Ruta de Che Guevara

Maandag 25/06



Vandaag beginnen we stilaan wat op te ruimen want morgen vertrekken we echt, we hebben hier inmiddels heel wat rond onze mobilhome staan het begint een beetje op een kamp te lijken. De Duitsers zijn ook aan het inpakken en de Zwitsers blijven nog een nachtje langer. ’s Avonds zijn we met ons zes nog eens op restaurant geweest, goed uitgebreid gegeten met een fleske wijn erbij voor 13 € per persoon, dat is al een redelijk duur restaurant hier in Bolivië.



Dinsdag 26/06



Vanmorgen hebben we afscheid genomen van camping “La Vispera”, we hebben hier echt een mooie tijd gehad, ik denk dat we, als we terugkomen van Brazilië, hier nog eens langs gaan. Onze Duitse en Zwitserse vrienden wuiven ons uit maar ik ben zeker dat we mekaar nog wel eens ergens tegenkomen. Wij rijden naar de Ruta de Che Guevara, het is spijtig dat het zo bewolkt is, we zien heel weinig van het landschap dat heel mooi schijnt te zijn. Che Guevara had wel eens een betere weg uit kunnen kiezen want de ruta is echt heel, heel slecht. Tegen 5 uur zijn we dan toch in La Higuera geraakt, deplaats waar Che vermoord is, er is hier een supermooi plaatsje waar we met de Josmobiel kunnen staan maar het is niet zo simpel om erop te geraken, de oprit is smal en steil en bij het oprijden blijkt er een rotsblok en een boomwortel in de weg te zitten.


Woensdag 27/05/09



Proficiat, Jos en Elly, 32 jaar getrouwd


La Higuera, is een heel klein dorpje ongeveer 6 huizen, ze hebben hier sinds 3 maanden elektriciteit van een generator, de tijd heeft hier precies stil gestaan. Je verwacht hier dat Che elke moment door de straat kan lopen, iedereen draagt hier camouflage kledij en petjes met Che op. Er staat een grote buste en een standbeeld van Che tussen de 6 huisjes en er is een klein museum, je moet de sleutel van het museum bij een van de zes huisjes gaan vragen en dan krijg je van de mensen heel het verhaal te horen, in ieder geval Che was hun amigo en dat moet wat geweest zijn toen de CIA hier met een helikopter aankwam om hem dood te schieten. Vanavond eten we hier bij de Posada, je kan er alleen vegetarisch eten maar dat is geen probleem na al de uitgebreide etentjes in Samaipata. Samen met een Canadees koppeltje uit Quebec hebben we een kampvuurtje gemaakt, een beetje later kwamen er een paar Fransen en een paar Bolivianen bij, het is ieder geval een heel gezellige avond geworden.



Donderdag 28/05



Omdat er vandaag zoveel mist is blijven we hier een dagje langer, doorrijden heeft weinig zin want je ziet geen steek. Ik wandel wat door het dorpje, er lopen hier een hoop varkens op straat dat is weer eens wat anders dan auto’s, in het enige winkeltje van het dorp hebben ze niks en het is er vreselijk vuil. Ik ben inmiddels van de mensen hier te weten gekomen dat er 10 jaar geleden nog 66 families in La Higuera woonden en nu nog 11. Om te studeren en te werken trekken ze allemaal naar Santa Cruz, op dit moment zijn er nog 10 kinderen in het dorp en die zitten allemaal in één klasje. Hoe ze hier wonen, het is echt een armoe, buiten in een bad de was doen, buiten koken, daar tussen lopen de varkens en de kippen, het is echt een rotzooi rond die huisjes maar Bolivianen ruimen niks op en overal gooien ze hun afval weg, eigenlijk zijn ze vreselijk lui maar wel vriendelijk. Ik neem daar bewust geen foto’s van, de mensen hebben dat niet graag en ik ben geen ramptoerist. ’s Avonds eten we weer op de Posada, je weet van tevoren niet wat er op tafel komt maar het is weer heel lekker, één of andere plaatselijke groente, die we niet kennen, gevuld met rijst en nog van alles. Er zijn een paar Zwitserse jongens aangekomen en tot onze grote verbazing begint één van hen Brugs te praten, zijn moeder is afkomstig van Brugge maar ze wonen al lang in Zwitserland.



