeer te regelen en we moeten zo dicht bij elkaar parkeren dat Jos niet uit de auto kan.<br />
Ik wandel even over Playa Delfines en bewonder het blauwe water van de Caïribische zee en dat was het dan voor ons in Cancun.<br />
Playa del Carmen is hetzelfde, veel hotels en veel toeristen en nergens een mooi plekje om aan het strand te parkeren.<br />
<br />
We hebben van een bevriende Overlander een tip gekregen over een mooie camping in de bossen, weg van de drukke playa's. Tussen Playa del Carmen en Tulum draaien we af naar "Cavelands in the jungle" waar een gestrande Nederlander al 20 jaar een camping heeft.<br />
Op het terrein van de camping liggen verschillende grotten en zelfs een kleine cenote. We parkeren onze auto zo dat we bij wijze van spreken in de cenote kunnen rollen. Zalig hier, hier hoor je alleen maar vogels en af en toe een andere kampeerder. Na een paar dagen rust, bij Rens op de camping, rijden we verder naar Tulum.<br />
<br />
Ik had me zoveel voorgesteld van de Rivièra Maya maar de weg van Cancun tot voorbij Tulum is bezaaid (of begaaid) met grote, buitenlandse hotelketens en luxe resorts en alle stranden zijn privaat en goed afgeschermd.<br />
Het ergste van al vind ik dat langs de weg, om de paar kilometer, torens staan met security in. De, meestal Amerikaanse, luxe resorts beschermen hun privé domein en hun stranden, ze zijn zo afgeschermd dat de gewone Mexicaan niet meer bij zijn stranden kan.<br />
Stel je toch eens voor dat een Amerikaanse toerist geconfronteerd zou worden met een Mexicaanse familie, radio's op de schouder en hun koelboxen vol met bier en taco's, dat mag absoluut niet gebeuren want daar komen ze niet voor naar Mexico.<br />
<br />
Tulum zelf is een gezellig plaatsje maar het is Mexico niet. Ik ruik hier geen aangebrande kippenbillen en taco's, het is te proper en te gladjes om echt Mexicaans te zijn. We rijden dan maar naar het natuurreservaat Sia'an Ka'an in de hoop een mooi strand te vinden waar we op mogen maar zelfs in het natuurreservaat staat het vol hotels en restaurantjes met vegan en healthy food. Nadat we verschillende kleine zijwegen geprobeerd hebben, vinden we toch een strandje waar we een paar uurtjes blijven zitten, het is er mooi en rustig.<br />
Terug in Tulum parkeren we bij de Chedraui supermarkt om te overnachten. Het is echt gezellig op de parking want er staan nog 11 mobilhomes, allemaal mensen die de campings hier te duur vinden.<br />
<br />
Ik ben er zeker van dat er veel mensen zijn die wel echt genieten van de Rivièra Maya. Je een paar weken laten verwennen in een hotel of resort en wat uitstappen doen, kan heel tof zijn maar het is gewoon een ander soort toerisme en het past niet echt bij ons.<br />
<br />
Als we zo'n 100 km voorbij de Rivièra Maya zijn en in het eerste stadje komen, ben ik gerust. Ik ruik, proef en hoor Mexico weer, chaos in de straten, rommelige winkels en ja hoor, aangebrande kippenbillen.<br />
<br />
Om Oudejaar te vieren gaan we naar Chetumal, aan de grens met Belize. Als we aankomen, staan er al 2 Duitse mobilhomes en één van hen hebben we al ontmoet bij de Laguna Bacalar. We besluiten om met ons 6 te gaan eten en daarna verder te vieren aan de mobilhomes. Het was een gezellig Oudejaar en we zijn heel rustig het nieuwe jaar ingegaan.<br />
We blijven nog een paar dagen op de camping om te genieten van het zwembad en nemen dan afscheid van onze Duitse vrienden.<br />
<br />
We verlaten Quintana Roo, we hebben een tip gekregen over een kleine camping in de jungle en daar gaan we eens kijken. Een stukje voor het stadje Escarcega draaien we af, de jungle in.<br />
De kleine camping is van een plaatselijke familie en de zonen brengen ons naar de open plek in de jungle. Ze tonen ons trots de W.C. en de douche en rijden dan vrolijk met hun 3 op de brommer weg.<br />
Dit is echt wat ze noemen, een primitieve camping. De W.C. is OK en redelijk netjes maar de bril die erop ligt, is van een kindertoilet denk ik. Het is in ieder geval een heel grappig zicht en de douche is buiten, midden op de camping, en heeft geen gordijn of deur.<br />
De brulapen die er zitten, laten zich 's middags heel even aan ons zien, ze spelen wat in de bomen en dan zijn ze weer weg.<br />
's Nachts om 4 uur worden we wakker van een gebrul en ja hoor daar zijn ze dan, de brulapen die hun naam duidelijk niet gestolen hebben. Hun gebrul klinkt heel luid en eng in de nacht maar tegelijk is het fascinerend om zoiets boven je hoofd te horen terwijl je lekker in je bed ligt.<br />
De jungle is toch iets speciaals en wij zijn er graag, ik vooral overdag. Als het donker wordt dan is het ook echt pikdonker hier en overal ritselt en beweegt wat. Ik zit constant met een zaklamp rond te schijnen of er toch zeker niets over en rond mijn voeten kruipt.<br />
Inmiddels zijn we vertrokken en zijn we op weg naar Palenque, we zijn er al eens geweest maar het is een hele speciale plek en er hangt een aangename sfeer.. Je komt er ook dikwijls andere overlanders tegen en dat is af en toe ook wel eens leuk.Jos en Ellyhttp://www.blogger.com/profile/08019928547879259503noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-9102546529576430065.post-55164745887952978462018-12-25T18:11:00.000-08:002018-12-25T18:11:09.931-08:00MAYA RUINES - LAGUNES - CENOTES IN DE YUCATAN<br />
Een bezoek aan de Maya stad, Chichén Itza, mag niet ontbreken tijdens een rondreis door Mexico.<br />
<br />De ruïnes van Chichén Itza staan op de lijst van Unbesco werelderfgoed en zijn in 2009 verkozen tot één van de nieuwe wereldwonderen.<br />
Chichén Itza was ooit één van de belangrijkste steden van de Maya's, het is een mysterieuze stad waarvan nog lang niet alle overblijfselen blootgelegd zijn en die vragen op blijft roepen.<br />
Chichén Itza wordt jaarlijks door ongeveer 1,2 miljoen mensen bezocht en bij aankomst wordt meteen duidelijk waarom. Het is een prachtig complex waarvan ik eigenlijk alleen die éne pyramide kende die op alle foto's prijkt en ongeacht hoeveel ruïnes je al bezocht hebt, Chichén Itza is heel indrukwekkend.<br />
<br />
Om de busladingen met toeristen voor te zijn, hebben we overnacht vlak voor de ingang en waren we bij de eersten aan de loketten. We hebben heel rustig het hele complex kunnen bekijken en ook foto's kunnen nemen zonder dat er vijfhonderd Japanners of Chinezen bij op staan. Jos heeft deze keer helemaal niets moeten missen en kon, met een beetje hulp, alles op zijn gemakske bekijken.<br />
<br />
Na Chichén Itza rijden we noordwaarts tot aan de Golf van Mexico naar het mangrovegebied van Rio Lagartos.<br />
Doordat het zoute zeewater zich vlak achter de Golf van Mexico met zoet rivierwater mengt, is hier een heel gevarieerd dierenbestand. Rio Lagartos ligt wat afgelegen, het is eigenlijk te ver voor de toeristen die de grote trekpleisters bezoeken en zo is het dorpje heel authentiek gebleven. Er zijn geen campings maar al gauw hebben we een prachtig plekje aan de lagune gevonden, er is een restaurantje en je kan er zwemmen, tenminste als je niet bang bent van krokodillen. We spreken af met de mensen van het restaurantje om morgenvroeg met een bootje de lagune op te gaan.<br />
<br />
's Morgens moeten we "El Capitan" nog uit bed zetten maar na een half uurtje en veel duw- en trekwerk is Jos ook veilig aan boord.<br />
We hebben een superdag, we zien verschillende waadvogels, pelikanen, flamingo's en krokodillen maar dat was eigenlijk niet het belangrijkste. Het geweldigste van het hele boottripje was eigenlijk "El Capitan", we hebben het meeste genoten van zijn verhalen, zijn grappen en vooral zijn kinderlijke blijheid als we met het kleine bootje over de golven bonkten en hij riep : TOPES (Mexicaanse verkeersdrempels).<br />
El Capitan was dolgelukkig omdat we ons amuseerden en vooral omdat Don Jos (de Jos), zijn amigo, genoten heeft van het boottochtje.<br />
<br />
We blijven ook nog een nachtje in het kleine vissersdorp, San Felipe en ook daar slapen we ook gewoon in de haven. We zien 's avonds de plaatselijke vissers binnenvaren en de vangst van boord dragen. Ook hier zien we krokodillen tussen de vissersbootjes zwemmen maar dat is dan ook het enigste gevaarlijke in San Felipe.<br />
<br />
Terug in het stadje Valladolid bespreken we een restaurantje voor Kerstavond en gaan dan op weg om wat cenotes te bekijken.<br />
Cenote Oxman, vlakbij Valladolid, is een juweeltje. De cenote is op het terrein van Haciënda Lopez, waar we blijven kamperen.<br />
Cenote Oxman is een open cenote van ongeveer 20 m diameter en 30 meter diep, je moet 75 trappen doen om het water te bereiken. De vertikale wanden zijn begroeid met planten en de wortels van de bomen, boven op de grot, zoeken hun weg diep in het water van de cenote.<br />
Het is echt adembenemend om in het diepblauwe, kristalheldere water te zwemmen. Ik zwem tot in het midden van de cenote en blijf dan rustig op mijn rug drijven. Als je daar zo ligt te drijven, zie je de hele cenote, de kaarsrechte, vertikale wanden, de stalactieten, de boomwortels en lianen. Het is een magische ervaring.<br />
Hoewel ik niet graag trappen loop, doe ik toch 4 keer perdag de 75 treden af en op en het is echt de moeite waard.<br />
<br />
Met kerstavond gaan we naar het restaurant waar we gereserveerd hebben en de tafeltjes zijn gedekt in de patio, we zitten buiten maar toch ook binnen, onder de bomen. We missen op kerstavond onze kinderen en onze familie maar toch hebben we een hele gezellige avond, het eten was méér dan gewoon lekker, het was super en de bediening was top.<br />
<br />
Met Kerstmis bezoeken we nog een cenote, Xkekén, en dan rijden we Valladolid uit op weg naar Cancun in de staat Quintana Roo.Jos en Ellyhttp://www.blogger.com/profile/08019928547879259503noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9102546529576430065.post-35262326626961813032018-12-12T20:18:00.001-08:002018-12-12T20:18:46.766-08:00DE GOLF VAN MEXICO EN DE MAYA ROUTE.<br />
Onderweg naar de Yucatan rijden we, dwars door Mexico, naar de Golf van Mexico. We willen de kust een stukje volgen en daarna naar de Maya route met zijn ruïnes en zijn grotten en cenotes.<br />
<br />
Vanaf we aan de Golfkust zijn, passeren we fietsers met grote beelden op hun rug gebonden, niet zo maar beeldjes maar echt beelden van 1,5 meter hoog. Eerst dachten we dat het toeval was maar later zien we hele groepen, we stoppen bij een groep en vragen waar ze naartoe rijden en wat er aan de hand is. De bedevaarders zijn per fiets, met grote beelden op hun rug, versierd met vlaggen en foto's van de Virgen op weg naar Merida.<br />
Op 12 december is het de feestdag van de Virgen de Guadalupe, de patroonheilige van Mexico. De Virgen de Guadalupe is het symbool van de samenhorigheid van Mexico en vanuit het hele land gaan bedevaarders op weg naar Mexico City maar ook naar Merida, waar we ook naartoe wilden gaan maar wat hier toch nog wel 800 km vandaan ligt. <br />
<br />
In Isla Aguada zien we een camping aan de Golf van Mexico en deze camping is uniek in Mexico. Ze is helemaal rolstoeltoegankelijk, nergens is eens stoep of een drempel te zien en overal zijn betonnen wandelpaadjes over de camping, er zijn aangepaste douches en W.C.'s.<br />
Hier zijn ook hotelkamers te huur en die zijn zo perfect aangepast, dit heb ik in Europa zelden gezien, er is echt overal aan gedacht.<br />
