Donderdag 25-09
Nog een dagje Cusco, wat wandelen, winkeltjes kijken en op restaurant gaan.
Vrijdag 26-09
De mannen van Mercedes zijn bij ons in het hotel geweest om te vertellen hoe de zaken ervoor staan, het gaat in orde komen, morgen om 11u zal onze auto klaar staan.
Zaterdag 27-09
Nog een laatste ontbijt genomen in het hotel en dan gaan we onze auto ophalen. Naar goede Belgische gewoonte zijn we daar om 10 voor 11u. en naar goede Zuid-Amerikaanse gewoonte zijn we om half 3 kunnen vertrekken, na een uitgebreid afscheid en met de belofte dat we volgend jaar zeker terug naar Cusco komen maar dan niet met ne kapotte Josmobiel.
We hebben genoten van Cusco maar we zijn alletwee heel blij dat we terug op pad kunnen met de Josmobiel, we zijn gewoon geraakt aan de vrijheid van ons alle dagen te kunnen verplaatsen.
We zijn een paar uurtjes voorbij Cusco gereden en hebben daar een slaapplaats gevonden bij een Rode Kruis post.
Zondag 28-09
Vandaag trekken we richting Arequipa, het is echt zalig om terug op weg te zijn met de Josmobiel, we hebben alletwee keigoed geslapen.
We zijn een eind voorbij Arequipa gereden en daar hebben we een slaapplaats gevonden bij een politiepost, altijd veilig bij die mannen he.
Maandag 29-09
Vandaag willen we terug naar Chili, de weg van Arequipa naar Tacna is echt fantastisch, goeie weg en een prachtig woestijnlandschap.
De grensformaliteiten zijn zoals gewoonlijk een heel gedoe met papieren en veel stempels maar we zijn terug in Chili (Arica).
In Arica aan de supermarkt hebben we een Duitser ontmoet die hier woont, morgen zien we hem weer, hij exporteert auto´s van Duitsland naar Chili en als we niet in Argentinie binnen geraken wil hij ons helpen.
Nu zitten we op een camping met een zwembadje, ZALIG, ik moet van die jongen van de camping de naam vermelden op onze site, dus allen naar camping PYRAMIDE in Arica.
Dinsdag 30-09
Vandaag hebben we wat den tamzak uitgehangen, we hebben een paar uurtjes op het strand gestaan met de auto maar het is toch nog frisjes.
De Duitse mens die hier in Arica woont heeft ons wat adressen gegeven van bedrijven die vanuit Chili naar Zeebrugge auto´s verschepen maar hij heeft plaats voor onze auto als we niet in Argentinie geraken.
Vanavond nog eens een goei restaurantje opzoeken en een goei fles Chileense wijn kraken en dan ons bed in.
dinsdag 30 september 2008
woensdag 24 september 2008
Cusco
Maandag 22-09
Vandaag zijn we Cusco gaan verkennen, een mooi stadje, het heeft alles : goei restaurantjes, terrasjes, mooie pleintjes enz...
Voor de rest hebben we weinig te melden, we wachten gewoon op onze auto.
Dinsdag 23-09
Gelukkige verjaardag Linde en Aldo.
Nog maar wat rondgelopen in Cusco, we beginnen hier al aardig onze weg te weten. Het stikt hier van de toeristen, we zijn al wat Belgen tegen gekomen maar vooral Hollanders, maar ja die zitten overal he.
Er zijn hier een paar prachtige kerken die zijn we gaan bezoeken en een oud klooster, echt de moeite zenne.
Woensdag 24-09
Hip hip hoera ons Liesbethje is jarig.
Gelukkige verjaardag Liesbethje en Tineke.
We gaan zodadelijk contact opnemen met de mannen van Mercedes, duim aub mee voor ons, het vervolg hoor je wel.
Vandaag zijn we Cusco gaan verkennen, een mooi stadje, het heeft alles : goei restaurantjes, terrasjes, mooie pleintjes enz...
Voor de rest hebben we weinig te melden, we wachten gewoon op onze auto.
