Dinsdag 23/11
We zijn al vroeg op weg want we willen, als het lukt, tot aan de kust rijden. De streek waar we doorrijden is arm, overal krotjes en de mensen hebben niets, alleen heel veel kinderen. We rijden door een paar dorpjes en het leven speelt zich hier volledig af op straat, ze koken en eten op straat, doen de was op straat enz… Het is hier in een piepklein dorpje, midden in de week, veel drukker op straat dan bij ons met de kermis. Als we een paar uur aan het rijden zijn komen we bij een rivier en daar is alles overstroomd maar we kunnen erdoor. We moeten een keer of vijf door de rivier rijden en op een bepaald moment zag je niks meer dan water, de huisjes langs de rivier staan in het water en van sommige zag je alleen het dak nog. We mogen van geluk spreken dat we hier niet later zijn want het water komt met volle snelheid aangestroomd en waarschijnlijk wordt één van de dagen deze weg ook afgesloten. Tegen 4 uur bereiken we het Covenas, het eerste badplaatsje en dat is een tegenvaller, het is er vuil en vies en alles ziet er vervallen en onderkomen uit. Omdat we geen zin meer hebben om nog verder te rijden zoeken we hier toch een plekje en morgen gaan we dan maar op zoek naar een mooi strand.
Woensdag 24/11
We zijn op zoek naar een mooi strand en rijden naar de volgende badplaats, Tolu. Het lijkt wel of we zitten hier midden in Afrika, je ziet maar heel weinig mensen meer met Zuid-Amerikaanse trekken, de meesten zijn zwart. Tolu is onbeschrijflijk vuil echt veel erger dan de stranden in Peru, overal liggen vuilzakken en het strand ziet er gruwelijk uit dus rijden we verder naar Carthagena. Carthagena is een oude vestingstad en heeft een prachtig oud centrum, verder heb je het nieuwe centrum en de haven. De stranden zijn twee keer niks maar we gaan hier toch blijven want we moeten hier onze overtocht naar Panama regelen. We zijn op zoek naar een plaats voor de nacht maar zoals overal in Colombia kennen ze geen campings, de hotels hebben dikwijls ondergrondse parkeergarages en daar kunnen wij niet in en op het strand is het volgens de politie heel gevaarlijk. Na uren zoeken hebben we een hotel gevonden met een parkeerplaats, het is niet echt een droomplek maar we gaan toch hier blijven. We zijn zwaar teleurgesteld in de Colombiaanse stranden, we dachten hier echt op het strand te kunnen zitten onder een palmboom en in de plaats daarvan zitten we nu op een parking van een hotel. Het is onverwacht toch een heel gezellige avond geworden, de portier van het hotel en zijn vrienden en een hoop hotelgasten zijn ons komen bezoeken. De portier heeft voor heel de bende gekookt en we zijn tot in de late uurtjes blijven eten en borrelen met de Colombianen.
Donderdag 25/11
We nemen afscheid van onze Colombiaanse vrienden en gaan op zoek naar een boot naar Panama. Het adres dat we hebben van Shipservice Wilhelmsen blijkt niet te kloppen, op dit adres zit een architektenbureau. Ik ben dan gaan rond bellen en uiteindelijk heb ik via een nummer in Brazilië het juiste adres gevonden, wat een omweg voor zo iets simpel. We zetten onze auto op een bewaakte parking en nemen een taxi naar het bewuste adres. We schijnen heel veel geluk te hebben want 28 november gaat er al een boot naar Panama, er komt een agent om alles voor ons te regelen en we zijn vertrokken voor een hoop papierwerk. Ik zit een paar uur bij hen op kantoor om papieren in te vullen en daarna rijden we met de agent naar de douane. Bij de douane kan de Jos niet binnen maar hij moet binnen komen omdat de auto op zijn naam staat, moeilijk zenne. Onze agent maakt zijn eigen serieus kwaad en dan gaat het ineens heel vlotjes en mag de Jos in de auto blijven, dus dat is al geregeld. Wij mogen niet mee met de boot dus morgen gaan we een vlucht naar Panama kopen, we willen dinsdag naar Panama vliegen en we gaan ook op zoek naar een hotel omdat we zaterdag onze auto moeten afgeven. We gaan de volgende dagen nog heel wat moeten regelen, zaterdag de havenformaliteiten en zondag komt de anti narcoticabrigade ons auto controleren en ze hebben ons al gewaarschuwd dat alles uit de kasten moet en dat alle bakken, opzij en vanachter aan de auto, leeg moeten. Het is al stikdonker als de agent ons op de parking afzet en we mogen van de security hier overnachten.
Vrijdag 26/11
We hebben vandaag het één en ander te regelen dus staan we vroeg op en rijden direct naar de luchthaven om een vlucht naar Panama te boeken. Dat was weer de moeite want de kantoren waren boven en ze hebben hier in de luchthaven geen lift dus de Jos moest beneden wachten. Ik ben drie uur bezig geweest om een vlucht te kopen, tijd genoeg hier zenne want ze zijn terwijl ik op hun bureau zat op hun gemakske koffie gaan drinken en uitgebreid gaan telefoneren met hun moeder enz… Dan zijn we naar de bank gegaan om dollars, die hadden ze niet genoeg op de bank en ze zegden dat ik binnen 2 dagen maar eens terug moest komen maar ik moest nu dollars hebben om de Shipping service te betalen. We zijn dan naar een bankautomaat gegaan met 4 bankkaarten en hebben daar ongeveer 20 keer geld uit de muur gesleurd omdat je maar een bepaald bedrag per keer mag opnemen. Daarna met onze Colombiaanse pesos naar een wisselkantoor en na een heel gedoe hebben we dan toch dollars. De volgende stap was op zoek gaan naar een hotel, ook niet echt simpel als je een rolstoel bij hebt maar binnen het uur had ik een hotel gevonden. We zijn alletwee doopop en gaan vroeg slapen want morgenvroeg moeten we weer naar de haven om wat formaliteiten te regelen.
Zaterdag 27/11/10
Om 8 uur ’s morgens zijn we in de haven en ze hebben ons gezegd dat het ongeveer 2 uur zou duren maar Zuid-Amerikaanse uren zijn heel,heel lang want om 2 uur ’s namiddags konden we weg uit de haven. We hebben onze auto moeten achterlaten en gaan naar ons hotel tot dinsdag. Maandag moeten we nog eens naar de haven en dat gaat naar het schijnt nog langer duren maar we zullen wel zien. We zijn blij dat we hier al in Carthagena zitten, aan de zee en niet meer in de bergen want Colombia staat gewoon compleet onder water, de toestand is echt dramatisch en het dodental is al opgelopen tot 164 mensen. We mogen echt van geluk spreken dat we op tijd de bergen uit zijn want hier in Carthagena staat, na een flinke regenbui, alle dagen ongeveer 30 cm water in de straat maar dat is niet zo erg, we zitten hier heel veilig. Morgen hebben we nog een dagje om Carthagena te bekijken of om op het strand te gaan zitten, maandag naar de haven en dan is het adios Colombia.
Zondag 28/11
Het is gelukt, we zitten op het strand en ik heb eindelijk gezwommen in de Cairibische Zee, het water is lauw en de golven zijn hoog, het is zalig in het water. We zitten op het strand onder een zonnetent en dachten hier een rustige dag te hebben maar als er 100 mensen op het strand zijn, zijn er zeker 75 verkopers bij. Ze verkopen hier alles : eten, drinken, T-shirts, zonnebrillen, hoeden, juwelen, horloges, sigaretten, marihuana enz... en ze laten je echt geen minuut gerust. Ik heb in grote letters NO voor onze strandtent geschreven maar ze schrijven er gewoon SI naast en zagen verder, het zijn bandieten. Na een dagje op het strand zoeken we een goei restaurantje op en morgen moeten we weer naar de haven.