De man van Thelma, de eigenares, had zelf een dwarslaesie en heeft alles zelf ontworpen en ook uitgeprobeerd. Thelma stelt ook mensen in een rolstoel tewerk en dat is helemaal uniek in Mexico want normaal zie je die alleen, bedelend langs de weg of op drukke kruispunten.<br />
<br />
Na een paar dagen platte rust op de camping rijden we de Maya route op, in Kabah bezoek ik een kleinere maar prachtige Maya ruïne terwijl de Jos op zijn gemakske in zijn zetel blijft liggen. Een paar uurtjes later stoppen we bij ons eerste cenote, dit is iets totaal nieuws voor ons.<br />
Een cenote is een grot of een poel met water en voor de Maya's waren de cenotes heilige plaatsen, de ingang naar de Onderwereld.<br />
We staan op de parking van Cenote Kankirixche en niets laat vermoeden dat er zich een paradijs onder onze voeten bevindt. Veel van de ongeveer 3000 cenotes van de Yucatan zitten goed verstopt onder de grond. Als ik met de houten trap afdaal kom ik bij de groenblauwe waterbron, het zonlicht dat langs de groene slingerplanten binnenvalt in de grot geeft het water een onwaarschijnlijke kleur en naargelang er meer of minder zon is, verandert het water van kleur. Zwemmen gaat voor een andere keer zijn, het water is koud en ik voel me niet echt op mijn gemak, zo alleen in de grot.<br />
<br />
In Uxmal, een grote Maya ruïne, blijven we overnachten op de parking. We willen 's morgens in alle rust de Maya site bezoeken, er hangt dan een heel andere sfeer dan wanneer er busladingen toeristen rondlopen. Jos kan een groot deel van Uxmal bezoeken, alleen het op de tempels klimmen laat hij aan mij over. Omdat we voorlopig weer genoeg Maya ruïnes gezien hebben, draaien we af naar Celestun, een slaperig vissersdorp aan de Golf van Mexico.<br />
<br />
In de mangrove bossen vlakbij Celestun leven zo'n 200 vogelsoorten maar het zijn vooral de flamingo's waar het dorpje zijn bekendheid aan te danken heeft. Je kan hier boottochten door de lagunes maken maar we hebben iets veel plezanter gevonden.<br />
Umberto, de man van de camping, is de trotse bezitter van een mooi beschilderde Tuk Tuk en wil met ons langs de lagunes rijden op zoek naar flamingo's. Als we geen flamingo's zien, moeten we niets betalen en dat lijkt ons een goede deal.<br />
Het is een heel gedoe om de Jos in de Tuk Tuk te krijgen en even denk ik eraan om de hele trip af te blazen maar dat is buiten Jos zijn koppigheid gerekend.<br />
We vertrekken langs het vissershaventje van Celestun , het stinkt hier zo enorm en het is hier zo vuil dat ik de eerstvolgende weken absoluut geen vis meer zal eten en al zeker niet hier. De weg naar de lagunes is ronduit slecht, de tuk tuk hangt soms helemaal naar één kant en als we wat bergop moeten, begint hij te sputteren.<br />
Jos is er, zoals gewoonlijk, heel gerust in en als we en hele groep felroze flamingo's zien, ben ik de helse rit al snel vergeten. We hebben toch wel een 300 à 400 flamingo's gezien en Umberto wist ons van alles te vertellen over de vogels maar ook over de zoutwinning en de visserij van Celestun.<br />
We zijn echt blij dat we niet met de toeristenbootjes meegegaan zijn want deze uitstap was, buiten de flamingo's zien, een heel avontuur op zich. We blijven nog een paar dagen hangen in Celestun, het is een vuil en armoedig dorpje maar toch hangt er een aangename sfeer.<br />
<br />
In Merida staan we in de tuin van een hostel, op wandelafstand van het Historisch Centrum waar het allemaal te doen is. Heel Merida loopt stilaan vol met bedevaarders, hier en daar liggen ze op stoepen en in het park te slapen, sommigen hebben er ruim 1000 km opzitten.<br />
Op 12 december is de kerk echt te klein voor de zingende en biddende Mexicanen. Overal staan prachtige bloemstukken en brandende kaarsen, buiten staan de fietsen met vlaggen , de heiligenbeelden, tuk tuk's versierd met beelden, bloemen en foto's van de Virgen de Guadalupe.<br />
Terwijl de mis nog volop aan de gang is en je de mensen door luidsprekers hoort zingen en bidden, zijn ze op het plein naast de kerk al volop taco's en tortas aan het bakken en staat er al een DJ door zijn micro te roepen en te zingen. Typische Mexicaanse chaos maar op de één of andere manier lijkt het toch allemaal te kloppen en het is zalig om mee te beleven.<br />
<br />
Het is wel jammer dat we voor het donker wordt terug in het hostal moeten zijn, niet omdat er een avondklok is maar omdat de voetpaden voor een rolstoel onbegaanbaar zijn. Jos moet met zijn rolstoel over de straat tussen het drukke verkeer en dat is echt bangelijk, zelfs al het licht is. Dit is echt levensgevaarlijk in het donker en daarom laten we de bedevaarders verder vieren en gaan we op tijd naar huis.<br />
<br />
Morgen blijven we nog een dagje in Merida en daarna laten we, zoals de bedevaarders, de stad weer achter ons.Jos en Ellyhttp://www.blogger.com/profile/08019928547879259503noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-9102546529576430065.post-81257514282568665352018-11-27T08:56:00.001-08:002018-11-27T08:56:29.012-08:00DE STRANDEN LANGS DE STILLE OCEAAN.<br />
<br />
Terug in Puerto Escondido, dit is al een beetje bekend terrein voor ons. Felipe, de eigenaar, ontvangt ons met open armen en hij heeft een schitterend plekje voor ons vrijgehouden.<br />
De camping is vlak aan het strand, de restaurantjes en de winkeltjes gelegen maar toch is het een kleine, rustige oase midden in het levendige Puerto Escondido.<br />
We staan samen met Jan, een Canadees met Nederlandse roots, op de camping. Het is niet druk, het seizoen is nog niet echt begonnen en dat vinden we helemaal niet erg, we hebben veel plaats en de douches zijn altijd vrij.<br />
<br />
Het strand, Playa Zicatela, is prachtig maar zwemmen kan je hier wel vergeten, pootje baden kan nog juist maar zelfs dan trekt de zee zo hard aan je dat je wijselijk niet verder gaat.<br />
Dit is het paradijs voor de surfers, Playa Zicatela, is in dat wereldje heel bekend en de golven worden hier de Mexican Pipelines genoemd. Hier worden internationale surfwedstrijden georganiseerd en Playa Zicatela zou op nummer 3 zijn op de lijst van bete surfplekken ter wereld.<br />
Ik ga 's morgens wel eens kijken als de surfers hun kunsten aan het vertonen zijn maar eigenlijk vind ik het maar een gesukkel. Ze liggen in het water te wachten op de perfecte golf en als ze dan eindelijk op hun surfboard staan, donderen ze er binnen de 5 minuten af en dan moeten ze weer helemaal opnieuw beginnen, pfff vermoeiend hoor.<br />
Na 2 weken Puerto Escondido is het weer tijd om verder te rijden, we hebben het hier voorlopig weer gezien.<br />
<br />
We slaan af naar San Augustin, een dorpje aan de kust, je moet 13 km over een aardeweg met veel wasbord, putten en dan ook nog zelfgemaakte drempels hier en daar. Door mekaar geschud en helemaal onder het stof komen we aan in San Augustin. De beloning is echter groot, dit is een paradijs en nooit eerder zag ik zo'n mooi en ongerept strand.<br />
Er is een kleine camping (3 auto's) aan het strand, uitgebaat door Nederlanders. Ze zijn de enige buitenlanders die hier wonen en hun kleine camping wordt gedoogd zolang ze maar geen eten gaan verkopen.<br />
Er zijn hier een aantal restaurantjes en een paar kleine winkeltjes en voor de rest wonen hier wat vissers.<br />
We hebben al gauw onze draai gevonden in San Augustin. De zee is hier fantastisch, hier kan je wel zwemmen dus ik dobber een paar uur per dag in het azuurblauwe water. Jos geniet van de zon en het prachtige uitzicht en hij maakt alle dagen een toer met zijn bike over de stoffige wegen van het dorpje. Een bike aan een rolstoel is hier onbekend en dat moet dan uitgebreid bewonderd worden door de plaatselijke bevolking.<br />
Het leven in dit kleine vissersdorpje gaat rustig zijn gangetje. Verse groenten en fruit zijn hier geen enkel probleem, de ene dag stopt er een truck met sinaasappels (80 ct voor 20 stuks) en de andere dag komt de groenteboer voorbij. Elke verkoper heeft zijn eigen geluid of muziekje, bij de mannen van de gas is het een loeiende koe en het liedje van de bakker is zo grappig dat het dagen in je hoofd blijft hangen.<br />
De vissers die er wonen zijn arm en de meeste kinderen gaan bijna nooit naar school. Ze spelen de hele dag in de stoffige straten, de meeste jongens zijn voorbestemd om visser te worden en de meisjes om (veel te jong) moeder te worden. Toch wordt er hier steeds meer gebouwen en binnen 10 jaar zal San Augustin er heel anders uit zien.<br />
Op mijn verjaardag, gaat er meestal wel iets mis en dat was dit jaar niet anders. Jos had een serieus probleem met zijn rolstoel, de as was gescheurd en de rolstoel was onbruikbaar dus een volledige pert total. Omdat de as van heel dun aluminium is, kon hij niet gelast worden maar voor elk probleem is er ook altijd weer een oplossing.<br />
De man van de camping is naar zijn smid gereden en die zou proberen om er ijzeren stuk tussen te lassen. Jos heeft de hele dag in een strandstoel gezeten maar hij had het volste vertrouwen in de Mexicanen. Om 6 uur 's avonds kwam Frans terug met het verlossende nieuws dat het gelukt was, de rolstoel is nog nooit zo sterk geweest als nu en de totale kost van reparatie en materiaal was 9,5 €. Jos had echt gelijk toen hij zei : " maak je geen zorgen, die Mexicanen krijgen dat wel geregeld en dat komt dik in orde"<br />
Mijn verjaardag zijn we dan gewoon een dag later gaan vieren in een klein visrestaurantje hier, lekker en vers.<br />
<br />
Hoe mooi en rustig het hier ook is, het begint stilaan te kriebelen, we moeten verder. We hebben nu lang genoeg rondgehangen op de stranden en willen stilaan richting Yucatan. De Yucatan is onbekend terrein voor ons, we kijken er dan ook naar uit om weer terug op weg te gaan.Jos en Ellyhttp://www.blogger.com/profile/08019928547879259503noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9102546529576430065.post-12038518186399913072018-11-04T12:20:00.001-08:002018-11-04T12:20:29.668-08:00DIA DE LOS MUERTOS<br />
<i>De dag van de dode is een Mexicaanse feest-en herdenkingsdag, het is het grootste feest van het jaar in vele Mexicaanse plaatsen.</i><br />
<i>Deze traditie vindt plaats op 1 en 2 november, dus wat wij Allerheiligen en Allerzielen noemen. Dia de los Muertos komt op buitenstaanders soms luguber en vreemd over maar dat is helemaal niet.</i><br />
<i>Hier gelooft men dat de zielen van de kinderen op 1 november terugkeren naar de aarde en op 2 november de zielen van de volwassenen.</i><br />
<i>De graven van hun dierbaren worden schoongemaakt en overvloedig versierd met bloemen. Op de graven offeren ze voedsel en drank en na afloop eten en drinken ze dat zelf op omdat ze geloven dat de zielen van de doden, de ziel van het voedsel tot zich genomen hebben. Veel mensen bouwen thuis of op pleinen ook altaren met foto's van overledenen en ook hier worden volop eten, drinken en bloemen geofferd.</i><br />
<i><br /></i>
<i><br /></i>
Wij zijn in Oaxaca gebleven om Dia de los Muertos mee te vieren met de Mexicanen en tegelijk met hen onze eigen dierbaren te herdenken.<br />
In Oaxaca is het een uitbundig feest dat op 30 oktober begint en doorgaat tot en met 3 november. Elke avond trekken talloze fanfares door de straten, gevolgd door optochten met prachtig verklede en geschminkte mensen. De fanfares maken vooral enorm veel lawaai en spelen zo vals dat het bijna mooi is, de menigte die hen volgt danst uitbundig op het eentonige deuntje.<br />
