Vrijdag 20/11
Wij zitten in Esquel op een camping vlakbij het stadje, Esquel is best een gezellig stadje, het is nog wel frisjes maar het regent tenminste niet. We trekken de stad in op zoek naar een coiffeur want dat is al weeral bijna drie maanden geleden, onderweg komen we nog Fransen tegen en die zitten al 10 dagen in Esquel te wachten op nieuwe banden voor hun mobilhome. We zijn bij de coiffeur geweest en……… ik kan altijd nog een muts opzetten. De Jos zegt dat het niet lelijk is maar dat het wel lijkt of hij mijn haar geknipt heeft, de kapster vertelde dat ze uit het Noorden van Argentinië kwam en ik denk dat ze daar gezegd hebben : “ga maar naar het Zuiden, daar kan je schapen gaan scheren.” We doen nog wat boodschappen en gaan tickets kopen voor La Trochita, een stoomtrein die hier vroeger reed. Ik wil al zolang met zo’n treintje rijden maar om één of andere reden komt er altijd iets tussen.
Zaterdag 21/11
Gelukkige verjaardag Toon en ik mag vandaag ook weer eens mijn verjaardag vieren.
Ons Liesbeth heef voor een fantastische verrassing gezorgd, ze heeft speciaal voor mijn verjaardag een filmpje gemaakt waarop een hoop familie, vrienden en bekenden mij een gelukkige verjaardag wensen. Ze is daarvoor met een plakkaat met “Gelukkige Verjaardag” op door het dorp getrokken. Ik ben er in ieder geval dolgelukkig mee, het deed goed om een hoop bekende gezichten te zien en vooral onze drie kinderen en ons vader en moeder, enz…… Superbedankt Liesbethje, mijn dag kan niet meer stuk en ook iedereen die mij een mailtje gestuurd heeft van harte bedankt, heel plezant om te weten dat ze je nog niet vergeten zijn. Als we bij het station aankomen hangt er een mededeling dat de trein niet rijdt, er zijn mechanische problemen, met een treintje rijden is blijkbaar niet voor mij weggelegd. Bij het benzinestation komen we Nils en Eline tegen, we hebben hen op Punta Ninfas leren kennen en daar dikwijls samen op de orka’s zitten wachten. Het was een heel blij weerzien en ze zitten op dezelfde camping. Jos en ik gaan ’s avonds op restaurant maar omdat ik jarig ben zorgen Nils en Eline voor het aperitief. In het restaurant komen we een koppel van Gent tegen, de Belgen zijn goed vertegenwoordigt hier in Argentinië.
Zondag 22/11
Gelukkige Verjaardag Liliane
We hebben Esquel gezien en willen vandaag naar het Nationaal Park Los Alerces rijden, we nemen afscheid van Nils en Eline, wij hebben samen al heel wat gezellige uurtjes doorgebracht en wie weet komen we mekaar nog eens tegen. Nog snel even langs de beenhouwer en de bakker en we kunnen vertrekken. In Park Los Alerces zijn er heel veel plekjes waar je vrij kan kamperen en we zijn nog maar juist in het park als we een mooi plekje vinden. We staan vlakbij het meer, het zonnetje schijnt en er liggen twee grote biefstukken op de barbecue, wat heeft een mens nog meer nodig. Het is lang geleden dat we ’s avonds zo buiten konden zitten en als het wat frisser wordt maken we een kampvuur.
Maandag 23/11
Wij zijn nog in Park Los Alerces, het is echt mooi hier en rustig. We hebben niet veel goesting om te rijden vandaag en er zijn hier zoveel mooie plekjes. 15 km voorbij onze slaapplaats rijden we van de weg af tot aan de oever van het meer. De Fransen, die we in Esquel ontmoet hebben, staan hier ook en wij zoeken een plekje en besluiten hier te blijven. Kort na de middag komt er een bekende auto aangereden, Nils en Eline zijn ook gearriveerd. Het is inmiddels beginnen regenen maar wij passen gemakkelijk met ons vieren onder ons zonnescherm dat vandaag een regenscherm is. Hopelijk is het weer morgen beter, er is in ieder geval goei weer voorspeld.
Dinsdag 24/11
Als we opstaan is het weer volop aan het regenen, eigenlijk wilden we hier nog een dagje blijven maar met dit weer zien we het niet zitten. Jammer, want Parque Los Alerces is prachtig maar wij gaan dan maar een stukje rijden. We willen vandaag tot in El Bolson rijden, de weg er naartoe is echt mooi maar het blijft donker. In El Bolson doen we wat boodschappen en ik loop even over de markt, El Bolson is vooral bekend omdat er in de jaren 70 een hippie kolonie was en voor zover ik kan zien, op de markt, zijn er toch een hoop blijven hangen. De hippies van toen zijn inmiddels mannen en vrouwen van rond de 60 jaar maar ze dragen nog steeds geitenwollen sokken en verkopen een hoop rommel op de markt. Wij rijden naar Lago Puelo om er te overnachten en hopelijk schijnt morgen de zon.
woensdag 25 november 2009
zaterdag 21 november 2009
Gelukkige verjaardag
Hé ma,
Hierbij posten wij eens een bericht op uwen blog. We wensen jou een heel gelukkige verjaardag, maar dat zal je wel zien in het bijgevoegd filmpje!!!
"Klik hier voor ons ma haar verjaardagsfilmpje"
Groetjes,
Koen, Weking en Liesbeth
Hierbij posten wij eens een bericht op uwen blog. We wensen jou een heel gelukkige verjaardag, maar dat zal je wel zien in het bijgevoegd filmpje!!!
