Vrijdag 24/12 Kerstavond
Vandaag rijden we van Playa Maderas tot in San Juan del Sur en dat is maar een uurtje rijden. De Fransen rijden met ons mee tot in San Juan del Sur, ze hebben een speciale missie : ze gaan op zoek naar wijn en ze hebben echt niet veel keuze in Nicaragu want hier drinken ze vooral rum, Flor del Cana. We nemen afscheid van de Fransen en gaan boodschappen doen, daarna rijden we rond in het plaatsje om een plek te vinden voor de nacht,. Vlakbij al de restaurantjes en het strand vinden we een bewaakte parking waar we voor 3 € een dag en een nacht mogen staan. Kerstavond vieren we op het strand, in een klein restaurantje. Ze hebben verse kreeft en het is een zalige avond, ’s nachts zijn er nog mensen aan het zwemmen in de zee. Ik mis mijn familie heel hard met deze dagen maar toch hebben we een zalige avond gehad hier in Nicaragua.
Zaterdag 25/12
Feliz Cumpleanos Nico Garcia.
We laten vandaag de zee en het strand achter ons en rijden het binnenland in, we rijden langs het Lago Nicaragua, een immens groot meer. In San José stoppen we even bij het meer en twijfelen of we naar de eilanden zullen gaan, je kan met een ferry naar de vulkanische eilanden. Het water van het meer ziet er grijs en donker uit, een heel verschil met de zee en we besluiten niet naar de eilanden te gaan. We rijden verder naar het stadje Granada, iedereen die we tegen gekomen zijn zegt dat het er mooi en gezellig is. In Granada is een groot park, vlakbij het meer maar vandaag met Kerstmis is het er stikdruk, er zitten enkele duizenden mensen van Managua, de hoofdstad, het is een traditie dat de mensen Kerstmis vieren aan het meer. Volgens een paar mensen, die we ontmoet hebben, kan je in het park overnachten maar ik heb er een vreselijk onveilig gevoel, het is er vuil en vies en tegen de avond komt er steeds meer raar volk het park in. We krijgen van een paar mensen hier het adres van het Rode Kruis in Granada, ze hebben een grote parking op 5 minuten van het centrum en er is dag en nacht security. We mogen er overnachten en kunnen er ’s avonds ook met een gerust hart de auto achterlaten als we een terrasje gaan doen in de stad.
Zondag 26/12
Gelukkige Verjaardag Annemie.
We hebben heel goed geslapen en gaan vandaag het stadje verkennen, omdat Nicaragua ons zo bevalt willen we hier Oudjaar vieren. Granada is echt het mooiste stadje dat we al gezien hebben, zowel van Zuid- als Midden Amerika. De gebouwen zijn in koloniale stijl maar dan geschilderd in alle kleuren van de regenboog, het ziet er heel vrolijk uit en het doet een beetje Cairibisch aan. Je kan de stad bezichtigen met een koetsje en dat blijkt helemaal geen probleem te zijn met de rolstoel, de mannen hier heffen de Jos in de koets en we zijn vertrokken. Het is hier 1STE communie en de meisjes zijn allemaal kleine prinsesjes, Tove zou het in ieder geval geweldig vinden. Ik neem van één van de kindjes een foto en heel de familie komt mij bedanken omdat ik van hun dochtertje een foto maak, als ik zeg dat ze een heel mooi dochtertje hebben glunderen ze van trots. ’s Avonds is Granada heel gezellig, overal terrasjes, overal muziek en de mensen zitten allemaal voor hun huizen in een schommelstoel, iedereen schijnt die hier te hebben. Wij trekken het stadje in, we eten op een terrasje en na een goei glas rum duiken we ons bed in.
Maandag 27/12
Vandaag gaan we de omgeving rond Granada verkennen en tegen Oudjaar willen we terug in het stadje zijn. We rijden naar het Nationaal Park “Volcan Massaya”, een nog actieve vulkaan. Als we bij het Nationaal Parkje aankomen wijzen ze ons direct een mooi plekje aan om te overnachten. We rijden door de lavavelden naar het kleine museum over vulkanen en vooral de Jos vindt het heel interessant. De vulkaan zelf is echt indrukwekkend, je kan tot boven bij de krater rijden en je ziet de rook uit de krater komen. Je ziet niet alleen de rook maar er hangt een indringende geur van zwavel en daarom raden ze aan om maar 20 minuten boven te blijven en als de wind verkeerd staat wordt alles afgesloten voor het publiek. Het is hier ’s avonds frisser dan in Granada, zalig om te slapen en nu maar hopen dat de vulkaan ook rustig blijft.
Dindsdag 28/12
We hebben goed geslapen en de vulkaan is heel rustig gebleven. Vandaag willen we hier verder de omgeving verkennen en we zijn op weg naar de Laguna Appoyo. De Laguna is echt niet klein maar toch is ze heel moeilijk te vinden, we rijden van hier naar ginder maar er is nergens een laguna te zien. Als je hier de weg vraagt zeggen ze meestal : rechtdoor, soms zelfs al voor je iets gevraagd hebt maar uiteindelijk zien we de blauwe laguna ergens beneden liggen. Na een steile afdaling geraken we eindelijk tot vlakbij het meertje en gaan op zoek naar een plekje voor de nacht en dat blijkt niet zo simpel te zijn. Bij de hotels geraken we niet binnen en voor de rest is het allemaal privé, als we voor de 2de keer langs het meertje rijden doen er mensen teken dat we bij hen mogen staan. Het is een familie met heel veel kinderen, ze wonen in een klein houten huisje maar ze hebben een groot stuk grond, bij het meer. We betalen hen de prijs die we overal zouden moeten betalen, zij zijn blij met het geld en wij met een mooi en veilig plekje voor de nacht , iedereen content dus. De kinderen houden ons, van op een afstand, heel de avond in de gaten. Een van hen durft tot vlakbij de mobilhome komen en wil op de foto, compleet met haar beer en haar sjakoske, de kindjes zien er niet proper uit, ze lopen heel de tijd op blote voetjes maar ze zien er supergezond en blij uit.
Woensdag 29/12
Gelukkige verjaardag Sarah.
We nemen afscheid van het kroostrijk gezin en voor we terug naar Granada rijden, gaan we nog een dagje naar de kust. Hier zo’n 70 km vandaan liggen een paar kustplaatsjes die we nog niet kennen en we hopen daar een plekje te vinden. In één van de dorpjes staan er een hoop restaurantjes (houten kotjes met een dak van palmbladeren) op het strand en ze staan overal te roepen en te zwaaien dat we naar hen moeten komen. We kiezen er één uit en als we bij hen eten mogen we gratis blijven overnachten, ze wijzen ons trots al hun faciliteiten aan : een vuile W.C en een waterput met een emmer naast om te douchen want waterleiding is hier niet. Heel de familie, grootouders, ouders, kinderen en kleinkinderen wonen hier ook op het strand dus we zijn vanavond zeker niet alleen. Een van de zonen komt vragen of hij binnen in de mobilhome mag kijken want hij heeft dat ooit eens in een film gezien, uren later horen we hem nog tegen iedereen vertellen over onze ijskast, douche en kranen waar gewoon water uit loopt. Na het zwemmen ga ik douchen bij de waterput en heel de familie knikt goedkeurend omdat ik hun douche gebruik. Wij hebben echt een goed contact met de mensen hier maar wij gaan altijd zelf naar de mensen toe, we laten ze in de mobilhome kijken , eten alles op wat ze ons voorzetten en halen onze neus nooit op voor een vuile douche of W.C en bewonderen hun talrijke kinderen en dan kan je niets meer verkeerd doen. Het eten in het restaurantje was heel lekker en overvloedig.
Donderdag 30/12
We worden door heel de familie uitgewuifd en laten het strand achter ons, we zijn terug op weg naar Granada. We eten bij het meer en daarna doen we boodschappen, halen de was op en gaan langs de bankautomaat. Op de parking van het Rode Kruis worden we weer vriendelijk ontvangen, ze vinden het geen enkel probleem dat we hier 2 nachten blijven en voor ons is dat super want we zitten bijna in het centrum. Je kan goed merken dat het morgen Oudejaar is, ze zijn precies aan het proberen of hun vuurwerk het wel doet, het knalt in ieder geval langs alle kanten.
Vrijdag 31/12/10
Vandaag is het de laatste dag van 2010 en die gaan we doorbrengen in Granada. We rijden langs het meer en slenteren wat door de stad, we bellen even met de kinderen, familie en beste vrienden om alvast een Gelukkig Nieuwjaar te wensen maar voor de rest doen we niets speciaals. Morgen rijden we dichter naar de grens met Honduras en waarschijnlijk zijn we binnen 2 dagen in Honduras. Mijn volgende verslag is voor volgend jaar.
vrijdag 31 december 2010
vrijdag 24 december 2010
Playa Hermosa en Nicaragua
Vrijdag 17/12
’s Morgens doen we eerst boodschappen in Liberia en besluiten dan naar de stranden te rijden hier zo’n 50 km vandaan. Als we aan de stranden zijn begint het gezoek weer naar een plekje om te staan en te overnachten. We mogen nergens tot vlakbij het strand en veel stranden zijn privébezit van de luxe hotels. We hebben bijna de moed opgegeven als we toch nog een wegje naar het strand zien, daar mag je normaal ook niet met de auto op maar, als ik zeg dat mijn man in een rolstoel zit en toch zo graag op het strand wil geraken, krijg ik vlotjes toestemming. Het is een prachtig strand, gelegen in een kleine baai maar het meest fantastische zijn hier de mensen. Wij worden uitgenodigd om iets te komen drinken en we zijn een heel gemengd gezelschap : een Amerikaan van Denver, nog een Amerikaan maar afkomstig van Nicaragua, iemand van Costa Rica geboren in Ecuador, de plaatselijke ijsjesverkoper is geboren in Nicaragua en twee Belgen. Het gemengde gezelschap heeft één ding gemeen, we vinden de rum heel lekker en hebben veel plezier en na een paar uur besluiten we alvast Kerstmis te vieren. We moeten hier morgen ook blijven want ze gaan mij het volkslied van Nicaragua leren , ze denken dat ik dat nodig ga hebben daar en ik ken nog maar één zin.