Vrijdag 29/05



Vandaag willen we verder langs de Ruta de Che maar als we goed en wel aan het rijden zijn merken dat er iets mis is, onze veldvitesse doet het niet meer. Omdat we niet zeker zijn dat er niet meer aan de hand is besluiten we terug te rijden naar Samaipata daar kunnen we in één dag geraken en als we de Ruta de Che volgen hebben we nog zeker 300 km slechte weg, dat gaan we niet riskeren. We hebben iemand leren kennen van Santa Cruz, hij heeft een transportbedrijf en daar willen we naartoe en ook omdat daar een Mercedes garage is. Dit weekend blijven we in Samaipata, terug op camping La Vispera, en maandag rijden we naar Santa Cruz, de weg daar naartoe is geasfalteerd. Hopelijk valt het allemaal een beetje mee en kunnen ze ons daar helpen.

Finca La Vispera - Samaipata

Donderdag 21/05



Nog altijd op de camping in Samaipata. Vanmiddag zijn we hier op de camping iets gaan eten en we hadden het eigenlijk moeten weten, op de deur van het restaurantje staat : slow food. Wij hebben daar een uur gezeten en toen kwam er een Boliviaanse, op haar gemakske aangewandeld om te vragen wat we wilden eten. Toen hebben we nog een dik uur gewacht op ons eten en nu snappen we echt wat Slow Food betekent maar het eten was superlekker en alles was vers dus echt de moeite om te wachten.



Vrijdag 22/05



Het is een drukte van belang hier in Samaipata, er wordt dit weekend een rally georganiseerd en vanavond is er een voorstelling van de rallyauto’s op de plaza. We gaan samen met Hans en Bente naar het dorp en het wordt drukker en drukker op de Plaza. In Belgie zouden er al een paar dagen van tevoren reclameborden hangen en dranghekken staan maar we zijn hier in Zuid-Amerika. Een uurtje voor het de auto’s kwamen begonnen ze reclameborden te zetten maar dranghekken schijnen hier niet nodig te zijn. De rallyauto’s kwamen met veel show en nog meer lawaai op de Plaza aan en iedereen stond in het midden van de straat om alles goed te kunnen zien. Na een paar keer geroepen te hebben dat de mensen opzij moesten, startten ze hun auto en vlogen op het publiek af, ik heb nooit geweten dat Bolivianen zo rap kunnen springen. Als ge dat in Europa doet, zo op de mensen af rijden, stoppen ze je direct in de bak maar hier applaudiseerden de mensen nog ook.



Zaterdag 23/05.



Vandaag is het rallydag, we gaan heel de dag de rally zo een beetje proberen te volgen want waar je het ook vraagt, niemand schijnt te weten hoe de route precies is en hoe laat ze waar zijn. We vinden uiteindelijk het servicepunt en daar komen alle raceauto’s tegen de middag naartoe, het zijn allemaal Subarutjes en Mitsubishi. Ik heb natuurlijk vooral voor de Subarutjes gesupporterd he Liesbeth. Een van de rallypiloten wil alles van onze auto weten en hij vraagt beleefd of hij binnen mag en of hij foto’s mag maken, dat is voor ons een kans om te weten te komen waar ze nu naartoe rijden. Het was in ieder geval een plezante dag, heel de dag dat lawaai van de auto’s en het vooral het stof dat ze produceren. Als we tegen de avond op de camping komen staat er een grote verrassing, de Robusto van Zwitserland is aangekomen, het is een maand geleden dat we samen op de camping in Salta zaten en het klikte direct met ons. We wilden hier morgen vertrekken maar dat kan nu absoluut niet, dus het zal maandag of dinsdag worden.