Maandag 29/11
Vandaag de beruchte drugscontrole, we zijn al om 8 uur in de haven en hopen dat alles meevalt want naar het schijnt zijn ze de ene keer moeilijker dan de andere. Tegen 12 uur is alles geregeld, de controle is echt goed meegevallen, de bakken vanachter en opzij van de auto hebben ze niet eens open gedaan en de mannen waren heel vriendelijk. We hebben gezelschap van een Fransman die zijn auto dezelfde dag en met dezelfde boot verscheept. Als we aan het praten zijn over de kosten van het verschepen blijkt dat hij een heel andere prijs gekregen heeft dan wij, onze prijs ligt 40% hoger dan de zijne. We rijden naar Naves, de shipping service en gaan daar eens een hartig woordje placeren. Bij Naves weten ze niet goed wat zeggen en beginnen te bellen met Bogota en na twee uur discussieren krijgen wij dezelfde prijs als Stephane, dankzij hem hebben we vandaag een schone cent verdiend. Morgen vertrekt de Josmobiel, hopelijk, naar Panama en wij vliegen ernaar toe. Het is een heel gedoe geweest dat verschepen hier, dat doen we 1 keer maar daarna nooit meer. Colombia was echt een ervaring, een mooi land en vriendelijke mensen maar je moet er voorzichtig zijn en altijd uitkijken waar je verblijft en goed op je spullen passen.
For the other travellers :
Shipping Colombia – Panama
NAVES – Avenida Miramar 2365 – Carthagena (wilhelmsen –Wallenius)
The price for Ro Ro vessels : 50 USD / m3 plus 15% taxes
Taxes in the port : 40 USD
Price agent : 250 USD
maandag 29 november 2010
dinsdag 23 november 2010
Ingestorte bruggen - Autopech en de FARC
Woensdag 17/11
Voor we verder rijden nemen we eerst afscheid van Wolf en Ilona, het Duitse koppel want hoe graag we hier ook rondreizen, het is altijd weer plezant om andere Europeanen te ontmoeten. We hebben van Peter en Gloria (de Belgen uit Medellin) een tip gekregen dat we zeker de canyon van Chicamocha moeten bezoeken en daar zijn we naar op weg. Ik heb, in het begin dat we in Colombia waren, gezegd dat de wegen hier zo goed zijn maar dat neem ik na vandaag terug. We rijden wel over een asfaltweg maar slechte asfalt is nog veel erger dan ripio, we rijden gewoon van de ene put naar de andere. Ze hebben hier momenteel wel veel problemen met de regen, soms zijn er hele stukken van de weg weggezakt en er liggen bomen, rotsen en bergen slijk op de baan. Het gaat vandaag goed vooruit en tegen 4 uur zijn we bij de canyon, het is echt prachtig. Er is hier een Nationaal Park en daar mogen we op de parking slapen, superveilig want er is een politiekantoor en dan loopt het nog vol security. Ze hebben hier een telefrique om over de canyon te gaan en dat gaan we morgenvroeg doen want het wordt al redelijk donker.
Donderdag 18/11
Als de telefrique om 9 u start zijn wij er, we willen eerst eens kijken of de Jos mee kan maar dat is geen enkel probleem, er is een hellend vlak en de Jos kan vlotjes in de cabine rijden. Het is niet zo maar een kabelbaantje maar ze is 6,3 km lang en gaat van 1500 m naar 540 m en dan terug omhoog naar 1600 m. We hebben een hele cabine voor onszelf en het uitzicht is adembenemend. We blijven een uurtje boven om iets te eten en hebben daarbij de hele tijd gezelschap van iemand van de beveiliging, niet omdat het daar gevaarlijk is maar de mens wil gewoon graag babbelen. We zijn blij dat we langs de canyon gereden zijn, de trip met de kabelbaan was echt een ervaring en zeker niks voor mensen met hoogtevrees. We rijden verder naar het Noorden en de weg is zo mogelijk nog slechter dan gisteren, eerst moeten we dwars door Bucaramagna, een vuile stad, en dan kilometers wegenwerken en maar bergop en bergaf. Tegen 5 uur stoppen we bij een benzinestation om te overnachten, we hebben echt efkes genoeg van de Colombiaanse wegen en hebben alletwee heimwee naar de rechte, eindeloze wegen van Patagonië.
Vrijdag 19/11
We zijn weer fit en op weg naar het Nationaal Park Los Estoraques. Het is weer een bochtige weg maar het uitzicht is echt de moeite. Bij het Nationaal Park is een jongen die ons een plaats aanwijst, de Jos installeert zich in zijn zetel en ik ga een wandeling in het park maken. Je kan alleen te voet door de canyon wandelen, jammer voor de Jos maar ik ga voor hem van elk hoekske en kantje foto’s maken. Het was een flinke wandeling maar zeker en vast de moeite waard, het is echt mooi hier. Tegen een uur of 4 komt de parkwachter er aan, een nurk van een mens en zegt dat we hier niet mogen blijven overnachten, volgens hem mag dat alleen in de zomer. We staan daar op een grote, open plek voor niemand in de weg maar er valt niet te praten met die mens dus wij vertrekken. We rijden terug naar de grote baan en het is stikdonker als we in het eerste stadje aankomen. De politie stuurt ons naar een heel groot tankstation en daar gaan we overnachten. We zijn naderhand gezien blij dat we niet in het park gebleven zijn want we zijn hier heel wat te weten gekomen. De veiligheidsagent hier zit heel de avond bij ons te babbelen en vertelt ons dat we langs deze weg niet naar de kust kunnen, er is onderweg een brug ingestort en alles is afgesloten. We gaan een alternatieve route nemen door het binnenland, de weg zou wel niet goed zijn maar we hebben niet veel keus. Hoewel het al laat is, is het zalig buiten daarom zoeken we hier vlakbij een restaurantje, met een terras, op.
Zaterdag 20/11
Toen we vanmorgen vertrokken dachten we dat we morgen, met mijn verjaardag, op het strand zouden zitten onder een palmboom. Niet dus. Op de grote weg naar de kust is een brug ingestort en binnen 2 maanden is er een noodbrug maar dat wisten we sinds gisterenavond. De politie vertelt ons dat we toch naar de kust kunnen omdat er een omleiding gemaakt is via een paar kleine dorpjes. Het is ongelooflijk maar als we daar aankomen is de weg ook afgesloten want daar is de brug ook ingestort. Dan proberen we de weg dwars door het land, via Mompos, maar die is ook afgesloten omdat daar ook alles onder water staat. We hebben samen met de politie de kaart van Colombia bestudeerd en er zit niks anders op dan helemaal terug te rijden naar Medellin en dan weer naar het Noorden. Al bij al is dat zo’n slordige 1200 km extra, voor ons is dat geen drama maar er staat een file van een paar kilometer vrachtwagens en die mannen zitten hier allemaal vast, sommigen liggen in een hangmat onder hun camion te slapen en de plaatselijke cafeetjes doen gouden zaken. Wij draaien om en beginnen aan de terugtocht naar Medellin.
Zondag 21/11
Gelukkige verjaardag Toon en ikke.
Omdat we gisteren een flink eind opgeschoten waren dachten we vandaag vlotjes in Medellin te geraken, weer fout. We waren nog maar pas aan het rijden toen we een enorme klap hoorden, eerst dachten we aan een klapband maar het was erger, ons achterwiel was er compleet af en de velg was gewoon doorgebroken. Al gauw stopte er iemand en de man wilde, samen met mij, 10 km verderop een mekanieker gaan zoeken, ik ben bij hem in zijn wrak gestapt maar het wrak reed tenminste. Ondertussen had de Jos gezelschap gekregen van de politie en toen de Jos vertelde dat ik met iemand meegereden was begon de politie lichtjes te panikeren. Volgens de politie wonen hier veel bandieten en vooral als ze in een wrak van een auto rijden. Terwijl de Jos probeerde uit te leggen dat ik mijne plan wel zou trekken hadden ik en de zogezegde bandiet een mekanieker gevonden en zaten nietsvermoedend, op een terras, een tas koffie te drinken. Een half uurtje later kwam de mekanieker eraan en konden we terug naar de auto rijden waar hij er onmiddellijk aan begon, volgens hem stond dat achterwiel niet goed vast, na een bezoek aan de llanteria, en is daarom losgekomen. Het was een hele drukte rond de auto, de politie bleef ook heel de tijd om alles in de gaten te houden maar twee uurtjes later konden we verder naar Medellin waar we dan naar Mercedes gaan om nieuwe stukken te kopen. We zijn enorm blij dat we die mensen tegengekomen zijn, ze waren enorm vriendelijk en het waren zeker geen bandieten, integendeel, we mogen van geluk spreken dat ze ons direct wilden voorthelpen. Elke keer we hier in Zuid-Amerika in de problemen gezeten hebben zijn we mensen tegen gekomen die ons onmiddellijk wilden helpen en altijd even vrolijk en goedgezind. Het was al stikdonker en serieus aan het regenen toen we in Medellin aankwamen en natuurlijk zijn we in het donker verkeerd gereden, we hebben een tijd door de stad gedwaald maar uiteindelijk toch de goeie weg gevonden. We staan nu bij een benzinestation vlakbij Mercedes en hopelijk valt het daar morgen mee. Het was in ieder geval een bewogen verjaardag, het is weer eens iets anders dan thuis een stuk taart eten maar al bij al was het een belevenis.
