Afscheid van Zuid-Amerika en Panama

Afscheid van Zuid-Amerika.

We nemen vandaag afscheid van Zuid-Amerika, een fantastisch continent dat voor altijd een speciaal plekje in ons hart zal hebben. We zijn in Zuid-Amerika in 8 landen geweest, in het ene al wat langer dan in het andere.
Argentinië staat bij ons, zonder twijfel, op nummer 1. De natuur is er prachtig, de landschappen zijn adembenemend maar ook de dierenwereld, vooral in Patagonië is fantastisch. We hebben er fantastische momenten meegemaakt en dingen gezien die we nooit meer zullen vergeten. Van alle Zuid-Amerikaanse landen is Argentinië ook het gemakkelijkst te bereizen : veel campings maar je kan, vooral in Patagonië, op veel plaatsen vrij kamperen. Alles is er te koop, overal zijn supermarkten maar de grootste troef van Argentinië is de hartelijkheid en de vriendschap van de mensen daar. Argentijnen zijn spontaan en altijd bereid om een uitgebreide babbel te doen en als de Jos in zijn rolstoel over de straat reed stonden er altijd direct een hoop Argentijnen rond om te helpen. We hebben nog nooit nergens zo’n vriendelijke, spontane mensen ontmoet.
Bolivia is arm, de wegen zijn er ongelooflijk slecht maar Bolivia is echt een tof land en nog heel puur, de natuur is er prachtig. In de Andes zijn de mensen een beetje teruggetrokken maar in het Oosten zijn ze heel anders, spontaan en heel uitbundig. We hebben in ieder geval genoten van Bolivia.
Chili is een mooi land, vooral in het Zuiden is de natuur prachtig maar de Chilenen zijn een koud volk, alhoewel we rond Santiago, in Centraal Chili heel toffe mensen hebben leren kennen.
Uruguay is een klein landje, de natuur is niet spectaculair, een beetje heuvelachtig en vooral veel koeien. De mensen daarentegen zijn supervriendelijk en relaxed, wij vonden Uruguay een tof land.
Ecuador was mooi maar zo hoog en koud, wij zijn door de bergen gereden en we hebben daar serieus koud geleden, de mensen zijn er wel vriendelijk maar een beetje stillekes.
Colombia heeft iets speciaals, veel bergen en vooral veel jungle. De Colombianen zijn een heel vrolijk, uitbundig volk maar om rond te trekken is Colombia niet echt gemakkelijk, er zijn geen campings en je moet echt zoeken naar een veilige plek om te overnachten.
In Brazilië zijn we maar kort geweest, het volk lag ons niet echt en Brazilië is niet echt veilig om met een mobilhome rond te trekken.
Peru staat voor ons op de laatste plaats, de natuur is er prachtig : bergen, woestijnen, ze hebben prachtige archeologische sites maar in Peru moet alles geld opbrengen en als ze iets kunnen verdienen zijn ze redelijk vriendelijk maar de typische Zuid-Amerikaanse hartelijkheid ontbreekt echt in Peru.


Dinsdag 30/11

Gelukkige Verjaardag Vera.

We moeten vandaag extra vroeg uit ons bed want we vliegen naar Panama en moeten al om 5 uur op de luchthaven zijn. Op de luchthaven heb ik eerst met Vera gebeld om haar een hele gelukkige verjaardag te wensen en daarna moeten we nog maar eens naar de drugscontrole. Mijn computerkoffer krijgt speciale aandacht, ze moet door de scanner en er wordt onderzocht of ze geen dubbele bodem heeft, maar alles is ok en we mogen het vliegtuig op. Een uurtje later landen we in Panama City, we zoeken een taxi en laten ons naar de stad brengen op zoek naar een hotel. We vinden heel vlot een hotel dat goed aangepast is en boeken ineens voor 2 nachten want wij hebben gehoord dat de boot al een dag vertraging heeft.


