Door de cocavelden en over de bergen naar Peru

Vrijdag 15/10


We nemen afscheid van Gustavo en zijn broer en hopen echt dat we hen ooit nog eens ergens terugzien maar ik ben daar eigenlijk zeker van, is het niet in België dan gaan we gewoon terug naar Bolivia. We zijn onderweg naar Cochabamba, we zullen daar vandaag wel niet geraken want voor je in Cochabamba bent moet je een bergpas van 4000 m over en wij willen rijden tot 2000 m en dan een slaapplaats zoeken. Het gebied waar we doorrijden is tropisch, warm en vochtig met een weelderige plantengroei en veel cocavelden en elk riviertje zit vol volk, om te zwemmen, de was te doen of hun auto’s te wassen. Het is druk op deze weg, vooral veel camions en als we op 1875 m een plekje zien om te overnachten, stoppen we. Ik vraag aan de mensen die er wonen of we kunnen overnachten en of het veilig is en de vrouw zegt : veilig hmmmm maar ik woon hier en ze heeft een keigrote machette in haar handen, dus we gaan er vanuit dat we veilig zijn. Inmiddels is het donker en de camions rijden gewoon door, heel traag bergop en als zotten naar beneden, sommigen zelfs zonder achterlichten, in Bolivia kan alles.


Zaterdag 16/10


Vandaag gaan we op hoogtestage. We rijden door de Chapare, een tropisch gebied met veel groen en we moeten een berg van 4000 m over. Aan de andere kant van de berg ligt Cochabamba en daar willen we nog even langs de supermarkt. In Cochabamba eten ze 5 keer per dag, ‘s morgens ontbijt, om 10 uur soep, ‘s middags warm eten, om 5 uur weer soep en ‘s avonds nog eens warm eten en dat zie je heel goed, de mensen hier zijn even breed als ze hoog zijn. Ik ga naar de bakker om brood en die van den bakker vraagt waar ik vandaan kom, als ik zeg dat we van Europa komen zegt ze : »daarom ben je zo mager, koop maar gauw een slagroomtaart want het is dringend nodig ». Ik heb dan maar een grote slagroomtaart gekocht om dat mens gerust te stellen. Voorbij Cochabamba gaan we terug de hoogte in en het landschap verandert, het lijkt onwezelijk, precies een filmdecor, het lijkt wel of de bergen en de rivieren zijn bijgekleurd, heel raar. Als we op 4500 m hoogte zijn, beginnen we serieus naar adem te snakken en we zijn blij dat we terug kunnen gaan afdalen. We rijden tot 100 km voor La Paz en daar vinden we een hostal met een grote parkeerruimte, we zitten nog altijd op 3800 m.


Zondag 17/10


We vertrekken al vroeg naar La Paz want we willen dit zo snel mogelijk achter de rug hebben. Twee jaar geleden zijn we er al eens geweest en toen hadden we gezegd : nooit meer maar we staan weer voor La Paz en zullen erdoor moeten. Er is duidelijk nog niks veranderd op twee jaar, het is een gewring en getoeter, niemand weet hoeveel rijvakken er zijn en groen of rood licht dat speelt geen rol, gewoon doorrijden of doorwringen. Ne een uur zweten zijn we door La Paz maar dat was echt de laatste keer. In Desaguadero gaan we over de grens naar Peru, de grensformaliteiten ken ik inmiddels maar toch is het elke keer een heel gedoe, een stempel hier, een papierke met een extra stempel daar maar het gaat steeds vlotter. We willen dwars door Peru naar de kust rijden om dan terug op de Panamericana aan te sluiten, twee jaar geleden zijn we al in Puno en Cusco geweest dus dat laten we nu links liggen.We hadden niet verwacht dat we zoveel bergpassen zouden moeten doen. We hebben heel de dag boven de 4000 m gezeten en het hoogste punt was 4800 m en dat voel je toch, je wordt een beetje draaierig maar het valt wel mee want ik kan zelfs op 4800m nog een sigaret smoren, straffe madam hé. De weg is ongelooflijk goed in orde en het valt ons op dat het hier in Peru zoveel properder is dan in Bolivië en zelfs dan in het noorden van Argentinië, nergens vuil langs de wegen en goeie wegwijzers en dat hadden we niet verwacht want via Puno en Cusco is het helemaal anders. In Torata vinden we iemand die cabanas verhuurt en daar mogen we gratis met de mobilhome staan.


Maandag 18/10


Gelukkige verjaardag Lizet, weer een jaartje ouder en ik blijf de jongste hé.

Vanmorgen heb ik eerst met Lizet gebeld om haar een gelukkige verjaardag te wensen, ze vindt dat ik heel raar klink via de satelliet maar we hebben mekaar dan toch gehoord. We willen heel vroeg doorrijden maar de eigenares hier heeft daar een ander gedacht over en blijft maar babbelen, na een uurtje kunnen we verder. Het is wel opvallend dat de mensen hier een stuk vriendelijker zijn dan aan de andere kant van Peru, iedereen spreekt je aan en zelfs de politie is vriendelijk. We willen vandaag helemaal tot aan de kust rijden, een 400 km verder. De rit gaat door de uitlopers van de Atacama woestijn, de droogste woestijn van de wereld, en zover je kunt kijken is er niks dan zand. Als je door die droge vlakte rijdt, zie je overal luchtspiegelingen, het lijkt alsof er water op de weg staat maar alles is even dor en droog, raar is dat toch. In Camana, aan de kust, zoeken we eerst een lavanderia op en daarna een slaapplaats en we hebben ze alletwee direct gevonden. We willen hier twee dagen blijven want we hebben de laatste dagen zoveel kilometers gedaan, de Jos wil een beetje uitrusten aan het frisse strand en onze was is pas woensdag klaar.