Dinsdag 23-09
Gelukkige verjaardag Linde en Aldo.
Nog maar wat rondgelopen in Cusco, we beginnen hier al aardig onze weg te weten. Het stikt hier van de toeristen, we zijn al wat Belgen tegen gekomen maar vooral Hollanders, maar ja die zitten overal he.
Er zijn hier een paar prachtige kerken die zijn we gaan bezoeken en een oud klooster, echt de moeite zenne.
Woensdag 24-09
Hip hip hoera ons Liesbethje is jarig.
Gelukkige verjaardag Liesbethje en Tineke.
We gaan zodadelijk contact opnemen met de mannen van Mercedes, duim aub mee voor ons, het vervolg hoor je wel.
zondag 21 september 2008
Op weg naar Cusco
Vrijdag 19-09
Tegen de middag kwam er een jeep met de mannen van Mercedes aangestoven, die kropen direct in en onder de auto maar na enkele uren moesten ze ons vertellen dat ze het niet ter plaatse konden maken.
Er werd besloten om ons naar Cusco te slepen, maar dat was rapper gezegd dan gedaan.
Er schijnt in heel Peru gene sleepkabel te bestaan die de Josmobiel kan voorttrekken, eerst probeerden ze met onze winch en zo zijn we een vijftig km verder geraaktmaar hunne jeep kon het niet goed trekken en omdat het inmiddels donker was geworden besloten we inPuno te overnachten. Er is een gast van Mercedes bij ons in de auto blijven slapen en de rest in de jeep van Mercedes. Morgen gaan ze een camion zoeken om ons verder te trekken
Zaterdag 20-09
s Morgens kwam er een camion aan die ons verder zou slepen, allee ne camion, het was een hele oude Mitsubischu camion, zo een beestenwagentje eigenlijk, toen moesten ze nog een stang gaan lassen om ons te slepen want ze hadden alleen een ketting.
Tegen 10 uur konden we dan toch vertrekken en we hebben de hele dag achter zo een groene beestenwagen gehangen, om 10 uur s avonds zijn we aangekomen in Cusco maar omdat het al laat was zijn we in de Mercedes garage blijven overnachten.
Zondag 21-09
Goed geslapen in de Mercedes garage en Señor Marco, de man van Mercedes, heeft de toeristische dienst ingeschakeld om een hotel voor ons te zoeken daar de Jos binnen kan.
Binnen het half uur is er een meisje ter plaatse en die rijdt met ons de hotels af, na een paar telefoontjes hebben we een hotel dat redelijk aangepast en betaalbaar is.
Nuzitten we dus een paar dagen op hotel want de reparatie kan wel 3 dagen duren dus voor zover ik de Zuid Amerikanen ken 5 tot 6 dagen.
Maar wij trekken nu al een paar dagen met die gasten vanMercedes op en geen kwaar woord erover, ze willen helpen waar ze kunnen maar hun mogelijkheden zijn soms beperkt. Ik zie die mannen van Mercedes Brasschaat nog niet rondrijden met een klant voor een hotel te zoeken en al de rest.
Tegen de middag kwam er een jeep met de mannen van Mercedes aangestoven, die kropen direct in en onder de auto maar na enkele uren moesten ze ons vertellen dat ze het niet ter plaatse konden maken.
Er werd besloten om ons naar Cusco te slepen, maar dat was rapper gezegd dan gedaan.
Er schijnt in heel Peru gene sleepkabel te bestaan die de Josmobiel kan voorttrekken, eerst probeerden ze met onze winch en zo zijn we een vijftig km verder geraaktmaar hunne jeep kon het niet goed trekken en omdat het inmiddels donker was geworden besloten we inPuno te overnachten. Er is een gast van Mercedes bij ons in de auto blijven slapen en de rest in de jeep van Mercedes. Morgen gaan ze een camion zoeken om ons verder te trekken
Zaterdag 20-09
s Morgens kwam er een camion aan die ons verder zou slepen, allee ne camion, het was een hele oude Mitsubischu camion, zo een beestenwagentje eigenlijk, toen moesten ze nog een stang gaan lassen om ons te slepen want ze hadden alleen een ketting.