Zondag 22/11
Gelukkige verjaardag Liliane
We zijn al vroeg bij Mercedes en worden daar goed ontvangen. Naar goeie Zuid Amerikaanse gewoonte beginnen ze onmiddellijk aan onze auto. Een van de mekaniers daar spreekt een beetje Engels en wil perse alles voor ons vertalen, alhoewel ons Spaans beter is dan zijn Engels maar we gunnen de mens zijn pretje en spreken geen woord Spaans meer. Na een paar uur is onze auto klaar en we zijn supertevreden over de service hier. Omdat we nog een paar nieuwe banden nodig hebben beginnen ze bij Mercedes direct rond te bellen of BF Goodrich de banden in voorraad heeft. De mekanieker die “Engels” spreekt wordt met ons meegestuurd naar BF Goodrich en een paar uur later hebben we twee gloednieuwe banden. Ik geloof niet dat een Zuid-Amerikaan die, onverwacht, bij ons in een garage komt zo voortgeholpen wordt als wij hier. We rijden verder naar het Noorden en de weg wordt weer veel slechter, bij Mercedes hopen ze dat we Carthagena kunnen bereiken want het ziet er heel slecht uit met al die overstromingen en wegverzakkingen. ’s Avonds vinden we een slaapplaats bij een restaurantje met een grote parking, terwijl we zitten te eten lezen we de krant en kijken naar het nieuws en dat hadden we beter niet gedaan. Volgens de nieuwsberichten is de FARC weer redelijk actief. De FARC heeft in het Noorden twee bruggen opgeblazen en in het Zuiden bij Popayan hebben ze een aanval gedaan op soldaten en vier mensen gedood. Voor de rest stond het nieuws bol van berichten over aardverschuivingen, overstromingen enz…. Ik heb me altijd heel veilig gevoeld in Colombia maar nu wil ik toch naar Carthagena, wat aan het strand gaan zitten en dan de boot op.
Voor we verder rijden nemen we eerst afscheid van Wolf en Ilona, het Duitse koppel want hoe graag we hier ook rondreizen, het is altijd weer plezant om andere Europeanen te ontmoeten. We hebben van Peter en Gloria (de Belgen uit Medellin) een tip gekregen dat we zeker de canyon van Chicamocha moeten bezoeken en daar zijn we naar op weg. Ik heb, in het begin dat we in Colombia waren, gezegd dat de wegen hier zo goed zijn maar dat neem ik na vandaag terug. We rijden wel over een asfaltweg maar slechte asfalt is nog veel erger dan ripio, we rijden gewoon van de ene put naar de andere. Ze hebben hier momenteel wel veel problemen met de regen, soms zijn er hele stukken van de weg weggezakt en er liggen bomen, rotsen en bergen slijk op de baan. Het gaat vandaag goed vooruit en tegen 4 uur zijn we bij de canyon, het is echt prachtig. Er is hier een Nationaal Park en daar mogen we op de parking slapen, superveilig want er is een politiekantoor en dan loopt het nog vol security. Ze hebben hier een telefrique om over de canyon te gaan en dat gaan we morgenvroeg doen want het wordt al redelijk donker.
Donderdag 18/11
Als de telefrique om 9 u start zijn wij er, we willen eerst eens kijken of de Jos mee kan maar dat is geen enkel probleem, er is een hellend vlak en de Jos kan vlotjes in de cabine rijden. Het is niet zo maar een kabelbaantje maar ze is 6,3 km lang en gaat van 1500 m naar 540 m en dan terug omhoog naar 1600 m. We hebben een hele cabine voor onszelf en het uitzicht is adembenemend. We blijven een uurtje boven om iets te eten en hebben daarbij de hele tijd gezelschap van iemand van de beveiliging, niet omdat het daar gevaarlijk is maar de mens wil gewoon graag babbelen. We zijn blij dat we langs de canyon gereden zijn, de trip met de kabelbaan was echt een ervaring en zeker niks voor mensen met hoogtevrees. We rijden verder naar het Noorden en de weg is zo mogelijk nog slechter dan gisteren, eerst moeten we dwars door Bucaramagna, een vuile stad, en dan kilometers wegenwerken en maar bergop en bergaf. Tegen 5 uur stoppen we bij een benzinestation om te overnachten, we hebben echt efkes genoeg van de Colombiaanse wegen en hebben alletwee heimwee naar de rechte, eindeloze wegen van Patagonië.
Vrijdag 19/11
We zijn weer fit en op weg naar het Nationaal Park Los Estoraques. Het is weer een bochtige weg maar het uitzicht is echt de moeite. Bij het Nationaal Park is een jongen die ons een plaats aanwijst, de Jos installeert zich in zijn zetel en ik ga een wandeling in het park maken. Je kan alleen te voet door de canyon wandelen, jammer voor de Jos maar ik ga voor hem van elk hoekske en kantje foto’s maken. Het was een flinke wandeling maar zeker en vast de moeite waard, het is echt mooi hier. Tegen een uur of 4 komt de parkwachter er aan, een nurk van een mens en zegt dat we hier niet mogen blijven overnachten, volgens hem mag dat alleen in de zomer. We staan daar op een grote, open plek voor niemand in de weg maar er valt niet te praten met die mens dus wij vertrekken. We rijden terug naar de grote baan en het is stikdonker als we in het eerste stadje aankomen. De politie stuurt ons naar een heel groot tankstation en daar gaan we overnachten. We zijn naderhand gezien blij dat we niet in het park gebleven zijn want we zijn hier heel wat te weten gekomen. De veiligheidsagent hier zit heel de avond bij ons te babbelen en vertelt ons dat we langs deze weg niet naar de kust kunnen, er is onderweg een brug ingestort en alles is afgesloten. We gaan een alternatieve route nemen door het binnenland, de weg zou wel niet goed zijn maar we hebben niet veel keus. Hoewel het al laat is, is het zalig buiten daarom zoeken we hier vlakbij een restaurantje, met een terras, op.
Zaterdag 20/11
Toen we vanmorgen vertrokken dachten we dat we morgen, met mijn verjaardag, op het strand zouden zitten onder een palmboom. Niet dus. Op de grote weg naar de kust is een brug ingestort en binnen 2 maanden is er een noodbrug maar dat wisten we sinds gisterenavond. De politie vertelt ons dat we toch naar de kust kunnen omdat er een omleiding gemaakt is via een paar kleine dorpjes. Het is ongelooflijk maar als we daar aankomen is de weg ook afgesloten want daar is de brug ook ingestort. Dan proberen we de weg dwars door het land, via Mompos, maar die is ook afgesloten omdat daar ook alles onder water staat. We hebben samen met de politie de kaart van Colombia bestudeerd en er zit niks anders op dan helemaal terug te rijden naar Medellin en dan weer naar het Noorden. Al bij al is dat zo’n slordige 1200 km extra, voor ons is dat geen drama maar er staat een file van een paar kilometer vrachtwagens en die mannen zitten hier allemaal vast, sommigen liggen in een hangmat onder hun camion te slapen en de plaatselijke cafeetjes doen gouden zaken. Wij draaien om en beginnen aan de terugtocht naar Medellin.
Zondag 21/11
Gelukkige verjaardag Toon en ikke.