"Klik hier voor ons ma haar verjaardagsfilmpje"
Groetjes,
Koen, Weking en Liesbeth
donderdag 19 november 2009
Regen en rokende vulkanen
Dinsdag 17/11
We zijn gisteren nog naar de hangende gletsjer geweest, de Jos kon niet mee tot het uitzichtpunt dus ben ik er maar alleen naartoe geklommen en toen ik boven kwam zag ik……..niets. Er waren teveel wolken dus ik heb geen enkele foto van de gletsjer. Omdat het nog steeds regent gaan we vandaag nog maar wat kilometers doen, onderweg komen we een Belgisch koppeltje tegen op de fiets en een Duits koppel met een MAN truck. ’s Middags stoppen we bij Lago Yelcho om te eten en we doen tegelijk onze watertank vol, we pakken hier ook drinkwater, het water is hier zo zuiver dat het stom zou zijn om flessen te kopen. De weg tot Chaiten is mooi maar supernat, Chaiten is echt een spookstadje, er is hier een vulkaanuitbarsting geweest en de huizen zitten onder de as of zijn weggevaagd, echt triestig. Iets voorbij Chaiten begint het Pumalin park, het is het grootste particuliere park ter wereld. Douglas Tompkins, eigenaar van Esprit, kocht hier 330.000ha uit ecologische overwegingen en maakte er een natuurpark van. Het Pumalin park is prachtig, je mag er gratis doorrijden en kamperen maar toen wij er een 20 km in waren was de weg afgesloten. De vulkaan hier vlakbij is weer aan het rommelen en omdat er gevaar is voor een uitbarsting mogen we niet meer verder dus hier houdt de Carretera Austral op voor ons, we kunnen niet meer verder naar het Noorden. We waren al gewaarschuwd door andere travellers dat de weg mogelijk afgesloten was en we gaan doen zoals de rest, door Argentinië naar het Chileense merengebied.
Woensdag 18/11
We hebben tussen het Pumalin Park en Chaiten geslapen maar ik ben toch dikwijls wakker geweest, ik ben niet echt gerust in die vulkaan. ’s Morgens rijden we terug naar Chaiten want we hebben daar gisteren toch nog een winkeltje gezien dat open was. In Chaiten ben ik efkes met enkele mensen gaan praten en ze vertelden me dat de laatste uitbarsting in Mei 2008 was. Ze zitten al één jaar zonder water en elektriciteit en de regering doet niks om te helpen, van de 4000 mensen die er woonden, wonen er nu nog 800. Ik heb wat foto’s genomen van het verwoeste Chaiten en ook van de vulkaan, je ziet hem, over de huizen weg, duidelijk roken. Wij rijden inmiddels richting Argentijnse grens , ’s middags zetten we ons bij het Lago Yelcho om te eten. Als we daar goed en wel zitten komt er een busje aangereden met een Argentijnse nummerplaat, ze stoppen bij ons en wij hebben buurt voor de volgende uren. Dat is het grote verschil tussen Chilenen en Argentijnen, ik heb in die veertien dagen in Chili minder Spaans gesproken dan in dat uur met die Argentijnen. Wij willen de vallei naar Palena nog zien, het is echt een prachtig stukje natuur en daar zoeken we ook een plekje om te overnachten, in Chili kan je wel heel gemakkelijk vrij staan, tot hier toe was het echt niet nodig om een camping op te zoeken. Iedereen zegt wel dat Chili een heel veilig land is, dat hopen we dan toch.
Donderdag 19/11
Gisteren heeft de zon even geschenen maar vandaag is het weer vollen bak regen maar ja dat wisten we van tevoren, in ieder geval is de natuur hier betoverend alleen kan je er moeilijk foto’s van maken. We rijden vandaag naar Futalufue, vlak voor de Argentijnse grens, de weg gaat langs een rivier die bekend is voor rafting. Als ik het water zo bekijk moet je toch al een heel ervaren rafter zijn om dat te overleven. Normaal wilden we pas morgen de grens overgaan maar we zijn onderweg Duitsers tegengekomen en die hebben ons een mooi plekje aangewezen, vlak over de Argentijnse grens dus we gaan vandaag de grens nog over. Ik zoek al mijn papieren nog maar eens bij mekaar en trek seffens naar de douane.
We zijn gisteren nog naar de hangende gletsjer geweest, de Jos kon niet mee tot het uitzichtpunt dus ben ik er maar alleen naartoe geklommen en toen ik boven kwam zag ik……..niets. Er waren teveel wolken dus ik heb geen enkele foto van de gletsjer. Omdat het nog steeds regent gaan we vandaag nog maar wat kilometers doen, onderweg komen we een Belgisch koppeltje tegen op de fiets en een Duits koppel met een MAN truck. ’s Middags stoppen we bij Lago Yelcho om te eten en we doen tegelijk onze watertank vol, we pakken hier ook drinkwater, het water is hier zo zuiver dat het stom zou zijn om flessen te kopen. De weg tot Chaiten is mooi maar supernat, Chaiten is echt een spookstadje, er is hier een vulkaanuitbarsting geweest en de huizen zitten onder de as of zijn weggevaagd, echt triestig. Iets voorbij Chaiten begint het Pumalin park, het is het grootste particuliere park ter wereld. Douglas Tompkins, eigenaar van Esprit, kocht hier 330.000ha uit ecologische overwegingen en maakte er een natuurpark van. Het Pumalin park is prachtig, je mag er gratis doorrijden en kamperen maar toen wij er een 20 km in waren was de weg afgesloten. De vulkaan hier vlakbij is weer aan het rommelen en omdat er gevaar is voor een uitbarsting mogen we niet meer verder dus hier houdt de Carretera Austral op voor ons, we kunnen niet meer verder naar het Noorden. We waren al gewaarschuwd door andere travellers dat de weg mogelijk afgesloten was en we gaan doen zoals de rest, door Argentinië naar het Chileense merengebied.
Woensdag 18/11
We hebben tussen het Pumalin Park en Chaiten geslapen maar ik ben toch dikwijls wakker geweest, ik ben niet echt gerust in die vulkaan. ’s Morgens rijden we terug naar Chaiten want we hebben daar gisteren toch nog een winkeltje gezien dat open was. In Chaiten ben ik efkes met enkele mensen gaan praten en ze vertelden me dat de laatste uitbarsting in Mei 2008 was. Ze zitten al één jaar zonder water en elektriciteit en de regering doet niks om te helpen, van de 4000 mensen die er woonden, wonen er nu nog 800. Ik heb wat foto’s genomen van het verwoeste Chaiten en ook van de vulkaan, je ziet hem, over de huizen weg, duidelijk roken. Wij rijden inmiddels richting Argentijnse grens , ’s middags zetten we ons bij het Lago Yelcho om te eten. Als we daar goed en wel zitten komt er een busje aangereden met een Argentijnse nummerplaat, ze stoppen bij ons en wij hebben buurt voor de volgende uren. Dat is het grote verschil tussen Chilenen en Argentijnen, ik heb in die veertien dagen in Chili minder Spaans gesproken dan in dat uur met die Argentijnen. Wij willen de vallei naar Palena nog zien, het is echt een prachtig stukje natuur en daar zoeken we ook een plekje om te overnachten, in Chili kan je wel heel gemakkelijk vrij staan, tot hier toe was het echt niet nodig om een camping op te zoeken. Iedereen zegt wel dat Chili een heel veilig land is, dat hopen we dan toch.