Tegen 10 uur konden we dan toch vertrekken en we hebben de hele dag achter zo een groene beestenwagen gehangen, om 10 uur s avonds zijn we aangekomen in Cusco maar omdat het al laat was zijn we in de Mercedes garage blijven overnachten.
Zondag 21-09
Goed geslapen in de Mercedes garage en Señor Marco, de man van Mercedes, heeft de toeristische dienst ingeschakeld om een hotel voor ons te zoeken daar de Jos binnen kan.
Binnen het half uur is er een meisje ter plaatse en die rijdt met ons de hotels af, na een paar telefoontjes hebben we een hotel dat redelijk aangepast en betaalbaar is.
Nuzitten we dus een paar dagen op hotel want de reparatie kan wel 3 dagen duren dus voor zover ik de Zuid Amerikanen ken 5 tot 6 dagen.
Maar wij trekken nu al een paar dagen met die gasten vanMercedes op en geen kwaar woord erover, ze willen helpen waar ze kunnen maar hun mogelijkheden zijn soms beperkt. Ik zie die mannen van Mercedes Brasschaat nog niet rondrijden met een klant voor een hotel te zoeken en al de rest.
donderdag 18 september 2008
weg uit Bolivie
Dinsdag 16-09
We zijn vandaag nog lekker wat blijven uitrusten in Copacabana, het is echt een mooi plaatsje aan het Titicacameer, heel toeristisch.
Maar morgen verlaten we Bolivie, er zijn serieuze rellen hier in het land. Hier is er nog niks van te merken, wij zitten in het Westen maar in het Oosten zit het er flink tegen.
Omdat de diesel begint op te geraken gaan we Bolivie verlaten.
Het is echt spijtig voor die mensen hier want hier is het rustig en de mensen leven allemaal van het toerisme maar omdat de toeristen Bolivie verlaten, is er hier voor hun niks meer te verdienen.
Bolivie is een prachtig land met vriendelijke, warme mensen als het binnen een paar weken wat rustiger is, komen we terug en gaan we naar Salar Uyuni.
Woensdag 17-09
Vandaag zijn we de grens over gegaan met Peru, de grensformaliteiten gingen vlotjes, ik begin dat te kennen.
Toen we een eindje in Peru waren haperde de Josmobiel.
In Ilave gaf hij het helemaal op, er is iets mis met de Automatische transmissie.
We stonden vlak bij een naftpomp en die mensen hebben alles gedaan om ons te helpen, ik ben met die mensen naar een paar mekaniekers gerden en die hebben ook onder de auto gelegen maar niks aan te doen, ze kennen dat hier niet.
Wij zijn dan 's avonds maar in ons bed gekropen en we zien morgen wel, het is zoals de Jos zegt : we hebben al meer meegemaakt dan een kapotte auto.
Donderdag 18-09
Vanmorgen richting dorp gewandeld en daar ben ik een nieuwe gsm gaan kopen en mijne grote redder in nood : Weking, gebeld:
Ik had inmiddels telefoonnummers van een Mercedes garage in Cusco, 6 uur hier vandaan, de Weking heeft die mannen opgebeld en die komen de auto hier morgen ophalen.
Hopelijk kunnen ze er daar wat aan doen, we zullen morgen wel zien.
Weking, jongen nog eens heel hard bedankt.
Voorlopig zitten we efkes vast in Peru maar tijd brengt raad.
We zijn vandaag nog lekker wat blijven uitrusten in Copacabana, het is echt een mooi plaatsje aan het Titicacameer, heel toeristisch.
Maar morgen verlaten we Bolivie, er zijn serieuze rellen hier in het land. Hier is er nog niks van te merken, wij zitten in het Westen maar in het Oosten zit het er flink tegen.
Omdat de diesel begint op te geraken gaan we Bolivie verlaten.
Het is echt spijtig voor die mensen hier want hier is het rustig en de mensen leven allemaal van het toerisme maar omdat de toeristen Bolivie verlaten, is er hier voor hun niks meer te verdienen.