Zondag 24/05



Vanmorgen is de Zwitser met zijn quad om boodschappen geweest, er zit hier een goeie bakker in Samaipata. Hij heeft zo ongeveer alle koeken die er in de winkel te koop zijn bij, voor de rest praten we een beetje bij met de Zwitsers, waar ze geweest zijn en waar ze naartoe gaan en waar wij uitgehangen hebben. Het is een rustige maar vooral gezellige dag en de zon blijft hier maar schijnen maar overmorgen zijn we echt weg want Pieter, de eigenaar van de camping, denk stilaan dat wij hier blijven wonen maar hij heeft toch zo een lekker warme douches.

Sucre en Samaipata

Maandag 11/05


Gelukkige verjaardag Mieke (van paul Livens)


We verlaten de laguna en nemen afscheid van Freddy en Irma (de Bolivianen die hier wonen)en rijden richting Sucre. Je komt stilaan in een heel ander Bolivia, de mensen zijn vriendelijker en het is warmer, de lemen hutjes maken plaats voor huisjes. Tegen de avond bereiken we Sucre maar we vinden niet direct een plaats om te staan dus we staan op een bewaakte parking, bij een heel vriendelijkie parkingwachter.


Dindsdag 12/05


Vandaag gaan we een plaatsje zoeken voor de Josmobiel, het 1ste hostel daar was de oprit te smal, in het 2de was geen plaats dus we gaan terug naar de bewaakte parking, volgens een Duits die hier woont is het de veiligste plaats van Sucre. De parkingwchter vindt onze auto toch zo "Bonito" hij wil hem zelfs kuisen terwijl we in de stad gaan. Sucre is mooi, prachtige gebouwen en goei restaurantjes. We vinden een restaurantje waar ze goeie muziek draaien, van Grease tot Guns and Roses (Vera ge had erbij moeten zijn en het eten is er super.


Woensdag 13/05


Nog een dagje Sucre, we wandelen wat door Sucre, er is altijd wel iets te zien. Ik ga nog maar eens bij de kapper langs, ze heeft er wel meer afgeknipt dan ik bedoelde maar dan kan ik er efkes tegen. Op een pleintje in Sucre hebben ze een miniatuur Eifeltoren staan, dat denken ze toch, een vreselijk lelijk ding, maar ik wilde er perse een foto van hebben, ons Liesbeth heeft al zoveel foto's van haar onder de Eifeltoren. Morgen gaan we verder, we hebben voorlopig weer genoeg van de stad.


Donderdag 14/05

Gelukkiger verjaardag Eric


We rijden vanuit Sucre naar Samaipata, op de kaart ziet de weg er heel goed uit maar we geloven niks meer van kaarten, de weg is bar slecht.
Het is mooi hier maar als het boven in de bergen begint te regenen worden we het een beetje beu, het slijk vliegt alle kanten op.
Tegen de avond, rijden we naar een paar huisjes en vragen of we daar mogen overnachten. Er komen een paar vrouwen vragen wie we zijn, waar we vandaan komen en waar we naartoe gaan. Als ze alles weten, zeggen ze dat het ok is, we kunnen hier veilig slapen.


Vrijdag 15/05


Vandaag rijden we via de grote baan naar Samaipata, dat dachten we toch. De weg is nog slechter dan gisteren maar de slechte wegen zijn natuurlijk ook een deeltje van de charme van Bolivia. Later dan gepland komen we aan in Samaipata, bij camping "La Vispera". We hadden het adres van een Duitser gekregen en het blijkt een prachtige camping te zijn, ik denk een van de enige campings in Bolivia. De douches zijn lekker warm, het zijn Hollandse douches, dus proper.
De Duitsers die we in Potosi ontmoet hebben zijn hier ook al en een Brit die we in Uyuni ontmoet hebben ook.


Zaterdag 16/05


We zijn van zin om hier minstens een paar dagen te blijven, het is hier gezellig, je hebt alle luxe en het weer is redelijk. Vandaag gaan we samen met de Duitsen en de Brit een barbecue doen. We gaan naar de Mercado Central om vlees te kopen maar daar mag je niet teveel nadenken en rondkijken alleen kopen, ze hebben wel prachtig fruit en groenten. De barbecue 's avonds is zalig, we hebben veel gelachen en gedronken en gegeten, dat is ook de bedoeling van een barbecue.


