MEXICO - PLAYAS en TEQUILLA

De eerste dagen in Mexico zijn toch altijd weer een beetje wennen. Terug gewoon worden aan de chaos, de drukte, het lawaai, het getoeter en vooral aan de ontelbare verkeersdrempels, de beruchte topes. In Mexico rijdt iedereen met de auto, met of zonder rijbewijs en met of zonder verzekering. Mexicanen zijn op zijn zachts gezegd heel vlotjes in het verkeer en het enige wat je kan doen is, gewoon meedoen en terwijl heel goed uitkijken.

De eerste week doen we veel kilometers en rijden over de Cuota, de tolweg. Je moet dit echter niet vergelijken met onze Europese autostrades of met de Highway in de USA. Soms heb je vier rijstroken en soms heb je er ineens maar twee en heb je tegenliggers, op de pechstrook staan regelmatig eetstalletjes en wordt er van alles en nog wat verkocht. Wij hebben zelfs een dokter spreekuur zien houden op de middenberm van de cuota, hij zat daar onder een parasol met een mooie, witte jas aan en zijn stethoscoop rond zijn nek.

Na een paar dagen strand en palmbomen ontdekken we 50 km landinwaarts een echt juweeltje. In het authentieke dorpje Alamos is een kleine camping, je staat er onder grote bomen en er is een prachtig zwembad. Het zwembad is gevuld met koud water en dat kun je echt wel gebruiken bij deze tropische temperaturen. We blijven hier een paar dagen rondhangen en genieten van het zwembad en van het gezelschap op de kleine camping.

Terug richting kust besluiten we de Cuota te verlaten en over de Libre (gratis) te gaan rijden. De libre is totaal anders, hij gaat dwars door kleine dorpjes en door drukke stadjes. Hier proef en ruik je het echte Mexico, het straatleven met veel drukte en overal muziek, de kleine winkeltjes (tiendas) en natuurlijk ook de altijd aanwezige verkeersdrempels. De drempels zijn zo hoog dat je volledig moet stoppen en er dan heel zachtjes over moet rijden, aan elke drempel staan verkopers van frisdrank, koekjes, tortillas, nootjes, garnalen en zelfs parkieten in een kooitje. Als we stoppen om te tanken, staan de pompbedienden uit volle borst mee te zingen met de radio. Dat zijn wij verloren in Europa, gewoon op straat keihard staan te zingen of het nu vals is of niet, gewoon zonder schaamte vol passie zingen. Ik geniet volop van de serenade die ik daar krijg en we rijden goedgezind weer verder.

Terug aan de stranden nemen we een kleine camping op het strand. Het is er gezellig met een aantal Zwitsers, een koppel de vlaktes van Manitoba, Iemand uit Vancouver en mensen uit Wyoming, ze zijn allemaal de winter ontvlucht en genieten van de Mexicaanse zon. Ik mag de wasmachine van de eigenares gebruiken en drogen doet het hier ook wel zonder droogkast.

Iets verder naar het Zuiden zien we een wegwijzer naar Playa Hermosa. We rijden een hele, slechte zandweg in en komen op een klein strandje dat zo op een postkaart kan, buiten een Mexicaanse familie zijn we helemaal alleen en er is maar één woord voor dit strandje : hermosa. We parkeren onder een grote boom en krijgen al gauw het gezelschap van een Mexicaan, volgens hem is het hier heel veilig en kunnen we hier met een gerust hart overnachten wat we dan ook doen.  Het is hier pikdonker en met het geruis van de palmbomen en het geluid van de branding vallen we direct in slaap.

Naar Mexico gaan zonder het stadje Tequilla te bezoeken en de Mexicaanse nationale drank te proeven is een doodzonde. Het is een drukte van belang in Tequilla, alle straten zitten potdicht en je kan er over de koppen lopen maar met behulp van een vriendelijke politieagent vinden we een parkeerplaats vlakbij de Plaza. We komen er achter dat het “Dia de la Revolucion” is, de herdenking van de Mexicaanse revolutie. Overal zijn optochten van de plaatselijke verenigingen en scholen en het is een heel luidruchtig en kleurrijk schouwspel. Op de Plaza ruikt het overal naar lekker eten, de Mamita’s zijn volop in hun potten aan het roeren. We schuiven mee aan en het is altijd weer spannend wat er op je bord terecht gaat komen, soms valt het mee en soms valt het tegen  maar dat is ook een deel van het reizen en het ontdekken.

We laten Tequilla achter ons en omzeilen Guadelajara, de 2^de grootste stad van Mexico. Omdat ik verjaar besluiten we naar Laguna de Chapala te rijden en daar een camping te nemen. De camping valt wel mee maar we hadden gedacht dat hier wel restaurantjes en terrasjes zouden zijn maar er is helemaal niets te beleven. ’s Morgens is het internet goed genoeg om met onze Koen, Liesbeth en Weking en met ons moeder te bellen en dat is voor mij het allerbelangrijkste. Met een mobilhome ben je altijd op alles voorzien dus ik tover twee grote biefstukken uit de diepvriezer, zet de wijn koud en vieren met ons tweetjes, heel rustig mijn verjaardag.

