Grand Canyon en Monument Valley

Vrijdag 27 april

De lucht is opgeklaard boven Flagstaff en wij hebben goed geslapen bij The Museum Club. We zijn op weg naar de Grand Canyon en rijden op ons gemakske door het National Forest omdat we al een camping gereserveerd hebben moeten we ons nergens voor haasten. Aangekomen bij de Grand Canyon gaan we eerst naar de camping en zoeken ons plekje voor de volgende dagen, we hebben weer een schitterend plekje gekregen. Bij het informatiecentrum krijgen we een toelating om op Hermit Road te rijden, normaal mogen daar alleen bussen rijden maar wij krijgen de code om de slagbomen te openen. Het is echt onvoorstelbaar hoe in de States alles geregeld is voor de gehandicapten, ze doen hier echt al het mogelijke om alles aan te passen en toegankelijk te maken, voor de Amerikanen is dat maar normaal maar voor ons is het een wereld van verschil. Morgen gaan we de canyon bewonderen.

Zaterdag 28 april

De zon schijnt en het is lekker warm en wij staan met onze mond ver open van verbazing naar de Grand Canyon te kijken. De Grand Canyon is groots, adembenemend en zo onvoorstelbaar mooi, echt er zijn geen woorden voor. Ik kan er echt met mijn verstand niet bij hoe het mogelijk is dat zo’n rivier, de Colorado rivier, zo’n enorme kloof kan gemaakt hebben. We rijden, met onze speciale vergunning, over Hermit Road en bij welk uitzichtpunt we ook stoppen het is overal even schitterend, niet normaal. We blijven op Hermit Road tot de zon onder gaat boven de Canyon en dan trekken we terug naar de camping.

Zondag 29 april

Het is weer zonnig boven de Grand Canyon, wij gaan even langs bij het informatiecentrum en bekijken daar een film over de Grand Canyon met prachtige beelden en een hoop informatie. We profiteren nog maar eens van onze vergunning om over Hermit Road te rijden, het is hier veel rustiger dan aan de andere kant van de Canyon die wel voor autoverkeer open is. ’s Middags parkeren we de Josmobiel aan de rand van de Canyon en als de Jos op de lift zit hangt hij een klein stukje boven de kloof, hij heeft in ieder geval een prachtig uitzicht van daar en hij zit heel veilig. Er gebeuren hier regelmatig ongevallen door de onvoorzichtigheid van de mensen, ze halen allerlei stunten uit om de ultieme foto te maken. Gisteren was er een uitzichtpunt afgesloten omdat er iemand naar beneden gevallen was, toen wij daar aankwamen waren ze op de helikopter aan het wachten. Vandaag hoorden we vertellen dat de jongen dood terug gevonden is, hij stond op de rand van een rots en zijn vriendin was foto’s aan het maken, je hebt dan echt wel een spectaculaire foto. Elk jaar moeten er ongeveer 250 mensen uit de canyon gered worden, meestal zijn het wandelaars die afdalen in de canyon en de warmte beneden onderschat hebben of zonder water zitten.

Maandag 30 april

We blijven wat op de camping rondhangen en babbelen wat met mensen die we hier hebben leren kennen. ’s Middags rijden we een stukje de andere kant van de canyon op, het is hier een stuk drukker want op deze route mag iedereen rijden. Het is hier ook prachtig maar de uitzichtpunten op Hermit Road zijn toch mooier, alhoewel. De Grand Canyon is anderhalve kilometer diep en tien tot twaalf kilometer breed, van een gat in de grond gesproken. We bewonderen nog maar eens de zonsondergang en rijden dan terug naar de camping waar inmiddels overal de vuren branden. Het is gezellig op de camping, veel tentjes en overal brandende kampvuren.

Dinsdag 1 mei

We gaan vandaag de andere kant van de canyon doen tot in Desert View, het begin of het einde van de canyon. Aan deze kant zijn minder uitzichtpunten dan op Hermit Road maar het blijft wondermooi, ik denk niet dat je er ooit op uitgekeken geraakt. Normaal wilden we vandaag het Nationaal Park uitrijden maar dat zal niet lukken, vandaag was het zo extra druk bij onze auto dat we niet vooruit geraken. De Amerikanen willen ons allemaal op de foto en we worden het poseren voor de Josmobiel stilaan gewoon. We komen nog Hollanders tegen, daarna geraken we aan de praat met Belgen uit Nijvel en we blijven heel lang hangen bij mensen uit het Zwarte Woud, we hebben hun adres en ze hebben plaats voor de Josmobiel, ze kunnen ons verwachten als de auto terug thuis is. Bij Desert View is een kleine camping en daar blijven we overnachten, morgen gaan we op weg naar Monument Valley.

Woensdag 2 mei

Wij rijden langs door het Navajo Reservaat naar Monument Valley. We dachten even dat we terug in Bolivië waren: kleine, donkere mensen met lange, zwarte vlechten en nergens een supermarkt te vinden . Tuba City, een stadje in het reservaat, ziet er vuil en verwaarloosd uit en rond alle huizen ligt het vol autowrakken, autobanden en andere rotzooi. De oudere Navajo’s houden vast aan de tradities en aan de oude Navajotaal , ze wonen dikwijls heel afgelegen in het reservaat zonder elektriciteit of waterleiding maar de jongeren willen dat niet meer en trekken weg uit de reservaten. Monument Valley is prachtig, iedereen die wel eens een western gezien heeft herkent deze plek, de meest bekende Western die hier opgenomen werd is “The Stagecoach” met niemand minder dan John Wayne. Er is hier een offroad parcours van 27 km langs al de mooiste rotsen, de weg is echt slecht maar het landschap is betoverend mooi. Ooit was hier een kleine camping maar die is volledig onderkomen en dus gesloten en in plaats van de camping op te ruimen laten ze nu iedereen gewoon op de parking overnachten, het staat hier bomvol mobilhomes.

Donderdag 3 mei

Van Monument Valley rijden we naar Page, aan Lake Powell. Lake Powell ligt nog voor een stukje in Arizona maar het grootste deel ligt in Utah. We zitten hier op een kleine camping vlakbij het meer, hier is het Arizona maar we zijn vandaag ook al een stukje door Utah gereden. Het enige vervelende daaraan is dat het in Utah een uur later is dan in Arizona. Morgen gaan we een boottocht maken over Lake Powell, dat schijnt heel mooi te zijn. Hier op de camping zit het vol Fransen, in de Grand Canyon hoorden we ook al meer Frans dan Engels, je hebt er weinig aan want ze maken met niemand contact en willen alleen maar Frans spreken.