Donderdag 19/11
Gisteren heeft de zon even geschenen maar vandaag is het weer vollen bak regen maar ja dat wisten we van tevoren, in ieder geval is de natuur hier betoverend alleen kan je er moeilijk foto’s van maken. We rijden vandaag naar Futalufue, vlak voor de Argentijnse grens, de weg gaat langs een rivier die bekend is voor rafting. Als ik het water zo bekijk moet je toch al een heel ervaren rafter zijn om dat te overleven. Normaal wilden we pas morgen de grens overgaan maar we zijn onderweg Duitsers tegengekomen en die hebben ons een mooi plekje aangewezen, vlak over de Argentijnse grens dus we gaan vandaag de grens nog over. Ik zoek al mijn papieren nog maar eens bij mekaar en trek seffens naar de douane.
maandag 16 november 2009
Regen op de Carretera Austral
Vrijdag 13/11
Gisterenavond vonden we een schitterend plekje vlakbij een waterval, de Salto de la Virgen, maar we hadden er niet over nagedacht dat zo een waterval heel de nacht doorgaat, dus we hebben niet echt goed geslapen. Niet alleen door de waterval maar er is hier een kapelletje voor O.L.Vrouwke en alle auto’s toeteren voor haar als ze voorbij komen. We zijn naar Puerto Aisen en Puerto Chacabuco gereden maar daar zag het er maar triestig uit. Iedereen die je tegen komt zegt hetzelfde : de Carretera Austral is prachtig maar het regent er bijna altijd en ze hebben gelijk, er valt hier wel heel veel regen. Tegen de avond rijden we terug richting Cohaique en we vinden weer een mooi plekje bij de rivier om te overnachten.
Zaterdag 14/11
Onderweg naar Cohaique zien we een stel boeren bezig, ze zijn hun beesten aan het brandmerken en de stieren aan het castreren. Als ze zien dat we belangstelling hebben maken ze er een hele show van, ze kunnen in ieder geval goed met hun lasso overweg. In Cohaique halen we onze was op en doen nog wat boodschappen,ik vind zelfs een winkel waar ze Schwarzwaldertorte verkopen en wandelen nog even door het stadje voor we doorrijden naar de stille, eenzame valleien. Hier in Cohaique is de weg geasfalteerd, wat een luxe, maar buiten de stad begint de ripio weer maar al met al valt de Carretera goed mee. Vlak voor het plaatsje Manihuales zetten we ons weer bij een rivier en ik begin met mijn dagelijks werk : hout zoeken voor het kampvuur.
Zondag 15/11
De dag begint zonnig maar dat is maar voor heel even als we goed en wel aan het rijden zijn begint het te regenen. We willen tot Puerto Cisnes rijden maar de regen komt met bakken uit de hemel en de weg wordt slechter en slechter dus draaien we maar terug. We rijden het Nationaal Park Quelat binnen en de natuur is er prachtig, veel snelstromende rivieren, watervallen en een fantastische plantengroei. Wij hebben Parque Quelat, Parque Quenat gedoopt want het regent nog steeds keihard en dat doet het hier meestal aan de planten en de bomen te zien en er zijn hier teveel watervalletjes naar mijn goesting. Wij hebben gelezen dat deze streek het meeste regenval heeft van heel Chili en geloven doen we het. Tegen de avond zetten we ons ergens, in het park, langs de weg en morgen willen we naar de “Ventisquero Colgante”, de hangende gletsjer. Hopelijk stopt morgen even met regenen dan kunnen we tenminste efkes buiten en een paar foto’s nemen.
Maandag 16/11
Het heeft heel de nacht zonder ophouden geregend, de riviertjes zijn bulderende rivieren geworden en de kleine, lieve watervalletjes donderen nu naar beneden. We besluiten naar Puyuhuapi te rijden, hier 15 km vandaan en misschien klaart het wel een beetje op want zo heeft het geen zin om naar de gletsjer te gaan zien. In Puyuhuapi, een dorpje waar veel Duitsers wonen, is weinig te zien. Cafe « Rossbach » is gesloten en bij Walter Hopferdietzel doen ze ook niet open dus dan maar efkes naar een internetshop. Straks gaan we toch nog proberen om naar die gletsjer te rijden en morgen rijden we verder noordwaarts. We horen hier juist van de toeristische dienst dat het hier 4300 mm per jaar regent, dat is pakken meer dan bij ons, nu snap ik waarom hier zo’n reuzevarens groeien.
Gisterenavond vonden we een schitterend plekje vlakbij een waterval, de Salto de la Virgen, maar we hadden er niet over nagedacht dat zo een waterval heel de nacht doorgaat, dus we hebben niet echt goed geslapen. Niet alleen door de waterval maar er is hier een kapelletje voor O.L.Vrouwke en alle auto’s toeteren voor haar als ze voorbij komen. We zijn naar Puerto Aisen en Puerto Chacabuco gereden maar daar zag het er maar triestig uit. Iedereen die je tegen komt zegt hetzelfde : de Carretera Austral is prachtig maar het regent er bijna altijd en ze hebben gelijk, er valt hier wel heel veel regen. Tegen de avond rijden we terug richting Cohaique en we vinden weer een mooi plekje bij de rivier om te overnachten.