We bezoeken een aantal altaren die rijkelijk versierd zijn met groenten, fruit, flessen tequilla, foto's en gedichten.<br />
De traditionele gezichtsschilderingen "de Catrina's" zie je hier overal in het straatbeeld, het is heel belangrijk om de mooiste te zijn en de artiesten die de gezichtsschilderingen doen, draaien dan ook overuren.<br />
<br />
Op 2 november rijden we met Ciro, de eigenaar van de parking waar we staan, naar het Pantheon General, het grootste kerkhof van Oaxaca.<br />
De grave zijn uitbundig versierd, hier en daar zitten de mensen te eten en te drinken, dicht bij hun dierbaren. Bij andere graven staan Mariachi's de lievelingsliedjes van de overledenen te zingen en er staan soms zelfs zangers compleet met micro en boxen bij de graven te zingen.<br />
Als ik stilletjes naar de graven ga, wordt ik met open armen ontvangen door de rouwende families, ze staan erop dat ik foto's neem van hun graven en even rustig bij hen blijf zitten.<br />
<br />
Toch verloopt alles heel sereen, het is echt niet de kermis die buitenlandse toeristen en TV zenders er van proberen te maken. Het is echt prachtig om te zien hoe de Mexicanen met hun verdriet en de dood omgaan. Het voelt heel goed en juist aan om hier op het kerkhof mee te feesten en te rouwen met de Mexicanen.<br />
<br />
We hebben genoten van de Dia de los Muertos, van de muziek, de zang en dans, de explosie van kleur in de straten en de bloemen maar het meeste indruk heeft het kerkhofbezoek op mij gemaakt waar buiten gefeest ook oprecht gerouwd wordt.<br />
<br />
We nemen afscheid van onze vriend, Ciro, en rijden door de bergen aar Puerto Escondido aan de kust. Dit is bekend terrein voor ons en we willen hier een aantal weken uitrusten vooraleer we weer verder reizen.Jos en Ellyhttp://www.blogger.com/profile/08019928547879259503noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9102546529576430065.post-11810082672965236102018-10-31T09:41:00.001-07:002018-10-31T09:41:12.820-07:00AMSTERDAM - MEXICO CITY - OAXACA<br />
Als we 's morgens, gepakt en gezakt, zitten te ontbijten, krijgen we een telefoontje van de Nederlandse Spoorwegen met de mededeling : " de trein die U geboekt hebt, Brecht - Schiphol, rijdt niet." Ze gaven geen verdere uitleg en konden ons ook geen assistentie garanderen als we een vroegere trein namen dus dat was het wat betreft de treinreis.<br />
Gelukkig zit Weking, die toch al geen vertrouwen in de trein had, klaar om ons naar Schiphol te brengen.<br />
<br />
Onze vlucht van Amsterdam naar Mexico City (11.5 u) gaat, zoals altijd met KLM, heel vlotjes en ons hotel in Mexico City is dik in orde, de aangepaste kamer is ook echt aangepast wat een hele opluchting is. We blijven 2 dagen in Mexico City om wat uit te rusten voor we verder vliegen naar Oaxaca waar we echt aan onze reis gaan beginnen.<br />
<br />
Na een paar dagen de toerist uitgehangen te hebben in Mexico City, vliegen we verder naar Oaxaca. Als we landen, zie ik direct dat we met een trap het vliegtuig moeten verlaten en trappen en rolstoelen dat heeft nooit goed gewerkt. De Jos wordt door 2 kleine Mexicaantjes de trap afgedragen, die mannen hebben gezweet maar ze hebben dat perfect gedaan.<br />
De Josmobiel staat netjes onder het afdak maar hij is langs alle kanten ingeparkeerd, zodat Jos onmogelijk in de auto kan geraken. Als ik probeer de auto te starten geeft hij geen teken van leven, de batterijen zijn volledig dood.<br />
We zoeken ergens een stopcontact en beginnen direct met het laden want Jos zou vanavond toch wel graag in zijn auto slapen. Na een aantal uren laden en verschillende startpogingen brengt de Josmobiel het niet verder dan wat armzalig gekreun. Omdat we van de luchthaven direct naar de camping gereden zijn, hebben we totaal geen eten of drinken in huis en we zijn helemaal alleen op de camping, dat ziet er veelbelovend uit.<br />
Juist als ik besluit om naar de grote weg te wandelen en per taxi te gaan winkelen, komt er een grote pick-up truck opgereden. De man van Colorado zet zijn truck achter de Josmobiel en sleurt hem uit de loods, starten doet hij nog niet maar Jos kan in zijn auto en dat is al een hele stap voorwaarts.<br />
We lenen een grote bidon water van onze redder in nood, pakken onze valiezen uit en kruipen in ons bed. Morgen wordt het weer licht en zien we wel verder wat er gebeurd.<br />
<br />
De volgende morgen start de Josmobiel zonder problemen, we zetten onze zonnebrillen op en crossen direct naar de supermercado om voorraad in te slagen. Naderhand rijden we nog een uurtje rond in Oaxaca, gaan langs bij Mercedes om onze afspraak te bevestigen en de Josmo doet wat hij moet doen, gewoon rijden.<br />
<br />
We kunnen nu echt beginnen te genieten van de Mexicaanse zon en het Mexicaanse leven. We blijven zeker nog een weekje in Oaxaca om de Dia de los Muertos te vieren, de dodenherdenkingen, mee te vieren. We gaan meevieren met de Mexicanen met hun grootste feest van het jaar en we zullen waarschijnlijk een hoop foto's maken voor het volgende verhaal.Jos en Ellyhttp://www.blogger.com/profile/08019928547879259503noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9102546529576430065.post-49062136224405247412018-03-14T19:36:00.002-07:002018-03-14T19:36:33.691-07:00MEXICO-CITY - AMSTERDAM<br />
<br />
We zijn al een paar dagen flink aan het rommelen in de Josmobiel, alle kasten worden schoongemaakt en nagekeken en hier en daar wordt wat gerepareerd. Het valt niet mee om door te werken want het is stralend weer en er is veel afleiding op de camping. Er staan Fransen, Brazilianen, Canadezen en een Amerikaan en het is echt een gezellige boel hier, er worden verschillende talen door mekaar gesproken en alle reisroutes, wegen, mooie plekjes enz..worden bij een goei glas wijn besproken.<br />
<br />
<br />
Alles is geregeld voor de terugkeer naar België, de vlucht van Oaxaca naar Mexico City, het hotel in Mexico City, de vlucht van Mexico City naar Amsterdam en de Thalys van Schiphol naar Antwerpen. Het is toch altijd weer een heel geregel maar inmiddels zijn we daar al heel ervaren in.<br />
<br />
Uiteindelijk is het zover, de Josmobiel is helemaal klaar en we zetten hem in de loods waar we hem, hopelijk, de volgende herfst terug oppikken. De Mexicaan die ons naar de luchthaven van Oaxaca zal brengen is, buiten alle verwachting, netjes op tijd en dat blijkt achteraf gezien maar goed ook. De Natives uit de omliggende Pueblo's hebben nog maar eens besloten om verschillende wegen in Oaxaca te blokkeren maar onze Mexicaanse vriend kent de weg hier. Hij rijdt wat blokjes rond maar daar is iedereen natuurlijk mee bezig dus het schiet niet echt op. Als we een straat gevonden hebben waar we door kunnen, hebben die vlak voor onze neus ook weer geblokkeerd dus we zoeken verder. De taxichauffeur rijdt door wat zandwegen, hier en daar bij mensen over hun grond, hij rijdt door het rood, maakt gauw een rijvak bij maar....we geraken op tijd aan de luchthaven. Ik heb trouwens van hem begrepen dat je voor rood licht niet altijd moet stoppen, dat gooit volgens hem heel de boel in de war, het is gewoon een suggestie dat je een beetje op moet passen. We nemen afscheid van onze Mexicaanse vriend en beloven hem te bellen als we terug in Oaxaca komen.<br />
<br />
<br />
De vlucht naar Mexico City gaat heel vlotjes en voor we goed en wel zitten, zetten ze de landing al weer in. In de luchthaven van Mexico City hebben we direct onze koffers en 20 minuten na de landing zitten we in een taxi naar het hotel.<br />
<br />
We hebben een aangepaste kamer geboekt maar we nemen dit gewoonlijk met een korrel zout en maken ons daar niet echt heel druk over maar het moet wel gaan natuurlijk. Ze blijken maar één aangepaste kamer te hebben in het hotel en die is bezet, alhoewel ik van hen een bevestiging gekregen heb. De grotere kamer die ze ons aanbieden is prachtig, Jos kan met wat moeite in het bad maar hij kan niet in het toilet. De enige oplossing is, op de 5de verdieping, bij het restaurant, het toilet gebruiken en wij zitten zelf op de 4de verdieping. Jos heeft daar geen enkel probleem mee en doet er niet moeilijk over maar ik ben toch eens een hartig woordje gaan spreken met de manager van het hotel. Het hotel is perfect gelegen, in hartje Mexico City en daarom blijven we gewoon hier mits wat korting en extra voordeeltjes.<br />
<br />
Het historisch gedeelte van Mexico City is mooi en kleurrijk maar het mist de gezelligheid van de kleinere steden zoals Oaxaca. We wandelen door het centrum en genieten nog wat van het stralende weer want er staat ons iets heel anders te wachten in België heb ik gehoord.<br />
<br />
<br />
We zitten nu op de luchthaven van Mexico City te wachten op onze vlucht naar Amsterdam dus het zit erop voor deze trip.<br />
<br />
<br />
We hebben ongelooflijk genoten van Mexico, het is een prachtig land, met uitgestrekte stranden met palmbomen, bergen, kristalblauwe rivieren, jungle en een rijke cultuur maar de keerzijde is natuurlijk dat het er verkeer chaotisch is, er veel vuil en rommel langs de wegen ligt, ze nooit op tijd op hun afspraken zijn en je heel veel geduld moet hebben in de winkels. Maar het allerbeste van Mexico zijn de Mexicanen, het is een warm, hartelijk volk en ze hebben het echt niet altijd gemakkelijk, ze moeten vechten voor elke Peso maar het zijn survivors en ze zijn enorm creatief en heel snel tevreden. Mexicanen verstaan de kunst om altijd een glimlach op je gezicht te toveren en je wordt vanzelf vrolijk als je met hen praat, naar hun muziek luistert of ze gewoon bezig ziet en we hopen dan ook volgende winter hier terug te zijn.<br />
<br />
<br />
We willen iedereen die ons gevolgd heeft of berichtjes gestuurd heeft, van harte bedanken, het is altijd plezant om iets van familie, vrienden, kennissen of buren enz....te horen. Bedankt allemaal en tot op de NieuwmoerJos en Ellyhttp://www.blogger.com/profile/08019928547879259503noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-9102546529576430065.post-61535546906845093862018-03-03T20:37:00.000-08:002018-03-03T20:37:32.569-08:00CASCADA TAMUL en de GOLF VAN MEXICO<br />
<br />
Op weg naar het Noorden omzeilen we heel bewust Mexico City, de grootste stad van de wereld. We gaan Mexico City zeker nog bezoeken maar niet met de auto, we willen absoluut niet met de Josmobiel in die heksenketel terecht komen.<br />
<br />
Een eind boven Mexico City, in Ixmuilquipin, ontdekken we eigenlijk per toeval een prachtig plekje aan een rivier. Het ligt heel afgelegen, af en toe passeren er een paar kano's maar voor de rest zien we 2 dagen geen levende ziel. Omdat we hier alleen zijn, kan ik wasdraad spannen waar ik wil en begin ik aan de was. Het is een heel karwei om alles met de hand te wassen en te spoelen maar het is een aangenaam tijdverdrijf in het zonnetje.<br />
<br />
Na een paar dagen en met een kast vol propere was, rijden we verder naar het Noorden langs de Franciskaner Misiones, 4 in totaal. De 4 bijna identieke kerkjes en kloosters liggen in kleine, slaperige bergdorpjes en zien er zoveel kleurrijker uit dan bij ons de dorpskerken.<br />
<br />
Op weg naar de Cascada Tamul, ons uiteindelijke doel, stoppen we in Tamasopo om de plaatselijke waterval te bewonderen. De Cascada Tamasopo is mooi maar niet echt spectaculair maar we ontdekken wel een paradijselijk plekje, Haciënda Gomez.<br />