Zaterdag 18/12
We hebben fantastisch geslapen hier op Playa Hermosa , de mensen hier zijn allemaal heel vroeg wakker, om 6 uur zijn ze al aan het zwemmen in de zee. Het weer hier is echt zalig, de zon schijnt volop en er komt een fris windje van de zee. We hebben al weer vroeg bezoek van de plaatselijke ijsjesverkoper en de mensen van het restaurantje hier. Tegen de middag beginnen ze hier op het strand een tentje te bouwen, ze zetten tafels weg en alles wordt versierd. Volgens de locals hier trouwt er een meisje van Ecuador met een Fransman en dat gaat hier op het strand gebeuren. Tegen een uur of 6 komt het gezelschap, met veel show, eraan en er is een receptie op het strand maar na een uurtje zijn ze allemaal weg en hebben we het strand weer voor ons. Hier op het strand heeft één van onze nieuwe vrienden een restaurantje, het ziet er niet uit, wat plastieken stoelen en tafels en je zit in het zand maar ze brengen de vis direct uit de zee aan en hij wordt gekuist op het strand. Verser kan echt niet, we gaan bij hem eten en alhoewel het er niet uitziet kan het eten concurreren met een 5 sterren restaurant. Als we terugkomen van het restaurantje merk ik dat de sleutel in de auto ligt en dat ik de deur dicht gegooid heb, gelukkig staat het raampje aan ons bed op een spleetje. De man van het eethuisje is een hele tijd bezig geweest om het raampje open te krijgen zonder stukken te maken en dat is gelukt. Toen het raam open was is hij met een sierlijke duik, door de raam, op ons bed gesprongen en heeft de deur open gedaan. Morgen rijden we terug naar Liberia, daar gaan we boodschappen doen en een nachtje slapen en dan gaat het verder richting Nicaragua, wat volgens onze nieuwe vrienden helemaal niet zo onveilig is.
Zondag 19/12
Als we wakker worden, op Playa Hermosa, schijnt de zon weer volop, we wilden eigenlijk al vroeg doorrijden maar besluiten pas vanmiddag weg te rijden, Liberia is hier maar een uur vandaan. We zitten wat op het strand, babbelen wat met de ijsverkoper en met iemand die keramiek verkoopt op het strand, hij is ook afkomstig van Nicaragua en hij heeft heel wat informatie en wijst ons een paar mooie plekjes aan op de kaart. Rond een uur of twee rijden we dan toch verder, het is een hele afscheidsceremonie en we worden door heel de bende uitgewuifd aan de uitgang, we hebben hier echt genoten van het prachtige strand en vooral van het gezelschap. In Liberia gaan we nog eens naar de supermarkt en dan naar de camping 5 km van de stad, we twijfelen nog steeds of we toch niet terug gaan rijden naar Playa Hermosa.
Maandag 20/12
We gaan vandaag toch maar wat dichter naar de grens rijden, we hebben nog getwijfeld om terug te draaien naar Playa Hermosa, wat voor ons het mooiste en gezelligste plekje van Costa Rica was. 50 km voor de grens draaien we af naar een Nationaal Park en daar is een kleine camping, vlakbij het strand. Omdat we buitenlanders zijn moeten we juist 5 keer zoveel betalen dan de mensen van hier en dat vind ik er echt over dus zeg ik heel beleefd dat ik daar geen enkel probleem mee heb maar dat ik dan wil dat ze de Jos tot aan de zee dragen, zo dikwijls hij wil. Ze kijken mekaar eens aan en bekijken de Jos eens goed en ineens zakt de prijs met de helft, op sommige plaatsen in Costa Rica krijgen ze echt dollartekens in hun ogen als ze buitenlanders zien. ’s Middags zitten we buiten te eten als we een geritsel in de struiken horen, er komt een enorm reptiel aangewaggeld en wanneer we eens goed rondkijken zien we dat het stikt van die beesten maar gelukkig blijven ze op afstand. Het water van de zee is hier iets frisser maar toch nog zalig om te zwemmen alhoewel ik er geen 5 minuten in gezeten heb, vlakbij mij zwom een slang van ongeveer 1 meter lang misschien wel heel onschuldig maar dat weet je nooit zeker. Morgen gaan we naar de grens en dan het op naar het volgende land in Centraal Amerika, Nicaragua.
Dinsdag 21/12
Iets na 10 uur zijn we bij de grens met Nicaragua, dit is onze zevende grens op deze reis en we moeten er nog 6 doen. Ik pak al mijn papieren bij mekaar en ga er nog maar eens aan beginnen, het is weer hetzelfde geloop van hier naar ginder en het is er vreselijk druk maar na twee uur zijn we het land binnen en dat valt ons goed mee. Bij de douane heb ik van iemand een tip gekregen over een Nationaal Parkje waar ’s nachts schildpadden op het strand zouden komen, het is niet ver van de grens dus dat is perfect. De weg naar het parkje is niet goed maar als we er aankomen worden we heel vriendelijk ontvangen door de parkwachters en we mogen gratis op hun parking overnachten. Er zijn hier drie of vier parkwachters en op het strand zitten nog eens een aantal soldaten, dat is niet omdat het onveilig is maar gewoon om de schildpadden te beschermen tegen roofvogels en vooral tegen mensen. De soldaten beloven me te komen roepen als er schildpadden komen, het echte seizoen om ze te zien is voorbij dat is vooral in september en oktober. Tegen 11 uur komt er een soldaat bij de mobilhome en hij neemt me mee naar het strand, er zit een reuzegroot exemplaar in de struiken en ze is eieren aan het leggen, er mag geen licht aan en er mogen absoluut geen foto’s gemaakt worden met flitslicht. We zitten in het donker vlakbij het reuzedier en het is echt een unieke belevenis om haar, met haar grote poten, een kuil te zien graven. Een beetje later komt er weer een schildpad uit het water, het is zeker geen kleintje maar niet zo’n reuze exemplaar als de vorige en terwijl ze rustig naar het strand kruipt mag ik snel een foto maken. De baby schildpadjes worden ’s avonds in zee gezet en ’s morgens terug verzameld want overdag liggen de roofvogels op de loer en ze zouden het niet overleven, ik mag samen met de parkwachters de kleintjes terug in de zee zetten. Onze eerste dag in Nicaragua is supergoed meegevallen en we hebben alle twee een goed gevoel bij dit land, hopelijk blijft het zo.
Woensdag 22/12
We nemen afscheid van de mensen van het Nationaal Park en rijden naar San Juan del Sur, hier gaan we naar de supermarkt en naar de bank en rijden dan verder naar Playa Madera, we hebben onderweg een tip gekregen dat het daar mooi is en dat we er kunnen staan. Playa Madera is inderdaad prachtig, het is een kleine verborgen baai en er zijn weinig toeristen, vlakbij het strand is een kleine camping en het is zo mooi dat we ineens voor 2 nachten betalen. Buiten Antonio, de campingbaas en een paar Canadese surfers is er hier niemand en weer zijn we aangenaam verrast door Nicaragua. In alle omringende landen vertellen ze dat Nicaragua toch zo gevaarlijk is en wij staan nu voor onze 2de nacht op een supermooi en veilig plekje.
Donderdag 23/12
We hebben zalig geslapen met het geruis van de golven op de achtergrond, aankleden is snel gebeurd want meer dan een bikini heb je hier niet nodig. De Jos moet nog een paar dingen doen aan de auto en de rest van de dag zitten we onder een grote boom, lekker in de schaduw. ’s Namiddags horen we een raar geluid en een eindje verderop zitten brulapen in de bomen, als je terug roept stellen ze zich echt aan en brullen nog harder. Tegen de avond komt er nog een mobilhome door het smalle weggetje, het zijn Fransen en ze doen de trip andersom : van Alaska naar het zuiden van Argentinië. Morgen vertrekken we hier en rijden terug naar San Juan del Sur.
’s Morgens doen we eerst boodschappen in Liberia en besluiten dan naar de stranden te rijden hier zo’n 50 km vandaan. Als we aan de stranden zijn begint het gezoek weer naar een plekje om te staan en te overnachten. We mogen nergens tot vlakbij het strand en veel stranden zijn privébezit van de luxe hotels. We hebben bijna de moed opgegeven als we toch nog een wegje naar het strand zien, daar mag je normaal ook niet met de auto op maar, als ik zeg dat mijn man in een rolstoel zit en toch zo graag op het strand wil geraken, krijg ik vlotjes toestemming. Het is een prachtig strand, gelegen in een kleine baai maar het meest fantastische zijn hier de mensen. Wij worden uitgenodigd om iets te komen drinken en we zijn een heel gemengd gezelschap : een Amerikaan van Denver, nog een Amerikaan maar afkomstig van Nicaragua, iemand van Costa Rica geboren in Ecuador, de plaatselijke ijsjesverkoper is geboren in Nicaragua en twee Belgen. Het gemengde gezelschap heeft één ding gemeen, we vinden de rum heel lekker en hebben veel plezier en na een paar uur besluiten we alvast Kerstmis te vieren. We moeten hier morgen ook blijven want ze gaan mij het volkslied van Nicaragua leren , ze denken dat ik dat nodig ga hebben daar en ik ken nog maar één zin.