Zaterdag 14/11
Onderweg naar Cohaique zien we een stel boeren bezig, ze zijn hun beesten aan het brandmerken en de stieren aan het castreren. Als ze zien dat we belangstelling hebben maken ze er een hele show van, ze kunnen in ieder geval goed met hun lasso overweg. In Cohaique halen we onze was op en doen nog wat boodschappen,ik vind zelfs een winkel waar ze Schwarzwaldertorte verkopen en wandelen nog even door het stadje voor we doorrijden naar de stille, eenzame valleien. Hier in Cohaique is de weg geasfalteerd, wat een luxe, maar buiten de stad begint de ripio weer maar al met al valt de Carretera goed mee. Vlak voor het plaatsje Manihuales zetten we ons weer bij een rivier en ik begin met mijn dagelijks werk : hout zoeken voor het kampvuur.
Zondag 15/11
De dag begint zonnig maar dat is maar voor heel even als we goed en wel aan het rijden zijn begint het te regenen. We willen tot Puerto Cisnes rijden maar de regen komt met bakken uit de hemel en de weg wordt slechter en slechter dus draaien we maar terug. We rijden het Nationaal Park Quelat binnen en de natuur is er prachtig, veel snelstromende rivieren, watervallen en een fantastische plantengroei. Wij hebben Parque Quelat, Parque Quenat gedoopt want het regent nog steeds keihard en dat doet het hier meestal aan de planten en de bomen te zien en er zijn hier teveel watervalletjes naar mijn goesting. Wij hebben gelezen dat deze streek het meeste regenval heeft van heel Chili en geloven doen we het. Tegen de avond zetten we ons ergens, in het park, langs de weg en morgen willen we naar de “Ventisquero Colgante”, de hangende gletsjer. Hopelijk stopt morgen even met regenen dan kunnen we tenminste efkes buiten en een paar foto’s nemen.
Maandag 16/11
Het heeft heel de nacht zonder ophouden geregend, de riviertjes zijn bulderende rivieren geworden en de kleine, lieve watervalletjes donderen nu naar beneden. We besluiten naar Puyuhuapi te rijden, hier 15 km vandaan en misschien klaart het wel een beetje op want zo heeft het geen zin om naar de gletsjer te gaan zien. In Puyuhuapi, een dorpje waar veel Duitsers wonen, is weinig te zien. Cafe « Rossbach » is gesloten en bij Walter Hopferdietzel doen ze ook niet open dus dan maar efkes naar een internetshop. Straks gaan we toch nog proberen om naar die gletsjer te rijden en morgen rijden we verder noordwaarts. We horen hier juist van de toeristische dienst dat het hier 4300 mm per jaar regent, dat is pakken meer dan bij ons, nu snap ik waarom hier zo’n reuzevarens groeien.
donderdag 12 november 2009
Carretera Austral
Carretera Austral
In Puerto Montt gaat de bekende Panamericana, die in Alaska begint over in de Carretera Austral. De aanleg van de weg begon in 1976 en was een ongezien huzarenstukje. Ondoordringbare wouden, weelderige plantengroei, steile rotswanden boven de zee, onstuimige rivieren, meren en fjorden moesten daarbij overwonnen worden. En dan te bedenken dat het klimaat ook al niet wilde meewerken. Ruim 1100 km verder en 23 jaar later kwam de weg aan in Villa O’Higgins, onderweg moeten diverse oversteken per boot gemaakt worden en slechts een klein gedeelte van de weg is geasfalteerd. (Trotter)
Vrijdag 06/11
We rijden vandaag nog even langs Cochrane voor nog wat boodschappen, er is hier een supermarkt en daar verkopen ze alles. Cochrane ligt 345km van de dichtstbijzijnde stad en was tot 1999 volledig van de wereld afgesloten dus de mensen hier zijn aangewezen op die ene supermarkt maar het is wel de moeite om te zien. De supermarkt is vreselijk oud en rommelig, ze verkopen vlees, groenten, kleding, schoenen,motorzagen, geweren, buitenboordmotors, reddingsvesten, paardenzadels, stoven enz…..voor elk wat wils. Ik probeer nog eens foto’s door te sturen maar het lukt weer niet, dat zal dus voor een volgende keer zijn. We gaan een stuk zuidwaarts op de Carretera rijden en binnen een dag of vier vertrekken we noordwaarts. De natuur is echt prachtig hier en als we een staanplaats zien bij een rivier parkeren we daar onze Josmobiel, het is niet zo koud hier en we hebben een prachtig uitzicht op de bergen. Er komen wat Chileense auto’s voorbij en als ik wuif krijg ik weinig reactie, volgens mij denken ze dat ik een Argentijn ben met mijn gewuif.
Zaterdag 07/11
We zijn goed uitgeslapen en rijden vandaag tot Caleta Tortel, het is een houthakkers nederzetting en is gelegen aan een mooie fjord. De weg naar Caleta Tortel is meer dan de moeite waard en het dorpje is echt schitterend gelegen. We moeten onze auto vlakbij het dorpje op een parkeerplaats zetten want er zijn geen wegen, alles gaat over houten loopbruggen en trappen op en af. Jammer genoeg kan de Jos niet mee naar beneden, tot in het dorp, dus ga ik maar alleen een kijkje nemen. In het dorpje wonen ongeveer 500 mensen en ze moeten alle voorraad vanaf de parking naar beneden, naar hun huizen dragen. We hebben al iemand met een ijskast en iemand met bussen gas op zijn rug naar beneden zien lopen en dan besef je pas hoe gemakkelijk het bij ons allemaal is. We besluiten op de parking te blijven overnachten, we hebben hier een prachtig uitzicht op de fjord en op het dorpje.
Zondag 08/11
Vandaag rijden we nog een beetje verder zuidwaarts naar Puerto Yungay, dit was altijd zuidelijkste punt van de Carretera ,nu loopt de weg nog 100 km door, naar Villa O’Higgins, maar dan moet je wel een boot pakken en daar hebben wij geen zin in dus zuidelijker dan Puerto Yungay rijden we niet. De weg loopt door een steeds ruiger landschap, snelstromende rivieren en de bomen zijn bedekt met korstmossen. De weg is slechter dan gisteren maar er wordt aan gewerkt. In Puerto Yungay is weinig te beleven en omdat het nog vroeg is rijden we terug een stuk noordwaarts, terug richting Cochrane. Het is eigenlijk een goed idee om de Carretera in het voorjaar te doen, het is nog wel koud maar in de zomer regent het hier bijna dagelijks en dat valt nu nog mee, alles staat in bloei en het is een prachtig zicht, die bloemen met de sneeuwbergen op de achtergrond. Onderweg zien we ineens twee Huemuls, Chileense rendieren, het is een beschermde diersoort en we hadden gehoopt er één te zien maar twee tegelijk hadden we niet verwacht. Een eindje voor Cochrane parkeren we de auto bij Laguna Esmeralda en daar blijven we ook overnachten.