Op het terrein van de haciënda zijn verschillende watervallen en het is, zoals overal in deze regio, heel rustig. We blijven hier 2 dagen genieten van onze privé waterval waar je nog goed kan zwemmen ook en het heeft echt iets, bij een waterval zwemmen.<br />
We delen de waterval en het hele domein met een Argentijns koppel en dat gaat heel vlotjes, we kunnen het heel goed vinden samen. Zoals echte Argentijnen zijn, hebben ze na 10 minuten hun stoelen al naar de Josmobiel verhuisd en omdat ze geen tafel bij hebben, eten ze gewoon aan de onze. Simpel toch.<br />
<br />
Na een paar dagen nemen we afscheid van de Argentijnen en rijden naar Cascada Tamul waar we, na veel omwegen, toch nog geraken.<br />
Ik hoop, uit de grond van mijn hart, dat het zal lukken om Jos in de boot te krijgen want dit staat echt op onze bucket list.<br />
Je moet met grote houten roeiboten, tegen de stroom in, de rivier op en iedereen moet flink roeien maar er zit een beloning aan vast....de Tamul waterval.<br />
<br />
De Mexicanen maken er, zoals gewoonlijk, weer geen probleem van om Jos mee te nemen en volgens hen gaat dat gemakkelijk alhoewel ze toegeven dat er nog nooit iemand met een rolstoel mee aan boord gegaan is.<br />
Het is een hele onderneming vooraleer Jos in de boot zit, eerst dragen ze hem, langs de steile oever, naar beneden en dan willen ze de rolstoel mee aan boord nemen. De rolstoel is echter te breed en past niet tussen de zitbanken, geen probleem zeggen de Mexicanen dan halen we er gewoon één wiel af. Op dat moment heb ik even moeten ingrijpen en ze duidelijk uit moeten leggen dat Jos niet kan zitten in een rolstoel met één wiel. Als hij op het bankje zit, kan hij niet roeien omdat hij zijn twee handen nodig heeft om zijn evenwicht te bewaren maar omdat Jos gewoon met de rest mee wil roeien, zetten ze hem op de bodem van de boot. Hij zit wel wat in het water maar voor de rest heel comfortabel en hij is dolgelukkig dat hij mee kan.<br />
<br />
De tocht over de rivier is ongelooflijk mooi, de kleur van het water is fascinerend, echt azuurblauw en langs de oevers zijn verschillende, kleine watervalletjes.<br />
Voor we de waterval bereiken, moeten we door twee stroomversnellingen. Iedereen, behalve Jos, moet uit de boot want die wordt door twee mannen door de stroomversnellingen getrokken.<br />
Petje af voor die mannen, ze doen een touw om hun middel en trekken de logge, zware boten met Jos en al tegen de stroom in, door de twee stroomversnellingen.<br />
<br />
De beloning is groot, als je na 4 km peddelen de majestueuze Tamul waterval ziet die zich 105 m diep in de rivier stort. We hebben vandaag echt alles mee, de zon schijnt in de kloof en dan schittert de waterval, de rotsen zijn witter en het water is blauwer. We genieten van dit prachtige uitzicht en we zijn de Mexicanen heel dankbaar dat ze al die moeite wilden doen om Jos aan boord te krijgen. Super.<br />
De weg terug is zalig, we gaan stroomafwaarts en dobberen rustig over de rivier en hier en daar stoppen we om wat te zwemmen in het kristalheldere water.<br />
<br />
Stilaan gaan we terug afzakken, richting Oaxaca maar we hebben nog een paar weken de tijd en omdat het weer aan de Golf van Mexico inmiddels heel goed is, gaan we daar nog wat blijven hangen.<br />
<br />
Op weg naar de kust rijden we langs de archeologische site "El Tajin" El Tajin is de belangrijkste en best bewaarde vindplaats in de kuststreek van de Golf van Mexico en werd in 1992, door Unesco, uitgeroepen tot Werelderfgoed. De plek ligt tussen heuvels die bedekt zijn met een dicht, tropisch bladerdak en verdrinkt meestal in de mist. Bijna 50 gebouwen werden gerestaureerd, wat neerkomt op 10% van de totale site.<br />
Ik wandel tussen de ruïnes en ze zijn mooi en indrukwekkend maar ik mis hier echt de sfeer van Yaxchilan en Palenque, misschien heb ik last van een overdosis ruïnes.<br />
<br />
Wij komen hier eigenlijk vooral voor "de dans van de Voladores". Wat je te zien krijgt is een oud ritueel van de Totonaken dat nu natuurlijk voor de toeristen wordt uitgevoerd.<br />
De leider van de dans en zijn 4 dansers klimmen naar de top van een 30 meter hoge paal. De leider speelt op een fluit ter ere van de vier windstreken terwijl de Voladores, die met een touw om hun middel vastzitten, zich laten vallen. Met hun hoofd omlaag, vliegen ze in steeds grotere cirkels naar de grond en het is werkelijk een schitterend schouwspel.<br />
<br />
Aan de Costa Esmeralda, zijn verschillende, lege campings. We kiezen de allermooiste uit, bij Estrella Polar hebben we voor 10 € per nacht, elektriciteit en water, douches, W.C's, goeie wi-fi, een mooi zwembad en het strand aan de Golf van Mexico op 50 meter. We blijven hier, in totaal 8 nachten en tijdens de week zijn we hier praktisch alleen maar in het weekend komen de grote, Mexicaanse families om de hele dag te zwemmen, veel te veel te eten en veel te drinken. Het is grappig om ze bezig te zien en vooral te horen, hele luidruchtige maar vooral warme mensen zijn het. We krijgen dan ook de hele dag, langs alle kanten, eten en drinken aangeboden.<br />
<br />
We hebben hier op de camping nog een hele, aangename ontmoeting gehad met een Nederlands stel die in Amerika wonen. We hebben elkaar gevonden ergens in 2010 via een website van Sprinters of zo en in 2012 hebben we elkaar ontmoet in Baltimore/USA. Na al die jaren is het gelukt om mekaar weer eens terug te zien, hier in Mexico en we hebben er echt van genoten en we zijn dan ook zeker dat het niet de laatste keer was dat we mekaar gezien hebben.<br />
<br />
Onze tijd in Mexico zit er bijna op, morgen vertrekken we richting Oaxaca waar we de resterende dagen gaan gebruiken om eens grote schoonmaak te houden in de Josmobiel.<br />
Ons volgende verslag zal waarschijnlijk vanuit Mexico City komen waar we, voor we naar Amsterdam vertrekken, een paar dagen tijd nemen om de stad te bezoeken.<br />
<br />Jos en Ellyhttp://www.blogger.com/profile/08019928547879259503noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-9102546529576430065.post-50733309564877603482018-02-17T19:33:00.002-08:002018-02-17T19:33:22.084-08:00TERUG NAAR PUERTO ESCONDIDO<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">We verlaten
de Chiapas en gaan op weg naar de Golf van Mexico. Onderweg wordt de lucht
grijs en het begint te regenen, het is triestig weer en zo voelen we ons ook.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">We hebben
niet zo’n best nieuws gekregen vanuit België en dat is moeilijk als je zover
van huis zit, we hebben erover gepraat om vroeger terug naar huis te gaan maar
hebben uiteindelijk toch besloten om tot 14 maart in Mexico te blijven en zo
veel mogelijk contact te houden met het thuisfront.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">We komen in
de stad Villa Hermosa die zijn naam echt geen eer aandoet, het is een vuile,
vieze stad en met die regen wordt het er niet beter op. Omdat we vandaag niet
tot aan de Golf van Mexico geraken, stoppen we bij een Pemex (tankstation) om
te overnachten. Het is de regel dat als
je bij Pemex tankt, je er kan overnachten. We vullen de dieseltank, geven de
pompbediende en de nachtwaker een fooi en parkeren ons op een rustig plekje. In
de gietende regen ga ik naar het kantoortje en de bediende daar zegt dat we 150
peso moeten betalen gewoon om te parkeren. Ik sta in de gietende regen, ik ben
moe, ik maak me zorgen om wat er thuis gebeurt en dat heeft het meisje in het
Pemex kantoor geweten. Ik ben razend kwaad en begin in, naar mijn gevoel,
vloeiend Spaans, te schelden. Het resultaat is dat ze zich verontschuldigt en
dat we gratis mogen overnachten.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">De volgende
dag rijden we verder naar Vera Cruz waar we een prachtige camping vinden aan
het strand maar het weer blijft grijs en kil en zo ziet het water van de Golf
er dan ook uit. Als we de volgende morgen wakker worden, regent het nog steeds
en de Jos zegt : “ik ben weg hier, ik rij terug naar de andere kant.” Hij start
de auto en rijdt in één ruk dwars door de Istmus, het smalste gedeelte van
Mexico, richting Puerto Escondido.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">Onderweg
hebben we nog een wegblokkade, we zien de auto’s al van ver staan maar waar de
blokkade eigenlijk om draait zijn we niet te weten gekomen. Na een uurtje wordt
er gezegd dat iedereen die 200 peso wil betalen door mag rijden en dat gaan we
zeker doen. We beginnen, samen met een hoop anderen, langs de file te rijden
naar de blokkade toe maar aan de andere kant beginnen ze ook te rijden en daar
tussenin rijden nog wat taxi’s om gestrande reizigers op te pikken. Het is een
totale chaos, er wordt getoeterd, gevloekt, geroepen en getierd maar de boel
zit potvast en daar staan we weer. Na
nog eens een dik uur hebben ze begrepen dat het eenvoudiger is om beurtelings
te rijden, we betalen 200 peso en wensen de mensen veel succes met wat ze ook
aan het doen zijn en rijden verder.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">Voor we naar
Puerto Escondido gaan, wil Jos nog even gaan kijken in Puerto Angel maar omdat
daar niets is om te overnachten rijden we langs Zipolite Beach naar een
camping. Als we op de camping komen, zien we het direct…..er staat een prachtig
Overlander voertuig, een Iveco 4x4 met Roemeense nummerplaten. Vorig jaar in
april of mei reden we in de regio Tilburg over de autostrade en we zagen in de
verte….een prachtig Overlander voertuig, een Iveco 4x4 met Roemeense
nummerplaten. We haalden hem in, lieten hem weer voorbij rijden en haalden hem
nog eens in om hem van alle kanten te bekijken en vriendelijk naar de
bestuurder te wuiven. We waren er toen absoluut zeker van dat hij op weg was
naar de haven van Antwerpen om in te schepen naar wie weet waar en we hoopten
hem ooit eens ergens tegen te komen maar die kans is klein. Dit is echt
ongelooflijk dat we hen hier per toeval treffen, hij heeft zijn auto in Tilburg
gekocht en was toen inderdaad op weg naar de haven van Antwerpen om in te
schepen naar Halifax/Canada. Deze warme, hartelijke ontmoeting met het Braziliaans/Roemeens koppel heeft ons echt goed gedaan, we hebben genoten van hun jeugdig enthousiasme en hopen dat ze al hun dromen kunnen waarmaken en wie weet staat er op een dag een Iveco 4x4 met Roemeense nummerplaten bij ons op de oprit.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">Puerto
Escondido is een beetje thuiskomen, we kennen de kleine camping, we kennen de
familie die er woont en we worden als oude vrienden ontvangen. Puerto Escondido
heeft alles wat we nodig hebben, het is er warm, we zitten vlakbij het strand,
er zijn restaurantjes en winkeltjes en Jos kan met zijn bike over de boulevard
fietsen. Op de kleine camping is er volop schaduw van de palmbomen en daarom
besluiten we om hier 2 weken te blijven en eens goed uit te rusten, we zijn een
beetje reismoe en hier is het gemakkelijker om het thuisfront te bereiken.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">Het is zalig
op de kleine camping, er staan een aantal Canadezen waarvan er één nog redelijk
goed Nederlands spreekt. De andere Canadezen zijn van Quebec en spreken een
soort onverstaanbaar Frans, het Quebecois. Het zijn supervriendelijke mensen en
na één week slaag ik er in om hen te verstaan wat volgens Jos onmogelijk is.