Zaterdag 18/12
We hebben fantastisch geslapen hier op Playa Hermosa , de mensen hier zijn allemaal heel vroeg wakker, om 6 uur zijn ze al aan het zwemmen in de zee. Het weer hier is echt zalig, de zon schijnt volop en er komt een fris windje van de zee. We hebben al weer vroeg bezoek van de plaatselijke ijsjesverkoper en de mensen van het restaurantje hier. Tegen de middag beginnen ze hier op het strand een tentje te bouwen, ze zetten tafels weg en alles wordt versierd. Volgens de locals hier trouwt er een meisje van Ecuador met een Fransman en dat gaat hier op het strand gebeuren. Tegen een uur of 6 komt het gezelschap, met veel show, eraan en er is een receptie op het strand maar na een uurtje zijn ze allemaal weg en hebben we het strand weer voor ons. Hier op het strand heeft één van onze nieuwe vrienden een restaurantje, het ziet er niet uit, wat plastieken stoelen en tafels en je zit in het zand maar ze brengen de vis direct uit de zee aan en hij wordt gekuist op het strand. Verser kan echt niet, we gaan bij hem eten en alhoewel het er niet uitziet kan het eten concurreren met een 5 sterren restaurant. Als we terugkomen van het restaurantje merk ik dat de sleutel in de auto ligt en dat ik de deur dicht gegooid heb, gelukkig staat het raampje aan ons bed op een spleetje. De man van het eethuisje is een hele tijd bezig geweest om het raampje open te krijgen zonder stukken te maken en dat is gelukt. Toen het raam open was is hij met een sierlijke duik, door de raam, op ons bed gesprongen en heeft de deur open gedaan. Morgen rijden we terug naar Liberia, daar gaan we boodschappen doen en een nachtje slapen en dan gaat het verder richting Nicaragua, wat volgens onze nieuwe vrienden helemaal niet zo onveilig is.
Zondag 19/12
Als we wakker worden, op Playa Hermosa, schijnt de zon weer volop, we wilden eigenlijk al vroeg doorrijden maar besluiten pas vanmiddag weg te rijden, Liberia is hier maar een uur vandaan. We zitten wat op het strand, babbelen wat met de ijsverkoper en met iemand die keramiek verkoopt op het strand, hij is ook afkomstig van Nicaragua en hij heeft heel wat informatie en wijst ons een paar mooie plekjes aan op de kaart. Rond een uur of twee rijden we dan toch verder, het is een hele afscheidsceremonie en we worden door heel de bende uitgewuifd aan de uitgang, we hebben hier echt genoten van het prachtige strand en vooral van het gezelschap. In Liberia gaan we nog eens naar de supermarkt en dan naar de camping 5 km van de stad, we twijfelen nog steeds of we toch niet terug gaan rijden naar Playa Hermosa.
Maandag 20/12
We gaan vandaag toch maar wat dichter naar de grens rijden, we hebben nog getwijfeld om terug te draaien naar Playa Hermosa, wat voor ons het mooiste en gezelligste plekje van Costa Rica was. 50 km voor de grens draaien we af naar een Nationaal Park en daar is een kleine camping, vlakbij het strand. Omdat we buitenlanders zijn moeten we juist 5 keer zoveel betalen dan de mensen van hier en dat vind ik er echt over dus zeg ik heel beleefd dat ik daar geen enkel probleem mee heb maar dat ik dan wil dat ze de Jos tot aan de zee dragen, zo dikwijls hij wil. Ze kijken mekaar eens aan en bekijken de Jos eens goed en ineens zakt de prijs met de helft, op sommige plaatsen in Costa Rica krijgen ze echt dollartekens in hun ogen als ze buitenlanders zien. ’s Middags zitten we buiten te eten als we een geritsel in de struiken horen, er komt een enorm reptiel aangewaggeld en wanneer we eens goed rondkijken zien we dat het stikt van die beesten maar gelukkig blijven ze op afstand. Het water van de zee is hier iets frisser maar toch nog zalig om te zwemmen alhoewel ik er geen 5 minuten in gezeten heb, vlakbij mij zwom een slang van ongeveer 1 meter lang misschien wel heel onschuldig maar dat weet je nooit zeker. Morgen gaan we naar de grens en dan het op naar het volgende land in Centraal Amerika, Nicaragua.
Dinsdag 21/12
Iets na 10 uur zijn we bij de grens met Nicaragua, dit is onze zevende grens op deze reis en we moeten er nog 6 doen. Ik pak al mijn papieren bij mekaar en ga er nog maar eens aan beginnen, het is weer hetzelfde geloop van hier naar ginder en het is er vreselijk druk maar na twee uur zijn we het land binnen en dat valt ons goed mee. Bij de douane heb ik van iemand een tip gekregen over een Nationaal Parkje waar ’s nachts schildpadden op het strand zouden komen, het is niet ver van de grens dus dat is perfect. De weg naar het parkje is niet goed maar als we er aankomen worden we heel vriendelijk ontvangen door de parkwachters en we mogen gratis op hun parking overnachten. Er zijn hier drie of vier parkwachters en op het strand zitten nog eens een aantal soldaten, dat is niet omdat het onveilig is maar gewoon om de schildpadden te beschermen tegen roofvogels en vooral tegen mensen. De soldaten beloven me te komen roepen als er schildpadden komen, het echte seizoen om ze te zien is voorbij dat is vooral in september en oktober. Tegen 11 uur komt er een soldaat bij de mobilhome en hij neemt me mee naar het strand, er zit een reuzegroot exemplaar in de struiken en ze is eieren aan het leggen, er mag geen licht aan en er mogen absoluut geen foto’s gemaakt worden met flitslicht. We zitten in het donker vlakbij het reuzedier en het is echt een unieke belevenis om haar, met haar grote poten, een kuil te zien graven. Een beetje later komt er weer een schildpad uit het water, het is zeker geen kleintje maar niet zo’n reuze exemplaar als de vorige en terwijl ze rustig naar het strand kruipt mag ik snel een foto maken. De baby schildpadjes worden ’s avonds in zee gezet en ’s morgens terug verzameld want overdag liggen de roofvogels op de loer en ze zouden het niet overleven, ik mag samen met de parkwachters de kleintjes terug in de zee zetten. Onze eerste dag in Nicaragua is supergoed meegevallen en we hebben alle twee een goed gevoel bij dit land, hopelijk blijft het zo.
Woensdag 22/12
We nemen afscheid van de mensen van het Nationaal Park en rijden naar San Juan del Sur, hier gaan we naar de supermarkt en naar de bank en rijden dan verder naar Playa Madera, we hebben onderweg een tip gekregen dat het daar mooi is en dat we er kunnen staan. Playa Madera is inderdaad prachtig, het is een kleine verborgen baai en er zijn weinig toeristen, vlakbij het strand is een kleine camping en het is zo mooi dat we ineens voor 2 nachten betalen. Buiten Antonio, de campingbaas en een paar Canadese surfers is er hier niemand en weer zijn we aangenaam verrast door Nicaragua. In alle omringende landen vertellen ze dat Nicaragua toch zo gevaarlijk is en wij staan nu voor onze 2de nacht op een supermooi en veilig plekje.
Donderdag 23/12
We hebben zalig geslapen met het geruis van de golven op de achtergrond, aankleden is snel gebeurd want meer dan een bikini heb je hier niet nodig. De Jos moet nog een paar dingen doen aan de auto en de rest van de dag zitten we onder een grote boom, lekker in de schaduw. ’s Namiddags horen we een raar geluid en een eindje verderop zitten brulapen in de bomen, als je terug roept stellen ze zich echt aan en brullen nog harder. Tegen de avond komt er nog een mobilhome door het smalle weggetje, het zijn Fransen en ze doen de trip andersom : van Alaska naar het zuiden van Argentinië. Morgen vertrekken we hier en rijden terug naar San Juan del Sur.
donderdag 16 december 2010
Nationale Parken in Costa Rica
Zondag 12/12
Vorige nacht hebben we op Playa Heradurra geslapen, heel mooi maar vlakbij was een karaoke bar en als ze één ding niet kunnen in Costa Rica is het zingen dus echt goed hebben we niet geslapen. We rijden een stuk verder langs het strand in de richting van San José want daar moeten we morgen op zoek naar een nieuwe voorruit. We rijden over een rivier en de oever ligt vol krokodillen en het zijn serieuze exemplaren, ze zien er redelijk vals uit. Aan de meeste stranden in Costa Rica staat het vol hotels en luxe resorts voor de toeristen en dan vooral Amerikanen, omdat we de gepensioneerde Amerikanen een beetje beu zijn zoeken we een strandje op zonder accommodaties en daar zit alleen de plaatselijke bevolking. De vakantie is hier ook begonnen en de mensen zitten met heel de familie op het strand, er wordt gebarbecued en ze slepen langs alle kanten bakken bier aan. We vervelen ons zeker niet, er komen heel de dag mensen langs om te babbelen en half Costa Rica heeft in onze mobilhome gezeten.