Bolivie is een prachtig land met vriendelijke, warme mensen als het binnen een paar weken wat rustiger is, komen we terug en gaan we naar Salar Uyuni.
Woensdag 17-09
Vandaag zijn we de grens over gegaan met Peru, de grensformaliteiten gingen vlotjes, ik begin dat te kennen.
Toen we een eindje in Peru waren haperde de Josmobiel.
In Ilave gaf hij het helemaal op, er is iets mis met de Automatische transmissie.
We stonden vlak bij een naftpomp en die mensen hebben alles gedaan om ons te helpen, ik ben met die mensen naar een paar mekaniekers gerden en die hebben ook onder de auto gelegen maar niks aan te doen, ze kennen dat hier niet.
Wij zijn dan 's avonds maar in ons bed gekropen en we zien morgen wel, het is zoals de Jos zegt : we hebben al meer meegemaakt dan een kapotte auto.
Donderdag 18-09
Vanmorgen richting dorp gewandeld en daar ben ik een nieuwe gsm gaan kopen en mijne grote redder in nood : Weking, gebeld:
Ik had inmiddels telefoonnummers van een Mercedes garage in Cusco, 6 uur hier vandaan, de Weking heeft die mannen opgebeld en die komen de auto hier morgen ophalen.
Hopelijk kunnen ze er daar wat aan doen, we zullen morgen wel zien.
Weking, jongen nog eens heel hard bedankt.
Voorlopig zitten we efkes vast in Peru maar tijd brengt raad.
maandag 15 september 2008
Door de jungle naar het Titicaca meer
Vrijdag 12-09
Vandaag wilden we van Guanay richting Titicaca neer rijden. Het was een prachtige rit door de junglem de mensen wonen hier nog echt in lemen hutjes zonder waterleiding of electriciteit.
Rond een uur of vier kwamen we erachter dat we een heel eind verkeerd gereden waren, wegwijzers bestaan hier niet in de jungle.
Na wat zoeken hebben we toch de goede weg gevonden maar omdat de weg zo slecht was en het al vroeg donker wordt zijn we op zoek gegaan naar een slaapplaats.
We staan hier tussen vijf hutjes en de mensen maken er totaal geen probleem van dat we hier overnachten. Uit solidariteit met die mensen hebben we ook geen licht aan gedaan en zijn we ook naar om zeven uur in ons bed gekropen want dan is het toch stikdonker.
Zaterdag 13-09
Vandaag zijn we over de allerslechtste weg van de wereld gereden. De mensen die onze kaart van Bolivië gemaakt hebben zijn hier zeker nooit geweest, op de kaart stond dat het een redelijke brede weg was.
Het was een hele karwei om de Josmobiel over de grote keien, smalle bruggetjes van boomstammen en door riviertjes te loodsen maar het ging traag maar dapper.
Op een gegeven moment stond er een jongen langs de kant van de weg die vroeg of hij met ons mee mocht naar zijn dorp 3 uur verder, hij is opgestapt met pak en zak.
Het was echt een vriendelijke jongen maar hij had zo een geur bij dat de Jos na twee uur aan mij
vroeg of ik aub een sigaret in de auto wilde opsteken.
Tegen de avond zijn we een dorp ingereden en op dit moment staat heel het dorp rond onze auto.
Zondag 14-09
Vanuit Tacacomo richting Sorata gereden. De weg is nog steeds slecht maar vanaf Sorata is er asfalt. Ik kan die slechte weg efkes niet meer zien en we zullen reuzeblij zijn om efkes op een asfaltweg te zitten.
In Sorata is het nog even een gewring om er door te geraken maar er is echt asfalt.
In Huarini, aan het begin van het Titicacameer zijn we gestopt bij een restaurantje waar we ook mogen overnachten.
Nooit hebben wij ergens zo een goeie forel gegeten, met groenten, frietjes, rijst en 1 liter bier voor 7 Euro voor ons twee, dat is toch ongelooflijk he.