Hij verstaat er nog altijd geen woord van en verdenkt mij er van te doen alsof
en op goed geluk ja of nee te zeggen. Alhoewel we ons hier geen seconde
vervelen, gaan we na 2 weken rust toch afscheid nemen van Puerto Escondido.
Felipe, de eigenaar, pinkt een traantje weg als we vertrekken en we beloven om
volgend jaar zeker terug te komen.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">We willen
stilaan alles geregeld hebben i.v.m de storage voor de Josmobiel en denken er
aan om stilaan richting Mexico City te gaan rijden. Vanuit Puerto Escondido rijden we voor de 2<sup>de</sup>
keer de bergen over en het is donker als we in Oaxaca aankomen. Omdat het een
zware rit was door de bergen en Jos geen zin heeft om vandaag te rijden,
blijven we een dagje in Oaxaca rondhangen. Ik zit wat op het internet te zoeken
en zie ineens dat er op 20 km van Oaxaca een camping, met Canadese eigenaars,
is waar ze storage aanbieden. De volgende morgen rijden we naar de camping,
maken kennis met de eigenaars en bekijken de storage mogelijkheden. De
Josmobiel kan hier overdekt staan wat altijd een voordeel is, je moet de auto
niet helemaal afdekken voor de brandende zon en de hevige regens in de zomer.
We spreken een prijs af en beslissen om onze auto hier te laten i.p.v. in
Mexico City, vooral de covered storage maar ook de prijs hebben de doorslag
gegeven dat onze plannen weer helemaal gewijzigd zijn.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">Omdat onze
vlucht naar Amsterdam vanuit Mexico City vertrekt moeten we vanuit Oaxaca naar
daar vliegen . We gaan eens een kijkje nemen op de kleine luchthaven van Oaxaca
en kopen er ineens tickets om naar Mexico City te vliegen.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">Alles is
geregeld, op 12 maart vliegen we van Oaxaca, waar we de Josmobiel achterlaten,
naar Mexico City. We blijven een paar dagen in de grootste stad van de wereld
en vliegen op 14 maart vanuit Mexico City naar Amsterdam (15 maart).<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">Opgelucht dat
alles geregeld is, besluiten we om wat naar het Noorden te rijden en nog 3
weken “den toerist” uit te gaan hangen.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<br />
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
Jos en Ellyhttp://www.blogger.com/profile/08019928547879259503noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-9102546529576430065.post-405248164881314162018-01-24T16:05:00.002-08:002018-01-24T16:05:49.091-08:00DE CHIAPAS..... HOOGLAND, JUNGLE en WEGBLOKKADES<br />
We rijden de Chiapas binnen, deze staat is meer dan gelijk welke andere Mexicaanse staat een Indiaanse staat. Deze indianen, afstammelingen van de Maya's en gekleed in hun traditionele kleding, spreken meestal hun eigen taal het Tzotzil, Tzeltal of het T' chol. Als je naar de uithoeken van de Chiapas reist, naar de hooglanden en de jungle, dan merk je direct dat de Indiaanse bevolking tot de armste van het land behoort. Ze kunnen niet terugvallen of gezondheidszorg of pensioenen en hebben weinig of geen toegang tot goed onderwijs.<br />
<br />
De Zapatisten, zijn een deels gewapende revolutionair leger en ze vechten voor recht op land, onderdak, gezondheidszorg en werk maar vooral voor de erkenning van de identiteit van de Indianen en hun cultuur en ze zijn op dit moment nog altijd actief.<br />
<br />
We rijden naar de Stad Tuxla Guttierez om daar de Canyon del Sumidero te bezoeken en om de canyon echt ten volle te beleven moet je er met een bootje door. Om de bootjes te bereiken moeten we 6 trappen af, over een ander bootje en dan in onze boot wat voor Jos enorme obstakels zijn. Maar dat is buiten de Mexicanen gerekend, met 4 dragen ze hem de trappen af, over de boot tot hij netjes op zijn plaats zit en kan genieten van de boottrip.<br />
<br />
Na de prachtige boottrip willen we Tuxla uitrijden maar de rondweg is geblokkeerd door een massa mensen. Blokkades zijn bijna dagelijkse kost in de Chiapas, er broeit hier altijd wel iets en er zijn op verschillende plaatsen kleine opstanden tegen de regering. We rijden gewoon een paar blokken om en gaan op weg naar de volgende stad San Cristobal de las Casas.<br />
<br />
San Cristobal de las Casas is een prachtig stadje met een wirwar van smalle straatjes en kleurige huisjes met rode dakpannen. Voor ons is San Cristobal de las Casas echter niet zo simpel, de straatjes zijn echt te steil, de stoepen zijn te hoog en het is er koud, we zitten hier in de bergen.<br />
<br />
Na een paar dagen besluiten we verder te rijden naar Palenque maar er sijpelen steeds meer berichten binnen over grote wegblokkades tussen San Cristobal en Palenque. We spreken met een paar mensen die er net vandaan komen en het blijkt er daar redelijk agressief aan toe te gaan aan enkele blokkades.<br />
<br />
We willen absoluut geen problemen gaan zoeken en rijden naar het Zuiden, om door de jungle, langs de grens met Guatemala naar Palenque te rijden. Deze omweg is echt geen straf, het landschap wordt steeds tropischer en uiteindelijk rijden we door een dicht oerwoud. In Guaycamayas vinden we een schitterend plekje aan de rivier, bij een lokale familie in hun tuin. Het is met geen pen te beschrijven hoe de jungle klinkt. Van het geluid dat de brulapen maken, krijg je gewoon kippenvel, overal hoor je vogels en soms enge geluiden die je helemaal niet kan thuisbrengen, het is er in ieder geval nooit stil.<br />
<br />
Ik praat veel met Magdalena, bij wie we in de tuin staan, ze vertelt me dat de kinderen van het dorp al maanden niet naar school gaan omdat er geen onderwijzeres tot daar komt. De armoede hier in de jungle is schrijnend, de mensen wonen in houten huisjes tussen een paar maïsplanten en met wat kippen en magere kalkoenen.<br />
Toch zegt Magdalena dat ze tevreden is, in haar tuin groeien maïs, bonen, tomaten, sinaasappels, advocado's, mango's en limoenen, ze heeft wat kippen en de rivier zit vol vis. Ze verdient een centje bij met de mensen die in haar tuin kamperen en haar kinderen en kleinkinderen zijn gezond.<br />
Magdalena geeft me daar wel even een lesje in bescheidenheid en dat hebben wij Belgen soms heel hard nodig.<br />
<br />
Met heel veel moeite neem ik afscheid van Guaycamayas en van Magdalena, we rijden de jungle verder in op weg naar Yaxchilan. De weg naar Yaxchilan is slecht, soms helemaal weggezakt, diepe putten en dan durven ze daar tussenin nog flink wat drempels te leggen ook.<br />
<br />
In Frontera Corrazal, op de grens met Guatemala, parkeren we aan de rivier. De verkopers van bootochten naar de Maya ruïnes van Yaxchilan belegeren je gewoon en omdat het voor Jos echt onmogelijk is om bnaar de ruïnes te gaan, wandel ik langs de verkopers om een bootje te huren. Ik spreek een prijs af en huur een bootje om de volgende morgen de trip naar Yaxchilan te maken, gelukkig komen er een paar Europeanen aan die ook naar daar willen en we besluiten om de boot en de kosten te delen.<br />
<br />
De boottocht duurt ongeveer 40 minuten en dan volgt er nog een flinke beklimming vooraleer het magische Yaxchilan tevoorschijn komt. Je komt door het dichte bos plots op een open plek en daar zijn ze dan, de Maya ruïnes van Yaxchilan. Deze ruïnes zijn de meest indrukwekkende ruïnes van heel Mexico en dat is vooral omdat ze in zo'n exotisch decor en op zo'n afgelegen plaats liggen.<br />
Wij hebben twee uren tussen de ruïnes gedwaald en we hebben bijna niet gesproken, als vanzelf ga je hier fluisteren.<br />
<br />
Terug aan wel probeer ik Jos uit te leggen hoe mooi het daar was maar dat is echt moeilijk om onder woorden te brengen. De Jos is omringd door de plaatselijke bevolking en ik hoor de kinderen al van verre lachen, ze proberen hem hun taal, het T'Chol te leren. T' Chol wordt nog door 5000 mensen gesproken en is een geschreven taal, de mensen hier spreken het thuis altijd en de kinderen krijgen onderwijs in het Spaans. Deze twee talen hebben totaal niets met elkaar gemeen.<br />
Vanuit Frontera Corrazal rijden we verder naar Palenque, de volgende Maya ruïnes.<br />
<br />
In Palenque nemen we de camping die het dichtst bij de ruïnes ligt zodat we er te voet naartoe kunnen wandelen. De camping is al een bezienswaardigheid op zich, om één of andere reden zijn hier een aantal hippies blijven hangen. De vrouwen, met lange grijze vlechten, en de mannen met lange, grijze baarden lopen hier glimlachend rond en het lijkt er op dat voor hen de tijd stil is blijven staan.<br />
<br />
De wandeling van 2 km naar de ruïnes van Palenque was zwaar, 2 km steil bergop maar het was de moeite want de Maya ruïnes van Palenque zijn indrukwekkend. Het is er mooi, planten die wij gewoon zijn om als kamerplant te zien, groeien hier overal. We hebben genoten van de Maya ruïnes van Palenque maar voorlopig hebben we genoeg ruïnes gezien en besluiten naar Agua Azul te rijden.<br />
<br />
Het azuurblauwe water van de rivier stroomt hier naar beneden, via verschillende watervallen, over lichtgekleurde rotsen en dat allemaal in een echte jungle setting. Agua Azul is ook een geweldige plek om te zwemmen, er zijn verschillende natuurlijke zwemkommen waar de stroming minder is en de temperatuur aangenaeam is. Wat hier echt verschrikkelijk vervelend is, zijn de verkopers. Heel de dag lopen ze aan je hoofd te zeuren om hun rommel te verkopen en al zeg je honderd keer nee, ze blijven komen.<br />
<br />
Morgen rijden we de Chiapas uit, het was voor ons een geweldige ervaring. Het is een hele mooi staat, de natuur is er prachtig maar wij vonden het vooral een interessante staat met zijn Indiaanse bevolking en hun cultuur en we hopen er ooit nog eens terug te komen.Jos en Ellyhttp://www.blogger.com/profile/08019928547879259503noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-9102546529576430065.post-82601632270213700062018-01-11T14:43:00.001-08:002018-01-11T14:43:11.134-08:00OAXACA<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">Om Oudjaar te
vieren willen we naar Puerto Escondido, een drukke badplaats waar altijd wel
iets te beleven is. De weg er naartoe is niet echt goed, veel kleine dorpjes
waar je doorheen moet en ontelbare drempels die hun job goed doen, namelijk
alles ophouden. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">We draaien af
naar een klein dorpje aan het strand, er staan een hoop kleine restaurantjes en
palapa’s waar je onder kan zitten. We rijden traag langs de kleine
restaurantjes tot er plots een man voor onze auto springt die zegt dat we onze
plek gevonden hebben. We kunnen bij hem overnachten en eten maar het zand,
onder de palapa’s is zo los dat Jos er onmogelijk door kan. Geen probleem zegt
de vriendelijke man, je parkeert voor ons huis en je eet bij ons thuis op het
terras. Opgelost. Het was een hele toffe
avond, wij zaten te eten op hun terras, de vader lag bij ons in zijn hangmat en
de zonen zaten bij ons aan tafel. Allemaal heel relaxed en gezellig en het eten
was heel lekker. Na het eten vroeg de man of we nog iets wilden drinken en toen
we een Margarita bestelden, sprongen de twee zonen op hun brommer. Ze reden
naar een ander restaurant en kwamen 10 minuten later terug met 2 Margarita’s,
op de brommer door een slechte zandweg. Wat een service, dat kan alleen in
Mexico.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">In Puerto
Escondido vinden we een kleine camping,
vlakbij het strand en hier gaan we een aantal dagen blijven, Jos haalt zijn
bike uit de koffer want er is hier een mooie boulevard waar hij kan biken. Het
is heel druk in het stadje en op de camping staat het vol tenten, half Mexico
City is hier om Oudjaar te vieren. De camping
wordt uitgebaat door een grote familie, ze wonen met drie generaties op
de camping en ze hebben dan nog familie vanuit het hele land op bezoek. Er
staan ook verschillende Canadezen en zelfs Amerikanen, het is wel grappig dat
