DIA DE LOS MUERTOS

De dag van de dode is een Mexicaanse feest-en herdenkingsdag, het is het grootste feest van het jaar in vele Mexicaanse plaatsen.
Deze traditie vindt plaats op 1 en 2 november, dus wat wij Allerheiligen en Allerzielen noemen. Dia de los Muertos komt op buitenstaanders soms luguber en vreemd over maar dat is helemaal niet.
Hier gelooft men dat de zielen van de kinderen op 1 november terugkeren naar de aarde en op 2 november de zielen van de volwassenen.
De graven van hun dierbaren worden schoongemaakt en overvloedig versierd met bloemen. Op de graven offeren ze voedsel en drank en na afloop eten en drinken ze dat zelf op omdat ze geloven dat de zielen van de doden, de ziel van het voedsel tot zich genomen hebben. Veel mensen bouwen thuis of op pleinen ook altaren met foto's van overledenen en ook hier worden volop eten, drinken en bloemen geofferd.


Wij zijn in Oaxaca gebleven om Dia de los Muertos mee te vieren met de Mexicanen en tegelijk met hen onze eigen dierbaren te herdenken.
In Oaxaca is het een uitbundig feest dat op 30 oktober begint en doorgaat tot en met 3 november. Elke avond trekken talloze fanfares door de straten, gevolgd door optochten met prachtig verklede en geschminkte mensen. De fanfares maken vooral enorm veel lawaai en spelen zo vals dat het bijna mooi is, de menigte die hen volgt danst uitbundig op het eentonige deuntje.
We bezoeken een aantal altaren die rijkelijk versierd zijn met groenten, fruit, flessen tequilla, foto's en gedichten.
De traditionele gezichtsschilderingen "de Catrina's" zie je hier overal in het straatbeeld, het is heel belangrijk om de mooiste te zijn en de artiesten die de gezichtsschilderingen doen, draaien dan ook overuren.

Op 2 november rijden we met Ciro, de eigenaar van de parking waar we staan, naar het Pantheon General, het grootste kerkhof van Oaxaca.
De grave zijn uitbundig versierd, hier en daar zitten de mensen te eten en te drinken, dicht bij hun dierbaren. Bij andere graven staan Mariachi's  de lievelingsliedjes van de overledenen te zingen en er staan soms zelfs zangers compleet met micro en boxen bij de graven te zingen.
Als ik stilletjes naar de graven ga, wordt ik met open armen ontvangen door de rouwende families, ze staan erop dat ik foto's neem van hun graven en even rustig bij hen blijf zitten.

Toch verloopt alles heel sereen, het is echt niet de kermis die buitenlandse toeristen en TV zenders er van proberen te maken. Het is echt prachtig om te zien hoe de Mexicanen met hun verdriet en de dood omgaan. Het voelt heel goed en juist aan om hier op het kerkhof mee te feesten en te rouwen met de Mexicanen.

We hebben genoten van de Dia de los Muertos, van de muziek, de zang en dans, de explosie van kleur in de straten en de bloemen maar het meeste indruk heeft het kerkhofbezoek op mij gemaakt waar buiten gefeest ook oprecht gerouwd wordt.

We nemen afscheid van onze vriend, Ciro, en rijden door de bergen aar Puerto Escondido aan de kust. Dit is bekend terrein voor ons en we willen hier een aantal weken uitrusten vooraleer we weer verder reizen.