Omdat we gisteren een flink eind opgeschoten waren dachten we vandaag vlotjes in Medellin te geraken, weer fout. We waren nog maar pas aan het rijden toen we een enorme klap hoorden, eerst dachten we aan een klapband maar het was erger, ons achterwiel was er compleet af en de velg was gewoon doorgebroken. Al gauw stopte er iemand en de man wilde, samen met mij, 10 km verderop een mekanieker gaan zoeken, ik ben bij hem in zijn wrak gestapt maar het wrak reed tenminste. Ondertussen had de Jos gezelschap gekregen van de politie en toen de Jos vertelde dat ik met iemand meegereden was begon de politie lichtjes te panikeren. Volgens de politie wonen hier veel bandieten en vooral als ze in een wrak van een auto rijden. Terwijl de Jos probeerde uit te leggen dat ik mijne plan wel zou trekken hadden ik en de zogezegde bandiet een mekanieker gevonden en zaten nietsvermoedend, op een terras, een tas koffie te drinken. Een half uurtje later kwam de mekanieker eraan en konden we terug naar de auto rijden waar hij er onmiddellijk aan begon, volgens hem stond dat achterwiel niet goed vast, na een bezoek aan de llanteria, en is daarom losgekomen. Het was een hele drukte rond de auto, de politie bleef ook heel de tijd om alles in de gaten te houden maar twee uurtjes later konden we verder naar Medellin waar we dan naar Mercedes gaan om nieuwe stukken te kopen. We zijn enorm blij dat we die mensen tegengekomen zijn, ze waren enorm vriendelijk en het waren zeker geen bandieten, integendeel, we mogen van geluk spreken dat ze ons direct wilden voorthelpen. Elke keer we hier in Zuid-Amerika in de problemen gezeten hebben zijn we mensen tegen gekomen die ons onmiddellijk wilden helpen en altijd even vrolijk en goedgezind. Het was al stikdonker en serieus aan het regenen toen we in Medellin aankwamen en natuurlijk zijn we in het donker verkeerd gereden, we hebben een tijd door de stad gedwaald maar uiteindelijk toch de goeie weg gevonden. We staan nu bij een benzinestation vlakbij Mercedes en hopelijk valt het daar morgen mee. Het was in ieder geval een bewogen verjaardag, het is weer eens iets anders dan thuis een stuk taart eten maar al bij al was het een belevenis.
Zondag 22/11
Gelukkige verjaardag Liliane
We zijn al vroeg bij Mercedes en worden daar goed ontvangen. Naar goeie Zuid Amerikaanse gewoonte beginnen ze onmiddellijk aan onze auto. Een van de mekaniers daar spreekt een beetje Engels en wil perse alles voor ons vertalen, alhoewel ons Spaans beter is dan zijn Engels maar we gunnen de mens zijn pretje en spreken geen woord Spaans meer. Na een paar uur is onze auto klaar en we zijn supertevreden over de service hier. Omdat we nog een paar nieuwe banden nodig hebben beginnen ze bij Mercedes direct rond te bellen of BF Goodrich de banden in voorraad heeft. De mekanieker die “Engels” spreekt wordt met ons meegestuurd naar BF Goodrich en een paar uur later hebben we twee gloednieuwe banden. Ik geloof niet dat een Zuid-Amerikaan die, onverwacht, bij ons in een garage komt zo voortgeholpen wordt als wij hier. We rijden verder naar het Noorden en de weg wordt weer veel slechter, bij Mercedes hopen ze dat we Carthagena kunnen bereiken want het ziet er heel slecht uit met al die overstromingen en wegverzakkingen. ’s Avonds vinden we een slaapplaats bij een restaurantje met een grote parking, terwijl we zitten te eten lezen we de krant en kijken naar het nieuws en dat hadden we beter niet gedaan. Volgens de nieuwsberichten is de FARC weer redelijk actief. De FARC heeft in het Noorden twee bruggen opgeblazen en in het Zuiden bij Popayan hebben ze een aanval gedaan op soldaten en vier mensen gedood. Voor de rest stond het nieuws bol van berichten over aardverschuivingen, overstromingen enz…. Ik heb me altijd heel veilig gevoeld in Colombia maar nu wil ik toch naar Carthagena, wat aan het strand gaan zitten en dan de boot op.
dinsdag 16 november 2010
Op verkenning in Colombia
Vrijdag 12/11
We dachten vanmorgen om eens gauw naar Medellin te rijden want het was tenslotte maar 75 km maar we hebben er vier uur over gedaan. De weg ging redelijk steil bergop en er waren enorm veel camions op de baan en dat gaat niet vooruit. Voorbijsteken ging heel moeilijk want de weg was zo bochtig dat je geen zicht had op wat er ging komen. De stad Medellin zijn we gepasseerd omdat we niet zo graag in steden rijden maar naderhand hebben we gehoord dat het best een mooie stad is. Toen we iets voorbij Medellin aan de peaje kwamen passeerde ons een pick-up jeep met Colombiaanse nummerplaat, toen ze de raam open draaiden hoorden wij tot onze grote verbazing : “ Ik zen van Aantwaarpe en van waar zijde gelle.” Wij zijn gestopt en zoals het hoort voor echte Belgen zijn we er een eind verderop éne gaan pakken. Peter en Gloria wonen in Colombia, hij is een Belg en zij is van Colombia. Peter heeft ons op een etentje getrakteerd en ze hebben ons verschillende goeie tips gegeven voor onze verdere reis, het was een supergezellig uurtje. Bedankt Peter en Gloria. Wij zijn verder gereden naar het meer “El Penol” en daar hebben we vlakbij het meer een plekje voor de nacht gevonden.
Zaterdag 13/11
We hebben goed geslapen en we zijn al redelijk vroeg op pad omdat je hier in de bergen veel tijd nodig hebt om wat kilometers te doen, door de regen van de laatste dagen zijn er veel wegverzakkingen en hier en daar liggen de modder en de stenen dik op de weg. Tegen de middag zijn we aan het Park Natural Rio Claro maar dat is een tegenvaller. Er staan twee echte domme troela’s aan de inkom en ze zeggen dat er wel een camping is maar dat we daar, door de rivier, naartoe moeten wandelen. Ze hebben een grote parking vlakbij de ingang en wij zeggen dat we daar zullen blijven staan en dat we voor de rest niks nodig hebben maar dat schijnt een probleem te zijn dus wij wuiven eens naar de troela’s en rijden verder. Een beetje verder zien we een hotel en we gaan het daar eens proberen, we worden daar supervriendelijk ontvangen en ze wijzen ons een mooie plek aan. De mensen van het hotel vertellen ons dat ze ook al veel problemen gehad hebben met het Park Rio Claro dus we zijn blij dat we hier zitten. Omdat het zo warm is, is het zwembad van het hotel meer dan welkom. De Jos rijdt met zijn rolstoel tot bij de rand en ik geef hem een flinke duw en voor de rest van de middag liggen we in het zwembad. Het is één van de weinige avonden dat het niet regent dus we zitten tot laat in de avond buiten met een frisse pint.
Zondag 14/11
We zijn onderweg naar Bogota en het is een hele klim, het gaat tergend traag vooruit omdat er weer veel camions op de baan zijn. Onderweg komen we voorbij de vroegere haciënda van Pablo Escobar, de grootste drugsbaron ooit. Hij had zelfs een eigen leger en toen hij gevangen genomen werd, is er voor hem speciaal een gevangenis gebouwd, dus die arrestatie was een regelrechte show. Het vliegtuigje waarmee hij de eerste keer drugs naar de States vloog staat boven op de poort van de haciënda. We laten Bogota toch maar links liggen, het is een grote, drukke stad en uit ervaring weten we dat het altijd moeilijk is om een plek voor de Josmobiel te vinden. Voor de Jos is een bezoek aan een stad meestal geen pretje, hoge, smalle stoepen en veel hindernissen dus gaan we niet naar Bogota. Mooie steden hebben we genoeg in Europa. We rijden richting Zipiquira maar tegen we daar zijn is het inmiddels gaan stortregenen en het is gewoon niet te doen om uit de auto te stappen. We zien ook dat onze achterband plat is, laten er wat lucht bijdoen maar morgen zullen we toch een llanteria moeten opzoeken want de band is kapot.
Maandag 15/11
Onze band is helemaal plat en we pompen hem zelf wat bij om een stukje te kunnen rijden naar de llanteria. We zien een paar grote naftpompen met bandenservice maar ze zijn allemaal gesloten, tenslotte vinden we zo’n primitief kotje langs de weg maar die mannen weten wat ze doen en helpen ons direct uit de nood. Onze band wordt geplakt en we kunnen verder. Vandaag rijden we naar Villa de Leiva, een klein koloniaal stadje. ’s Middags tegen als de restaurants open gaan staan ze overal voor de restaurants te roepen en met vlaggen te zwaaien omdat je toch maar naar hen zou komen en we doen dat dan maar. In Colombia gene flauwekul met nouvelle cuisine maar hele grote portie’s met veel vlees, pataten, gebakken bananen en maisbroodjes. We hebben ons bord helemaal leeggegeten en moeten voor de rest van de dag niks meer hebben, het was echt lekker. Iets buiten Villa de Leiva vinden we een camping, ze hebben een mooi plekje om te staan en geweldig propere douches met warm water. We besluiten ineens twee nachten te blijven, het is hier mooi, de zon schijnt en het is efkes niet aan het regenen. Er staan hier nog Europeanen, een grote truck met Duitse nummerplaat, en het altijd plezant om mekaar tegen te komen en wat ervaringen uit te wisselen.
