DE GOLF VAN MEXICO EN DE MAYA ROUTE.

Onderweg naar de Yucatan rijden we, dwars door Mexico, naar de Golf van Mexico. We willen de kust een stukje volgen en daarna naar de Maya route met zijn ruïnes en zijn grotten en cenotes.

Vanaf we aan de Golfkust zijn, passeren we fietsers met grote beelden op hun rug gebonden, niet zo maar beeldjes maar echt beelden van 1,5 meter hoog. Eerst dachten we dat het toeval was maar later zien we hele groepen, we stoppen bij een groep en vragen waar ze naartoe rijden en wat er aan de hand is. De bedevaarders zijn per fiets, met grote beelden op hun rug, versierd met vlaggen en foto's van de Virgen op weg naar Merida.
Op 12 december is het de feestdag van de Virgen de Guadalupe, de patroonheilige van Mexico. De Virgen de Guadalupe is het symbool van de samenhorigheid van Mexico en vanuit het hele land gaan bedevaarders op weg naar Mexico City maar ook naar Merida, waar we ook naartoe wilden gaan maar wat hier toch nog wel 800 km vandaan ligt. 

In Isla Aguada zien we een camping aan de Golf van Mexico en deze camping is uniek in Mexico. Ze is helemaal rolstoeltoegankelijk, nergens is eens stoep of een drempel te zien en overal zijn betonnen wandelpaadjes over de camping, er zijn aangepaste douches en W.C.'s.
Hier zijn ook hotelkamers te huur en die zijn zo perfect aangepast, dit heb ik in Europa zelden gezien, er is echt overal aan gedacht.
De man van Thelma, de eigenares, had zelf een dwarslaesie en heeft alles zelf ontworpen en ook uitgeprobeerd. Thelma stelt ook mensen in een rolstoel tewerk en dat is helemaal uniek in Mexico want normaal zie je die alleen, bedelend langs de weg of op drukke kruispunten.

Na een paar dagen platte rust op de camping rijden we de Maya route op, in Kabah bezoek ik een kleinere maar prachtige Maya ruïne terwijl de Jos op zijn gemakske in zijn zetel blijft liggen. Een paar uurtjes later stoppen we bij ons eerste cenote, dit is iets totaal nieuws voor ons.
Een cenote is een grot of een poel met water en voor de Maya's waren de cenotes heilige plaatsen, de ingang naar de Onderwereld.
We staan op de parking van Cenote Kankirixche en niets laat vermoeden dat er zich een paradijs onder onze voeten bevindt. Veel van de ongeveer 3000 cenotes van de Yucatan zitten goed verstopt onder de grond. Als ik met de houten trap afdaal kom ik bij de groenblauwe waterbron, het zonlicht dat langs de groene slingerplanten binnenvalt in de grot geeft het water een onwaarschijnlijke kleur en naargelang er meer of minder zon is, verandert het water van kleur. Zwemmen gaat voor een andere keer zijn, het water is koud en ik voel me niet echt op mijn gemak, zo alleen in de grot.

In Uxmal, een grote Maya ruïne, blijven we overnachten op de parking. We willen 's morgens in alle rust de Maya site bezoeken, er hangt dan een heel andere sfeer dan wanneer er busladingen toeristen rondlopen. Jos kan een groot deel van Uxmal bezoeken, alleen het op de tempels klimmen laat hij aan mij over. Omdat we voorlopig weer genoeg Maya ruïnes gezien hebben, draaien we af naar Celestun, een slaperig vissersdorp aan de Golf van Mexico.

In de mangrove bossen vlakbij Celestun leven zo'n 200 vogelsoorten maar het zijn vooral de flamingo's waar het dorpje zijn bekendheid aan te danken heeft. Je kan hier boottochten door de lagunes maken maar we hebben iets veel plezanter gevonden.
Umberto, de man van de camping, is de trotse bezitter van een mooi beschilderde Tuk Tuk en wil met ons langs de lagunes rijden op zoek naar flamingo's. Als we geen flamingo's zien, moeten we niets betalen en dat lijkt ons een goede deal.
Het is een heel gedoe om de Jos in de Tuk Tuk te krijgen en even denk ik eraan om de hele trip af te blazen maar dat is buiten Jos zijn koppigheid gerekend.
We vertrekken langs het vissershaventje van Celestun , het stinkt hier zo enorm en het is hier zo vuil dat ik de eerstvolgende weken absoluut geen vis meer zal eten en al zeker niet hier. De weg naar de lagunes is ronduit slecht, de tuk tuk hangt soms helemaal naar één kant en als we wat bergop moeten, begint hij te sputteren.
Jos is er, zoals gewoonlijk, heel gerust in en als we en hele groep felroze flamingo's zien, ben ik de helse rit al snel vergeten. We hebben toch wel een 300 à 400 flamingo's gezien en Umberto wist ons van alles te vertellen over de vogels maar ook over de zoutwinning en de visserij van Celestun.
We zijn echt blij dat we niet met de toeristenbootjes meegegaan zijn want deze uitstap was, buiten de flamingo's zien, een heel avontuur op zich.  We blijven nog een paar dagen hangen in Celestun, het is een vuil en armoedig dorpje maar toch hangt er een aangename sfeer.

In Merida staan we in de tuin van een hostel, op wandelafstand van het Historisch Centrum waar het allemaal te doen is. Heel Merida loopt stilaan vol met bedevaarders, hier en daar liggen ze op stoepen en in het park te slapen, sommigen hebben er ruim 1000 km opzitten.
Op 12 december is de kerk echt te klein voor de zingende en biddende Mexicanen. Overal staan prachtige bloemstukken en brandende kaarsen, buiten staan de fietsen met vlaggen , de heiligenbeelden, tuk tuk's versierd met beelden, bloemen en foto's van de Virgen de Guadalupe.
Terwijl de mis nog volop aan de gang is en je de mensen door luidsprekers hoort zingen en bidden, zijn ze op het plein naast de kerk al volop taco's en tortas aan het bakken en staat er al een DJ door zijn micro te roepen en te zingen. Typische Mexicaanse chaos maar op de één of andere manier lijkt het toch allemaal te kloppen en het is zalig om mee te beleven.

Het is wel jammer dat we voor het donker wordt terug in het hostal moeten zijn, niet omdat er een avondklok is maar omdat de voetpaden voor een rolstoel onbegaanbaar zijn. Jos moet met zijn rolstoel over de straat tussen het drukke verkeer en dat is echt bangelijk, zelfs al het licht is. Dit is echt levensgevaarlijk in het donker en daarom laten we de bedevaarders verder vieren en gaan we op tijd naar huis.

Morgen blijven we nog een dagje in Merida en daarna laten we, zoals de bedevaarders, de stad weer achter ons.