Woensdag 01/12


Vandaag gaan we het Panama kanaal bezoeken, de taxichauffeur, die ons gisteren van de luchthaven naar de stad gebracht heeft,staat al te wachten bij het hotel. Hij heeft ons gisteren helpen zoeken naar een hotel en dat bespaarde ons flink wat zoek- en loopwerk. Het is wel een hele rare kwibus, hij zegt dat hij een soort pastor is in een kerk en hij zegt de hele tijd : Jesus is my lord en Gracias a Dios. We laten hem maar brabbelen, hij heeft een goeie taxi en brengt ons waar we willen zijn. Het museum bij het Panama kanaal is echt de moeite, daar is serieus werk verzet vroeger, als je ziet dat ze dat kanaal dwars door de jungle gegraven hebben. Het kanaal zelf is niet veel bijzonder, gewoon een kanaal maar het heeft natuurlijk wel een hele historische waarde. We bezoeken nog even het oude centrum van Panama en wandelen langs de zee terug naar ons hotel. In Panama City is eigenlijk weinig of niks te zien en met een rolstoel is het bijna onmogelijk om door de stad te wandelen. We blijven ’s avonds in het hotel, er is een goei restaurant, we kraken een lekker flesje wijn en hopen dat morgen alles meevalt in de haven.


Donderdag 02/12


’s Morgens bel ik eerst naar Wilhelmsen,Wallenius en ze zeggen dat de auto aangekomen is in Colon en dat we eerst bij de bank een cheque certificado van 26,75 dollar moeten gaan kopen. We trekken naar de Nationale Bank van Panama en daar zijn we anderhalf uur bezig geweest om die cheque met dat belachelijk bedrag te kopen. Ze zijn hier echt nog veel trager dan in Zuid-Amerika en voor alles is een papiertje en een stempel nodig, ongelooflijk en heel slecht voor mijn hart. Onze taxichauffeur staat op ons te wachten en we rijden richting Colon, hier 90 km vandaan om de Josmobiel op te pikken. In de haven haal ik de papieren op bij Wilhelmsen en dan kan het spel weer beginnen, ik krijg hulp van iemand van de haven hier want het is een heel gedoe. Inmiddels is Stepane, de Fransman, hier ook aangekomen en hij sluit zich bij ons aan. Bureau nr. 1 om één of ander papiertje, bureau nr.2 fotocopies laten maken van alles en nog wat, Bureau nr. 3 douane om de auto in te voeren, Bureau nr. 4 douane om de auto vrij te geven. Daarna kunnen we de auto ophalen maar de douane sluit de deuren en ze zeggen dat we morgen terug moeten komen en in Colon een hotel moeten gaan zoeken. De man die ons helpt zegt dat we toch naar het gesloten douanekantoor zullen gaan maar dat we het daar zelf moeten vragen, hij kan niks meer voor ons doen. De Jos is achter gebleven omdat het keihard regent want hij kan er onmogelijk door. Bij de gesloten poort van de douane krijgen we toch iemand te spreken en ik begin te klagen, met tranen en al, dat mijn man in een rolstoel zit, dat ik geen hotel kan vinden in Colon en dat hij dringend zijn auto nodig heeft. Stephane zegt dat zijn vrouw in Panama City in het hotel op hem zit te wachten met de baby en dan willen ze gaan praten met de overste. Een beetje later gaat de poort open en ze beloven dat we onze auto mee mogen nemen. Ik ben tot op mijn ondergoed nat, mijn schoenen en mijn voeten zijn helemaal slijk en ik ben steenkapot van al dat geloop maar als ik de sleutel van de Josmobiel krijg is alles vergeten en ben ik terug topfit. De Jos zit aan de andere kant van de haven op mij te wachten en ik zie hem al van verre glunderen als ik eraan gereden kom. Verschepen hier is echt niet simpel en vooral vanuit Colombia niet want daar zijn we tenslotte 3 dagen bezig geweest om de auto op de boot te krijgen. Ik weet nog toen we onze auto verscheepten vanuit Antwerpen naar Buenos Aires zijn we geen half uur bezig geweest in Antwerpen, wij denken soms al dat we veel papieren nodig hebben in Europa maar vergeet het, ze maken nergens zoveel papier vuil dan hier. We rijden een eindje van de haven naar een groot Shopping Center en daar blijven we overnachten, er is heel de nacht security en we zijn zo moe dat we overal zouden slapen.


