CASCADA TAMUL en de GOLF VAN MEXICO

Op weg naar het Noorden omzeilen we heel bewust Mexico City, de grootste stad van de wereld. We gaan Mexico City zeker nog bezoeken maar niet met de auto, we willen absoluut niet met de Josmobiel in die heksenketel terecht komen.

Een eind boven Mexico City, in Ixmuilquipin, ontdekken we eigenlijk per toeval een prachtig plekje aan een rivier. Het ligt heel afgelegen, af en toe passeren er een paar kano's  maar voor de rest zien we 2 dagen geen levende ziel. Omdat we hier alleen zijn, kan ik wasdraad spannen waar ik wil en begin ik aan de was. Het is een heel karwei om alles met de hand te wassen en te spoelen maar het is een aangenaam tijdverdrijf in het zonnetje.

Na een paar dagen en met een kast vol propere was, rijden we verder naar het Noorden langs de Franciskaner Misiones, 4 in totaal.  De 4 bijna identieke kerkjes en kloosters liggen in kleine, slaperige bergdorpjes en zien er zoveel kleurrijker uit dan bij ons de dorpskerken.

Op weg naar de Cascada Tamul, ons uiteindelijke doel, stoppen we in Tamasopo om de plaatselijke waterval te bewonderen. De Cascada Tamasopo is mooi maar niet echt spectaculair maar we ontdekken wel een paradijselijk plekje, Haciënda Gomez.
Op het terrein van de haciënda zijn verschillende watervallen en het is, zoals overal in deze regio, heel rustig. We blijven hier 2 dagen genieten van onze privé waterval waar je nog goed kan zwemmen ook en het heeft echt iets, bij een waterval zwemmen.
We delen de waterval en het hele domein met een Argentijns koppel en dat gaat heel vlotjes, we kunnen het heel goed vinden samen. Zoals echte Argentijnen zijn, hebben ze na 10 minuten hun stoelen al naar de Josmobiel verhuisd en omdat ze geen tafel bij hebben, eten ze gewoon aan de onze. Simpel toch.

Na een paar dagen nemen we afscheid van de Argentijnen en rijden naar Cascada Tamul waar we, na veel omwegen, toch nog geraken.
Ik hoop, uit de grond van mijn hart, dat het zal lukken om Jos in de boot te krijgen want dit staat echt op onze bucket list.
Je moet met grote houten roeiboten, tegen de stroom in, de rivier op en iedereen moet flink roeien maar er zit een beloning aan vast....de Tamul waterval.

De Mexicanen maken er, zoals gewoonlijk, weer geen probleem van om Jos mee te nemen en volgens hen gaat dat gemakkelijk alhoewel ze toegeven dat er nog nooit iemand met een rolstoel mee aan boord gegaan is.
Het is een hele onderneming vooraleer  Jos in de boot zit, eerst dragen ze hem, langs de steile oever, naar beneden en dan willen ze de rolstoel mee aan boord nemen. De rolstoel is echter te breed en past niet tussen de zitbanken, geen probleem zeggen de Mexicanen dan halen we er gewoon één wiel af. Op dat moment heb ik even moeten ingrijpen en ze duidelijk uit moeten leggen dat Jos niet kan zitten in een rolstoel met één wiel. Als hij op het bankje zit, kan hij niet roeien omdat hij zijn twee handen nodig heeft om zijn evenwicht te bewaren maar omdat Jos gewoon met de rest mee wil roeien, zetten ze hem op de bodem van de boot. Hij zit wel wat in het water maar voor de rest heel comfortabel en hij is dolgelukkig dat hij mee kan.

De tocht over de rivier is ongelooflijk mooi, de kleur van het water is fascinerend, echt azuurblauw en langs de oevers zijn verschillende, kleine watervalletjes.
Voor we de waterval bereiken, moeten we door twee stroomversnellingen. Iedereen, behalve Jos, moet uit de boot want die wordt door twee mannen door de stroomversnellingen getrokken.
Petje af voor die mannen, ze doen een touw om hun middel en trekken de logge, zware boten met Jos en al tegen de stroom in, door de twee stroomversnellingen.