Maandag 13/12
We zijn op weg naar San José en dankzij het adres, dat we van iemand op het strand, gekregen hebben moeten we niet echt veel rondrijden. Bij “Teckno Parabrisas” hebben ze een nieuwe voorruit voor ons, ze beginnen er onmiddellijk aan en een dik uur later staat de nieuwe ruit erin. De eigenaar van de zaak is een toeristenbureau op zich en geeft ons een hoop informatie over Costa Rica. We willen vandaag nog naar de vulkaan Irazu rijden, in de krater van de vulkaan is een groen meer en je kan tot aan de rand van de krater wandelen. We willen hier vanavond slapen want de beste tijd om naar de krater te wandelen is ’s morgens tussen 8 en 9 uur. We wisten wel dat het koud zou zijn in de bergen maar zo berekoud hadden we het niet verwacht, we zijn natuurlijk ook niks meer gewoon. We vinden een plekje bij de parkwachter en hebben de chauffage aan in de auto, als we juist in ons bed liggen begint het echt te stormen en de wind giert langs de auto. Er staan hier vlakbij een paar hoge bomen en we hebben pas een nieuwe ruit dus verzetten we ’s nachts de auto nog, het is de koudste en stormmachtigste nacht van heel onze reis.
Dinsdag 14/12
Om 8 uur staan we bij de ingang van het park en het is nog altijd ijskoud, we zijn hier wel op 3280 m hoogte. We wandelen naar de vulkaan, die is laatst uitgebarsten in 1963 juist op de dag dat J.F. Kennedy Costa Rica bezocht. Het is een prachtig zicht, het groene meer zo diep in de krater maar lang blijven we niet kijken want we kunnen niet meer tegen de kou. We rijden verder naar een andere vulkaan “Volcan Arenal”, die ligt hier ongeveer 200 km vandaan en daar is het niet zo hoog en ook niet zo koud. Als we bij Arenal aankomen is het Nationaal Park al gesloten maar de poort is niet op slot en we besluiten op de parking te overnachten. Een paar uurtjes later komt er een parkwachter en die zegt dat het verboden is om in het park te overnachten en stuurt ons weg. De Nationale Parken in Zuid-Amerika, vooral in Argentinië, hebben allemaal gratis kampplaatsen en meestal zijn dat prachtige plekjes maar hier in Costa Rica mag je nergens in de parken overnachten en dat is echt wel een minpunt. In de meeste Nationale Parken van Costa Rica mag je niet met de auto in en dus zijn ze voor ons meestal ontoegankelijk. We vinden vlakbij de vulkaan een kleine camping en ik zit nog tot laat in de avond naar de vulkaan te kijken, naar het schijnt zie je dikwijls gloeiende lava uit de vulkaan komen maar het is te bewolkt en ik zie niets.
Woensdag 15/12
Als we wakker worden zijn de wolken rond de top van de vulkaan verdwenen en er komt rook uit, hij ziet eruit zoals je verwacht dat een echte vulkaan er uitziet. De laatste uitbarsting van de Arenal was in 1991. We rijden verder rond het meer en als we onderweg even stoppen komen coatamundi’s, dat zijn een soort wasberen, uit de struiken. Ze zijn niet schuw en komen tot vlakbij de auto en dat is raar. Wij denken dat de touroperators hier die beestjes voederen en als ze dan met busjes vol toeristen stoppen komen ze uit de struiken naar de auto’s want normaal gezien zijn coatamundi’s heel schuw. Bij het meer vinden we niet echt een mooi plekje om te staan dus besluiten we een stuk noordelijker te rijden. Vlak voorbij de stad Liberia zien we een camping, hier blijven we vannacht en morgen rijden we naar een ander Nationaal Park dat hier 60 km vandaan ligt.
Donderdag 16/12/10
We rijden al vroeg naar Liberia en geven onze was af en daarna gaat het richting Nationaal Park “Rincon de la Vieja”. De weg er naartoe is slecht maar we zijn al wat gewoon en de omgeving is wel mooi. Als we bij het Nationaal Park komen mogen we er weer niet binnen met de auto, je kan er alleen trekking doen, je mag er ook niet overnachten. De Nationale Parken van Costa Rica zijn niks voor ons en het frustreert de Jos een beetje dat hij nergens binnen kan, die gaat blij zijn als we in de States zijn want daar kan alles op dat gebied. We rijden terug naar Liberia en ik ga op zoek naar een coiffeur want dat is al van begin oktober geleden en mijn haar krijgt een raar kleurtje. We gaan ook al onze officiële papieren laten copiëren want dat wordt aangeraden als je naar Nicaragua en Honduras gaat.
Vorige nacht hebben we op Playa Heradurra geslapen, heel mooi maar vlakbij was een karaoke bar en als ze één ding niet kunnen in Costa Rica is het zingen dus echt goed hebben we niet geslapen. We rijden een stuk verder langs het strand in de richting van San José want daar moeten we morgen op zoek naar een nieuwe voorruit. We rijden over een rivier en de oever ligt vol krokodillen en het zijn serieuze exemplaren, ze zien er redelijk vals uit. Aan de meeste stranden in Costa Rica staat het vol hotels en luxe resorts voor de toeristen en dan vooral Amerikanen, omdat we de gepensioneerde Amerikanen een beetje beu zijn zoeken we een strandje op zonder accommodaties en daar zit alleen de plaatselijke bevolking. De vakantie is hier ook begonnen en de mensen zitten met heel de familie op het strand, er wordt gebarbecued en ze slepen langs alle kanten bakken bier aan. We vervelen ons zeker niet, er komen heel de dag mensen langs om te babbelen en half Costa Rica heeft in onze mobilhome gezeten.
Maandag 13/12
We zijn op weg naar San José en dankzij het adres, dat we van iemand op het strand, gekregen hebben moeten we niet echt veel rondrijden. Bij “Teckno Parabrisas” hebben ze een nieuwe voorruit voor ons, ze beginnen er onmiddellijk aan en een dik uur later staat de nieuwe ruit erin. De eigenaar van de zaak is een toeristenbureau op zich en geeft ons een hoop informatie over Costa Rica. We willen vandaag nog naar de vulkaan Irazu rijden, in de krater van de vulkaan is een groen meer en je kan tot aan de rand van de krater wandelen. We willen hier vanavond slapen want de beste tijd om naar de krater te wandelen is ’s morgens tussen 8 en 9 uur. We wisten wel dat het koud zou zijn in de bergen maar zo berekoud hadden we het niet verwacht, we zijn natuurlijk ook niks meer gewoon. We vinden een plekje bij de parkwachter en hebben de chauffage aan in de auto, als we juist in ons bed liggen begint het echt te stormen en de wind giert langs de auto. Er staan hier vlakbij een paar hoge bomen en we hebben pas een nieuwe ruit dus verzetten we ’s nachts de auto nog, het is de koudste en stormmachtigste nacht van heel onze reis.
Dinsdag 14/12
Om 8 uur staan we bij de ingang van het park en het is nog altijd ijskoud, we zijn hier wel op 3280 m hoogte. We wandelen naar de vulkaan, die is laatst uitgebarsten in 1963 juist op de dag dat J.F. Kennedy Costa Rica bezocht. Het is een prachtig zicht, het groene meer zo diep in de krater maar lang blijven we niet kijken want we kunnen niet meer tegen de kou. We rijden verder naar een andere vulkaan “Volcan Arenal”, die ligt hier ongeveer 200 km vandaan en daar is het niet zo hoog en ook niet zo koud. Als we bij Arenal aankomen is het Nationaal Park al gesloten maar de poort is niet op slot en we besluiten op de parking te overnachten. Een paar uurtjes later komt er een parkwachter en die zegt dat het verboden is om in het park te overnachten en stuurt ons weg. De Nationale Parken in Zuid-Amerika, vooral in Argentinië, hebben allemaal gratis kampplaatsen en meestal zijn dat prachtige plekjes maar hier in Costa Rica mag je nergens in de parken overnachten en dat is echt wel een minpunt. In de meeste Nationale Parken van Costa Rica mag je niet met de auto in en dus zijn ze voor ons meestal ontoegankelijk. We vinden vlakbij de vulkaan een kleine camping en ik zit nog tot laat in de avond naar de vulkaan te kijken, naar het schijnt zie je dikwijls gloeiende lava uit de vulkaan komen maar het is te bewolkt en ik zie niets.
Woensdag 15/12
Als we wakker worden zijn de wolken rond de top van de vulkaan verdwenen en er komt rook uit, hij ziet eruit zoals je verwacht dat een echte vulkaan er uitziet. De laatste uitbarsting van de Arenal was in 1991. We rijden verder rond het meer en als we onderweg even stoppen komen coatamundi’s, dat zijn een soort wasberen, uit de struiken. Ze zijn niet schuw en komen tot vlakbij de auto en dat is raar. Wij denken dat de touroperators hier die beestjes voederen en als ze dan met busjes vol toeristen stoppen komen ze uit de struiken naar de auto’s want normaal gezien zijn coatamundi’s heel schuw. Bij het meer vinden we niet echt een mooi plekje om te staan dus besluiten we een stuk noordelijker te rijden. Vlak voorbij de stad Liberia zien we een camping, hier blijven we vannacht en morgen rijden we naar een ander Nationaal Park dat hier 60 km vandaan ligt.