Het was wel een speciaal restaurantje, terwijl wij lekker zaten te eten ging iedereen weg, ook het personeel. Na een tijd werd het donker en er was geen licht in dat restaurant, dus zijn wij ook maar opgestapt. Toen wij een tijd in onze auto zaten kwam de ober heel vriendelijk langs met de rekening, speciale mannen die Bolivianen.
Maandag 15-09
Gelukkige verjaardag Gwendy
Vandaag zijn we aangekomen in Copacabana aan het Titicacameer, een heel mooi plaatsje.
We zijn hier geraakt met een overzetbootje maar dat ging heel rustig over het meer heel wat anders dan over zo een smelstromende rivier in het begin van de week.
De lavanderia nog eens opgezocht en een internet cafe maar ik kan hier weer geen fotos doorsturen, ik weet niet of het aan hun internetverbinding of aan mijne computer ligt.
We gaan hier 2 dagen blijven tot de was gedaan is en om wat uit ter rusten van de slechte wegen.
Vandaag wilden we van Guanay richting Titicaca neer rijden. Het was een prachtige rit door de junglem de mensen wonen hier nog echt in lemen hutjes zonder waterleiding of electriciteit.
Rond een uur of vier kwamen we erachter dat we een heel eind verkeerd gereden waren, wegwijzers bestaan hier niet in de jungle.
Na wat zoeken hebben we toch de goede weg gevonden maar omdat de weg zo slecht was en het al vroeg donker wordt zijn we op zoek gegaan naar een slaapplaats.
We staan hier tussen vijf hutjes en de mensen maken er totaal geen probleem van dat we hier overnachten. Uit solidariteit met die mensen hebben we ook geen licht aan gedaan en zijn we ook naar om zeven uur in ons bed gekropen want dan is het toch stikdonker.
Zaterdag 13-09
Vandaag zijn we over de allerslechtste weg van de wereld gereden. De mensen die onze kaart van Bolivië gemaakt hebben zijn hier zeker nooit geweest, op de kaart stond dat het een redelijke brede weg was.
Het was een hele karwei om de Josmobiel over de grote keien, smalle bruggetjes van boomstammen en door riviertjes te loodsen maar het ging traag maar dapper.
Op een gegeven moment stond er een jongen langs de kant van de weg die vroeg of hij met ons mee mocht naar zijn dorp 3 uur verder, hij is opgestapt met pak en zak.
Het was echt een vriendelijke jongen maar hij had zo een geur bij dat de Jos na twee uur aan mij
vroeg of ik aub een sigaret in de auto wilde opsteken.
Tegen de avond zijn we een dorp ingereden en op dit moment staat heel het dorp rond onze auto.
Zondag 14-09
Vanuit Tacacomo richting Sorata gereden. De weg is nog steeds slecht maar vanaf Sorata is er asfalt. Ik kan die slechte weg efkes niet meer zien en we zullen reuzeblij zijn om efkes op een asfaltweg te zitten.
In Sorata is het nog even een gewring om er door te geraken maar er is echt asfalt.
In Huarini, aan het begin van het Titicacameer zijn we gestopt bij een restaurantje waar we ook mogen overnachten.
Nooit hebben wij ergens zo een goeie forel gegeten, met groenten, frietjes, rijst en 1 liter bier voor 7 Euro voor ons twee, dat is toch ongelooflijk he.
Het was wel een speciaal restaurantje, terwijl wij lekker zaten te eten ging iedereen weg, ook het personeel. Na een tijd werd het donker en er was geen licht in dat restaurant, dus zijn wij ook maar opgestapt. Toen wij een tijd in onze auto zaten kwam de ober heel vriendelijk langs met de rekening, speciale mannen die Bolivianen.
Maandag 15-09
Gelukkige verjaardag Gwendy
Vandaag zijn we aangekomen in Copacabana aan het Titicacameer, een heel mooi plaatsje.
We zijn hier geraakt met een overzetbootje maar dat ging heel rustig over het meer heel wat anders dan over zo een smelstromende rivier in het begin van de week.
De lavanderia nog eens opgezocht en een internet cafe maar ik kan hier weer geen fotos doorsturen, ik weet niet of het aan hun internetverbinding of aan mijne computer ligt.