Zondag 17/05

Gelukkige verjaardag moemoe


Vanmorgen hebben we eerst naar moemoe gebeld, ze wordt 80 jaar en geeft een feestje in de Ark, jammer dat we er niet bij konden zijn maar je kan niet alles hebben. Het weer is hier inmiddels zalig en we blijven een dagje op de camping, zalig niks doen.
We babbelen wat met de Duitsers en voor de rest doen we niet veel.

Potosi

Woensdag 06/05




Voor we vertrekken nemen we eerst een stevig ontbijt bij de Kris, de Minuteman Pizza, hij heeft voor ons lekkere pannenkoeken gebakken en die gaan er goed in. We kunnen bij hem onze watertank vullen en dan gaan we richting Potosi. Binnen een paar jaar zal er een mooie pekweg liggen tussen Uyuni en Potosi, er wordt aan gewerkt. Wij moeten het nu nog doen met een zandpiste, soms goed en soms slecht. Omdat we toch tijd genoeg hebben rijden we op ons gemakske, het is hier toch veel te mooi om door te vliegen ook, het landschap is echt magnifiek. Tegen de avond wilden we van de weg afrijden maar de zon stond recht in ons gezicht en daardoor reed de Jos in een gat waar we niet zomaar uit geraakten maar met mijn vakkundig schupwerk zijn we eruit geraakt. We staan hier nu op 3800 m hoogte en hier gaan we overnachten om morgen fris naar Potosi te kunnen rijden.




Donderdag 07/05




Toen we vanmorgen wakker werden stond het ijs op de ramen van de auto, maar eens de zon begint te schijnen is het heel de dag lekker warm. In Potosi zijn we naar Hostel Tarija gereden, die hebben een binnenplaatsje en daar mogen we voor 5€ per nacht staan en het is vlakbij het centrum. ’s Namiddags kwamen we in Potosi een koppel Duitsers tegen die we in Uyuni ontmoet hadden. We zijn samen iets gaan drinken en omdat het zo gezellig was zijn we ‘s avonds samen goed gaan eten want er zijn in Bolivia ook goeie restaurants.




Vrijdag 08/05




We hebben besloten om nog een dagje in Potosi te blijven en de stad een beetje beter te verkennen. Het valt voor de Jos niet mee om hier met de rolstoel rond te rijden want de straten zijn steil, het verkeer chaotisch en we zitten op 4000 m hoogte maar ge zult wel zien op de foto’s dat de politie af en toe een handje helpt. Potosi is de hoogste stad ter wereld met meer dan 100.000 inwoners, het is een mooie stad met prachtige gebouwen maar je kan bijna nergens een fatsoenlijke foto maken door het drukke verkeer en de smalle straatjes. Ze hebben hier wel heel veel fanfares want gisteren hebben we er al verschillende gezien en vandaag trekken er weer een stuk of 5 door de straten van Potosi, ze hebben prachtige kostuums en ze menen het serieus.




Zaterdag 09/05




We hebben genoeg gezien van Potosi , we rijden een 25 km verder naar Laguna de Tarapayo en we rijden over een pekweg, dat is hier pure luxe. Laguna de Tarapayo is een klein kratermeertje, het water borrelt er uit de grond en is 30° warm. Het is zalig in de laguna tot je eruit komt, er waait een hele koude wind en dat is minder. Je kan hier de hele dag zwemmen en je mag hier overnachten voor 4€, dat is voor niks, er woont hier iemand aan de laguna dus je bent ’s nachts niet alleen. Morgen willen we hier in de buurt een haciënda bezoeken en daar nog wat rondhangen. Ik moet van de Jos efkes vermelden dat hij heel de week al gekookt heeft en nog lekker ook.




Zondag 10/05




’s Morgens vroeg komt er damp uit de Laguna, omdat het buiten nog koud is en de Laguna warm zie je de damp opstijgen. Omdat we geen haast hebben en het hier goed is, besluiten we hier nog een dag en nacht te blijven. Tegen de middag komen er een hoop Boliviaanse auto’s aan, de Laguna loopt over in een bad en daarna vormt ze een riviertje. In dat riviertje komen de Bolivianen hun was doen, het is duidelijk wasdag op zondag, overal ligt was te drogen. Ik kan rustig alleen in de Laguna zwemmen want de Bolivianen kunnen niet zwemmen en de Laguna is diep. Tegen avond, als hun was droog is, zijn we weer alleen.

