Nog altijd autopech

Dinsdag 06/12


Vandaag gaan we het NASA Space Center op Cape Canaveral bezoeken, we hebben al van verschillende mensen gehoord dat het de moeite is. We moeten de bus op voor de rondleiding maar dat is, zoals hier overal, geen enkel probleem voor de Jos. De rondleiding is echt goed, de filmvertoningen zijn interessant en de raketten indrukwekkend. Ik wist niet dat die raketten zo groot waren en die capsules, waar de astronauten inzitten, zo klein. Voor geen geld van de wereld kroop ik daar in, als je dat durft ben je echt niet bang. Het Space Center is meer dan de moeite waard, we zijn echt blij dat we dat niet overgeslagen hebben. Terug bij de auto bellen we eerst naar Mercedes en wat we daar te horen krijgen is minder plezant. Greenway’s (de garage) heeft gebeld met Mercedes USA en die willen nog geen prijs van de stukken doorgeven voor ze zeker zijn dat onze auto verzekerd is en ze willen alle papieren zien. Ik spring binnen bij de bibliotheek en fax alle documenten door naar Greenway’s en die nemen morgen contact op met Mercedes. Als ze in een ziekenhuis moeten weten of je verzekerd bent dat kan ik begrijpen maar voor een onderdeel van de auto te kopen is toch lichtjes overdreven. Dat is natuurlijk een nadeel van zo’n geordende maatschappij als de States en dat was in Zuid-Amerika een stuk eenvoudiger, daar repareerden ze gewoon je auto zonder vragen te stellen. Morgen weten we hopelijk meer maar wij zijn hier nog niet weg denk ik.


Woensdag 07/12


’s Morgens bellen we eerst weer met de garage en die hebben nog steeds geen antwoord van Mercedes gehad en als we ’s middags terugbellen weten ze nog steeds niks. We begrijpen echt niet waarom dat zo moeilijk gaat maar we kunnen er niks aan veranderen dus betalen we nog maar een extra nacht hier op de camping. Gelukkig is het een gezellig campingske, de vaste bewoners zijn vriendelijk en we krijgen regelmatig bezoek. Het is een stralende dag vandaag en 27 graden is echt niet slecht voor december, we rijden naar de rivier en gaan op ons gemakske in de zon zitten. Hopelijk is er morgen nieuws van Mercedes en anders blijven we hier nog maar een dagje langer. Onze buurman is ons komen waarschuwen dat er morgen een koudefront aankomt, het zou maar 19 graden worden maar we hebben hem gerustgesteld dat we dat wel zullen overleven.


Donderdag 08/12


We vertrekken hier van Meritt Island om 25 km verderop eens in het kustplaatsje Cape Canaveral te gaan kijken, het ligt 5 km van het Space Center. We vinden hier een kleine camping en die is schitterend gelegen, vlakbij de zee en achteraan de camping stroomt de rivier. We zullen maar zien hoe lang we hier blijven.


Vrijdag 09/12


Omdat de zon al van ’s morgens vroeg schijnt besluiten we maar naar de zee te wandelen. Eerst bel ik nog eens naar Mercedes, die hebben inmiddels onze papieren ontvangen en goedgekeurd en nu zullen ze eens gaan kijken of ze de onderdelen kunnen vinden. Amaai zenne, dat gaat hier zo traag en voor alles moeten ze een formulier invullen, ondertekenen, doorfaxen enz….maar laat ze maar doen, wij gaan aan het strand liggen. Op het strand is het zalig en het is echt warm genoeg om te zwemmen dus ik duik al gauw in de Atlantische Oceaan, zalig zo een winter.


Zaterdag 10/12


Gelukkige Verjaardag Daniëlle

Omdat het weekend is en ze niet werken bij Mercedes zetten we heel dat gedoe uit ons hoofd en rijden een eind verder naar een mooi plekje bij de rivier. In de verte zien we dolfijnen zwemmen en het stikt hier van de grote manatee’s, elke keer als ik een foto wil maken duiken ze onder maar ik blijf proberen, tijd genoeg. We krijgen bezoek, een man van 81 jaar komt langs en begint straffe verhalen over het vissen te vertellen, hoe meer hij vertelt hoe groter de vissen worden. Na een tijd blijkt dat hij altijd loodgieter geweest is en hij vertelt dat hij heel goed kon lassen, hij werd overal gevraagd, zelfs bij de Nasa. We kijken mekaar eens aan en denken alletwee direct aan ons vader, al spreekt de mens een andere taal voor de rest is het precies of ons vader staat hier straffe verhalen te vertellen.