de eigenaar van de camping mij altijd komt roepen als de Canadezen of
Amerikanen iets moeten vragen. Die reizen hier rond zonder ook maar één woord
Spaans te spreken en ik zeg niet dat mijn Spaans goed is maar het is toch goed
genoeg om wat met de mensen te babbelen. Het is warm in Puerto Escondido maar de Oceaan
geeft gelukkig wat verkoeling. Het is zalig in het water maar je moet echt
zorgen dat je vaste grond onder je voeten hebt. De zee is hier gevaarlijk, er
zijn sterke tegenstromingen en de golven zijn soms bangelijk hoog. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">Oudjaar was
heel gezellig, veel vuurwerk, veel mensen op het strand, veel muziek en de hele
nacht lawaai, alles was aanwezig om het jaar goed af te sluiten en het nieuwe
jaar in te zetten. We blijven nog een paar dagen rondhangen op de camping, we
zien iedereen terug vertrekken uit Puerto Escondido en genieten van de rust op
het bijna lege strand.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">Voor we de
bergen intrekken, willen we nog langs Playa Zipolite.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">De reputatie
van Playa Zipolite ontstond in de jaren ’70. In die tijd was het strand bevolkt
door hippies en avonturiers die op zoek waren naar vrijheid. Het werd al gauw
één van de eerste stranden waar nudisten hun gang konden gaan. Sindsdien vindt
je in Zipolite mensen van allerlei slag, surfers, hippies, nudisten,
backpackers en gezinnen met kinderen. Op het strand staan huisjes van hout,
bamboe en palmbladeren waar je een tent op kan zetten of in een hangmat kan
slapen. De oude hippies zitten een
beetje verbaasd te kijken naar al die drukte op hun stranden. Wij blijven één
nachtje op Playa Zipolite, we wilden er gewoon eens geweest zijn maar we vonden het allemaal een beetje
overroepen.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">We nemen
afscheid van de Stille Oceaan en rijden, door de bergen, naar de stad Oaxaca op
1550 m hoogte.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">Oaxaca is een
charmante, koloniale stad met mooie wandelstraten, gezellige Plaza’s, huisjes
met felgekleurde gevels. Achter veel deuren schuilen schitterende patio’s met
fonteinen. Het historisch centrum is door Unesco uitgeroepen tot Werelderfgoed.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">Oaxaca heeft
een hoofdzakelijk Indiaanse bevolking, afstammelingen van de Zapoteken, en een
bijzonder rijke handwerkcultuur, elk dorp in de streek heeft zijn eigen
specialiteit. Het is dan ook een drukte van belang op de Plaza, overal staan
kraampjes met spullen en overal waar je kijkt zie je verkopers rondlopen en je
moet minstens 100 keer per dag nee zeggen want ze zien natuurlijk van verre dat
je een toerist bent. Het is een prachtig schouwspel, de vrouwen in hun
traditionele kleding met over hun armen bontgekleurde tapijten, geborduurde
doeken, beschilderd houtwerk enz…Er is hier zoveel kleur in de straten en
zoveel muziek dat je er vanzelf vrolijk van wordt, het zalige weer heeft daar
natuurlijk ook iets mee te maken.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">Oaxaca is
zijn Indiaanse wortels altijd trouw gebleven en blijft, ook nu nog, een
broeihaard van verzet tegen de Staat en de Politie. Het is er rustig en vredig
maar het hangt overal vol politieke slogans, er zijn regelmatig wegblokkades en
protesten. Wij zagen wat oude vrouwtjes
op een bank zitten met hun handwerk, heel vriendelijke en lieve mensjes ….tot
de politie voorbij komt, dan beginnen ze met hun vuisten te zwaaien en te
schelden.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">Het is wel
triest om te zien hoe jong de meisjes hier moeder worden, hier in de bergen zie
je meisjes van 14 of 15 jaar en zelfs jonger met baby’s. Ik heb op de Plaza zitten praten met één van
de oude vrouwtjes , ze had 16 kinderen op de wereld gezet, nooit een wasmachine
gehad, geen warm water in huis, koken op een houtvuur, alle kleren maakte ze
met de hand maar ze was tevreden met haar leven. Ze wonen meestal met drie
generaties in één huis en zorgen voor elkaar. Dan besef je toch wel hoe verwend
wij zijn met al onze luxe, dat er bij ons veel gezeurd wordt voor niets en dat
er toch weinig echt tevreden mensen zijn.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">We blijven in
de bergen en brengen een kort bezoekje aan de ruines van Mitla, het is dat het
op onze weg lag want eigenlijk is het niet de moeite om voor om te rijden. We
rijden verder de bergen in naar Hierve del Agua, het is een behoorlijke klim en
de weg is niet echt geweldig maar het is het dubbel en dik waard.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">Het
schitterende Hierva del Agua omvat twee grote waterbekkens en een versteende
waterval, uit de bronnetjes stroomt het water dat de twee natuurlijke
zwemkommen voedt en het water is koud. Wij hebben onze barbecue aangestoken en
we hebben zitten eten, boven op de rots met uitzicht op de bronnen en de waterval.
De volgende morgen ben ik al vroeg naar beneden gegaan, ik was helemaal alleen
bij de bronnen en de zon scheen op de versteende waterval. Ik heb daar een hele
tijd stilletje zitten genieten van de prachtige omgeving.<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">We zijn nu
onderweg naar de Chiapas, deze staat loopt tot de grens van Guatemala, hier
gaan we de steden in de bergen verkennen en de ruines tegen de grens met
Guatemala.<o:p></o:p></span></div>
Jos en Ellyhttp://www.blogger.com/profile/08019928547879259503noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9102546529576430065.post-67463482437879457162017-12-25T14:54:00.003-08:002017-12-25T14:54:37.265-08:00ZALIG KERSTFEEST EN EEN GELUKKIG NIEUWJAAR<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial" , "sans-serif";">Na bijna 3
weken in Guadalajara en nog een hele spannende dag bij Mercedes kunnen we terug
op de baan. De eerste uren zijn we nog
niet echt gerust en zijn we gespitst op elk geluidje dat de Josmobiel maakt
maar dat gaat gelukkig over na een tijdje.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial" , "sans-serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial" , "sans-serif";">Na 250 km en
ongeveer evenveel drempels houden we het voor bekeken en stoppen bij een kleine
camping in Patzcuaro. Patzcuaro ligt op 2200 m hoogte, het charmante stadje
leeft van zijn markten en het toerisme. Het oude centrum staat vol witte
huisjes met pannendaken, prachtige plaza’s omgeven door zuilengalerijen maar
jammer genoeg ook veel, luid toeterend, verkeer. De Mexicanen zijn meesters in
verkeer in de war te sturen en als alles dan vastzit en niemand meer verder kan
is er nog maar één oplossing : luid toeteren met zijn allen tegelijk. Ik maak
een wandeling door het oude centrum met zijn steile straatjes met kinderkopjes,
terwijl blijft Jos op zijn gemakske in de auto. De steile, hobbelige straten
zijn duidelijk teveel voor hem. Alhoewel de camping aan de rand van Patzcuaro
mooi en rustig is, blijven we er toch maar 2 dagen. Het is hier in de bergen
veel frisser, overdag is dat perfect maar vanaf 5 uur ’s avonds wordt het koud
en moeten we naar binnen. Omdat wij graag van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat
buiten zitten, zit er niets anders op dan terug naar de kust te rijden. <o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "arial" , "sans-serif";"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "sans-serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial" , "sans-serif";">Zo gauw je de
bergen over bent en de kust nadert, valt de hitte op je lijf. We verlaten de
weg als we een bordje zien naar : Playa Saladita, vooral bekend bij de surfers.
Langs het strandje staan wat palapa’s waar je wat kan eten en drinken en er
liggen hier en daar wat vissersbootjes. We parkeren ons onder de palmbomen aan
het strand, dit plekje is een klein paradijs. Het weer is zalig en de zee is
perfect om wat lui op de golven te drijven en heel af en toe een beetje te
zwemmen of te bewegen. Na 4 dagen verlaten we het strandje en rijden naar
Zihuatenejo om wat broodnodige boodschappen en misschien een camping.
Zihuatenejo is een drukke kustplaats en zowel de stad als de camping die we
bekijken, vallen ons tegen. De camping zit vol Quebeqois, Franse Canadezen, en
zo gauw zo onze Belgische nummerplaat zien, moeten we Frans spreken. Als we
zeggen dat we Vlamingen zijn, beweren zij dat die niet bestaan dus ik heb het
hier wel gezien, we gaan naar de supermarkt en rijden een beetje verder naar
het Zuiden.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial" , "sans-serif";">50 km voorbij
Zihuatenejo zien we een kleine camping aan Playa La Barrita. We kunnen parkeren
vlakbij het strand en er is zelfs een verharde plaats om onze tafel en stoelen
op te zetten en waar Jos, zonder moeite, rond kan rijden. Dit wordt ons plekje
voor Kerstmis, mooier en rustiger kunnen we niet zitten en de eigenaars zijn
heel vriendelijk en behulpzaam. We zitten hier aan de Stille Oceaan maar die is
eigenlijk niet zo heel stil hier, je kan gerust in het water maar echt zwemmen
is uitgesloten, de golven zijn hoog en beuken met veel lawaai op het strand
maar het is perfect om wat af te koelen.<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "arial" , "sans-serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial" , "sans-serif";">We hebben
hier weer maar eens ontdekt, hoe klein de wereld eigenlijk wel is. We zaten te praten met de eigenaars en we vertelden
hen over Liesbeth en Weking en over het Via PanAm project. De man en de vrouw
keken ons heel verbaasd aan en ze zeiden : “ Die kennen wij, ze hebben hier een
nacht geslapen.” Ze liepen naar binnen
en kwamen terug met een postkaart van de Via PanAm waarop stond : <i>bedankt voor jullie gastvrijheid, dit is een
geweldige plek ……Stiaan, An, Liesbeth en Weking.</i> <o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "arial" , "sans-serif";"><i><br /></i></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial" , "sans-serif";">We waren er
allemaal even stil van want hoe groot is in godsnaam de kans dat je in zo’n groot
land als Mexico op hetzelfde plekje terecht komt. Dit is zo’n ongelooflijk toeval,
er zijn langs de Mexicaanse stranden duizenden plekjes waar je kan parkeren, om
dan op exact dezelfde plaats te komen, dat is heel straf en voor ons wat dit
toch een beetje een Kerstcadeau.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial" , "sans-serif";">Het was dit
jaar voor ons vooral een hele warme Kerst, overdag loopt de temperatuur op tot
ongeveer 35 graden en ’s nachts gaat het niet onder de 25 graden, dus ons
dekbed hebben we niet nodig. Kerstmis vieren hier is totaal anders dan thuis,
je mist de kerstsfeer en je familie en ik zie me in België ook niet direct in
mijn badpak aan het kerstdiner zitten.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial" , "sans-serif";">Na de
kerstdagen rijden we nog wat Zuidelijker waar het nog tropischer en warmer
wordt dus waarschijnlijk komt ons volgende verslag vanuit de bergen.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<br />
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
Jos en Ellyhttp://www.blogger.com/profile/08019928547879259503noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9102546529576430065.post-15100238336239972902017-12-09T20:12:00.002-08:002017-12-09T20:12:46.319-08:00GESTRAND IN GUADALAJARA<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">De dag na
mijn verjaardag reden we op ons gemak langs de laguna Chapala toen we plots
iets vreemd hoorden aan het linkervoorwiel. Een paar kilometer verder was een
klein dorpje en daar stopten we bij de enige mekanieker van het dorp. De
mekanieker haalde het wiel eraf en iets later lagen alle onderdelen ergens in
het zand, na een tijdje kwamen ze tot de conclusie dat ze het niet konden
repareren omdat ze de onderdelen niet hadden.