Dindsdag 16/11/10
We bezoekn vandaag het koloniale stadje Villa de Leiva, allemaal smalle straatjes met mooie huisjes en prachtige balkons. De straten zijn geplaveid met grote ronde stenen, dus de Jos geeft het al gauw op want het is echt niet te doen dan maar een terrasje he dat is ook niet slecht. ’s Middags rijden we terug naar de camping en gaan daar een beetje, in de tuin, van de zon genieten. Het is zalig warm vandaag maar zoals alle dagen begint het tegen de avond flink te regenen. Omdat het nog niks koud is gebruiken we ons zonnescherm als regenscherm en zitten heel de avond buiten.
We dachten vanmorgen om eens gauw naar Medellin te rijden want het was tenslotte maar 75 km maar we hebben er vier uur over gedaan. De weg ging redelijk steil bergop en er waren enorm veel camions op de baan en dat gaat niet vooruit. Voorbijsteken ging heel moeilijk want de weg was zo bochtig dat je geen zicht had op wat er ging komen. De stad Medellin zijn we gepasseerd omdat we niet zo graag in steden rijden maar naderhand hebben we gehoord dat het best een mooie stad is. Toen we iets voorbij Medellin aan de peaje kwamen passeerde ons een pick-up jeep met Colombiaanse nummerplaat, toen ze de raam open draaiden hoorden wij tot onze grote verbazing : “ Ik zen van Aantwaarpe en van waar zijde gelle.” Wij zijn gestopt en zoals het hoort voor echte Belgen zijn we er een eind verderop éne gaan pakken. Peter en Gloria wonen in Colombia, hij is een Belg en zij is van Colombia. Peter heeft ons op een etentje getrakteerd en ze hebben ons verschillende goeie tips gegeven voor onze verdere reis, het was een supergezellig uurtje. Bedankt Peter en Gloria. Wij zijn verder gereden naar het meer “El Penol” en daar hebben we vlakbij het meer een plekje voor de nacht gevonden.
Zaterdag 13/11
We hebben goed geslapen en we zijn al redelijk vroeg op pad omdat je hier in de bergen veel tijd nodig hebt om wat kilometers te doen, door de regen van de laatste dagen zijn er veel wegverzakkingen en hier en daar liggen de modder en de stenen dik op de weg. Tegen de middag zijn we aan het Park Natural Rio Claro maar dat is een tegenvaller. Er staan twee echte domme troela’s aan de inkom en ze zeggen dat er wel een camping is maar dat we daar, door de rivier, naartoe moeten wandelen. Ze hebben een grote parking vlakbij de ingang en wij zeggen dat we daar zullen blijven staan en dat we voor de rest niks nodig hebben maar dat schijnt een probleem te zijn dus wij wuiven eens naar de troela’s en rijden verder. Een beetje verder zien we een hotel en we gaan het daar eens proberen, we worden daar supervriendelijk ontvangen en ze wijzen ons een mooie plek aan. De mensen van het hotel vertellen ons dat ze ook al veel problemen gehad hebben met het Park Rio Claro dus we zijn blij dat we hier zitten. Omdat het zo warm is, is het zwembad van het hotel meer dan welkom. De Jos rijdt met zijn rolstoel tot bij de rand en ik geef hem een flinke duw en voor de rest van de middag liggen we in het zwembad. Het is één van de weinige avonden dat het niet regent dus we zitten tot laat in de avond buiten met een frisse pint.
Zondag 14/11
We zijn onderweg naar Bogota en het is een hele klim, het gaat tergend traag vooruit omdat er weer veel camions op de baan zijn. Onderweg komen we voorbij de vroegere haciënda van Pablo Escobar, de grootste drugsbaron ooit. Hij had zelfs een eigen leger en toen hij gevangen genomen werd, is er voor hem speciaal een gevangenis gebouwd, dus die arrestatie was een regelrechte show. Het vliegtuigje waarmee hij de eerste keer drugs naar de States vloog staat boven op de poort van de haciënda. We laten Bogota toch maar links liggen, het is een grote, drukke stad en uit ervaring weten we dat het altijd moeilijk is om een plek voor de Josmobiel te vinden. Voor de Jos is een bezoek aan een stad meestal geen pretje, hoge, smalle stoepen en veel hindernissen dus gaan we niet naar Bogota. Mooie steden hebben we genoeg in Europa. We rijden richting Zipiquira maar tegen we daar zijn is het inmiddels gaan stortregenen en het is gewoon niet te doen om uit de auto te stappen. We zien ook dat onze achterband plat is, laten er wat lucht bijdoen maar morgen zullen we toch een llanteria moeten opzoeken want de band is kapot.
Maandag 15/11
Onze band is helemaal plat en we pompen hem zelf wat bij om een stukje te kunnen rijden naar de llanteria. We zien een paar grote naftpompen met bandenservice maar ze zijn allemaal gesloten, tenslotte vinden we zo’n primitief kotje langs de weg maar die mannen weten wat ze doen en helpen ons direct uit de nood. Onze band wordt geplakt en we kunnen verder. Vandaag rijden we naar Villa de Leiva, een klein koloniaal stadje. ’s Middags tegen als de restaurants open gaan staan ze overal voor de restaurants te roepen en met vlaggen te zwaaien omdat je toch maar naar hen zou komen en we doen dat dan maar. In Colombia gene flauwekul met nouvelle cuisine maar hele grote portie’s met veel vlees, pataten, gebakken bananen en maisbroodjes. We hebben ons bord helemaal leeggegeten en moeten voor de rest van de dag niks meer hebben, het was echt lekker. Iets buiten Villa de Leiva vinden we een camping, ze hebben een mooi plekje om te staan en geweldig propere douches met warm water. We besluiten ineens twee nachten te blijven, het is hier mooi, de zon schijnt en het is efkes niet aan het regenen. Er staan hier nog Europeanen, een grote truck met Duitse nummerplaat, en het altijd plezant om mekaar tegen te komen en wat ervaringen uit te wisselen.
Dindsdag 16/11/10
We bezoekn vandaag het koloniale stadje Villa de Leiva, allemaal smalle straatjes met mooie huisjes en prachtige balkons. De straten zijn geplaveid met grote ronde stenen, dus de Jos geeft het al gauw op want het is echt niet te doen dan maar een terrasje he dat is ook niet slecht. ’s Middags rijden we terug naar de camping en gaan daar een beetje, in de tuin, van de zon genieten. Het is zalig warm vandaag maar zoals alle dagen begint het tegen de avond flink te regenen. Omdat het nog niks koud is gebruiken we ons zonnescherm als regenscherm en zitten heel de avond buiten.
donderdag 11 november 2010
Colombia
Zaterdag 06/11
We slapen uit vandaag en op ons gemakske rijden we tot de volgende stad, vlakbij de stad ligt een klein meer en daar zetten we de Josmobiel weg. We zitten een paar uur bij het meer maar na een tijd zijn we het beu gezien en rijden verder en dat blijkt naderhand gezien stom van ons. We willen onderweg naar de grens met Colombia een slaapplaats zoeken maar hoe goed we ook kijken, we zien nergens een fatsoenlijke plek en het wordt al donker. Uiteindelijk stoppen we bij een peaje en daar blijven we, op de parking, overnachten. Normaal wilden we maandag naar Colombia gaan maar dat zal een dagje eerder zijn. Dit is onze laatste avond in Ecuador,we zijn hier maar een week geweest. Alhoewel Ecuador een mooi land is kan het ons toch niet echt boeien en we willen meer tijd door brengen in Colombia wat, volgens de andere Europeanen die we tegenkwamen, een fantastisch land zou zijn.