Donderdag 16/12/10
We rijden al vroeg naar Liberia en geven onze was af en daarna gaat het richting Nationaal Park “Rincon de la Vieja”. De weg er naartoe is slecht maar we zijn al wat gewoon en de omgeving is wel mooi. Als we bij het Nationaal Park komen mogen we er weer niet binnen met de auto, je kan er alleen trekking doen, je mag er ook niet overnachten. De Nationale Parken van Costa Rica zijn niks voor ons en het frustreert de Jos een beetje dat hij nergens binnen kan, die gaat blij zijn als we in de States zijn want daar kan alles op dat gebied. We rijden terug naar Liberia en ik ga op zoek naar een coiffeur want dat is al van begin oktober geleden en mijn haar krijgt een raar kleurtje. We gaan ook al onze officiële papieren laten copiëren want dat wordt aangeraden als je naar Nicaragua en Honduras gaat.
zaterdag 11 december 2010
Costa Rica
Dinsdag 07/12
We rijden vandaag al wat dichter naar de grens en trekken een eindje de bergen in. Boquete zou een mooi plaatsje zijn dus gaan we daar een kijkje nemen. Het is frisjes en het waait in Boquete en eigenlijk is er weinig of niks te zien dus we draaien terug richting Panamericana. Een 15 km voor de Panamericana zien we ineens een rivier, met een paar watervalletjes, waar je kan zwemmen. Bij de waterval is een soort hostal van een paar oude hippies en daar mogen we voor 3€ overnachten in de tuin. Ik ben even bij de waterval gaan zwemmen en de Jos heeft een duik genomen in het zwembad van het hostal. Wij zijn nog 60 km van de grens en hopen dat de aduana morgen werkt want het is morgen “dia de la madre” (Moederdag) en dan is alles gesloten en de mensen van het hostal hier twijfelen of de aduanas werken. Normaal zijn grenzen altijd open maar je weet het hier nooit, we zullen wel zien als het morgen niet lukt dan maar overmorgen.
Woensdag 08/12
Van Panama hadden we ons weinig voorgesteld maar het was voor ons een aangename verrassing. We zijn al redelijk op tijd bij de grens en de uitreis formaliteiten in Panama gaan heel vlotjes, nu naar Costa Rica. We waren al gewaarschuwd dat de grenzen in Centraal America een pak moeilijker zijn dan in Zuid-Amerika en ze hadden gelijk. Wat een gedoe met papieren, eerst Migracion, papiertjes invullen, een stempel hier en een stempel daar. Weer een ander bureau om fotocopies van alle papieren te laten maken en we krijgen weer wat stempels, dan een verplichte verzekering afsluiten en dat papier moet afgestempeld worden bij de douane. Daarna de auto invoeren bij de douane, dan bij een ander bureau wordt de auto van binnen gecontroleerd, dan de auto nog laten ontsmetten en ja, het is gelukt we zijn Costa Rica binnen. Als we ons na een uurtje langs de kant van de weg zetten om te eten stopt de politie bij ons en vertelt dat ze op zoek waren naar ons, de douane had per ongeluk hun copies aan ons meegegeven en via de radio de politie opgeroepen om ons te zoeken. We geven de vriendelijke agenten de nodige papieren en rijden naar een Nationaal Park. Het is prachtig hier, echt regenwoud met de nadruk op regen, de plantengroei is fantastisch. Een eindje verder zien we een hostal met restaurant, langs de ene kant zie je van ver de zee en langs de andere kant kijk je recht in het regenwoud, we mogen hier gratis op de parking overnachten dus gaan we bij hen in het restaurant eten. Als we op het terras zitten zien we vlakbij ons, in de bomen, toekans zitten, prachtige bontgekleurde vogels, we hebben hier echt een schitterend uitzicht. We blijven op het terras zitten om de zonsondergang te bewonderen en trekken dan terug naar de Josmobiel.
Donderdag 09/12
We worden al vroeg gewekt door het gekrijs van papagaaien en het zijn echt grote, bontgekleurde exemplaren, type : Flip van Jommeke. We trekken vandaag vanuit het regenwoud naar de kust, het is maar 120 km hier vandaan dus we hebben een rustige dag. Het is vandaag onze 2de dag in Costa Rica en we zijn echt aangenaam verrast, de mensen zijn vriendelijk en komen altijd naar de auto om een praatje te maken, sommigen geven zelfs hun adres of telefoonnummer. Aan de kust is een Nationaal Parkje en daar mogen we, op het strand, overnachten, weer hebben we een schitterend uitzicht en ook hier is de zee zalig om in te zwemmen. Heel de dag is het een komen en gaan bij de Josmobiel, iedereen komt een kijkje nemen en we vervelen ons echt niet. ’s Namiddags komt er een Duitse jongen langs en hij vraagt of hij morgen een stuk met ons mee kan rijden, normaal zou hij met de bus gaan maar hij zit krap bij kas en natuurlijk gaan we hem meenemen, het is een toffe gast, hij hangt hier al 6 maanden rond dus hij weet hier veel mooie plekjes. Ik ben er inmiddels ook achter gekomen dat ananas niet in bomen groeit maar, op de grond, in struiken. Daar moet je hier zolang voor rondreizen om daar nu pas achter te komen, maar ja, beter laat dan nooit.
Vrijdag 10/12
Wij hebben heel goed geslapen maar schrikken ons een bult als we de voorruit van de auto zien, ze is helemaal gescheurd en buiten, vlakbij de auto, ligt een kleine kokosnoot. We waren gisteren speciaal nog een stuk achteruit gereden omdat we weten dat het gevaarlijk is onder een kokospalm en de parkwachter zei ook dat we veilig stonden. Die kokosnoot moet een serieuze bocht gemaakt hebben om op onze ruit terecht te komen maar er is niks aan te doen, we moeten op zoek naar een andere ruit. We plakken tape over de scheuren en besluiten maandag naar de hoofdstad te rijden, de raam zit nog redelijk vast, we pikken de Duitse jongen op en rijden richting Quepes. In Quepes geven we de was af en rijden naar het Nationaal Park maar daar mogen we niet met de auto in en te voet kunnen we er weinig gaan doen. Vlakbij het park is een parking aan het strand en daar zetten de Josmobiel, we kijken eerst goed of er geen kokospalmen in de buurt zijn. De parkingwachter zegt dat we hier gerust vannacht kunnen blijven, het zou heel veilig zijn hier aan het strand. We krijgen heel de dag bezoek en ik moet verschillende rondleidingen geven in de Josmobiel. Tegen de avond weet iedereen dat onze ruit kapot is, er komt iemand langs die in de hoofdstad een zaak kent die gespecialiseerd is in autoruiten, hij schrijft het adres op en tekent een planneke voor ons. Het stikt in Costa Rica van de toeristen maar die zitten allemaal in hun hotels met zwembad en ze maken uitgestippelde trips naar de natuurparken. De lokale bevolking hier zegt dat ze met die toeristen eigenlijk nooit contact hebben, ook al omdat de meesten alleen Engels spreken maar met de mensen die reizen zoals wij maken ze heel gemakkelijk contact. Het volk van Costa Rica is echt een aangenaam, warm volk en we krijgen van hen ook nog een compliment omdat we Spaans spreken, ze zeggen wel tegen mij dat ik een Argentijns accent heb.
Zaterdag 11/12/10
We gaan vandaag toch naar het Nationaal Park hier vlakbij, de parkingwachter zegt dat er mannen zijn die ons met de auto tot in het park brengen. We stappen in een jeep en rijden in het park tot op het strand, echt een paradijslijk strand : blauwe zee, wit zand en palmbomen. Het stikt er van de neusbeertjes en die zijn redelijk brutaal, ze vallen gewoon aan op je rugzak. Aan de andere kant van het park zitten de bomen vol apen maar er zijn nog meer toeristen dan apen, vooral Amerikanen. Ik zwem een beetje in de lauwe zee en dan brengen ze ons terug naar de auto, we pikken onze was op en rijden naar een strand 70 km verderop. Maandag rijden we naar de stad om een nieuwe voorruit te kopen.
We rijden vandaag al wat dichter naar de grens en trekken een eindje de bergen in. Boquete zou een mooi plaatsje zijn dus gaan we daar een kijkje nemen. Het is frisjes en het waait in Boquete en eigenlijk is er weinig of niks te zien dus we draaien terug richting Panamericana. Een 15 km voor de Panamericana zien we ineens een rivier, met een paar watervalletjes, waar je kan zwemmen. Bij de waterval is een soort hostal van een paar oude hippies en daar mogen we voor 3€ overnachten in de tuin. Ik ben even bij de waterval gaan zwemmen en de Jos heeft een duik genomen in het zwembad van het hostal. Wij zijn nog 60 km van de grens en hopen dat de aduana morgen werkt want het is morgen “dia de la madre” (Moederdag) en dan is alles gesloten en de mensen van het hostal hier twijfelen of de aduanas werken. Normaal zijn grenzen altijd open maar je weet het hier nooit, we zullen wel zien als het morgen niet lukt dan maar overmorgen.
Woensdag 08/12
Van Panama hadden we ons weinig voorgesteld maar het was voor ons een aangename verrassing. We zijn al redelijk op tijd bij de grens en de uitreis formaliteiten in Panama gaan heel vlotjes, nu naar Costa Rica. We waren al gewaarschuwd dat de grenzen in Centraal America een pak moeilijker zijn dan in Zuid-Amerika en ze hadden gelijk. Wat een gedoe met papieren, eerst Migracion, papiertjes invullen, een stempel hier en een stempel daar. Weer een ander bureau om fotocopies van alle papieren te laten maken en we krijgen weer wat stempels, dan een verplichte verzekering afsluiten en dat papier moet afgestempeld worden bij de douane. Daarna de auto invoeren bij de douane, dan bij een ander bureau wordt de auto van binnen gecontroleerd, dan de auto nog laten ontsmetten en ja, het is gelukt we zijn Costa Rica binnen. Als we ons na een uurtje langs de kant van de weg zetten om te eten stopt de politie bij ons en vertelt dat ze op zoek waren naar ons, de douane had per ongeluk hun copies aan ons meegegeven en via de radio de politie opgeroepen om ons te zoeken. We geven de vriendelijke agenten de nodige papieren en rijden naar een Nationaal Park. Het is prachtig hier, echt regenwoud met de nadruk op regen, de plantengroei is fantastisch. Een eindje verder zien we een hostal met restaurant, langs de ene kant zie je van ver de zee en langs de andere kant kijk je recht in het regenwoud, we mogen hier gratis op de parking overnachten dus gaan we bij hen in het restaurant eten. Als we op het terras zitten zien we vlakbij ons, in de bomen, toekans zitten, prachtige bontgekleurde vogels, we hebben hier echt een schitterend uitzicht. We blijven op het terras zitten om de zonsondergang te bewonderen en trekken dan terug naar de Josmobiel.