Maandag 09/11
We doen nog eens boodschappen in de “super”markt in Cochrane en dan gaan we stilaan noordwaarts rijden. We hebben onze watertank gevuld bij de rivier en ook onze bidons met drinkwater, het water is zo helder dat je er zonder problemen van kan drinken. We volgen de Rio Baker, een rivier met een ongelooflijk mooie kleur azuurblauw heet het denk ik. ’s Middags komt de zon er door en we kunnen zelfs één laag kleren uitdoen, we hebben van de mensen hier geleerd dat kleding niet mooi moet zijn of bij mekaar moet passen maar het moet vooral warm zijn dus laag over laag. We steken onze barbecue aan en we kunnen buiten eten in het zonnetje maar ik moet toch efkes vermelden dat de Chileense biefstuk bijlange niet kan tippen aan de Argentijnse. We blijven de rivier volgen tot het meer Lago Carrerra en het landschap is echt fenomenaal. Tegen de avond zetten we de Josmobiel bij het meer en daar gaan we overnachten, we hebben hier echt een fantastisch uitzicht op de bergen en op het meer.
Dinsdag 10/11
Gelukkige verjaardag Annelies en Trigven.
We rijden vandaag naar Puerto Tranquillo om de Cathedral de Marmol te gaan bezichtigen, het is een rotsformatie van marmersteen in het Lago Carrerra en je kan er met een bootje tussen de rotsen door varen. Als we eraan komen is het nog maar de vraag of de Jos met de boot mee kan, eerst stellen ze voor dat ik mee ga maar we gaan met twee of we gaan niet. Om bij de boot te geraken moeten we met een trap naar beneden, de Jos zet zich op de trap en schuift trapje per trapje naar beneden, een beetje later zitten we in het bootje en we zullen wel zien hoe we er straks uitgeraken. Het is echt een prachtige creatie van de natuur, de marmersteen is echt gepolijst door het water en met het bootje vaar je tussen de kunstwerken door. Als we terugvaren moeten we tegen de golven in en we krijgen van de schipper een lange regenjas met een goei kap erop, het bootje gaat flink op en neer maar wij genieten met volle teugen. Langs dezelfde weg kruipt de Jos weer naar boven en is superblij dat hij het er op gewaagd heeft, ge ziet wel : waar een wil is, is een weg en bij de Jos gaat het allicht. Tegen de avond rijden we naar Bahia Murta en daar zetten we ons bij het meer om er te overnachten, het weer is zo goed dat we buiten kunnen eten.
Woensdag 11/11
We hebben supergoed geslapen in Bahia Murta, het is alleen jammer dat je hier bijna geen contact krijgt met de mensen, ze bekijken je van op een afstand en steken soms hun hand op maar ze komen geen praatje maken zoals de Argentijnen. We rijden inmiddels verder richting Cohaique, we rijden door het Nationaal Park Cerro Castillo en het ziet er hier prachtig uit, het is weer wel wat kouder maar ja we zitten een stuk hoger dan gisteren. Hier en daar wijken we een stukje van de Carretera af, we gaan een kijkje nemen in Puerto Ibanez, een klein haventje en in Balcemeda, een ongelooflijk troosteloos dorp. Een 50 km voor Cohaique slaan we af naar het Lago Elizalde en daar vinden we vlakbij het meer een prachtig plekje om te overnachten. De weergoden zijn ons goed gezind want de zon is er juist lang genoeg om buiten te eten en een kampvuurtje te maken.
Donderdag 12/11
Toen we gisteravond pas in ons bed lagen begon het te stormen, de auto schudde langs alle kanten maar we hebben toch redelijk geslapen. Vandaag rijden we naar Cohaique, een redelijk grote stad om boodschappen te gaan doen en om eindelijk een fatsoenlijke computer te zoeken. We vinden een internetshop met supersnelle computers en ik heb ineens een berg foto’s doorgestuurd, Chubut deel 2, de filmpkes van Chubut, St.Cruz Argentina en Chili Careterra deel 1. Ineens vier reeksen maar ja ik stond al ver achter ook en nu hebben jullie ineens een hoop kijkplezier. We wandelen nog wat door het stadje en geven onze was hier ergens af en vanavond rijden we een stukje buiten de stad om te overnachten, we hebben in Chili nog geen enkele camping gedaan, je kan hier gemakkelijk overal vrij staan.
In Puerto Montt gaat de bekende Panamericana, die in Alaska begint over in de Carretera Austral. De aanleg van de weg begon in 1976 en was een ongezien huzarenstukje. Ondoordringbare wouden, weelderige plantengroei, steile rotswanden boven de zee, onstuimige rivieren, meren en fjorden moesten daarbij overwonnen worden. En dan te bedenken dat het klimaat ook al niet wilde meewerken. Ruim 1100 km verder en 23 jaar later kwam de weg aan in Villa O’Higgins, onderweg moeten diverse oversteken per boot gemaakt worden en slechts een klein gedeelte van de weg is geasfalteerd. (Trotter)
Vrijdag 06/11
We rijden vandaag nog even langs Cochrane voor nog wat boodschappen, er is hier een supermarkt en daar verkopen ze alles. Cochrane ligt 345km van de dichtstbijzijnde stad en was tot 1999 volledig van de wereld afgesloten dus de mensen hier zijn aangewezen op die ene supermarkt maar het is wel de moeite om te zien. De supermarkt is vreselijk oud en rommelig, ze verkopen vlees, groenten, kleding, schoenen,motorzagen, geweren, buitenboordmotors, reddingsvesten, paardenzadels, stoven enz…..voor elk wat wils. Ik probeer nog eens foto’s door te sturen maar het lukt weer niet, dat zal dus voor een volgende keer zijn. We gaan een stuk zuidwaarts op de Carretera rijden en binnen een dag of vier vertrekken we noordwaarts. De natuur is echt prachtig hier en als we een staanplaats zien bij een rivier parkeren we daar onze Josmobiel, het is niet zo koud hier en we hebben een prachtig uitzicht op de bergen. Er komen wat Chileense auto’s voorbij en als ik wuif krijg ik weinig reactie, volgens mij denken ze dat ik een Argentijn ben met mijn gewuif.