Uyuni en Salar de Uyuni

Zondag O3/O5



We hebben vannacht goed geslapen voor Hotel Tonito, we zijn wel een paar keer wakker geworden van de soldaten van de militaire basis hier, die roepen ’s nachts om mekaar wakker te houden maar daar hebben ze overdag al problemen mee. Vanmorgen zijn we gaan ontbijten bij de Minutman Pizza, dat is een Amerikaan die met een Boliviaanse getrouwd is hier een pizzeria heeft. Hij heeft de hoogst gelegen pizzeria van Zuid-Amerika (3700 m). We hebben daar een fantastisch ontbijt gehad, het Hungry Backpackers Breakfast. Voor de rest van de dag zijn we wat gaan rondhangen in Uyuni en wie kwamen we daar tegen, het hippie koppeltje uit Humauaca. Lisa Marie en Eli proberen hier zelfgemaakte juwelen te verkopen en dat lukt redelijk goed, ik heb tenminste twee kettingen gekocht. De Jos had platte band met de rolstoel en hij heeft twee banden hersteld dus hopelijk kan hij er weer efkens tegen. We zijn het “Cementerio de Trenes” gaan bekijken, dat is het kerkhof voor oude treinen, zoals je aan de foto’s zult zien is er geen een meer die je aan het rijden krijgt. In de late namiddag zijn we de Salar opgereden en na 30 km hebben we ons midden op de Salar geparkeerd. Het is ongelooflijk, alles is wit het lijkt wel sneeuw en ijs maar het is zout. We zitten nu in de Josmobiel omdat het kouder wordt maar als je buiten kijkt is het echt een onaards landschap, prachtig. Vannacht zal de temperatuur dalen tot -10° dus we zoeken onze lange onderbroeken op.



Maandag 04/05



Wakker worden op Salar de Uyuni is een unieke ervaring, het is hier echt beeldschoon. Salar de Uyuni is het grootste zoutmeer ter wereld, ongeveer 1/3 de oppervlakte van België. Het is zonder twijfel de speciaalste plaats waar we al geslapen hebben. We zijn verder de Salar opgereden tot Isla de Pescadores, een klein eilandje midden op de Salar, waar vooral veel grote cactussen staan en veel jeeps met toeristen aankomen. De Jos heeft zijn bike daar opgesteld en is daar vertrokken en ik ben hem met de Josmobiel gevolgd. Toen de Jos vertrok met zijn bike begonnen de toeristen, vooral Engelsen en Fransen, massaal foto’s te nemen van de Jos en zijn bike. Jos heeft zo’n 25 km over de Salar gefietst, op een hoogte van 3675 m, en ik kon hem gemakkelijk volgen met de Josmobiel. Tegen de avond hebben we ons eindje van de piste gezet en daar gaan we overnachten. Na een goeie biefstuk en een glaasje wijn kruipen we in de Josmobiel want het wordt te koud.



Dinsdag 05/05




We hebben weer goed geslapen op de Salar, ik vooral dankzij bedsokken die Trientje gebreid heeft. Na ons ontbijt is de Jos weer vertrokken met zijn bike en ik ben in de achtervolging gegaan met de Josmobiel. Na zo’n 23 km fietsen had hij er genoeg van en is hij terug ingestapt. In de namiddag zijn we terug richting Uyuni gereden en daar hebben we eerst onze auto laten kuisen, dat was dringend nodig want hij zat helemaal onder het zout. We gaan vanavond nog eens bij de Minutemen Pizza eten en dan zetten we ons daar voor de deur om te slapen. Morgen rijden we richting Potosi.