U.S.A. MEXICO

Na een lange zomer in Belgie is het weer tijd om te vertrekken. Jos verteert de koude hier maar moeilijk dus vliegen we naar het Zuiden, we ruilen de Maatjes in voor de woestijn.

Wij hebben een heel relaxte vlucht van 9 uur naar Minneapolis waar we de USA binnenkomen en waar we 4 uur moeten wachten op onze aansluiting naar Phoenix. Na 3 uurtjes vliegen zijn we in Phoenix waar we heel snel onze koffers hebben en heel vlotjes een taxi vinden naar de Storage. Het gaat nogal gemakkelijk allemaal en dat blijft gewoonlijk niet lang duren.

Als we bij de Storage aanko;en staat de Josmobiel al van verre te blinken maar, zoals Jos al verwacht had, wil hij niet stqrten. 6 maanden stilstaan is niet echt gezond voor een autobatterij. De Jos wordt thuis niet voor niets Mc Gyver genoemd en knutselt iets ineen waarmee hij, via de batterij van de mobilhome, de batterij van de auto kan starten. Het klinkt allemaal veel simpelder dan het op dat moment was maar na veel gevonk, geknetter en gevloek doet de Josmobiel wat hij moet doen, starten. Omdat we inmiddels bijna 24 u wakker zijn, blijven we bij de  Storage overnachten.

-s Morgens rijden we naar Reinhards German Autohaus, onze garage in Phoenix. Reinhard plaatst een nieuwe batterij en alle onderdelen die we van thuis meegebracht hebben. De volgende dagen zijn goedgevuld met werken aan de electriciteit van de mobilhome want er zijn hier en daar wat problemen. Jos legt me rustig en duidelijk uit wat ik  moet doen zodat de schakelkast niet langer een buitenaards ding is voor mij. Ik plaats, op zijn aanwijzingen, nieuwe zekeringen en vervang hier en daar wat, wij zijn een goed team.

Voor we naar Mexico gaan, willen we eerst de Apache Trail nog eens rijden. De weg is 65 km lang en is voor de helft slecht geasfalteerd en voor de helft gravel. De Apache Trail is een van de mooiste wegen die wij ooit in de USA gedaan hebben. De gravelweg is slecht, veel wasbord, veel putten maar de omringende natuur doet ons al dat geschud en gekraak van de auto vergeten. Okerkleurige rotsen in allerlei vormen, verborgen kloven en ravijnen, azuurblauwe meren en honderden verschillende soorten cactussen maken het plaatje compleet, het enige wat ontbreekt zijn de Apachen.

Bij Apache Lake vinden we een droomplekje, onder de bomen met zicht op het meer en hier gaan we een paar dagen uitrusten. Al gauw krijgen we het gezelschap van een Duits koppel, ze zijn op weg naar Zuid Amerika en kunnen best wat informatie gebruiken van een paar oude rotten in het vak.

Terug in Phoenix doen we wat boodschappen, bellen we met het thuisfront en maken alles in orde om naar Mexico te vertrekken. Onderweg naar de Mexicaanse grens stoppen we bij het Indianenreservaat van Xavier Del Bac, we rijden hier speciaal naartoe om fry bread te kopen. De Indianen gooien een bolletje deeg in kokend vet en dan krijg je een soort opgeblazen, krokante pannekoek. Het is in ieder geval grellig lekker. In Nogales, de laatste plaats voor de grens, stoppen we om te overnachten en nog eens goedkoop te tanken. Omdat de politiecontroles in Nogales zo opgedreven zijn, mag je nergens meer vrij overnachten en gaan we noodgedwongen naar een trailerpark.

De volgende morgen staan we al goed op tijd bij de Mexicaanse grens waar we heel vriendelijk ontvangen worden door de Mexicaanse douanes. Ze leggen alles duidelijk uit, kijken eens vluchtig in onze auto en wensen ons een heel goede reis door Mexico. 20 km over de grens zijn de kantoren om onze auto in te voeren en ook daar verloopt alles heel soepel. Ik ga alleen naar de kantoren voor de formaliteiten en als ik zeg dat mijn man in een rolstoel zit, gaan de douanes gewoon met mij terug naar de auto en daar wordt alles ter plaatse geregeld.

Mexicanen zijn gewoon een heel vriendelijk en warmn volk, wij voelen ons hier echt op ons gemak. Na een aantal uren rijden en ontelbare verkeersdrempels stoppen we bij een kleine camping voor onze 1ste nacht in Mexico. Het volgende verslag zal er waarschijnlijk een zijn vanop een Mexicaans strand van onder de palmbomen.