Zaterdag 07/11
We zijn goed uitgeslapen en rijden vandaag tot Caleta Tortel, het is een houthakkers nederzetting en is gelegen aan een mooie fjord. De weg naar Caleta Tortel is meer dan de moeite waard en het dorpje is echt schitterend gelegen. We moeten onze auto vlakbij het dorpje op een parkeerplaats zetten want er zijn geen wegen, alles gaat over houten loopbruggen en trappen op en af. Jammer genoeg kan de Jos niet mee naar beneden, tot in het dorp, dus ga ik maar alleen een kijkje nemen. In het dorpje wonen ongeveer 500 mensen en ze moeten alle voorraad vanaf de parking naar beneden, naar hun huizen dragen. We hebben al iemand met een ijskast en iemand met bussen gas op zijn rug naar beneden zien lopen en dan besef je pas hoe gemakkelijk het bij ons allemaal is. We besluiten op de parking te blijven overnachten, we hebben hier een prachtig uitzicht op de fjord en op het dorpje.
Zondag 08/11
Vandaag rijden we nog een beetje verder zuidwaarts naar Puerto Yungay, dit was altijd zuidelijkste punt van de Carretera ,nu loopt de weg nog 100 km door, naar Villa O’Higgins, maar dan moet je wel een boot pakken en daar hebben wij geen zin in dus zuidelijker dan Puerto Yungay rijden we niet. De weg loopt door een steeds ruiger landschap, snelstromende rivieren en de bomen zijn bedekt met korstmossen. De weg is slechter dan gisteren maar er wordt aan gewerkt. In Puerto Yungay is weinig te beleven en omdat het nog vroeg is rijden we terug een stuk noordwaarts, terug richting Cochrane. Het is eigenlijk een goed idee om de Carretera in het voorjaar te doen, het is nog wel koud maar in de zomer regent het hier bijna dagelijks en dat valt nu nog mee, alles staat in bloei en het is een prachtig zicht, die bloemen met de sneeuwbergen op de achtergrond. Onderweg zien we ineens twee Huemuls, Chileense rendieren, het is een beschermde diersoort en we hadden gehoopt er één te zien maar twee tegelijk hadden we niet verwacht. Een eindje voor Cochrane parkeren we de auto bij Laguna Esmeralda en daar blijven we ook overnachten.
Maandag 09/11
We doen nog eens boodschappen in de “super”markt in Cochrane en dan gaan we stilaan noordwaarts rijden. We hebben onze watertank gevuld bij de rivier en ook onze bidons met drinkwater, het water is zo helder dat je er zonder problemen van kan drinken. We volgen de Rio Baker, een rivier met een ongelooflijk mooie kleur azuurblauw heet het denk ik. ’s Middags komt de zon er door en we kunnen zelfs één laag kleren uitdoen, we hebben van de mensen hier geleerd dat kleding niet mooi moet zijn of bij mekaar moet passen maar het moet vooral warm zijn dus laag over laag. We steken onze barbecue aan en we kunnen buiten eten in het zonnetje maar ik moet toch efkes vermelden dat de Chileense biefstuk bijlange niet kan tippen aan de Argentijnse. We blijven de rivier volgen tot het meer Lago Carrerra en het landschap is echt fenomenaal. Tegen de avond zetten we de Josmobiel bij het meer en daar gaan we overnachten, we hebben hier echt een fantastisch uitzicht op de bergen en op het meer.
Dinsdag 10/11
Gelukkige verjaardag Annelies en Trigven.
We rijden vandaag naar Puerto Tranquillo om de Cathedral de Marmol te gaan bezichtigen, het is een rotsformatie van marmersteen in het Lago Carrerra en je kan er met een bootje tussen de rotsen door varen. Als we eraan komen is het nog maar de vraag of de Jos met de boot mee kan, eerst stellen ze voor dat ik mee ga maar we gaan met twee of we gaan niet. Om bij de boot te geraken moeten we met een trap naar beneden, de Jos zet zich op de trap en schuift trapje per trapje naar beneden, een beetje later zitten we in het bootje en we zullen wel zien hoe we er straks uitgeraken. Het is echt een prachtige creatie van de natuur, de marmersteen is echt gepolijst door het water en met het bootje vaar je tussen de kunstwerken door. Als we terugvaren moeten we tegen de golven in en we krijgen van de schipper een lange regenjas met een goei kap erop, het bootje gaat flink op en neer maar wij genieten met volle teugen. Langs dezelfde weg kruipt de Jos weer naar boven en is superblij dat hij het er op gewaagd heeft, ge ziet wel : waar een wil is, is een weg en bij de Jos gaat het allicht. Tegen de avond rijden we naar Bahia Murta en daar zetten we ons bij het meer om er te overnachten, het weer is zo goed dat we buiten kunnen eten.
Woensdag 11/11
We hebben supergoed geslapen in Bahia Murta, het is alleen jammer dat je hier bijna geen contact krijgt met de mensen, ze bekijken je van op een afstand en steken soms hun hand op maar ze komen geen praatje maken zoals de Argentijnen. We rijden inmiddels verder richting Cohaique, we rijden door het Nationaal Park Cerro Castillo en het ziet er hier prachtig uit, het is weer wel wat kouder maar ja we zitten een stuk hoger dan gisteren. Hier en daar wijken we een stukje van de Carretera af, we gaan een kijkje nemen in Puerto Ibanez, een klein haventje en in Balcemeda, een ongelooflijk troosteloos dorp. Een 50 km voor Cohaique slaan we af naar het Lago Elizalde en daar vinden we vlakbij het meer een prachtig plekje om te overnachten. De weergoden zijn ons goed gezind want de zon is er juist lang genoeg om buiten te eten en een kampvuurtje te maken.