Vrijdag 03/12


We vertrekken in de stromende regen vanuit Colon en rijden de Panamericana op. Tegen de middag rijden we een paar kilometer van de Panamericana af naar Santa Clara, aan de zee. Eindelijk is het gelukt, we hebben het gevonden : een strand waar we met de auto kunnen staan onder de palmbomen. De zon is inmiddels gaan schijnen en ik neem een duik in de Pacific, omdat we de afgelopen week niets anders gedaan hebben dan dingen regelen in de haven, naar Panama vliegen, zoeken naar hotels enz…… willen we hier 2 dagen blijven om eens goed uit te rusten. De Josmobiel staat op het strand, buiten een strandtentje, waar je coctails en verse garnalen kan kopen, is het hier niet druk dus wij gaan hier 2 dagen onder onze palmboom liggen en gewoon genieten.


Zaterdag 04/12


Na een rustige nacht aan het strand worden we wakker onder een stralendblauwe hemel. Kleren zijn vandaag overbodig, een bikini en zwembroek is meer dan voldoende. Om 9 uur ’s morgens ben ik al aan het zwemmen en het zeewater is lauw. Tegen de middag wordt het donker en er komt een tropische regenbui aan maar zelfs de regen is lauwwarm, na een half uur zijn alle wolken weer uit de lucht. Omdat het weekend is, is het een stuk drukker dan gisteren maar toch is het nog heel rustig hier. Tegen de avond komen ze zeggen dat er vannacht geen bewaking is en dat we alleen zullen zijn op het strand maar ze zeggen erbij dat hier nooit iets gebeurd en dat de ingang wordt afgesloten. Als we ’s avonds nog wat buiten zitten komt er een mobilhome aangereden met een Belgische nummerplaat, het zijn mensen van Luik. Ze moeten voor de poort blijven staan tot morgenvroeg. Het is wel stom, wij kunnen niet buiten en zij kunnen niet binnen dus blijven we aan de poort maar wat babbelen.


Zondag 05/12


Vandaag gaan we weer eens een stuk rijden, we willen vandaag zo’n 250 km doen tot de volgende stranden. We zijn een koppel uit Tsjechië tegen gekomen en ze reizen al 8 maanden door Centraal Amerika, we hebben van hen een reisgids gekregen van een Amerikaans koppel die Centraal Amerika heel goed kennen. Volgens de Tsjechen zijn de stranden in Panama mooier dan in Costa Rica en ook een pak goedkoper dus blijven we nog een paar dagen op de Panamese stranden. Na 250 km zien we een bordje mat Playa Las Lajas en we besluiten van de Panamericana af te rijden. In Playa Las Lajas vinden we echt een droomplekje, we staan met de auto gewoon op het strand en echt onder de palmbomen, het is zalig hier. We betalen ineens voor 2 nachten en daarna duik ik onmiddellijk de zee in, het lijkt wel of we het strand helemaal voor ons zelf hebben. Panama is helemaal niet zo speciaal qua natuur maar hun stranden zijn super, hier en daar een restaurantje of camping en voor de rest alleen stranden met palmbomen.


Maandag 06/12

Gelukkige Verjaardag Sinterklaas.


We hebben goed geslapen met het geruis van de golven op de achtergrond en worden gewekt door de zon. We gaan vandaag echt de tamzak uithangen, ik lig wat in de zee en de Jos, onder een palmboom, in zijn zetel. We bellen even met onze kinderen en horen dat het koud is in België, we kunnen ons dat nu gewoon niet voorstellen want de laatste 4 dagen heb ik niks anders gedragen dan een bikini. Het strand hebben we vandaag echt voor ons alleen en het blijft de hele dag warm en droog. Volgens de mensen hier is het regenseizoen voorbij en al kan het af en toe nog wel een buitje doen toch zou het overwegend droog blijven tot mei, het is te hopen. We zitten tot laat in de avond buiten en de wind is lauw, morgen trekken we nog een dag de bergen in en woensdag willen we naar Costa Rica gaan.