Donderdag 09/12
We worden al vroeg gewekt door het gekrijs van papagaaien en het zijn echt grote, bontgekleurde exemplaren, type : Flip van Jommeke. We trekken vandaag vanuit het regenwoud naar de kust, het is maar 120 km hier vandaan dus we hebben een rustige dag. Het is vandaag onze 2de dag in Costa Rica en we zijn echt aangenaam verrast, de mensen zijn vriendelijk en komen altijd naar de auto om een praatje te maken, sommigen geven zelfs hun adres of telefoonnummer. Aan de kust is een Nationaal Parkje en daar mogen we, op het strand, overnachten, weer hebben we een schitterend uitzicht en ook hier is de zee zalig om in te zwemmen. Heel de dag is het een komen en gaan bij de Josmobiel, iedereen komt een kijkje nemen en we vervelen ons echt niet. ’s Namiddags komt er een Duitse jongen langs en hij vraagt of hij morgen een stuk met ons mee kan rijden, normaal zou hij met de bus gaan maar hij zit krap bij kas en natuurlijk gaan we hem meenemen, het is een toffe gast, hij hangt hier al 6 maanden rond dus hij weet hier veel mooie plekjes. Ik ben er inmiddels ook achter gekomen dat ananas niet in bomen groeit maar, op de grond, in struiken. Daar moet je hier zolang voor rondreizen om daar nu pas achter te komen, maar ja, beter laat dan nooit.
Vrijdag 10/12
Wij hebben heel goed geslapen maar schrikken ons een bult als we de voorruit van de auto zien, ze is helemaal gescheurd en buiten, vlakbij de auto, ligt een kleine kokosnoot. We waren gisteren speciaal nog een stuk achteruit gereden omdat we weten dat het gevaarlijk is onder een kokospalm en de parkwachter zei ook dat we veilig stonden. Die kokosnoot moet een serieuze bocht gemaakt hebben om op onze ruit terecht te komen maar er is niks aan te doen, we moeten op zoek naar een andere ruit. We plakken tape over de scheuren en besluiten maandag naar de hoofdstad te rijden, de raam zit nog redelijk vast, we pikken de Duitse jongen op en rijden richting Quepes. In Quepes geven we de was af en rijden naar het Nationaal Park maar daar mogen we niet met de auto in en te voet kunnen we er weinig gaan doen. Vlakbij het park is een parking aan het strand en daar zetten de Josmobiel, we kijken eerst goed of er geen kokospalmen in de buurt zijn. De parkingwachter zegt dat we hier gerust vannacht kunnen blijven, het zou heel veilig zijn hier aan het strand. We krijgen heel de dag bezoek en ik moet verschillende rondleidingen geven in de Josmobiel. Tegen de avond weet iedereen dat onze ruit kapot is, er komt iemand langs die in de hoofdstad een zaak kent die gespecialiseerd is in autoruiten, hij schrijft het adres op en tekent een planneke voor ons. Het stikt in Costa Rica van de toeristen maar die zitten allemaal in hun hotels met zwembad en ze maken uitgestippelde trips naar de natuurparken. De lokale bevolking hier zegt dat ze met die toeristen eigenlijk nooit contact hebben, ook al omdat de meesten alleen Engels spreken maar met de mensen die reizen zoals wij maken ze heel gemakkelijk contact. Het volk van Costa Rica is echt een aangenaam, warm volk en we krijgen van hen ook nog een compliment omdat we Spaans spreken, ze zeggen wel tegen mij dat ik een Argentijns accent heb.
Zaterdag 11/12/10
We gaan vandaag toch naar het Nationaal Park hier vlakbij, de parkingwachter zegt dat er mannen zijn die ons met de auto tot in het park brengen. We stappen in een jeep en rijden in het park tot op het strand, echt een paradijslijk strand : blauwe zee, wit zand en palmbomen. Het stikt er van de neusbeertjes en die zijn redelijk brutaal, ze vallen gewoon aan op je rugzak. Aan de andere kant van het park zitten de bomen vol apen maar er zijn nog meer toeristen dan apen, vooral Amerikanen. Ik zwem een beetje in de lauwe zee en dan brengen ze ons terug naar de auto, we pikken onze was op en rijden naar een strand 70 km verderop. Maandag rijden we naar de stad om een nieuwe voorruit te kopen.
dinsdag 7 december 2010
Afscheid van Zuid-Amerika en Panama
Afscheid van Zuid-Amerika.
We nemen vandaag afscheid van Zuid-Amerika, een fantastisch continent dat voor altijd een speciaal plekje in ons hart zal hebben. We zijn in Zuid-Amerika in 8 landen geweest, in het ene al wat langer dan in het andere.
Argentinië staat bij ons, zonder twijfel, op nummer 1. De natuur is er prachtig, de landschappen zijn adembenemend maar ook de dierenwereld, vooral in Patagonië is fantastisch. We hebben er fantastische momenten meegemaakt en dingen gezien die we nooit meer zullen vergeten. Van alle Zuid-Amerikaanse landen is Argentinië ook het gemakkelijkst te bereizen : veel campings maar je kan, vooral in Patagonië, op veel plaatsen vrij kamperen. Alles is er te koop, overal zijn supermarkten maar de grootste troef van Argentinië is de hartelijkheid en de vriendschap van de mensen daar. Argentijnen zijn spontaan en altijd bereid om een uitgebreide babbel te doen en als de Jos in zijn rolstoel over de straat reed stonden er altijd direct een hoop Argentijnen rond om te helpen. We hebben nog nooit nergens zo’n vriendelijke, spontane mensen ontmoet.
Bolivia is arm, de wegen zijn er ongelooflijk slecht maar Bolivia is echt een tof land en nog heel puur, de natuur is er prachtig. In de Andes zijn de mensen een beetje teruggetrokken maar in het Oosten zijn ze heel anders, spontaan en heel uitbundig. We hebben in ieder geval genoten van Bolivia.
Chili is een mooi land, vooral in het Zuiden is de natuur prachtig maar de Chilenen zijn een koud volk, alhoewel we rond Santiago, in Centraal Chili heel toffe mensen hebben leren kennen.
Uruguay is een klein landje, de natuur is niet spectaculair, een beetje heuvelachtig en vooral veel koeien. De mensen daarentegen zijn supervriendelijk en relaxed, wij vonden Uruguay een tof land.
Ecuador was mooi maar zo hoog en koud, wij zijn door de bergen gereden en we hebben daar serieus koud geleden, de mensen zijn er wel vriendelijk maar een beetje stillekes.
Colombia heeft iets speciaals, veel bergen en vooral veel jungle. De Colombianen zijn een heel vrolijk, uitbundig volk maar om rond te trekken is Colombia niet echt gemakkelijk, er zijn geen campings en je moet echt zoeken naar een veilige plek om te overnachten.
In Brazilië zijn we maar kort geweest, het volk lag ons niet echt en Brazilië is niet echt veilig om met een mobilhome rond te trekken.
Peru staat voor ons op de laatste plaats, de natuur is er prachtig : bergen, woestijnen, ze hebben prachtige archeologische sites maar in Peru moet alles geld opbrengen en als ze iets kunnen verdienen zijn ze redelijk vriendelijk maar de typische Zuid-Amerikaanse hartelijkheid ontbreekt echt in Peru.
Dinsdag 30/11
Gelukkige Verjaardag Vera.
We moeten vandaag extra vroeg uit ons bed want we vliegen naar Panama en moeten al om 5 uur op de luchthaven zijn. Op de luchthaven heb ik eerst met Vera gebeld om haar een hele gelukkige verjaardag te wensen en daarna moeten we nog maar eens naar de drugscontrole. Mijn computerkoffer krijgt speciale aandacht, ze moet door de scanner en er wordt onderzocht of ze geen dubbele bodem heeft, maar alles is ok en we mogen het vliegtuig op. Een uurtje later landen we in Panama City, we zoeken een taxi en laten ons naar de stad brengen op zoek naar een hotel. We vinden heel vlot een hotel dat goed aangepast is en boeken ineens voor 2 nachten want wij hebben gehoord dat de boot al een dag vertraging heeft.
Woensdag 01/12
Vandaag gaan we het Panama kanaal bezoeken, de taxichauffeur, die ons gisteren van de luchthaven naar de stad gebracht heeft,staat al te wachten bij het hotel. Hij heeft ons gisteren helpen zoeken naar een hotel en dat bespaarde ons flink wat zoek- en loopwerk. Het is wel een hele rare kwibus, hij zegt dat hij een soort pastor is in een kerk en hij zegt de hele tijd : Jesus is my lord en Gracias a Dios. We laten hem maar brabbelen, hij heeft een goeie taxi en brengt ons waar we willen zijn. Het museum bij het Panama kanaal is echt de moeite, daar is serieus werk verzet vroeger, als je ziet dat ze dat kanaal dwars door de jungle gegraven hebben. Het kanaal zelf is niet veel bijzonder, gewoon een kanaal maar het heeft natuurlijk wel een hele historische waarde. We bezoeken nog even het oude centrum van Panama en wandelen langs de zee terug naar ons hotel. In Panama City is eigenlijk weinig of niks te zien en met een rolstoel is het bijna onmogelijk om door de stad te wandelen. We blijven ’s avonds in het hotel, er is een goei restaurant, we kraken een lekker flesje wijn en hopen dat morgen alles meevalt in de haven.
