Naar Lima

Dinsdag 19/10


Vandaag blijven we op ons gemakske in Camana, we gaan even naar het stadje om boodschappen te doen en om even wat foto’s door te sturen en kijken of we mails hebben gekregen. Het is altijd plezant om wat nieuws van het thuisfront te krijgen. Ik zie in mijn mailbox dat mijn metekindje trouwplannen heeft en ze kan gerust zijn, we zullen er zijn Esterke. Tegen de middag rijden we naar het strand , als we daar aankomen zien we dat heel het strand vol zit met knaloranje (Hollandse) krabben. Ik loop het strand op om foto’s te maken maar de krabben verdwijnen één voor één in de grond dus ik zal het wat voorzichtiger aan moeten pakken. Het weer is zalig hier, nog niet echt warm maar goed om buiten te zitten en ik heb inmiddels foto’s van de krabben en de Jos houdt zich bezig met onnozele foto’s van mij te maken. ‘s Namiddags stopt er een Franse mobilhome bij ons, we hebben hen vorig jaar in Tilcara (Noorden van Argentinië) ontmoet, hoe groot Zuid-Amerika ook is toch komen we mekaar altijd weer tegen. ‘s Avonds bakken we onze laatste Argentijnse biefstuk en drinken onze laatste fles Estancia Mendoza leeg en dan denken we er toch even over om terug te draaien naar Argentinië want ze hebben echt het lekkerste vlees van de wereld om van de wijn nog maar te zwijgen. Maar ja,morgen willen we weer een heel stuk verder rijden dus dit dagje aan het strand was heel welkom, de Jos is weer uitgerust en we gaan verder naar het Noorden want Margo verwacht ons binnen een maand of vijf.


Woensdag 20/10


We wilden vandaag al vroeg vertrekken omdat we to Naszca willen rijden maar we moeten onze was nog ophalen, de lavanderia opent om 8uur en om half 9 staan we er voor de deur, uiteindelijk komt de madam van de lavanderia er om 10 uur op haar gemakske aangewandeld. De weg loopt vlak langs de Stille Oceaan, soms zijn de golven spectaculair hoog en zo blauw, als we dan ook nog dolfijnen zien zwemmen kan onze dag niet meer stuk. Een 20 km voor Naszca ligt, in the middle of nowhere, de begraafplaats van Chaucilla, met graven uit het pre-inca tijdperk. Je kan er 12 blootgelegde graven bezichtigen met mummies, skeletten en haren tot soms wel 3 meter lang. We wilden daar eerst overnachten maar er hangt een luguber zombie-sfeertje dus rijden we maar naar Naszca daar kunnen we bij Hotel Suissa in de tuin staan, dat is een stuk aangenamer dan op die begraafplaats.


Donderdag 21/10


We hebben goed geslapen bij Hotel Suissa en vertrekken al vroeg omdat we toch even willen gaan kijken bij de Naszca lijnen. De Naszca lijnen stammen uit 300 tot 900 V.C. en lopen over de woestijnachtige hoogvlaktes, ze lopen over de heuvels en ravijnen maar hun vorm blijft kaarsrecht. Ze strekken zich uit over tientallen kilometers en zijn 10 to 30 cm breed, sommigen beweren dat het een seizoenskalender is, anderen zeggen dat het te maken heeft met de ondergrondse wateraders en nog anderen beweren dat ze van buitenaardse wezens komen. Ik ben daar gaan kijken en vond er eigenlijk niks aan, voor mij waren het gewoon wat strepen in het zand maar ja, het zal wel aan mij liggen. We rijden door naar Huacachina, een oase midden in de woestijn want dit deel van Peru schijnt enkel uit zand en nog eens zand te bestaan. In Huacachina vinden we, vlakbij de oase met zijn mooie laguna, een plekje voor de Josmobiel. Echt rustig staan we niet want er liggen al gauw een hoop Peruaanse autofreaks onder onze auto, de belangstelling voor de Josmobiel is groot, zo groot dat we amper naar de W.C kunnen gaan met al die drukte rond de auto. Je kan hier met een soort buggy’s in de duinen gaan crossen en de Peruanen, die inmiddels met zijn vijven onder de auto liggen, willen de Jos meenemen. Ik blijf bij de auto want als ik mee ga gaan die mannen rustiger rijden en de Jos wil actie. De Jos zijn nieuwe maten heffen hem in de auto en met piepende banden racen ze richting duinen, een uurtje later komen ze terug met een glunderende Jos dus ik moet niet vragen of het plezant was.


Vrijdag 22/10


Omdat we de laatste dagen al veel kilometers gedaan hebben doen we het vandaag wat rustiger aan. We rijden naar Paracas, daar is een Nationaal Parkje en je zou daar overal op de stranden kunnen staan. Paracas is één groot duinengebied en de stranden zijn prachtig, hier en daar wonen een paar vissers maar de meeste stranden zijn verlaten. In Lagunillas kunnen we aan het strand staan, we moeten wel een fleece aandoen voor de koude wind maar het is er zalig en vooral rustig. Tegen de avond krijgen we gezelschap van een paar vissers die hier heel de nacht blijven vissen, ze hebben geen visstokken maar een soort net en voor de rest gewoon een visdraad op een houten plankje. Ze hebben beloofd dat we morgenvroeg verse vis hebben maar dat zullen we nog maar afwachten.


Zaterdag 23/10


Geen vis vanmorgen maar dat dacht ik wel, ik ken ze die vissers. We willen vandaag naar Lima rijden en daar een paar dagen blijven. Hoe dichter we bij Lima komen hoe vuiler het wordt, echt een vetzakkerij hier en dan zien we van ver Lima liggen. Lima is een grijze, troosteloze en ellendige stad, waarschijnlijk heeft het wel een mooi oud centrum maar ze mogen het houden. Het verkeer is Lima is een ramp vergelijkbaar met La Paz maar alleen is Lima veel en veel groter. Ik heb vandaag dikwijls gedacht dat ons Liesbeth en Weking hier, met de motor, doorgereden zijn. Gelukkig dat ik toen niet wist wat een gestoorde zotten, vooral met bussen, hier rondrijden. Een paar uur en twee keer een bijna hartaanval later zijn we Lima voorbij en stoppen bij een klein parkje, El Parque de Lachay om te overnachten maar we blijven binnen want het is zo mistig dat we geen 10 meter ver kunnen zien, hopelijk is het morgen terug helder.