Donderdag 12/11
Toen we gisteravond pas in ons bed lagen begon het te stormen, de auto schudde langs alle kanten maar we hebben toch redelijk geslapen. Vandaag rijden we naar Cohaique, een redelijk grote stad om boodschappen te gaan doen en om eindelijk een fatsoenlijke computer te zoeken. We vinden een internetshop met supersnelle computers en ik heb ineens een berg foto’s doorgestuurd, Chubut deel 2, de filmpkes van Chubut, St.Cruz Argentina en Chili Careterra deel 1. Ineens vier reeksen maar ja ik stond al ver achter ook en nu hebben jullie ineens een hoop kijkplezier. We wandelen nog wat door het stadje en geven onze was hier ergens af en vanavond rijden we een stukje buiten de stad om te overnachten, we hebben in Chili nog geen enkele camping gedaan, je kan hier gemakkelijk overal vrij staan.
vrijdag 6 november 2009
Op weg naar Chili
Zondag 01/11
We zijn terug in Perito Moreno om voorraad in te slaan, we doen onze twee dieseltanks propvol want in Chili is de diesel veel duurder. We kopen voor een paar dagen eten, niet teveel want aan de Chileense grens moet je toch alles weer afgeven er mag daar niets binnen van vlees, groenten, fruit, boter, eieren enz… een beetje moeilijke mensen die Chilenen. We rijden een 30 km voorbij Perito Moreno naar “Estancia Telken”, ik had die naam al opgeschreven toen we er met Liesbeth en Weking voorbij kwamen en ik had het adres ook van een Duitser. Bij Estancia Telken is er plaats genoeg om onze auto te zetten, ze hebben een keukentje dat we mogen gebruiken, douches met lekker warm water en we worden er vriendelijk ontvangen. De Estancia is in 1915 gebouwd door een koppel uit Schotland en er horen 22.000 hectares grond bij, ze hebben momenteel nog 5000 schapen maar de wol zit in de schuren want de prijs is fel gezakt dus wachten ze nog een beetje met de verkoop. Die Schotten hebben goed geweten waar ze een huis moesten bouwen want de Estancia ligt helemaal beschut voor de Patagonische wind, zalig en het zonnetje schijnt ook nog.
Maandag 02/11
We hebben rustig geslapen hier en de zon schijnt alweer van ’s morgens vroeg zodat we buiten kunnen eten. De Jos amuseert zich hier opperbest want vlakbij de Estancia zitten een hoop ganzen dus hij trekt er op uit met zijn kijker. We zitten heel de middag lekker in de zon en vanavond gaan we op de Estancia eten. Hier hebben ze geen elektriciteit maar een stroomgroep en als het donker wordt gaat die op dus we moeten niet in het donker eten. Om te eten mogen we in de beste kamer zitten en ze hebben zelfs een Belgisch vlaggetje op de tafel gezet. Het eten, natuurlijk schaap, is superlekker en het gezelschap is aangenaam. Morgen rijden we verder maar we hebben genoten van onze 2 dagen op de Estancia, een superadres.
Dinsdag 03/11
Vandaag rijden we richting Paso Roballo, we wuiven nog eens naar de mensen van de Estancia en we zijn weer op weg. Het landschap aan de Ruta 40 hier is mooi en de weg is slecht. We verlaten de Ruta 40 om naar de Paso Roballo te rijden, een beetje later komen we bij een bergmeer en de kleur is zo azuurblauw dat het niet echt lijkt, prachtig. ’s Namiddags komen we voorbij een groepje wegenwerkers die juist siësta hebben en we zetten ons bij hen. Ze bieden ons direct een glas wijn en een mate aan en een beetje later zitten ze met zijn allen in de Josmobiel. Het was een gezellig uurtje met die mannen maar ze moeten terug naar Perito Moreno en wij gaan stilaan een plekje zoeken voor de nacht. We vinden een piepklein bergmeertje en het uitzicht is er schitterend, we kijken recht op de besneeuwde bergen en in het meertje zit een hele groep flamingo’s. Het waait weer stevig maar dat kan ons niks meer schelen, Patagonië is geweldig.
Woensdag 04/11
Toen we vanmorgen wakker werden was alles wit, het had lichtjes gesneeuwd maar na een uurtje zon was alles weer weg. We willen vandaag nog niet over de grens omdat we eerst al onze voorraad gaan opeten anders pakken de Chilenen het toch maar af. ’s Middags staan we aan een riviertje en tegen de avond rijden we richting grens. De lucht wordt donker en er valt al lichte sneeuw, het is ijskoud buiten. Vlak voor de grens vinden we een mooi plekje om te overnachten, vlakbij een estancia. Tegen de avond komen de mensen van de Estancia langs om ons een goedenacht te wensen en om te vragen of we iets nodig hebben, ze zijn bezorgd omdat het koud is maar als we zeggen dat we verwarming in de auto hebben zijn ze gerustgesteld. Toch vriendelijke mensen die Argentijnen.
Donderdag 05/11
Gelukkige Verjaardag Vader,
Ons vader wordt 75 jaar en is nog altijd in topvorm.
We dachten vannacht dat het regende maar toen we vanmorgen buiten keken lag er een pak sneeuw op onze auto, eventjes waren we bezorgd of we wel over de pas zouden kunnen maar de zon begon te schijnen en de weg was vrij. We rijden naar de Chileense grens en gaan Argentinië voor even verlaten. We hebben echt genoten van Patagonië, ik heb in een boek gelezen dat alles extreem is in Patagonië en dat is echt waar. De vlaktes zijn extreem uitgestrekt, er wonen extreem weinig mensen en er zitten extreem veel dieren, het kan er extreem hard waaien en extreem koud zijn, het landschap is soms extreem mooi en soms extreem saai. Ikzelf was nooit zo weg van Patagonië maar dat is helemaal veranderd, ondanks de kou en de wind heb ik hier meer genoten dan van gelijk welke warme strandvakantie, de Jos was al weg van Patagonië en nu helemaal nadat hij orka’s gezien heeft. De grensformaliteiten aan de Argentijnse grens zijn een fluitje van een cent, de Aduanas zetten gauw een paar stempels en blijven nog een hele tijd met ons babbelen, aan de Chileense kant is het allemaal een beetje formeler, alle papieren worden uitgepluisd en er kan geen vriendelijk woordje af. De Chilenen zijn een stuk stugger dan de altijd vrolijke, praatgrage Argentijnen. We rijden van de grens naar de Careterra Austral en het landschap is fenomenaal, je weet echt niet waar eerst te kijken. In Cochrane doen we de nodige boodschappen en een beetje buiten het dorp zetten we ons bij een riviertje om te overnachten.
