Beren - alarm

Dinsdag 15 oktober

 

We zijn aan het einde gekomen van de Blue Ridge Parkway, het was een prachtige ervaring zo 755 km door de bossen rijden. We komen eigenlijk per toeval in een dorpje, Maggie Valley, terecht en het ziet er hier heel gezellig uit. We informeren hier of het Great Smoky Mountain NP al open is maar niemand weet wat de juiste stand van zaken is.  We blijven vannacht in Maggie Valley op een kleine camping en morgen zien we wel of we in de Smokies kunnen, we hebben al een alternatieve weg rond het park uitgestippeld. We komen in ieder geval zaterdag terug naar Maggie Valley want er staat hier, midden in het dorp, een oude barn (schuur) en daar zijn zaterdagavond country & bluegrass optredens.  Het is het laatste optreden van het seizoen en dat willen we niet missen, we hebben al zo lang midden in de natuur gezeten dat we ook wel eens wat anders willen.

 

Woensdag 16 oktober

 

Wat een ongelooflijke dag vandaag.  Toen we vanmorgen aan The Great Smoky Mountains aankwamen stond er een bord: “park fully open”. Bij het informatiecentrum vertelden ze ons dat de State Tennessee het park voor 5 dagen open gaat houden en tegen die tijd hopen ze dat de regering het weer over neemt. Wij zijn in ieder geval blij dat we de Smokies in kunnen en we zijn nog maar juist aan het rijden als we drie beren in een boom zien zitten : een moeder met twee kleintjes. We kunnen ze van een veilige afstand bekijken en volop genieten en foto’s nemen.  De parkwachters vertelden ons dat doordat het park twee weken gesloten geweest is, de beren nu overal opduiken en dat iedereen echt voorzichtig moet zijn en dat hebben we een uurtje later wel geweten. Wij rijden naar de, nu geopende camping, van het park en zoeken een mooi plekje uit, we zitten nog maar goed en wel buiten als er vlakbij de Josmobiel een grote beer opduikt. De parkwachters lopen rond met alarmpistolen en met pistolen met rubberen kogels, de beer vlucht het bos terug in maar loopt even later weer even lustig over de camping.  We hebben de beer 4 keer terug uit het bos zien komen en de parkwachters maar schieten met hun alarmpistolen, ik heb geen foto’s van de beer op de camping zelf want toen was ik bezig om snel in de auto te vluchten.  Een uurtje later stond de camping weer in rep en roer want er zat weer een beer op de camping, deze keer in een boom en niemand mocht in de buurt komen. De parkwachters hebben hem verjaagd met rubberen kogels en nu op het moment is alles rustig en beer-vrij maar we blijven voorzichtig.  We zijn vandaag ook nog geïnterviewd voor een magazine van full-time RV’ers, we hebben heel ons verhaal moeten vertellen en er zijn een hoop foto’s gemaakt. Het was in ieder geval een heel bewogen dag vandaag.

 

Donderdag 17 oktober

 

Toen we vanmorgen aan de koffie zaten was er weeral beer-alarm, de parkwachters lopen met hun alarmpistolen van links naar rechts maar hebben moeite om de beren terug in het bos te krijgen. De camping is heel aantrekkelijk voor de beren omdat de grond vol afgevallen eikels ligt, een lekkernij voor beren en tenslotte waren ze hier de laatste twee weken terug heer en meester. Op dit moment zwerven er twee moederberen rond onze camping, één met 2 jongen en één met 1 jong. Als de parkwachters de moederbeer beschieten met rubberen kogels slaat ze op de vlucht en laat haar jong achter, het jong kruipt in een boom en begint hartverscheurend te janken.  De kleine beer komt uiteindelijk uit de boom en loopt nog wat weg en weer over de camping op zoek naar zijn moeder, we vinden het allemaal zielig maar hopen toch dat de, inmiddels boze, moeder wegblijft.  We hebben nog nooit op geen enkele camping zo een spannende dagen beleefd en ik had nooit gedacht dat beren zo snel in en uit bomen konden klimmen, het zal nu wel rustiger worden omdat de camping volloopt en hoe meer lawaai en drukte er is, hoe minder beren je ziet. Tegen de avond loopt er een hele groep herten over de camping maar dat is een stuk minder bedreigend dan beren.