Zondag 11/12


Nog steeds in Cape Canaveral, vandaag blijven we op de camping. We zitten wat bij de rivier en babbelen met een overjaarse hippie die hier vast op de camping woont, hij huurt hier een caravan en heeft, buiten zijn kano en zijn motor, geen bezittingen maar als hij ’s morgens wakker wordt, kijkt hij recht op de rivier en de spelende dolfijnen en meer moet hij niet hebben. Het is nog steeds aangenaam buiten maar er komen donkere wolken en tegen de avond begint het te regenen. Morgenvroeg rijden we naar Orlando, naar de garage.


Maandag 12/12


Het is regenachtig en somber, het weer past perfect bij mijn stemming want we worden het getreuzel van Mercedes stilaan beu. Als we bij de garage komen hebben ze eindelijk de prijs van de onderdelen en ik moet efkes slikken als ik die prijzen zie. Ze weten nog steeds niet wanneer we de stukken kunnen hebben en dan word ik het zo beu, ik pak mijn computer en bel eerst met Sturm, Roosendaal maar daar ligt het hele computersysteem plat en die kunnen niets bestellen daarna bel ik met Mercedes Truck Center in Antwerpen en een half uur later weet ik de prijzen en woensdagmorgen kunnen de stukken bij hen zijn, normaal gezien zijn ze dan vrijdag hier. Als we van tevoren geweten hadden dat ze bij Mercedes USA zo’n sukkels waren had ik dat al eerder gedaan maar je denkt toch dat zoiets in de USA wel zal lukken. De mannen van de garage hier staan een beetje beteuterd te kijken als de Jos luid en duidelijk zegt : “ waar ze bij Mercedes USA al een hele week mee bezig zijn, krijgt mijn vrouw op een half uur geregeld, proficiat mannen”. Ik bel met de Weking en die haalt de stukken op en zorgt dat ze op het vliegtuig komen. Eindelijk


Dinsdag 13/12


Als we vanmorgen buiten zitten te ontbijten komt er een fietser aan, hij ziet onze nummerplaat en vraagt of we Nederlands spreken. De man is van Canada en zijn ouders zijn, toen hij 1 jaar oud was, met 9 kinderen naar Canada getrokken. Het is een Hollander en hij is afkomstig van Noord-Brabant van Veghel. Omdat hij met zijn ouders altijd Nederlands gesproken heeft, gaat dat nog redelijk vlotjes. In Canada had hij een Truck Service Center en hij is heel zijn leven mekanieker geweest en 10 minuten later ligt hij dan ook onder onze auto. Volgens hem is het helemaal niet zo dringend om heel die stuurbekrachtiging te vervangen en we laten hem ook de prijsofferte van de garage zien, de man valt bijna achterover van de prijzen en hij zegt dat het gewoon gangsters zijn. We rijden samen met hem naar een autoshop om olie te kopen en doen olie in de servopomp, het stuur draait weer vlotjes hoewel we wel een lek hebben. We hebben een hele voorraad olie gekocht en hij is zeker dat we het tot Texas redden zonder nieuwe stuurbekrachtiging. We bellen ons Liesbeth en zeggen dat ze de onderdelen kan ophalen maar dat ze niet opgestuurd moeten worden naar de garage. We gaan het erop wagen, we proberen zo in Texas te geraken en in maart, als we terugreizen naar de USA, nemen we zelf de stukken mee. Als we onderweg toch pech krijgen dan kan ons Liesbeth de stukken nog altijd opsturen, we zien wel hoe het loopt. Normaal zouden we hier nu door kunnen rijden maar we gaan den Hollander donderdag op een etentje trakteren en rijden vrijdag door, we zijn echt blij dat we hem tegengekomen zijn en hij kan volgend jaar in Canada op ons bezoek rekenen.