Zondag 07/11
We zijn op weg naar Colombia, een land dat al lang hoog op ons verlanglijstje staat. Onze uitreisstempel in Ecuador hebben we op 5 minuten maar de douane, om onze auto uit te voeren, zijn nog aan het ontbijten. Je moet gewoon geduld hebben hier in die landen dus zetten we ons langs de kant en drinken koffie tot ze klaar zijn met hun ontbijt. Aan de Colombiaanse kant krijgen we heel vlotjes onze inreisstempel en dan naar de douane. Omdat ik zo lang weg blijf denkt de Jos dat er problemen zijn maar er is niks aan de hand, de douanes in Colombia babbelen gewoon heel graag en terwijl ze mijn papieren in orde maken kijken ze naar één of ander komisch programma op de TV. Volgens de douane is Colombia heel veilig en wordt alles in het buitenland enorm opgeblazen, ze waarschuwen wel dat we na 7 uur ’s avonds niet meer rond mogen rijden. Na en dik uur bij de douane zijn we op weg in Colombia en we worden onmiddellijk getrakteerd op een prachtig landschap en een stralende zon. Het is wel opvallend hoeveel zwaar bewapende politie er langs de baan staat maar als ze ons tegenhouden is het alleen maar om te vragen of alles ok is en waar we naartoe gaan. Vlakbij het eerste stadje Pasto is een laguna en daar willen we naartoe om een plaats voor de nacht te zoeken. We eten een almuerzo (middagmaal) bij een oud madammeke, het kost niks en is zo veel dat we de rest van de dag niets meer nodig hebben. Bij een hotel, met uitzicht op de laguna, mogen we op de parking staan en ineens is het een drukte bij onze auto. “De donde son” klinkt het langs alle kanten en dat hebben we echt gemist, het is van Argentinië geleden dat we zo een vriendelijke, spontane mensen zijn tegengekomen. De hele middag moeten we vertellen wie we zijn en waar we naartoe gaan, hoeveel kinderen we hebben, waarom de Jos in een rolstoel zit enz…. ’s Avonds krijg ik een hotelkamer toegewezen om te douchen en we kunnen niet anders zeggen dan dat de eerste kennismaking met Colombia supergoed verlopen is.
Maandag 08/11
We hebben goed geslapen bij het hotel en gaan eerst naar de supermarkt, niet omdat we zoveel nodig hebben maar we moeten van de politie een verzekering afsluiten en in de supermarkt is een bureau waar dat kan. Een beetje later hebben we onze verplichte verzekering en ze kost maar 50 €, dat is niet de moeite toch zeker niet omdat ze bij de volgende controle al direct naar onze verzekering vragen. We rijden de hele dag weer bergop en bergaf, de weg is echt geen 50 meter recht en de Jos denkt dat de Weking zijn eigen hier wel geamuseerd heeft want met de motor is het een superweg. Het landschap wordt steeds tropischer, overal staan kraampjes langs de weg met papaya’s, ananas en mango’s, het is broeierig warm, overtrokken en af en toe regent het maar dat is normaal zo dicht bij de evenaar. De politie is net zoals gisteren weer opvallend aanwezig en als je even langs de kant stopt zijn ze er direct bij om te vragen of alles goed is. Liesbeth en Weking hadden ons al verteld dat er hier zoveel politie was maar als dat echt nodig is dan klopt er hier toch iets niet. In de volgende stad gaan we eerst langs de lavanderia waar Mercedes, de madam van de lavanderia, belooft dat morgen onze kleren kraakproper gaan zijn en dan op zoek naar een slaapplaats. Bij een tankstation is er plaats genoeg om te parkeren en weer is er een hoop politie, ze lopen constant langs de auto en wuiven elke keer naar ons, grappig.
Dinsdag 09/11
We gaan vandaag wat rondhangen in Popayan tot onze was klaar is. Eerst gaan we langs de Carrefour om de broodnodige boodschappen, daar is ook een heel supermodern winkelcentrum maar zoals gewoonlijk ben ik winkels kijken direct beu. We moeten ook nog een nieuwe bus gas kopen en omdat het hier heel andere bussen zijn tappen de mannen van de gas een bus over, nu nog efkes op internet en dan naar de lavanderia. Mercedes heeft onze was klaar liggen, zelfs gestreken en dat is de eerste keer in Zuid-Amerika, ze geeft ons nog een zelfgemaakt popje cadeau en dan verlaten we Popayan. Een uurtje voorbij de stad vinden we, bij een motel, een plaats voor de nacht. Het is niet echt simpel in Colombia om een slaapplaats te vinden, er zijn weinig of geen campings en dan is een hotel of een benzinestation meestal het alternatief. De meeste motels heten dan ook nog eens : Eros, Cupido of Amor en dat is ook niet echt wat we zoeken. Om half zes is het pikdonker en inmiddels komt de regen met bakken uit de hemel maar het blijft warm.
Woensdag 10/11
Gelukkige verjaardag Annelies en Trigven.
De eerste uren dat we onderweg zijn rijden we door een tropisch landschap met bananenbomen, palmbomen, bamboe en overal bloemen, het ziet er heel exotisch uit. Het weer is zoals gisteren, warm en bewolkt en af en toe een felle regenbui. We rijden een stuk van de Panamericana en dan zie je veel meer het echte Colombia, de drukke marktjes en de felbeschilderde bussen. Tegen de middag rijden we tussen de suikerrietvelden en in de meeste dorpen die we passeren bestaat de bevolking uit 80% zwarten, ze zijn vroeger naar hier gehaald om te werken op de plantages. We bezoeken een oude suikerrietplantage, ik vind de tuinen fantastisch maar de Jos heeft meer interesse voor de oude stoommachine en de watermolen. We passeren, zoals alle dagen, weer verschillende politieposten en ze zijn weer supervriendelijk maar de laatste controle van de dag was heel wat anders. Een verschrikkelijk arrogant politiemanneke zou eens drugscontrole komen doen in onze auto : onze kleren uit de kast, CD’s uitpakken, in ons eten zitten zoeken, toiletzakken leegkappen enz… Na een tijd was ik het beu en ik ben hem gaan helpen en heb een zak met vuil ondergoed gegeven en de vuilzak want hij moest alles onderzoeken.Gelukkig zijn dat uitzonderingen want in Colombia is de politie echt je vriend. Tegen de avond vinden we een slaapplaats bij een hotel waar ik nog gauw een duik in het zwembad neem.
Donderdag 11/11
Het heeft de hele nacht gestortregend en normaal geeft dat niks maar wij hebben een dakraampje boven ons bed (Made in China) en dat is lek, dus hebben we geslapen met een baddeke tussen ons in. Wij willen naar de vallei van Cocota maar het blijft regenen en als de pekweg stopt zoeken we zo gauw mogelijk een plaats om terug te draaien, het is niet te doen in het slijk hier. We rijden dan maar verder richting Medellin en hopen dat het weer beter wordt want het is gewoon te slecht om uit de auto te komen. De wegen in Colombia zijn echt de beste in heel Zuid-Amerika, veel autostrade en perfect onderhouden maar de peaje is dan ook even duur als in Frankrijk. Heel Colombia is duur in verhouding met de andere Zuid-Amerikaanse landen, een plaats om te staan ’s nachts kost hier tussen de 10 en de 15 € en dan zijn het nog geen echte campings. Je ziet goed aan de rivieren dat het al dagen regent want ze stromen ongelooflijk hard maar half namiddag klaart het op. We zitten nu in La Pintada, een 100 km voor Medellin en we staan bij een zwembad op de parking, hier moeten we ook weer 15 € betalen maar dat komt omdat er ’s nachts bewaking is, zeggen ze.
We slapen uit vandaag en op ons gemakske rijden we tot de volgende stad, vlakbij de stad ligt een klein meer en daar zetten we de Josmobiel weg. We zitten een paar uur bij het meer maar na een tijd zijn we het beu gezien en rijden verder en dat blijkt naderhand gezien stom van ons. We willen onderweg naar de grens met Colombia een slaapplaats zoeken maar hoe goed we ook kijken, we zien nergens een fatsoenlijke plek en het wordt al donker. Uiteindelijk stoppen we bij een peaje en daar blijven we, op de parking, overnachten. Normaal wilden we maandag naar Colombia gaan maar dat zal een dagje eerder zijn. Dit is onze laatste avond in Ecuador,we zijn hier maar een week geweest. Alhoewel Ecuador een mooi land is kan het ons toch niet echt boeien en we willen meer tijd door brengen in Colombia wat, volgens de andere Europeanen die we tegenkwamen, een fantastisch land zou zijn.
