DE STRANDEN LANGS DE STILLE OCEAAN.

Terug in Puerto Escondido, dit is al een beetje bekend terrein voor ons.  Felipe, de eigenaar, ontvangt ons met open armen en hij heeft een schitterend plekje voor ons vrijgehouden.
De camping is vlak aan het strand, de restaurantjes en de winkeltjes gelegen maar toch is het een kleine, rustige oase midden in het levendige Puerto Escondido.
We staan samen met Jan, een Canadees met Nederlandse roots, op de camping. Het is niet druk, het seizoen is nog niet echt begonnen en dat vinden we helemaal niet erg, we hebben veel plaats en de douches zijn altijd vrij.

Het strand, Playa Zicatela, is prachtig maar zwemmen kan je hier wel vergeten, pootje baden kan nog juist maar zelfs dan trekt de zee zo hard aan je dat je wijselijk niet verder gaat.
Dit is het paradijs voor de surfers, Playa Zicatela, is in dat wereldje heel bekend en de golven worden hier de Mexican Pipelines genoemd. Hier worden internationale surfwedstrijden georganiseerd en Playa Zicatela zou op nummer 3 zijn op de lijst van bete surfplekken ter wereld.
Ik ga 's morgens wel eens kijken als de surfers hun kunsten aan het vertonen zijn maar eigenlijk vind ik het maar een gesukkel. Ze liggen in het water te wachten op de perfecte golf en als ze dan eindelijk op hun surfboard staan, donderen ze er binnen de 5 minuten af en dan moeten ze weer helemaal opnieuw beginnen, pfff vermoeiend hoor.
Na 2 weken Puerto Escondido is het weer tijd om verder te rijden, we hebben het hier voorlopig weer gezien.

We slaan af naar San Augustin, een dorpje aan de kust, je moet 13 km over een aardeweg met veel wasbord, putten en dan ook nog zelfgemaakte drempels hier en daar.  Door mekaar geschud en helemaal onder het stof komen we aan in San Augustin. De beloning is echter groot, dit is een paradijs en nooit eerder zag ik zo'n mooi en ongerept strand.
Er is een kleine camping (3 auto's) aan het strand, uitgebaat door Nederlanders. Ze zijn de enige buitenlanders die hier wonen en hun kleine camping wordt gedoogd zolang ze maar geen eten gaan verkopen.
Er zijn hier een aantal restaurantjes en een paar kleine winkeltjes en voor de rest wonen hier wat vissers.
We hebben al gauw onze draai gevonden in San Augustin. De zee is hier fantastisch, hier kan je wel zwemmen dus ik dobber een paar uur per dag in het azuurblauwe water. Jos geniet van de zon en het prachtige uitzicht en hij maakt alle dagen een toer met zijn bike over de stoffige wegen van het dorpje. Een bike aan een rolstoel is hier onbekend en dat moet dan uitgebreid bewonderd worden door de plaatselijke bevolking.
Het leven in dit kleine vissersdorpje gaat rustig zijn gangetje. Verse groenten en fruit zijn hier geen enkel probleem, de ene dag stopt er een truck met sinaasappels (80 ct voor 20 stuks) en de andere dag komt de groenteboer voorbij. Elke verkoper heeft zijn eigen geluid of muziekje, bij de mannen van de gas is het een loeiende koe en het liedje van de bakker is zo grappig dat het dagen in je hoofd blijft hangen.
De vissers die er wonen zijn arm en de meeste kinderen gaan bijna nooit naar school. Ze spelen de hele dag in de stoffige straten, de meeste jongens zijn voorbestemd om visser te worden en de meisjes om (veel te jong) moeder te worden. Toch wordt er hier steeds meer gebouwen en binnen 10 jaar zal San Augustin er heel anders uit zien.
Op mijn verjaardag, gaat er meestal wel iets mis en dat was dit jaar niet anders. Jos had een serieus probleem met zijn rolstoel, de as was gescheurd en de rolstoel was onbruikbaar dus een volledige pert total.  Omdat de as van heel dun aluminium is, kon hij niet gelast worden maar voor elk probleem is er ook altijd weer een oplossing.
De man van de camping is naar zijn smid gereden en die zou proberen om er ijzeren stuk tussen te lassen. Jos heeft de hele dag in een strandstoel gezeten maar hij had het volste vertrouwen in de Mexicanen. Om 6 uur 's avonds kwam Frans terug met het verlossende nieuws dat het gelukt was, de rolstoel is nog nooit zo sterk geweest als nu en de totale kost van reparatie en materiaal was 9,5 €. Jos had echt gelijk toen hij zei : " maak je geen zorgen, die Mexicanen krijgen dat wel geregeld en dat komt dik in orde"
Mijn verjaardag zijn we dan gewoon een dag later gaan vieren in een klein visrestaurantje hier, lekker en vers.