De ervaring heeft ons geleerd dat de onderdelen meestal uit Europa
moeten komen en we vroegen dan ook om Mercedes te bellen. Na een hoop
getelefoneer met een grote uitleg en nog grotere gebaren besloten ze om een
takelwagen voor ons te bellen en ons, 80 km terug, naar Guadalajara te brengen.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">Na een paar
uurtjes wachten kwam er dan toch een takelwagen. De Josmobiel was eigenlijk
veel te zwaar voor de kleine truck maar volgens die mannen was het no problema
en we werden boven op de wagen getakeld. Toen we daar, hoog en droog, boven op
de takelwagen zaten was het even ons verstand op nul zetten en proberen te
genieten van het uitzicht. Na een 50 km moesten we achterin de auto gaan zitten
met alles dicht want het was eigenlijk verboden om in de auto te blijven zitten
boven op een takelwagen. Ik kan je verzekeren dat we elke drempel en elke put
in de weg gevoeld hebben daar achter in de Josmobiel. In de buitenwijken van
Guadalajara stopte de chauffeur met de mededeling dat de mekanieker, die daar
woonde, ons voort kon helpen en dat hij morgen om onderdelen zou rijden. Omdat
het inmiddels donker was moesten we parkeren langs een hele drukke baan, we
hebben geen rustige nacht gehad en dat lag niet alleen aan het voorbij razende
verkeer maar we voelden ons ook niet echt veilig in de buitenwijken van zo’n
hele grote stad.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">’s Morgens
begon de mekanieker direct aan de auto en na wat heen en weer gebel had hij de
onderdelen die volgens hem pasten. Ik ben met een taxichauffeur Guadalajara
ingereden om wat boodschappen te doen, naar de bank te gaan en om nog een paar
onderdelen op te halen. Toen hadden we er nog totaal geen idee van hoe goed we
Guadalajara zouden leren kennen. Half namiddag was de auto klaar en het leek er
echt op dat alles hersteld was en vol goeie moed reden we de autostrade op
terug richting Chapala. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">Na ongeveer
20 km werd de auto heel even stuurloos en hoorden we weer iets bij het linker voorwiel
en heel voorzichtig zijn we de pechstrook opgereden. Daar stonden we weer en
deze keer stonden we echt gevaarlijk met al die voorbijrazende Mexicaanse
trucks. Algauw stopte er een vriendelijke Mexicaan en hij beloofde om een
takelwagen onze kant op te sturen en inderdaad een uurtje later kwam er een
takelwagen van de Mexicaanse wegenwacht. De man zag onmiddellijk dat onze auto
te zwaar was voor hem en belde iemand anders op, omdat het donker werd bleef de
takelwagen, met zwaailampen en knipperlichten op, achter ons staan. Het duurde uren voor de andere truck kwam en
om mijn zinnen te verzetten ben ik beginnen koken en hebben we op ons gemakske
in de Josmobiel zitten eten. Om 11 uur kwam de andere takelwagen er eindelijk
aan, toen ging het heel snel en terwijl de chauffeur de Josmobiel, met de Jos
erin, optakelde, zocht ik het adres van Mercedes Guadalajara en konden we
vertrekken.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">Het was
aangenaam warm in de truck en juist toen ik dacht dat er nu niets meer mis kon
gaan, stopte de chauffeur gewoon op de rechter rijstrook van de autostrade. Hij
had een afslag gemist en zei : “geen enkel probleem, ik rij gewoon even (2 km)
achteruit.” Zoiets zou totaal ondenkbaar
zijn bij ons maar hij deed het gewoon, wij reden achteruit over de autostrade
terwijl de luid toeterende trucks voorbij raasden. Met opgekrulde tenen en een
hartslag van 150 bereikten we veilig en wel de afslag en om 1 u. ’s nachts
kwamen we aan bij Mercedes.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">’s Morgens
begonnen de mekaniekers onmiddellijk aan onze auto en na een uurtje kregen we
het goede nieuws dat ze het konden repareren en tegelijk het slechte nieuws dat
we zeker 2 weken zouden moeten wachten op de onderdelen. Om onze gedachten wat
te verzetten zijn we gaan wandelen en onderweg hebben we besloten waar we die 2
weken gaan verblijven. Dicht bij het centrum van Guadalajara is een 24u.
parking, er is dag en nacht bewaking, er zijn toiletten, er is water en het is
vlak bij alle restaurantjes, terrasjes en op maar 15 min. wandelen van het
historisch centrum. Dit is de perfecte oplossing, wij slapen in de Josmobiel en
betalen maar 6,5 € voor 24 uur en als we het echt beu worden op de parking dan
gaan we gewoon een nachtje op hotel in de binnenstad.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">We wandelen
veel door Guadalajara wat een verrassend mooie stad blijkt te zijn, er is
overal wel wat te beleven en het historisch centrum is echt prachtig. Na een
week begin ik al goed mijn weg te weten in Guadalajara, ik weet waar ze het
beste brood hebben, waar de beste mercado is om groenten en fruit te kopen en waar
ik mijn was kan laten doen. We babbelen veel met Raul en Manuel, de bewakers,
en ook de vaste klanten op de parking kennen we allemaal na een week en ons
Spaans wordt alle dagen beter. We leren hier Mexico langs een heel andere kant
kennen dan als je als gewone toerist zou doen, we horen grappige verhalen maar
ook heel schrijnende verhalen en ik heb een huizenhoog respect voor de
hardwerkende, altijd vriendelijke, warme Mexicanen. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">Na een dag of
twaalf horen we van Mercedes dat het toch nog een paar dagen langer zal duren
en daarom gaan we op weekend in het hartje Guadalajara. We laten de Josmobiel
achter in de veilige handen van Raul en Manuel en trekken voor 2 nachten in een
hotelletje. Het is zalig om eens een paar dagen op hotel te gaan en je te laten
verwennen en hopelijk zijn de bestelde onderdelen binnen een paar dagen bij Mercedes
en kunnen we verder. <o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">We hebben
Guadalajara noodgedwongen goed leren kennen, voordien waren we met een grote
boog om deze grote stad (ongeveer 1.5 milj. inwoners) omgereden maar het blijkt
een mooie, heel levendige stad te zijn waar we ondanks alles van genoten
hebben. Hopelijk zijn we binnen een paar dagen terug op de baan en komt ons
volgende verslag van ergens op de Mexicaanse stranden.<o:p></o:p></span></div>
Jos en Ellyhttp://www.blogger.com/profile/08019928547879259503noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-9102546529576430065.post-21212329213177191832017-11-21T19:34:00.001-08:002017-11-21T19:34:13.530-08:00MEXICO - PLAYAS en TEQUILLA<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial Narrow","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">De eerste dagen in Mexico zijn toch altijd weer
een beetje wennen. Terug gewoon worden aan de chaos, de drukte, het lawaai, het
getoeter en vooral aan de ontelbare verkeersdrempels, de beruchte topes. In
Mexico rijdt iedereen met de auto, met of zonder rijbewijs en met of zonder
verzekering. Mexicanen zijn op zijn zachts gezegd heel vlotjes in het verkeer
en het enige wat je kan doen is, gewoon meedoen en terwijl heel goed uitkijken.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial Narrow","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial Narrow","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">De eerste week doen we veel kilometers en rijden
over de Cuota, de tolweg. Je moet dit echter niet vergelijken met onze Europese
autostrades of met de Highway in de USA. Soms heb je vier rijstroken en soms
heb je er ineens maar twee en heb je tegenliggers, op de pechstrook staan
regelmatig eetstalletjes en wordt er van alles en nog wat verkocht. Wij hebben
zelfs een dokter spreekuur zien houden op de middenberm van de cuota, hij zat
daar onder een parasol met een mooie, witte jas aan en zijn stethoscoop rond
zijn nek.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial Narrow","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Na een paar dagen strand en palmbomen ontdekken we
50 km landinwaarts een echt juweeltje. In het authentieke dorpje Alamos is een
kleine camping, je staat er onder grote bomen en er is een prachtig zwembad. Het
zwembad is gevuld met koud water en dat kun je echt wel gebruiken bij deze
tropische temperaturen. We blijven hier een paar dagen rondhangen en genieten
van het zwembad en van het gezelschap op de kleine camping.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial Narrow","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial Narrow","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Terug richting kust besluiten we de Cuota te
verlaten en over de Libre (gratis) te gaan rijden. De libre is totaal anders,
hij gaat dwars door kleine dorpjes en door drukke stadjes. Hier proef en ruik
je het echte Mexico, het straatleven met veel drukte en overal muziek, de
kleine winkeltjes (tiendas) en natuurlijk ook de altijd aanwezige
verkeersdrempels. De drempels zijn zo hoog dat je volledig moet stoppen en er
dan heel zachtjes over moet rijden, aan elke drempel staan verkopers van
frisdrank, koekjes, tortillas, nootjes, garnalen en zelfs parkieten in een
kooitje. Als we stoppen om te tanken, staan de pompbedienden uit volle borst
mee te zingen met de radio. Dat zijn wij verloren in Europa, gewoon op straat
keihard staan te zingen of het nu vals is of niet, gewoon zonder schaamte vol
passie zingen. Ik geniet volop van de serenade die ik daar krijg en we rijden
goedgezind weer verder.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial Narrow","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Terug aan de stranden nemen we een kleine camping
op het strand. Het is er gezellig met een aantal Zwitsers, een koppel de
vlaktes van Manitoba, Iemand uit Vancouver en mensen uit Wyoming, ze zijn
allemaal de winter ontvlucht en genieten van de Mexicaanse zon. Ik mag de
wasmachine van de eigenares gebruiken en drogen doet het hier ook wel zonder
droogkast. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial Narrow","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Iets verder naar het Zuiden zien we een wegwijzer
naar Playa Hermosa. We rijden een hele, slechte zandweg in en komen op een
klein strandje dat zo op een postkaart kan, buiten een Mexicaanse familie zijn
we helemaal alleen en er is maar één woord voor dit strandje : hermosa. We
parkeren onder een grote boom en krijgen al gauw het gezelschap van een
Mexicaan, volgens hem is het hier heel veilig en kunnen we hier met een gerust
hart overnachten wat we dan ook doen. Het
is hier pikdonker en met het geruis van de palmbomen en het geluid van de branding
vallen we direct in slaap.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial Narrow","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial Narrow","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Naar Mexico gaan zonder het stadje Tequilla te
bezoeken en de Mexicaanse nationale drank te proeven is een doodzonde. Het is
een drukte van belang in Tequilla, alle straten zitten potdicht en je kan er
over de koppen lopen maar met behulp van een vriendelijke politieagent vinden
we een parkeerplaats vlakbij de Plaza. We komen er achter dat het “Dia de la
Revolucion” is, de herdenking van de Mexicaanse revolutie. Overal zijn
optochten van de plaatselijke verenigingen en scholen en het is een heel