Zondag 07/11
We zijn op weg naar Colombia, een land dat al lang hoog op ons verlanglijstje staat. Onze uitreisstempel in Ecuador hebben we op 5 minuten maar de douane, om onze auto uit te voeren, zijn nog aan het ontbijten. Je moet gewoon geduld hebben hier in die landen dus zetten we ons langs de kant en drinken koffie tot ze klaar zijn met hun ontbijt. Aan de Colombiaanse kant krijgen we heel vlotjes onze inreisstempel en dan naar de douane. Omdat ik zo lang weg blijf denkt de Jos dat er problemen zijn maar er is niks aan de hand, de douanes in Colombia babbelen gewoon heel graag en terwijl ze mijn papieren in orde maken kijken ze naar één of ander komisch programma op de TV. Volgens de douane is Colombia heel veilig en wordt alles in het buitenland enorm opgeblazen, ze waarschuwen wel dat we na 7 uur ’s avonds niet meer rond mogen rijden. Na en dik uur bij de douane zijn we op weg in Colombia en we worden onmiddellijk getrakteerd op een prachtig landschap en een stralende zon. Het is wel opvallend hoeveel zwaar bewapende politie er langs de baan staat maar als ze ons tegenhouden is het alleen maar om te vragen of alles ok is en waar we naartoe gaan. Vlakbij het eerste stadje Pasto is een laguna en daar willen we naartoe om een plaats voor de nacht te zoeken. We eten een almuerzo (middagmaal) bij een oud madammeke, het kost niks en is zo veel dat we de rest van de dag niets meer nodig hebben. Bij een hotel, met uitzicht op de laguna, mogen we op de parking staan en ineens is het een drukte bij onze auto. “De donde son” klinkt het langs alle kanten en dat hebben we echt gemist, het is van Argentinië geleden dat we zo een vriendelijke, spontane mensen zijn tegengekomen. De hele middag moeten we vertellen wie we zijn en waar we naartoe gaan, hoeveel kinderen we hebben, waarom de Jos in een rolstoel zit enz…. ’s Avonds krijg ik een hotelkamer toegewezen om te douchen en we kunnen niet anders zeggen dan dat de eerste kennismaking met Colombia supergoed verlopen is.
Maandag 08/11
We hebben goed geslapen bij het hotel en gaan eerst naar de supermarkt, niet omdat we zoveel nodig hebben maar we moeten van de politie een verzekering afsluiten en in de supermarkt is een bureau waar dat kan. Een beetje later hebben we onze verplichte verzekering en ze kost maar 50 €, dat is niet de moeite toch zeker niet omdat ze bij de volgende controle al direct naar onze verzekering vragen. We rijden de hele dag weer bergop en bergaf, de weg is echt geen 50 meter recht en de Jos denkt dat de Weking zijn eigen hier wel geamuseerd heeft want met de motor is het een superweg. Het landschap wordt steeds tropischer, overal staan kraampjes langs de weg met papaya’s, ananas en mango’s, het is broeierig warm, overtrokken en af en toe regent het maar dat is normaal zo dicht bij de evenaar. De politie is net zoals gisteren weer opvallend aanwezig en als je even langs de kant stopt zijn ze er direct bij om te vragen of alles goed is. Liesbeth en Weking hadden ons al verteld dat er hier zoveel politie was maar als dat echt nodig is dan klopt er hier toch iets niet. In de volgende stad gaan we eerst langs de lavanderia waar Mercedes, de madam van de lavanderia, belooft dat morgen onze kleren kraakproper gaan zijn en dan op zoek naar een slaapplaats. Bij een tankstation is er plaats genoeg om te parkeren en weer is er een hoop politie, ze lopen constant langs de auto en wuiven elke keer naar ons, grappig.
Dinsdag 09/11
We gaan vandaag wat rondhangen in Popayan tot onze was klaar is. Eerst gaan we langs de Carrefour om de broodnodige boodschappen, daar is ook een heel supermodern winkelcentrum maar zoals gewoonlijk ben ik winkels kijken direct beu. We moeten ook nog een nieuwe bus gas kopen en omdat het hier heel andere bussen zijn tappen de mannen van de gas een bus over, nu nog efkes op internet en dan naar de lavanderia. Mercedes heeft onze was klaar liggen, zelfs gestreken en dat is de eerste keer in Zuid-Amerika, ze geeft ons nog een zelfgemaakt popje cadeau en dan verlaten we Popayan. Een uurtje voorbij de stad vinden we, bij een motel, een plaats voor de nacht. Het is niet echt simpel in Colombia om een slaapplaats te vinden, er zijn weinig of geen campings en dan is een hotel of een benzinestation meestal het alternatief. De meeste motels heten dan ook nog eens : Eros, Cupido of Amor en dat is ook niet echt wat we zoeken. Om half zes is het pikdonker en inmiddels komt de regen met bakken uit de hemel maar het blijft warm.
Woensdag 10/11
Gelukkige verjaardag Annelies en Trigven.
De eerste uren dat we onderweg zijn rijden we door een tropisch landschap met bananenbomen, palmbomen, bamboe en overal bloemen, het ziet er heel exotisch uit. Het weer is zoals gisteren, warm en bewolkt en af en toe een felle regenbui. We rijden een stuk van de Panamericana en dan zie je veel meer het echte Colombia, de drukke marktjes en de felbeschilderde bussen. Tegen de middag rijden we tussen de suikerrietvelden en in de meeste dorpen die we passeren bestaat de bevolking uit 80% zwarten, ze zijn vroeger naar hier gehaald om te werken op de plantages. We bezoeken een oude suikerrietplantage, ik vind de tuinen fantastisch maar de Jos heeft meer interesse voor de oude stoommachine en de watermolen. We passeren, zoals alle dagen, weer verschillende politieposten en ze zijn weer supervriendelijk maar de laatste controle van de dag was heel wat anders. Een verschrikkelijk arrogant politiemanneke zou eens drugscontrole komen doen in onze auto : onze kleren uit de kast, CD’s uitpakken, in ons eten zitten zoeken, toiletzakken leegkappen enz… Na een tijd was ik het beu en ik ben hem gaan helpen en heb een zak met vuil ondergoed gegeven en de vuilzak want hij moest alles onderzoeken.Gelukkig zijn dat uitzonderingen want in Colombia is de politie echt je vriend. Tegen de avond vinden we een slaapplaats bij een hotel waar ik nog gauw een duik in het zwembad neem.
Donderdag 11/11
Het heeft de hele nacht gestortregend en normaal geeft dat niks maar wij hebben een dakraampje boven ons bed (Made in China) en dat is lek, dus hebben we geslapen met een baddeke tussen ons in. Wij willen naar de vallei van Cocota maar het blijft regenen en als de pekweg stopt zoeken we zo gauw mogelijk een plaats om terug te draaien, het is niet te doen in het slijk hier. We rijden dan maar verder richting Medellin en hopen dat het weer beter wordt want het is gewoon te slecht om uit de auto te komen. De wegen in Colombia zijn echt de beste in heel Zuid-Amerika, veel autostrade en perfect onderhouden maar de peaje is dan ook even duur als in Frankrijk. Heel Colombia is duur in verhouding met de andere Zuid-Amerikaanse landen, een plaats om te staan ’s nachts kost hier tussen de 10 en de 15 € en dan zijn het nog geen echte campings. Je ziet goed aan de rivieren dat het al dagen regent want ze stromen ongelooflijk hard maar half namiddag klaart het op. We zitten nu in La Pintada, een 100 km voor Medellin en we staan bij een zwembad op de parking, hier moeten we ook weer 15 € betalen maar dat komt omdat er ’s nachts bewaking is, zeggen ze.
zaterdag 6 november 2010
Door Ecuador
Maandag 01/11
We hebben vannacht op de plaatselijke luchthaven geslapen, ’s nachts is ze gesloten maar er is wel bewaking en we hebben goed geslapen. Voor we verder rijden bel ik eerst even met ons moeder en met Vera maar als we daarna het stadje uit willen, is alles afgesloten. Vandaag is er een belangrijke processie, ze vertrekt een 30 km hiervandaan en de mensen wandelen die afstand samen met de “Reina del Cisne”. We besluiten dan maar te blijven en omdat het dringend nodig is, ga ik langs de kapper. Het is geen supertrendy salon maar ze begint er direct aan en als mijn haar afgespoeld moet worden komen ze er met een paar emmers koud water aan, in ieder geval mijn haar is gekleurd en goed geknipt. We zetten ons langs de baan waar de processie langs komt, heel de dag lopen duizenden mensen voorbij onze auto en de vrachtwagens worden versierd met bloemen en palmtakken. Tegen een uur of vijf komen ze er eindelijk aan met een belachelijk, klein beeldje dus daar hebben we een hele dag op zitten wachten. Al die duizenden mensen moeten terug en het is een complete chaos met rijen autobussen, taxi’s enz… De Jos wil verder rijden en onderweg, naar Cuenca, vinden we, in de bergen, een slaapplaats bij een klein boerderijtje.