Donderdag 02/12
’s Morgens bel ik eerst naar Wilhelmsen,Wallenius en ze zeggen dat de auto aangekomen is in Colon en dat we eerst bij de bank een cheque certificado van 26,75 dollar moeten gaan kopen. We trekken naar de Nationale Bank van Panama en daar zijn we anderhalf uur bezig geweest om die cheque met dat belachelijk bedrag te kopen. Ze zijn hier echt nog veel trager dan in Zuid-Amerika en voor alles is een papiertje en een stempel nodig, ongelooflijk en heel slecht voor mijn hart. Onze taxichauffeur staat op ons te wachten en we rijden richting Colon, hier 90 km vandaan om de Josmobiel op te pikken. In de haven haal ik de papieren op bij Wilhelmsen en dan kan het spel weer beginnen, ik krijg hulp van iemand van de haven hier want het is een heel gedoe. Inmiddels is Stepane, de Fransman, hier ook aangekomen en hij sluit zich bij ons aan. Bureau nr. 1 om één of ander papiertje, bureau nr.2 fotocopies laten maken van alles en nog wat, Bureau nr. 3 douane om de auto in te voeren, Bureau nr. 4 douane om de auto vrij te geven. Daarna kunnen we de auto ophalen maar de douane sluit de deuren en ze zeggen dat we morgen terug moeten komen en in Colon een hotel moeten gaan zoeken. De man die ons helpt zegt dat we toch naar het gesloten douanekantoor zullen gaan maar dat we het daar zelf moeten vragen, hij kan niks meer voor ons doen. De Jos is achter gebleven omdat het keihard regent want hij kan er onmogelijk door. Bij de gesloten poort van de douane krijgen we toch iemand te spreken en ik begin te klagen, met tranen en al, dat mijn man in een rolstoel zit, dat ik geen hotel kan vinden in Colon en dat hij dringend zijn auto nodig heeft. Stephane zegt dat zijn vrouw in Panama City in het hotel op hem zit te wachten met de baby en dan willen ze gaan praten met de overste. Een beetje later gaat de poort open en ze beloven dat we onze auto mee mogen nemen. Ik ben tot op mijn ondergoed nat, mijn schoenen en mijn voeten zijn helemaal slijk en ik ben steenkapot van al dat geloop maar als ik de sleutel van de Josmobiel krijg is alles vergeten en ben ik terug topfit. De Jos zit aan de andere kant van de haven op mij te wachten en ik zie hem al van verre glunderen als ik eraan gereden kom. Verschepen hier is echt niet simpel en vooral vanuit Colombia niet want daar zijn we tenslotte 3 dagen bezig geweest om de auto op de boot te krijgen. Ik weet nog toen we onze auto verscheepten vanuit Antwerpen naar Buenos Aires zijn we geen half uur bezig geweest in Antwerpen, wij denken soms al dat we veel papieren nodig hebben in Europa maar vergeet het, ze maken nergens zoveel papier vuil dan hier. We rijden een eindje van de haven naar een groot Shopping Center en daar blijven we overnachten, er is heel de nacht security en we zijn zo moe dat we overal zouden slapen.
Vrijdag 03/12
We vertrekken in de stromende regen vanuit Colon en rijden de Panamericana op. Tegen de middag rijden we een paar kilometer van de Panamericana af naar Santa Clara, aan de zee. Eindelijk is het gelukt, we hebben het gevonden : een strand waar we met de auto kunnen staan onder de palmbomen. De zon is inmiddels gaan schijnen en ik neem een duik in de Pacific, omdat we de afgelopen week niets anders gedaan hebben dan dingen regelen in de haven, naar Panama vliegen, zoeken naar hotels enz…… willen we hier 2 dagen blijven om eens goed uit te rusten. De Josmobiel staat op het strand, buiten een strandtentje, waar je coctails en verse garnalen kan kopen, is het hier niet druk dus wij gaan hier 2 dagen onder onze palmboom liggen en gewoon genieten.
Zaterdag 04/12
Na een rustige nacht aan het strand worden we wakker onder een stralendblauwe hemel. Kleren zijn vandaag overbodig, een bikini en zwembroek is meer dan voldoende. Om 9 uur ’s morgens ben ik al aan het zwemmen en het zeewater is lauw. Tegen de middag wordt het donker en er komt een tropische regenbui aan maar zelfs de regen is lauwwarm, na een half uur zijn alle wolken weer uit de lucht. Omdat het weekend is, is het een stuk drukker dan gisteren maar toch is het nog heel rustig hier. Tegen de avond komen ze zeggen dat er vannacht geen bewaking is en dat we alleen zullen zijn op het strand maar ze zeggen erbij dat hier nooit iets gebeurd en dat de ingang wordt afgesloten. Als we ’s avonds nog wat buiten zitten komt er een mobilhome aangereden met een Belgische nummerplaat, het zijn mensen van Luik. Ze moeten voor de poort blijven staan tot morgenvroeg. Het is wel stom, wij kunnen niet buiten en zij kunnen niet binnen dus blijven we aan de poort maar wat babbelen.
Zondag 05/12
Vandaag gaan we weer eens een stuk rijden, we willen vandaag zo’n 250 km doen tot de volgende stranden. We zijn een koppel uit Tsjechië tegen gekomen en ze reizen al 8 maanden door Centraal Amerika, we hebben van hen een reisgids gekregen van een Amerikaans koppel die Centraal Amerika heel goed kennen. Volgens de Tsjechen zijn de stranden in Panama mooier dan in Costa Rica en ook een pak goedkoper dus blijven we nog een paar dagen op de Panamese stranden. Na 250 km zien we een bordje mat Playa Las Lajas en we besluiten van de Panamericana af te rijden. In Playa Las Lajas vinden we echt een droomplekje, we staan met de auto gewoon op het strand en echt onder de palmbomen, het is zalig hier. We betalen ineens voor 2 nachten en daarna duik ik onmiddellijk de zee in, het lijkt wel of we het strand helemaal voor ons zelf hebben. Panama is helemaal niet zo speciaal qua natuur maar hun stranden zijn super, hier en daar een restaurantje of camping en voor de rest alleen stranden met palmbomen.
Maandag 06/12
Gelukkige Verjaardag Sinterklaas.
We hebben goed geslapen met het geruis van de golven op de achtergrond en worden gewekt door de zon. We gaan vandaag echt de tamzak uithangen, ik lig wat in de zee en de Jos, onder een palmboom, in zijn zetel. We bellen even met onze kinderen en horen dat het koud is in België, we kunnen ons dat nu gewoon niet voorstellen want de laatste 4 dagen heb ik niks anders gedragen dan een bikini. Het strand hebben we vandaag echt voor ons alleen en het blijft de hele dag warm en droog. Volgens de mensen hier is het regenseizoen voorbij en al kan het af en toe nog wel een buitje doen toch zou het overwegend droog blijven tot mei, het is te hopen. We zitten tot laat in de avond buiten en de wind is lauw, morgen trekken we nog een dag de bergen in en woensdag willen we naar Costa Rica gaan.
We nemen vandaag afscheid van Zuid-Amerika, een fantastisch continent dat voor altijd een speciaal plekje in ons hart zal hebben. We zijn in Zuid-Amerika in 8 landen geweest, in het ene al wat langer dan in het andere.
Argentinië staat bij ons, zonder twijfel, op nummer 1. De natuur is er prachtig, de landschappen zijn adembenemend maar ook de dierenwereld, vooral in Patagonië is fantastisch. We hebben er fantastische momenten meegemaakt en dingen gezien die we nooit meer zullen vergeten. Van alle Zuid-Amerikaanse landen is Argentinië ook het gemakkelijkst te bereizen : veel campings maar je kan, vooral in Patagonië, op veel plaatsen vrij kamperen. Alles is er te koop, overal zijn supermarkten maar de grootste troef van Argentinië is de hartelijkheid en de vriendschap van de mensen daar. Argentijnen zijn spontaan en altijd bereid om een uitgebreide babbel te doen en als de Jos in zijn rolstoel over de straat reed stonden er altijd direct een hoop Argentijnen rond om te helpen. We hebben nog nooit nergens zo’n vriendelijke, spontane mensen ontmoet.
Bolivia is arm, de wegen zijn er ongelooflijk slecht maar Bolivia is echt een tof land en nog heel puur, de natuur is er prachtig. In de Andes zijn de mensen een beetje teruggetrokken maar in het Oosten zijn ze heel anders, spontaan en heel uitbundig. We hebben in ieder geval genoten van Bolivia.
Chili is een mooi land, vooral in het Zuiden is de natuur prachtig maar de Chilenen zijn een koud volk, alhoewel we rond Santiago, in Centraal Chili heel toffe mensen hebben leren kennen.
Uruguay is een klein landje, de natuur is niet spectaculair, een beetje heuvelachtig en vooral veel koeien. De mensen daarentegen zijn supervriendelijk en relaxed, wij vonden Uruguay een tof land.
Ecuador was mooi maar zo hoog en koud, wij zijn door de bergen gereden en we hebben daar serieus koud geleden, de mensen zijn er wel vriendelijk maar een beetje stillekes.
Colombia heeft iets speciaals, veel bergen en vooral veel jungle. De Colombianen zijn een heel vrolijk, uitbundig volk maar om rond te trekken is Colombia niet echt gemakkelijk, er zijn geen campings en je moet echt zoeken naar een veilige plek om te overnachten.