Hoe mooi en rustig het hier ook is, het begint stilaan te kriebelen, we moeten verder. We hebben nu lang genoeg rondgehangen op de stranden en willen stilaan richting Yucatan. De Yucatan is onbekend terrein voor ons, we kijken er dan ook naar uit om weer terug op weg te gaan.

DIA DE LOS MUERTOS

De dag van de dode is een Mexicaanse feest-en herdenkingsdag, het is het grootste feest van het jaar in vele Mexicaanse plaatsen.
Deze traditie vindt plaats op 1 en 2 november, dus wat wij Allerheiligen en Allerzielen noemen. Dia de los Muertos komt op buitenstaanders soms luguber en vreemd over maar dat is helemaal niet.
Hier gelooft men dat de zielen van de kinderen op 1 november terugkeren naar de aarde en op 2 november de zielen van de volwassenen.
De graven van hun dierbaren worden schoongemaakt en overvloedig versierd met bloemen. Op de graven offeren ze voedsel en drank en na afloop eten en drinken ze dat zelf op omdat ze geloven dat de zielen van de doden, de ziel van het voedsel tot zich genomen hebben. Veel mensen bouwen thuis of op pleinen ook altaren met foto's van overledenen en ook hier worden volop eten, drinken en bloemen geofferd.


Wij zijn in Oaxaca gebleven om Dia de los Muertos mee te vieren met de Mexicanen en tegelijk met hen onze eigen dierbaren te herdenken.
In Oaxaca is het een uitbundig feest dat op 30 oktober begint en doorgaat tot en met 3 november. Elke avond trekken talloze fanfares door de straten, gevolgd door optochten met prachtig verklede en geschminkte mensen. De fanfares maken vooral enorm veel lawaai en spelen zo vals dat het bijna mooi is, de menigte die hen volgt danst uitbundig op het eentonige deuntje.
We bezoeken een aantal altaren die rijkelijk versierd zijn met groenten, fruit, flessen tequilla, foto's en gedichten.
De traditionele gezichtsschilderingen "de Catrina's" zie je hier overal in het straatbeeld, het is heel belangrijk om de mooiste te zijn en de artiesten die de gezichtsschilderingen doen, draaien dan ook overuren.

Op 2 november rijden we met Ciro, de eigenaar van de parking waar we staan, naar het Pantheon General, het grootste kerkhof van Oaxaca.
De grave zijn uitbundig versierd, hier en daar zitten de mensen te eten en te drinken, dicht bij hun dierbaren. Bij andere graven staan Mariachi's  de lievelingsliedjes van de overledenen te zingen en er staan soms zelfs zangers compleet met micro en boxen bij de graven te zingen.
Als ik stilletjes naar de graven ga, wordt ik met open armen ontvangen door de rouwende families, ze staan erop dat ik foto's neem van hun graven en even rustig bij hen blijf zitten.

Toch verloopt alles heel sereen, het is echt niet de kermis die buitenlandse toeristen en TV zenders er van proberen te maken. Het is echt prachtig om te zien hoe de Mexicanen met hun verdriet en de dood omgaan. Het voelt heel goed en juist aan om hier op het kerkhof mee te feesten en te rouwen met de Mexicanen.

We hebben genoten van de Dia de los Muertos, van de muziek, de zang en dans, de explosie van kleur in de straten en de bloemen maar het meeste indruk heeft het kerkhofbezoek op mij gemaakt waar buiten gefeest ook oprecht gerouwd wordt.

We nemen afscheid van onze vriend, Ciro, en rijden door de bergen aar Puerto Escondido aan de kust. Dit is bekend terrein voor ons en we willen hier een aantal weken uitrusten vooraleer we weer verder reizen.