De beloning is groot, als je na 4 km peddelen de majestueuze Tamul waterval ziet die zich 105 m diep in de rivier stort. We hebben vandaag echt alles mee, de zon schijnt in de kloof en dan schittert de waterval, de rotsen zijn witter en het water is blauwer. We genieten van dit prachtige uitzicht en we zijn de Mexicanen heel dankbaar dat ze al die moeite wilden doen om Jos aan boord te krijgen. Super.
De weg terug is zalig, we gaan stroomafwaarts en dobberen rustig over de rivier en hier en daar stoppen we om wat te zwemmen in het kristalheldere water.

Stilaan gaan we terug afzakken, richting Oaxaca maar we hebben nog een paar weken de tijd en omdat het weer aan de Golf van Mexico inmiddels heel goed is, gaan we daar nog wat blijven hangen.

Op weg naar de kust rijden we langs de archeologische site "El Tajin" El Tajin is de belangrijkste en best bewaarde vindplaats in de kuststreek van de Golf van Mexico en werd in 1992, door Unesco, uitgeroepen tot Werelderfgoed. De plek ligt tussen heuvels die bedekt zijn met een dicht, tropisch bladerdak en verdrinkt meestal in de mist. Bijna 50 gebouwen werden gerestaureerd, wat neerkomt op 10% van de totale site.
Ik wandel tussen de ruïnes  en ze zijn mooi en indrukwekkend maar ik mis hier echt de sfeer van Yaxchilan en Palenque, misschien heb ik last van een overdosis ruïnes.

Wij komen hier eigenlijk vooral voor "de dans van de Voladores". Wat je te zien krijgt is een oud ritueel van de Totonaken dat nu natuurlijk voor de toeristen wordt uitgevoerd.
De leider van de dans en zijn 4 dansers klimmen naar de top van een 30 meter hoge paal. De leider speelt op een fluit ter ere van de vier windstreken terwijl de Voladores, die met een touw om hun middel vastzitten, zich laten vallen. Met hun hoofd omlaag, vliegen ze in steeds grotere cirkels naar de grond en het is werkelijk een schitterend schouwspel.

Aan de Costa Esmeralda, zijn verschillende, lege campings. We kiezen de allermooiste uit, bij Estrella Polar hebben we voor 10 € per nacht, elektriciteit en water, douches, W.C's, goeie wi-fi, een mooi zwembad en het strand aan de Golf van Mexico op 50 meter. We blijven hier, in totaal 8 nachten en tijdens de week zijn we hier praktisch alleen maar in het weekend komen de grote, Mexicaanse families om de hele dag te zwemmen, veel te veel te eten en veel te drinken. Het is grappig om ze bezig te zien en vooral te horen, hele luidruchtige maar vooral warme mensen zijn het. We krijgen dan ook de hele dag, langs alle kanten, eten en drinken aangeboden.

We hebben hier op de camping nog een hele, aangename ontmoeting gehad met een Nederlands stel die in Amerika wonen. We hebben elkaar gevonden ergens in 2010 via een website van Sprinters of zo en in 2012 hebben we elkaar ontmoet in Baltimore/USA. Na al die jaren is het gelukt om mekaar weer eens terug te zien, hier in Mexico en we hebben er echt van genoten en we zijn dan ook zeker dat het niet de laatste keer was dat we mekaar gezien hebben.

Onze tijd in Mexico zit er bijna op, morgen vertrekken we richting Oaxaca waar we de resterende dagen gaan gebruiken om eens grote schoonmaak te houden in de Josmobiel.
Ons volgende verslag zal waarschijnlijk vanuit Mexico City komen waar we, voor we naar Amsterdam vertrekken, een paar dagen tijd nemen om de stad te bezoeken.