Uyuni en Salar de Uyuni

Zondag O3/O5



We hebben vannacht goed geslapen voor Hotel Tonito, we zijn wel een paar keer wakker geworden van de soldaten van de militaire basis hier, die roepen ’s nachts om mekaar wakker te houden maar daar hebben ze overdag al problemen mee. Vanmorgen zijn we gaan ontbijten bij de Minutman Pizza, dat is een Amerikaan die met een Boliviaanse getrouwd is hier een pizzeria heeft. Hij heeft de hoogst gelegen pizzeria van Zuid-Amerika (3700 m). We hebben daar een fantastisch ontbijt gehad, het Hungry Backpackers Breakfast. Voor de rest van de dag zijn we wat gaan rondhangen in Uyuni en wie kwamen we daar tegen, het hippie koppeltje uit Humauaca. Lisa Marie en Eli proberen hier zelfgemaakte juwelen te verkopen en dat lukt redelijk goed, ik heb tenminste twee kettingen gekocht. De Jos had platte band met de rolstoel en hij heeft twee banden hersteld dus hopelijk kan hij er weer efkens tegen. We zijn het “Cementerio de Trenes” gaan bekijken, dat is het kerkhof voor oude treinen, zoals je aan de foto’s zult zien is er geen een meer die je aan het rijden krijgt. In de late namiddag zijn we de Salar opgereden en na 30 km hebben we ons midden op de Salar geparkeerd. Het is ongelooflijk, alles is wit het lijkt wel sneeuw en ijs maar het is zout. We zitten nu in de Josmobiel omdat het kouder wordt maar als je buiten kijkt is het echt een onaards landschap, prachtig. Vannacht zal de temperatuur dalen tot -10° dus we zoeken onze lange onderbroeken op.



Maandag 04/05



Wakker worden op Salar de Uyuni is een unieke ervaring, het is hier echt beeldschoon. Salar de Uyuni is het grootste zoutmeer ter wereld, ongeveer 1/3 de oppervlakte van België. Het is zonder twijfel de speciaalste plaats waar we al geslapen hebben. We zijn verder de Salar opgereden tot Isla de Pescadores, een klein eilandje midden op de Salar, waar vooral veel grote cactussen staan en veel jeeps met toeristen aankomen. De Jos heeft zijn bike daar opgesteld en is daar vertrokken en ik ben hem met de Josmobiel gevolgd. Toen de Jos vertrok met zijn bike begonnen de toeristen, vooral Engelsen en Fransen, massaal foto’s te nemen van de Jos en zijn bike. Jos heeft zo’n 25 km over de Salar gefietst, op een hoogte van 3675 m, en ik kon hem gemakkelijk volgen met de Josmobiel. Tegen de avond hebben we ons eindje van de piste gezet en daar gaan we overnachten. Na een goeie biefstuk en een glaasje wijn kruipen we in de Josmobiel want het wordt te koud.



Dinsdag 05/05




We hebben weer goed geslapen op de Salar, ik vooral dankzij bedsokken die Trientje gebreid heeft. Na ons ontbijt is de Jos weer vertrokken met zijn bike en ik ben in de achtervolging gegaan met de Josmobiel. Na zo’n 23 km fietsen had hij er genoeg van en is hij terug ingestapt. In de namiddag zijn we terug richting Uyuni gereden en daar hebben we eerst onze auto laten kuisen, dat was dringend nodig want hij zat helemaal onder het zout. We gaan vanavond nog eens bij de Minutemen Pizza eten en dan zetten we ons daar voor de deur om te slapen. Morgen rijden we richting Potosi.

Bolivia

Vrijdag 01/05



Geen twijfel mogelijk we zijn in Bolivia, wat een cultuurshock.

Slechte wegen, bijna of geen winkels, politie met grote zonnebrillen en nog een nog groter geweer…..

De grensformaliteiten aan de Argentijnse kant waren een fluitje van een cent, nu Bolivia binnengeraken. Er stond een rij van wel honderd Bolivianen, met pak en zak alles op hun rug, ik had er eigenlijk een foto van moeten maken maar ik was te druk bezig met mijn papieren. Om een of andere reden werd ik uit de rij gehaald en mocht ik voor, ik had wel heel vriendelijk gelachen tegen de aduanas maar ik denk niet dat het daarom was. Na wat heen en weer geloop van het ene kantoortje naar het andere had ik alle nodige stempels en konden we Bolivia binnen. We wilden tot Tupiza rijden maar daar was geen enkele fatsoenlijke plaats om te overnachten. We zijn dan een eind de weg naar Uyuni opgereden en bij een paar kleine boerderijtjes zijn we de weg afgegaan. Ik ben bij die mensen gaan vragen of we daar mochten overnachten en dat was geen enkel probleem, ze zeggen dat ze onze vrienden zijn dus we kunnen hier gerust slapen en het is hier fantastisch mooi. Electriciteit hebben ze hier niet dus als het donker wordt kruipt iedereen in bed en dat gaan wij ook doen want morgen hebben we een zware rit voor de boeg met die slechte wegen hier.