In Brazilië zijn we maar kort geweest, het volk lag ons niet echt en Brazilië is niet echt veilig om met een mobilhome rond te trekken.
Peru staat voor ons op de laatste plaats, de natuur is er prachtig : bergen, woestijnen, ze hebben prachtige archeologische sites maar in Peru moet alles geld opbrengen en als ze iets kunnen verdienen zijn ze redelijk vriendelijk maar de typische Zuid-Amerikaanse hartelijkheid ontbreekt echt in Peru.
Dinsdag 30/11
Gelukkige Verjaardag Vera.
We moeten vandaag extra vroeg uit ons bed want we vliegen naar Panama en moeten al om 5 uur op de luchthaven zijn. Op de luchthaven heb ik eerst met Vera gebeld om haar een hele gelukkige verjaardag te wensen en daarna moeten we nog maar eens naar de drugscontrole. Mijn computerkoffer krijgt speciale aandacht, ze moet door de scanner en er wordt onderzocht of ze geen dubbele bodem heeft, maar alles is ok en we mogen het vliegtuig op. Een uurtje later landen we in Panama City, we zoeken een taxi en laten ons naar de stad brengen op zoek naar een hotel. We vinden heel vlot een hotel dat goed aangepast is en boeken ineens voor 2 nachten want wij hebben gehoord dat de boot al een dag vertraging heeft.
Woensdag 01/12
Vandaag gaan we het Panama kanaal bezoeken, de taxichauffeur, die ons gisteren van de luchthaven naar de stad gebracht heeft,staat al te wachten bij het hotel. Hij heeft ons gisteren helpen zoeken naar een hotel en dat bespaarde ons flink wat zoek- en loopwerk. Het is wel een hele rare kwibus, hij zegt dat hij een soort pastor is in een kerk en hij zegt de hele tijd : Jesus is my lord en Gracias a Dios. We laten hem maar brabbelen, hij heeft een goeie taxi en brengt ons waar we willen zijn. Het museum bij het Panama kanaal is echt de moeite, daar is serieus werk verzet vroeger, als je ziet dat ze dat kanaal dwars door de jungle gegraven hebben. Het kanaal zelf is niet veel bijzonder, gewoon een kanaal maar het heeft natuurlijk wel een hele historische waarde. We bezoeken nog even het oude centrum van Panama en wandelen langs de zee terug naar ons hotel. In Panama City is eigenlijk weinig of niks te zien en met een rolstoel is het bijna onmogelijk om door de stad te wandelen. We blijven ’s avonds in het hotel, er is een goei restaurant, we kraken een lekker flesje wijn en hopen dat morgen alles meevalt in de haven.
Donderdag 02/12
’s Morgens bel ik eerst naar Wilhelmsen,Wallenius en ze zeggen dat de auto aangekomen is in Colon en dat we eerst bij de bank een cheque certificado van 26,75 dollar moeten gaan kopen. We trekken naar de Nationale Bank van Panama en daar zijn we anderhalf uur bezig geweest om die cheque met dat belachelijk bedrag te kopen. Ze zijn hier echt nog veel trager dan in Zuid-Amerika en voor alles is een papiertje en een stempel nodig, ongelooflijk en heel slecht voor mijn hart. Onze taxichauffeur staat op ons te wachten en we rijden richting Colon, hier 90 km vandaan om de Josmobiel op te pikken. In de haven haal ik de papieren op bij Wilhelmsen en dan kan het spel weer beginnen, ik krijg hulp van iemand van de haven hier want het is een heel gedoe. Inmiddels is Stepane, de Fransman, hier ook aangekomen en hij sluit zich bij ons aan. Bureau nr. 1 om één of ander papiertje, bureau nr.2 fotocopies laten maken van alles en nog wat, Bureau nr. 3 douane om de auto in te voeren, Bureau nr. 4 douane om de auto vrij te geven. Daarna kunnen we de auto ophalen maar de douane sluit de deuren en ze zeggen dat we morgen terug moeten komen en in Colon een hotel moeten gaan zoeken. De man die ons helpt zegt dat we toch naar het gesloten douanekantoor zullen gaan maar dat we het daar zelf moeten vragen, hij kan niks meer voor ons doen. De Jos is achter gebleven omdat het keihard regent want hij kan er onmogelijk door. Bij de gesloten poort van de douane krijgen we toch iemand te spreken en ik begin te klagen, met tranen en al, dat mijn man in een rolstoel zit, dat ik geen hotel kan vinden in Colon en dat hij dringend zijn auto nodig heeft. Stephane zegt dat zijn vrouw in Panama City in het hotel op hem zit te wachten met de baby en dan willen ze gaan praten met de overste. Een beetje later gaat de poort open en ze beloven dat we onze auto mee mogen nemen. Ik ben tot op mijn ondergoed nat, mijn schoenen en mijn voeten zijn helemaal slijk en ik ben steenkapot van al dat geloop maar als ik de sleutel van de Josmobiel krijg is alles vergeten en ben ik terug topfit. De Jos zit aan de andere kant van de haven op mij te wachten en ik zie hem al van verre glunderen als ik eraan gereden kom. Verschepen hier is echt niet simpel en vooral vanuit Colombia niet want daar zijn we tenslotte 3 dagen bezig geweest om de auto op de boot te krijgen. Ik weet nog toen we onze auto verscheepten vanuit Antwerpen naar Buenos Aires zijn we geen half uur bezig geweest in Antwerpen, wij denken soms al dat we veel papieren nodig hebben in Europa maar vergeet het, ze maken nergens zoveel papier vuil dan hier. We rijden een eindje van de haven naar een groot Shopping Center en daar blijven we overnachten, er is heel de nacht security en we zijn zo moe dat we overal zouden slapen.
Vrijdag 03/12
We vertrekken in de stromende regen vanuit Colon en rijden de Panamericana op. Tegen de middag rijden we een paar kilometer van de Panamericana af naar Santa Clara, aan de zee. Eindelijk is het gelukt, we hebben het gevonden : een strand waar we met de auto kunnen staan onder de palmbomen. De zon is inmiddels gaan schijnen en ik neem een duik in de Pacific, omdat we de afgelopen week niets anders gedaan hebben dan dingen regelen in de haven, naar Panama vliegen, zoeken naar hotels enz…… willen we hier 2 dagen blijven om eens goed uit te rusten. De Josmobiel staat op het strand, buiten een strandtentje, waar je coctails en verse garnalen kan kopen, is het hier niet druk dus wij gaan hier 2 dagen onder onze palmboom liggen en gewoon genieten.
Zaterdag 04/12
Na een rustige nacht aan het strand worden we wakker onder een stralendblauwe hemel. Kleren zijn vandaag overbodig, een bikini en zwembroek is meer dan voldoende. Om 9 uur ’s morgens ben ik al aan het zwemmen en het zeewater is lauw. Tegen de middag wordt het donker en er komt een tropische regenbui aan maar zelfs de regen is lauwwarm, na een half uur zijn alle wolken weer uit de lucht. Omdat het weekend is, is het een stuk drukker dan gisteren maar toch is het nog heel rustig hier. Tegen de avond komen ze zeggen dat er vannacht geen bewaking is en dat we alleen zullen zijn op het strand maar ze zeggen erbij dat hier nooit iets gebeurd en dat de ingang wordt afgesloten. Als we ’s avonds nog wat buiten zitten komt er een mobilhome aangereden met een Belgische nummerplaat, het zijn mensen van Luik. Ze moeten voor de poort blijven staan tot morgenvroeg. Het is wel stom, wij kunnen niet buiten en zij kunnen niet binnen dus blijven we aan de poort maar wat babbelen.
Zondag 05/12
Vandaag gaan we weer eens een stuk rijden, we willen vandaag zo’n 250 km doen tot de volgende stranden. We zijn een koppel uit Tsjechië tegen gekomen en ze reizen al 8 maanden door Centraal Amerika, we hebben van hen een reisgids gekregen van een Amerikaans koppel die Centraal Amerika heel goed kennen. Volgens de Tsjechen zijn de stranden in Panama mooier dan in Costa Rica en ook een pak goedkoper dus blijven we nog een paar dagen op de Panamese stranden. Na 250 km zien we een bordje mat Playa Las Lajas en we besluiten van de Panamericana af te rijden. In Playa Las Lajas vinden we echt een droomplekje, we staan met de auto gewoon op het strand en echt onder de palmbomen, het is zalig hier. We betalen ineens voor 2 nachten en daarna duik ik onmiddellijk de zee in, het lijkt wel of we het strand helemaal voor ons zelf hebben. Panama is helemaal niet zo speciaal qua natuur maar hun stranden zijn super, hier en daar een restaurantje of camping en voor de rest alleen stranden met palmbomen.
Maandag 06/12
Gelukkige Verjaardag Sinterklaas.
We hebben goed geslapen met het geruis van de golven op de achtergrond en worden gewekt door de zon. We gaan vandaag echt de tamzak uithangen, ik lig wat in de zee en de Jos, onder een palmboom, in zijn zetel. We bellen even met onze kinderen en horen dat het koud is in België, we kunnen ons dat nu gewoon niet voorstellen want de laatste 4 dagen heb ik niks anders gedragen dan een bikini. Het strand hebben we vandaag echt voor ons alleen en het blijft de hele dag warm en droog. Volgens de mensen hier is het regenseizoen voorbij en al kan het af en toe nog wel een buitje doen toch zou het overwegend droog blijven tot mei, het is te hopen. We zitten tot laat in de avond buiten en de wind is lauw, morgen trekken we nog een dag de bergen in en woensdag willen we naar Costa Rica gaan.
Abonneren op:
Posts (Atom)