luidruchtig en kleurrijk schouwspel. Op de Plaza ruikt het overal naar lekker
eten, de Mamita’s zijn volop in hun potten aan het roeren. We schuiven mee aan
en het is altijd weer spannend wat er op je bord terecht gaat komen, soms valt
het mee en soms valt het tegen maar dat
is ook een deel van het reizen en het ontdekken.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial Narrow","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial Narrow","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">We laten Tequilla achter ons en omzeilen
Guadelajara, de 2<sup>de</sup> grootste stad van Mexico. Omdat ik verjaar
besluiten we naar Laguna de Chapala te rijden en daar een camping te nemen. De
camping valt wel mee maar we hadden gedacht dat hier wel restaurantjes en
terrasjes zouden zijn maar er is helemaal niets te beleven. ’s Morgens is het
internet goed genoeg om met onze Koen, Liesbeth en Weking en met ons moeder te
bellen en dat is voor mij het allerbelangrijkste. Met een mobilhome ben je
altijd op alles voorzien dus ik tover twee grote biefstukken uit de diepvriezer,
zet de wijn koud en vieren met ons tweetjes, heel rustig mijn verjaardag.<o:p></o:p></span></div>
Jos en Ellyhttp://www.blogger.com/profile/08019928547879259503noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-9102546529576430065.post-79269987740796148332017-11-11T16:48:00.002-08:002017-11-11T16:48:35.576-08:00U.S.A. MEXICONa een lange zomer in Belgie is het weer tijd om te vertrekken. Jos verteert de koude hier maar moeilijk dus vliegen we naar het Zuiden, we ruilen de Maatjes in voor de woestijn.<br />
<br />
Wij hebben een heel relaxte vlucht van 9 uur naar Minneapolis waar we de USA binnenkomen en waar we 4 uur moeten wachten op onze aansluiting naar Phoenix. Na 3 uurtjes vliegen zijn we in Phoenix waar we heel snel onze koffers hebben en heel vlotjes een taxi vinden naar de Storage. Het gaat nogal gemakkelijk allemaal en dat blijft gewoonlijk niet lang duren.<br />
<br />
Als we bij de Storage aanko;en staat de Josmobiel al van verre te blinken maar, zoals Jos al verwacht had, wil hij niet stqrten. 6 maanden stilstaan is niet echt gezond voor een autobatterij. De Jos wordt thuis niet voor niets Mc Gyver genoemd en knutselt iets ineen waarmee hij, via de batterij van de mobilhome, de batterij van de auto kan starten. Het klinkt allemaal veel simpelder dan het op dat moment was maar na veel gevonk, geknetter en gevloek doet de Josmobiel wat hij moet doen, starten. Omdat we inmiddels bijna 24 u wakker zijn, blijven we bij de Storage overnachten.<br />
<br />
-s Morgens rijden we naar Reinhards German Autohaus, onze garage in Phoenix. Reinhard plaatst een nieuwe batterij en alle onderdelen die we van thuis meegebracht hebben. De volgende dagen zijn goedgevuld met werken aan de electriciteit van de mobilhome want er zijn hier en daar wat problemen. Jos legt me rustig en duidelijk uit wat ik moet doen zodat de schakelkast niet langer een buitenaards ding is voor mij. Ik plaats, op zijn aanwijzingen, nieuwe zekeringen en vervang hier en daar wat, wij zijn een goed team.<br />
<br />
Voor we naar Mexico gaan, willen we eerst de Apache Trail nog eens rijden. De weg is 65 km lang en is voor de helft slecht geasfalteerd en voor de helft gravel. De Apache Trail is een van de mooiste wegen die wij ooit in de USA gedaan hebben. De gravelweg is slecht, veel wasbord, veel putten maar de omringende natuur doet ons al dat geschud en gekraak van de auto vergeten. Okerkleurige rotsen in allerlei vormen, verborgen kloven en ravijnen, azuurblauwe meren en honderden verschillende soorten cactussen maken het plaatje compleet, het enige wat ontbreekt zijn de Apachen.<br />
<br />
Bij Apache Lake vinden we een droomplekje, onder de bomen met zicht op het meer en hier gaan we een paar dagen uitrusten. Al gauw krijgen we het gezelschap van een Duits koppel, ze zijn op weg naar Zuid Amerika en kunnen best wat informatie gebruiken van een paar oude rotten in het vak.<br />
<br />
Terug in Phoenix doen we wat boodschappen, bellen we met het thuisfront en maken alles in orde om naar Mexico te vertrekken. Onderweg naar de Mexicaanse grens stoppen we bij het Indianenreservaat van Xavier Del Bac, we rijden hier speciaal naartoe om fry bread te kopen. De Indianen gooien een bolletje deeg in kokend vet en dan krijg je een soort opgeblazen, krokante pannekoek. Het is in ieder geval grellig lekker. In Nogales, de laatste plaats voor de grens, stoppen we om te overnachten en nog eens goedkoop te tanken. Omdat de politiecontroles in Nogales zo opgedreven zijn, mag je nergens meer vrij overnachten en gaan we noodgedwongen naar een trailerpark.<br />
<br />
De volgende morgen staan we al goed op tijd bij de Mexicaanse grens waar we heel vriendelijk ontvangen worden door de Mexicaanse douanes. Ze leggen alles duidelijk uit, kijken eens vluchtig in onze auto en wensen ons een heel goede reis door Mexico. 20 km over de grens zijn de kantoren om onze auto in te voeren en ook daar verloopt alles heel soepel. Ik ga alleen naar de kantoren voor de formaliteiten en als ik zeg dat mijn man in een rolstoel zit, gaan de douanes gewoon met mij terug naar de auto en daar wordt alles ter plaatse geregeld.<br />
<br />
Mexicanen zijn gewoon een heel vriendelijk en warmn volk, wij voelen ons hier echt op ons gemak. Na een aantal uren rijden en ontelbare verkeersdrempels stoppen we bij een kleine camping voor onze 1ste nacht in Mexico. Het volgende verslag zal er waarschijnlijk een zijn vanop een Mexicaans strand van onder de palmbomen.<br />
<br />
<br />Jos en Ellyhttp://www.blogger.com/profile/08019928547879259503noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-9102546529576430065.post-31489752176062859302017-03-14T12:20:00.001-07:002017-03-14T12:20:16.612-07:00ZUID-ARIZONA<div class="MsoNormal">
ZUID ARIZONA<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<o:p><br /></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Wij starten onze zoektocht naar storage voor de Josmobiel en
algauw blijkt dat wij echt niet de enigen zijn die storage aan het zoeken zijn.
We stoppen bij de eerste storage die we zien en daar is geen enkel plekje vrij
maar die geven je dan weer een paar andere adressen. Zo rijden we van het ene
bedrijf naar het andere en uiteindelijk na 11 keren “sorry we are full” is er
eindelijk een plekje vrij voor de Josmobiel.
Het is een hele opluchting dat we een veilig plekje gevonden hebben voor
de auto en nu resten ons nog twee weken in Arizona.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
We hebben alletwee het gevoel dat we veel te vroeg
vertrokken zijn uit Mexico en kunnen hier in het zuiden van Arizona onze draai
niet goed vinden. Het verschil is te groot, van de vriendelijke, open Mexicanen
ineens naar de stugge mensen in Phoenix, hier wonen niet bepaald de meest
vriendelijke Amerikanen. Ik krijg het ook serieus op mijn heupen van de
waanideeën die ze hier hebben over Mexico, als ze horen dat we de winter
doorgebracht hebben in Baja en volgende winter naar Mexico willen gaan dan
schudden ze verbaasd hun hoofd……………..zo gevaarlijk daar in Mexico. Ze zitten hier in het zuiden van Arizona met
duizenden bejaarden te overwinteren , allemaal met hun wapens bij en dan maar
verhalen verzinnen over shooting incidents aan de andere kant van de grens. Het
is op die enorme campings met overwinteraars gevaarlijker dan gelijk waar want
elke bejaarde heeft minstens één geweer bij en volgens mij zijn daar ook wel
eens shooting incidents.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
We laten Phoenix en de overwinteraars achter ons en rijden
een beetje verder naar het zuiden. Aan
het kerkje van Mission Xavier del Bac stoppen we om Indian Fry bread te kopen.
Op het plein voor de prachtige kerk verkopen de Indianen, uit het reservaat,
Fry bread. Het brood wordt in kokende
olie gebakken, het is vet en waarschijnlijk niet echt gezonde voeding maar wel
crimineel lekker. Tegen de avond vinden we een kampplaats op BLM land en dat is
bijna altijd gratis. We staan in de heuvelachtige prairie, er zijn hier totaal
geen voorzieningen en ’s nachts hoor je de coyotes, vlakbij de auto, huilen. Een beetje verder naar het zuiden vinden we
per toeval een wondermooi plekje, de kleine camping ligt verscholen tussen de
bomen en is omringd door hoge rotsen. De
kleine camping doet zijn naam, Sunny Flats, eer aan want de zon schijnt volop
en we besluiten hier drie dagen te blijven. We kunnen hier lange wandelingen
maken en het plekje is vooral bekend bij vogelliefhebbers, dus Jos kan zijn
hart ophalen. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
We laten Sunny Flats achter ons en rijden over de bergen
naar Chiricahua National Monument, het is een mooie rit over een smalle, steile
gravelweg. Het is stil hierboven in de bergen, we zien een paar groepen herten
en iets later zelfs een lynx. Het Chiricahua National Monument is een klein
Nationaal Park, dit was vroeger het territorium van de Apache indianen. Ze
waren hier heer en meester, hun kuddes graasden hier op de vlaktes en ze jaagden
in de smalle kloven van dit prachtige natuurgebied. Als we hier rondrijden zie
ik de Apachen bijna voor mijn ogen, ik zie ze zich schuilhouden tussen de rotsen
en in de kloven op de vlucht voor de blanken.
De blanken hebben hier alle land van de Apachen afgepakt en ze hebben
hen in reservaten gestopt in Oklahoma en in New-Mexico, verschrikkelijk. Ik besluit een korte wandeling te maken naar
één van de uitzichtpunten en spreek met de Jos af dat ik maar een half uur weg
blijf. Ik vertrek, stom genoeg, zonder water of hoofddeksel naar het
uitzichtpunt en daar heb ik waarschijnlijk een verkeerde weg genomen. Ik blijf
maar lopen, zie nergens wegwijzers meer en ik krijg een verschrikkelijke dorst
en na 2.5 u, in de brandende zon, kom ik eindelijk terug op de parking bij een
dodelijk, ongeruste Jos aan. Mijn lippen
staan vol koortsblaren en ik ben misselijk en heb hoofdpijn, ik zal voortaan
wel water meenemen en misschien ook een kaart. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
We blijven nog een paar dagen in Phoenix en rijden de
bekende Apache trail, over de bergen en dan wordt het stilaan tijd om in te
pakken. We gaan langs een garage voor de nodige oliewissels, we kopen nog gauw wat zomerkleding voor deze
zomer in België en geven onze was af bij de wasserij. We zitten nu in de
luchthaven van Phoenix, van hieruit vliegen we naar Atlanta/Georgia en daarna
verder naar Amsterdam. We hebben een
geweldige winter gehad in Baja California en onze volgende winter willen we ook
weer in Mexico doorbrengen. De laatste
weken in Arizona viel er nog van alles te regelen maar we hebben toch nog een
paar mooie stukjes natuur gevonden.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Het zal weer aanpassen zijn in België, terug in een huis
wonen, minder zon en veel meer mensen maar het zal heel goed doen om onze
familie en vrienden weer terug te zien.
Tot de volgende reis.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<br />
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
Jos en Ellyhttp://www.blogger.com/profile/08019928547879259503noreply@blogger.com1