Zaterdag 02/05



Toen we vanmorgen wakker werden zaten de kinderen van de boerderijtjes al in de struiken om te kijken wat we aan het doen waren, al onze bewegingen werden goed bestudeerd maar ze durfden niet dichtbij komen. Een man uit het dorpje (4 huizen) is konen vragen of we goed geslapen hadden maar de rest bleef op de achtergrond. Bolivianen zijn wantrouwig en ze kijken je nooit recht aan maar ik denk, als je de geschiedenis van Bolivia leest, dat ze al dikwijls bedrogen zijn en dat ze daarom een beetje wantrouwig zijn naar vreemden toe. Wij hebben in ieder geval heel goed geslapen bij de 4 huisjes. We rijden vandaag richting Uyuni maar we weten niet of we tot daar geraken. De weg is niet goed maar wondermooi dat maakt veel goed. We besluiten toch maar tot Uyuni te rijden maar de laatste 50 km zijn echt barslecht, naar het schijnt is er ergens in Bolivia een pekweg maar we hebben nu 300 km gedaan en we hebben er nog niks van gezien. We blijven vannacht in Uyuni en morgen ook, overmorgen rijden we naar de Salar.

Humauaca en naar Bolivië

Dinsdag 28/04


Wij zijn in Humauaca, de natuur hier in het Noorden is prachtig.
Het is wel een heel ander Argentinië, je merkt goed dat je vlakbij Bolivië zit. De mensen zijn kleiner,donkerder en kleurig gekleed maar jammer genoeg ook veel armer dan in de rest van het land. We zitten op een kleine camping waar vooral hippies zitten. Het is er gezellig, we hebben van een hippie koppeltje al een bos bloemen gekregen om onze auto op te fleuren, het meisje is 5 maanden zwanger van een tweeling en ze weet nog niet waar haar kinderen geboren gaan worden. Ze wonen hier nu in een tentje maar trekken waarschijnlijk naar Colombia, waar de jongen vandaan komt.


Woensdag 29/04


De Jos is vanmorgen gaan fietsen terwijl ik nog zalig lag te ronken. We zijn Humauaca ingetrokken daar is altijd wel iets te zien en iedereen probeert je hier wel iets te verkopen.
’s Middags zijn we in Humauaca gaan eten : voorgerecht, hoofdgerecht, nagerecht en een halve liter wijn voor 9 € en het was echt heel lekker.
Het hippie koppeltje is weg, het meisje heeft eerst nog een hele tijd aan de Jos zijne nek gehangen want volgens haar geeft de Jos haar veel kracht en moed en daarna zijn ze op de bus gestapt richting Bolivië. Het is te hopen dat het hen goed mag gaan en wie weet komen we ze nog wel eens ergens tegen.


Donderdag 30/04


We rijden via Abra Pampa, Siegbert weet je het nog, tot La Quiaca aan de Boliviaanse grens. La Quiaca is een echt grensplaatsje er loopt vanalles rond dus rijden we 20 km de bergen in naar Yavi, daar zou een mooie camping zijn. Yavi is een prachtig dorpje met een mooie camping maar je kan er niet met de auto op, het is hier zo rustig dat we gewoon in het dorpje blijven overnachten. Voor de kinderen van het dorp zijn onze auto, de Jos in zijn rolstoel en vooral onze lift een attractie, ze hangen heel de tijd rond de auto en spreken een of andere onverstaanbare taal, zeker geen Spaans. Morgen verlaten we Argentinië, voor een paar maanden, en gaan Bolivië binnen.