Dinsdag 02/11
We zijn al vroeg op pad, de mensen waar we geslapen hebben waren al zo vroeg bezig dat we niet meer in ons bed durfden blijven. We rijden naar Cuenca, het schijnt een mooie stad te zijn, maar als we daar aankomen vinden we nergens een parking waar de Josmobiel op kan. We rijden wat door de smalle straatjes, vol verkeer en we zien Cuenca dus vanuit de auto, den Daniël en Nina zullen waarschijnlijk wel betere herinneringen aan Cuenca hebben dan wij. Hier in Ecuador gaat de Panamericana langs door het land, over de bergen en we gaan dan ook de hele dag van 2000 m tot 3000 m en weer terug. Tegen de avond vinden we, in El Tambo, een hotel waar we in de tuin mogen staan, het is er rustig maar wel fris want we staan op 2900m.
Woensdag 03/11
Voor we doorrijden gaan we eerst nog eens tanken, dat is gewoon plezant hier want de diesel kost maar 0,20 € per liter. We willen vandaag langs een Nationaal Park rijden waar de hoogste berg van Ecuador ligt, de vulkaan Chimbarazo is 6310 m hoog. Als we bovenkomen is het zo mistig dat we de vulkaan gewoon niet zien, als we terug naar beneden rijden zien we de besneeuwde top een beetje door de mist komen. Het blijft de hele dag mistig en koud maar we zitten vandaag regelmatig boven de 4000 m. Ecuador is een prachtig land, de bevolking is vriendelijk en we voelen er ons veilig maar het is toch zo koud in de bergen en ’s avonds om zes uur is het pikdonker. We slapen in de tuin van een hotelletje.
Donderdag 04/11
We worden wakker met een stralende zon en zijn al vroeg onderweg naar het Nationaal Park Cotopaxi. De Cotopaxi is, volgens de boekskes, de hoogste, actieve vulkaan van de wereld. In het Nationaal Park is een kampplaats en daar zitten we te genieten van de zon en van het uitzicht op de vulkaan. In het park is het een komen en gaan van toeristen en dat is wel gezellig, we babbelen wat met Fransen, Duitsers en Hollanders. Rond een uur of drie is de zon verdwenen en wordt het koud maar we hebben vandaag tenminste buiten, in het zonnetje kunnen zitten. Op de kampplaats staan een hoop tentjes van een groep Duitsers en Fransen en als ik ’s avonds buiten een sigaretje sta te roken ben ik blij dat ik niet in een tentje moet slapen, het is koud en de wind giert langs de auto hier op 3820m hoogte.
Vrijdag 05/11
Gelukkige Verjaardag Vader.
We hebben een hele koude nacht gehad, rond het vriespunt maar vanmorgen schijnt de zon volop. Zo gauw we kunnen bellen we met het thuisfront want ons vader verjaart vandaag. Als we bijna op de evenaar zijn krijgen we ons vader aan de lijn en kunnen we hem een hele gelukkige verjaardag wensen. Op de evenaar moeten we natuurlijk de nodige, onnozele foto’s maken dat hoort erbij want je wandelt tenslotte niet alle dagen op de evenaar. Een beetje verder zien we een klein meer en daar vinden we een schitterend plekje vlakbij het meer.
We hebben vannacht op de plaatselijke luchthaven geslapen, ’s nachts is ze gesloten maar er is wel bewaking en we hebben goed geslapen. Voor we verder rijden bel ik eerst even met ons moeder en met Vera maar als we daarna het stadje uit willen, is alles afgesloten. Vandaag is er een belangrijke processie, ze vertrekt een 30 km hiervandaan en de mensen wandelen die afstand samen met de “Reina del Cisne”. We besluiten dan maar te blijven en omdat het dringend nodig is, ga ik langs de kapper. Het is geen supertrendy salon maar ze begint er direct aan en als mijn haar afgespoeld moet worden komen ze er met een paar emmers koud water aan, in ieder geval mijn haar is gekleurd en goed geknipt. We zetten ons langs de baan waar de processie langs komt, heel de dag lopen duizenden mensen voorbij onze auto en de vrachtwagens worden versierd met bloemen en palmtakken. Tegen een uur of vijf komen ze er eindelijk aan met een belachelijk, klein beeldje dus daar hebben we een hele dag op zitten wachten. Al die duizenden mensen moeten terug en het is een complete chaos met rijen autobussen, taxi’s enz… De Jos wil verder rijden en onderweg, naar Cuenca, vinden we, in de bergen, een slaapplaats bij een klein boerderijtje.
Dinsdag 02/11
We zijn al vroeg op pad, de mensen waar we geslapen hebben waren al zo vroeg bezig dat we niet meer in ons bed durfden blijven. We rijden naar Cuenca, het schijnt een mooie stad te zijn, maar als we daar aankomen vinden we nergens een parking waar de Josmobiel op kan. We rijden wat door de smalle straatjes, vol verkeer en we zien Cuenca dus vanuit de auto, den Daniël en Nina zullen waarschijnlijk wel betere herinneringen aan Cuenca hebben dan wij. Hier in Ecuador gaat de Panamericana langs door het land, over de bergen en we gaan dan ook de hele dag van 2000 m tot 3000 m en weer terug. Tegen de avond vinden we, in El Tambo, een hotel waar we in de tuin mogen staan, het is er rustig maar wel fris want we staan op 2900m.
Woensdag 03/11
Voor we doorrijden gaan we eerst nog eens tanken, dat is gewoon plezant hier want de diesel kost maar 0,20 € per liter. We willen vandaag langs een Nationaal Park rijden waar de hoogste berg van Ecuador ligt, de vulkaan Chimbarazo is 6310 m hoog. Als we bovenkomen is het zo mistig dat we de vulkaan gewoon niet zien, als we terug naar beneden rijden zien we de besneeuwde top een beetje door de mist komen. Het blijft de hele dag mistig en koud maar we zitten vandaag regelmatig boven de 4000 m. Ecuador is een prachtig land, de bevolking is vriendelijk en we voelen er ons veilig maar het is toch zo koud in de bergen en ’s avonds om zes uur is het pikdonker. We slapen in de tuin van een hotelletje.
Donderdag 04/11
We worden wakker met een stralende zon en zijn al vroeg onderweg naar het Nationaal Park Cotopaxi. De Cotopaxi is, volgens de boekskes, de hoogste, actieve vulkaan van de wereld. In het Nationaal Park is een kampplaats en daar zitten we te genieten van de zon en van het uitzicht op de vulkaan. In het park is het een komen en gaan van toeristen en dat is wel gezellig, we babbelen wat met Fransen, Duitsers en Hollanders. Rond een uur of drie is de zon verdwenen en wordt het koud maar we hebben vandaag tenminste buiten, in het zonnetje kunnen zitten. Op de kampplaats staan een hoop tentjes van een groep Duitsers en Fransen en als ik ’s avonds buiten een sigaretje sta te roken ben ik blij dat ik niet in een tentje moet slapen, het is koud en de wind giert langs de auto hier op 3820m hoogte.
Vrijdag 05/11
Gelukkige Verjaardag Vader.
We hebben een hele koude nacht gehad, rond het vriespunt maar vanmorgen schijnt de zon volop. Zo gauw we kunnen bellen we met het thuisfront want ons vader verjaart vandaag. Als we bijna op de evenaar zijn krijgen we ons vader aan de lijn en kunnen we hem een hele gelukkige verjaardag wensen. Op de evenaar moeten we natuurlijk de nodige, onnozele foto’s maken dat hoort erbij want je wandelt tenslotte niet alle dagen op de evenaar. Een beetje verder zien we een klein meer en daar vinden we een schitterend plekje vlakbij het meer.
Abonneren op:
Posts (Atom)