We zijn terug in Perito Moreno om voorraad in te slaan, we doen onze twee dieseltanks propvol want in Chili is de diesel veel duurder. We kopen voor een paar dagen eten, niet teveel want aan de Chileense grens moet je toch alles weer afgeven er mag daar niets binnen van vlees, groenten, fruit, boter, eieren enz… een beetje moeilijke mensen die Chilenen. We rijden een 30 km voorbij Perito Moreno naar “Estancia Telken”, ik had die naam al opgeschreven toen we er met Liesbeth en Weking voorbij kwamen en ik had het adres ook van een Duitser. Bij Estancia Telken is er plaats genoeg om onze auto te zetten, ze hebben een keukentje dat we mogen gebruiken, douches met lekker warm water en we worden er vriendelijk ontvangen. De Estancia is in 1915 gebouwd door een koppel uit Schotland en er horen 22.000 hectares grond bij, ze hebben momenteel nog 5000 schapen maar de wol zit in de schuren want de prijs is fel gezakt dus wachten ze nog een beetje met de verkoop. Die Schotten hebben goed geweten waar ze een huis moesten bouwen want de Estancia ligt helemaal beschut voor de Patagonische wind, zalig en het zonnetje schijnt ook nog.
Maandag 02/11
We hebben rustig geslapen hier en de zon schijnt alweer van ’s morgens vroeg zodat we buiten kunnen eten. De Jos amuseert zich hier opperbest want vlakbij de Estancia zitten een hoop ganzen dus hij trekt er op uit met zijn kijker. We zitten heel de middag lekker in de zon en vanavond gaan we op de Estancia eten. Hier hebben ze geen elektriciteit maar een stroomgroep en als het donker wordt gaat die op dus we moeten niet in het donker eten. Om te eten mogen we in de beste kamer zitten en ze hebben zelfs een Belgisch vlaggetje op de tafel gezet. Het eten, natuurlijk schaap, is superlekker en het gezelschap is aangenaam. Morgen rijden we verder maar we hebben genoten van onze 2 dagen op de Estancia, een superadres.
Dinsdag 03/11
Vandaag rijden we richting Paso Roballo, we wuiven nog eens naar de mensen van de Estancia en we zijn weer op weg. Het landschap aan de Ruta 40 hier is mooi en de weg is slecht. We verlaten de Ruta 40 om naar de Paso Roballo te rijden, een beetje later komen we bij een bergmeer en de kleur is zo azuurblauw dat het niet echt lijkt, prachtig. ’s Namiddags komen we voorbij een groepje wegenwerkers die juist siësta hebben en we zetten ons bij hen. Ze bieden ons direct een glas wijn en een mate aan en een beetje later zitten ze met zijn allen in de Josmobiel. Het was een gezellig uurtje met die mannen maar ze moeten terug naar Perito Moreno en wij gaan stilaan een plekje zoeken voor de nacht. We vinden een piepklein bergmeertje en het uitzicht is er schitterend, we kijken recht op de besneeuwde bergen en in het meertje zit een hele groep flamingo’s. Het waait weer stevig maar dat kan ons niks meer schelen, Patagonië is geweldig.
Woensdag 04/11
Toen we vanmorgen wakker werden was alles wit, het had lichtjes gesneeuwd maar na een uurtje zon was alles weer weg. We willen vandaag nog niet over de grens omdat we eerst al onze voorraad gaan opeten anders pakken de Chilenen het toch maar af. ’s Middags staan we aan een riviertje en tegen de avond rijden we richting grens. De lucht wordt donker en er valt al lichte sneeuw, het is ijskoud buiten. Vlak voor de grens vinden we een mooi plekje om te overnachten, vlakbij een estancia. Tegen de avond komen de mensen van de Estancia langs om ons een goedenacht te wensen en om te vragen of we iets nodig hebben, ze zijn bezorgd omdat het koud is maar als we zeggen dat we verwarming in de auto hebben zijn ze gerustgesteld. Toch vriendelijke mensen die Argentijnen.
Donderdag 05/11
Gelukkige Verjaardag Vader,
Ons vader wordt 75 jaar en is nog altijd in topvorm.
We dachten vannacht dat het regende maar toen we vanmorgen buiten keken lag er een pak sneeuw op onze auto, eventjes waren we bezorgd of we wel over de pas zouden kunnen maar de zon begon te schijnen en de weg was vrij. We rijden naar de Chileense grens en gaan Argentinië voor even verlaten. We hebben echt genoten van Patagonië, ik heb in een boek gelezen dat alles extreem is in Patagonië en dat is echt waar. De vlaktes zijn extreem uitgestrekt, er wonen extreem weinig mensen en er zitten extreem veel dieren, het kan er extreem hard waaien en extreem koud zijn, het landschap is soms extreem mooi en soms extreem saai. Ikzelf was nooit zo weg van Patagonië maar dat is helemaal veranderd, ondanks de kou en de wind heb ik hier meer genoten dan van gelijk welke warme strandvakantie, de Jos was al weg van Patagonië en nu helemaal nadat hij orka’s gezien heeft. De grensformaliteiten aan de Argentijnse grens zijn een fluitje van een cent, de Aduanas zetten gauw een paar stempels en blijven nog een hele tijd met ons babbelen, aan de Chileense kant is het allemaal een beetje formeler, alle papieren worden uitgepluisd en er kan geen vriendelijk woordje af. De Chilenen zijn een stuk stugger dan de altijd vrolijke, praatgrage Argentijnen. We rijden van de grens naar de Careterra Austral en het landschap is fenomenaal, je weet echt niet waar eerst te kijken. In Cochrane doen we de nodige boodschappen en een beetje buiten het dorp zetten we ons bij een riviertje om te overnachten.
Abonneren op:
Posts (Atom)