 

Vrijdag 18 oktober

 

Gelukkige verjaardag Lizette

 

Vandaag gaan we een stukje rijden door de Great Smoky Mountains en we gaan ook op zoek naar een internetverbinding.  In een stadje, juist buiten het park, pik ik het internet van een hotel op en zo kan ik Lizette een gelukkige verjaardag wensen en horen hoe het op het thuisfront gaat.  Qua natuur vinden wij het Great Smoky Mountain park één van de mindere maar wat betreft wildlife scoort het heel hoog.  Half namiddag rijden we terug naar onze camping omdat we het gevoel hebben dat daar het meeste te beleven valt en dat is heel goed gegokt.  We zijn nog maar juist op de camping als er weer een beer opduikt en het lijkt wel of ze brutaler worden, de beer loopt tussen de mobilhomes en snuffelt wat aan een tent waar gelukkig niemand in is.  Als we na het eten een wandeling maken duikt er vlak voor ons weer een grote beer op, we verstoppen ons achter een grote mobilhome en houden hem in de gaten.  De beer kruipt in een eikenboom en zit op 10 seconden zo’n 25 meter hoog, het is echt ongelooflijk hoe snel ze zijn en dus ook echt gevaarlijk. We staan met een hoop mensen zijn acrobatische toeren te volgen, hij breekt vlotjes takken af, zo dik als mijn bovenarmen en schudt af en toe eens flink met de boom.  Terwijl we met zijn allen omhoog staan te staren komt er weer een andere beer uit het bos,  wij houden het voor gezien en wandelen terug naar de Josmobiel. We hebben mensen gesproken die al 20 jaar lang hier op de camping komen en hier nooit een beer hadden gezien, hopelijk kunnen de parkwachters het in de hand houden en gebeuren er geen ongelukken.

 

Zaterdag 19 oktober

 

Wij vertrekken uit de Great Smokie Mountains, we hebben voorlopig genoeg beren gezien. De camping hier ligt midden in het bos en dus ’s avonds pikdonker, met al die beren hier zit je niet echt gerust buiten, je kijkt de hele tijd over je schouder of er weer geen beer is.  Wij rijden terug richting bewoonde wereld maar we zijn de Smokies nog niet uit als we een groep Wapiti herten zien lopen. Het is één bok met een 8-tal vrouwtjes en wat jongeren, het gewei van de bok is nu op zijn mooiste want het is volop bronstijd.  De bok mag dan wel 8 vrouwtjes hebben maar hoe hij zich ook aanstelt en brult, ze draaien zich om en wandelen elke keer weg, hij heeft echt geen succes vandaag.  Tegen de avond komen we aan in Maggie Valley en daar gaan we naar de Stompin Ground waar een Country & Bluegrass bandje speelt.  Het bandje speelt niet slecht en het is plezant om te zien hoe sommigen zich op de dansvloer storten, maar hoe raar sommigen ook doen of eruit zien schijnt hier niemand op te vallen. Het was een gezellige avond in de Stompin’Ground en we parkeren hier om te slapen.

 

Zondag 20 oktober

 

We blijven nog wat hangen in Maggie Valley want hier is ook een motormuseum : “Wheels trough time”, wij willen dat graag zien en ik heb Stany beloofd om foto’s te nemen. Het museum overtreft al onze verwachtingen, het is ronduit prachtig, wat een collectie heeft die mens bijeen gekregen.  Wij geraken met Dale, de eigenaar, aan de praat en hij leidt Jos rond door een heel stuk van het museum. Dale is echt een vriendelijke, warme mens en alhoewel hij redelijk bekend is door zijn TV show en boeken is hij een heel eenvoudig mens en als we afscheid nemen krijgt Jos nog een boek van hem cadeau.  We hebben echt genoten van het museumbezoek en met de geur van benzine en motorolie nog in onze neus rijden we stilaan verder naar het Zuiden.  We verlaten Noord-Carolina, rijden een klein stukje door Georgia en dan komen we South-Carolina binnen.  We hadden ons wat miskeken op de weg want die gaat de hele tijd door het bos, bergop en bergaf en zo bochtig, het is al donker als we een slaapplaats vinden, op een parking van een kerkje.