We gaan hier 2 dagen blijven tot de was gedaan is en om wat uit ter rusten van de slechte wegen.
vrijdag 12 september 2008
El camino de la muerte
Dinsdag 09-09
Van het verlaten dorpje zijn we naar La Paz gereden. Mensen, wat een heksenketel is dat, honderden busjes die kris kras door mekaar rijden, een driebaansweg wordt zonder problemen een zesbaansweg en verkeersregels zijn er niet.
Boven La Paz hangt een laag smog, gezond is dat hier niet en toeteren dat die Bolivianen kunnen.
Zo snel we konden zijn we uit La Paz weg gereden, gelukkig zondeer ongelukken. Nu zitten we ergens op weg naar "El camino de la muerte".
We hebben hier een plaatsje gevonden om te slapen, tegen de avond wilde de Jos een kampvuurtje maken en toen hij begon hout te hakken kwamen er twee Bolivianen aan en die mannen hebben voor ons hout gehakt, het vuur aangemaakt en onze Stella opgedronken.
We hebben heel de avond zitten genieten van ons kampvuurke met een CD ke van CCR op de achtergrond.
Woensdag 10-09
Vandaag staat "El camino de la Muerte" op ons programme. Volgens de boekskes is dit de gevaarlijkste weg ter wereld. Het is echt een belevenis, je rijdt over een smalle gravelweg door de bergen en aan de ene kant is er een kloof, zo ongelooflijk diep. Ik zat natuurlijk bijna altijd aan die kant, amaai zenne, maar het is echt de moeite.
Wat wij tot hier toe gezien hebben van Bolivie is fantastisch, de natuur is prachtig, de mensen zijn vriendelijk en de wegen zijn vreselijk slecht.
's Avonds zijn we bij een oud hotelleke gestopt en daar mogen we op de parking staan om te overnachten.
Het is een meevaller want het hotelleke blijkt een zwembad te hebben en douches waar de deur van dicht kan, dus het valt allemaal weer mee.
Donderdag 11-09
Omdat we niet graag terug naar La Paz rijden, besluiten we langs een andere weg richting Peru te rijden.
Als dat gisteren de gevaarlijkste weg van de wereld was, is dit de 2de gevaarlijkste.
De weg is vreselijk slecht en stoffig en het is hier vreselijk warm, we zitten nu in een tropisch gebied.
Als we rond een uur of vijf helemaal door mekaar geschud zijn wacht ons een andere verrassing.
De weg stopt bij een brede, snelstromende rivier en we moeten met een boot erover.
Als er voor ons geen bus hetzelfde gedaan had, was ik er nooit opgestapt maar de Josmobiel is aan boord gegaan en we hebben veilig de overkant bereikt.
We blijven hier overnachten, de mensen die hier op de boot werken slapen hier in tentjes met heel hun gezin. De rivier is voor hun : WC, douche en wasmachine tegelijk. Het zijn heel vriendelijke mensen en die kleine mannen hebben heel de avond op de lift gezeten.
Van het verlaten dorpje zijn we naar La Paz gereden. Mensen, wat een heksenketel is dat, honderden busjes die kris kras door mekaar rijden, een driebaansweg wordt zonder problemen een zesbaansweg en verkeersregels zijn er niet.
Boven La Paz hangt een laag smog, gezond is dat hier niet en toeteren dat die Bolivianen kunnen.
Zo snel we konden zijn we uit La Paz weg gereden, gelukkig zondeer ongelukken. Nu zitten we ergens op weg naar "El camino de la muerte".
We hebben hier een plaatsje gevonden om te slapen, tegen de avond wilde de Jos een kampvuurtje maken en toen hij begon hout te hakken kwamen er twee Bolivianen aan en die mannen hebben voor ons hout gehakt, het vuur aangemaakt en onze Stella opgedronken.
We hebben heel de avond zitten genieten van ons kampvuurke met een CD ke van CCR op de achtergrond.
Woensdag 10-09
Vandaag staat "El camino de la Muerte" op ons programme. Volgens de boekskes is dit de gevaarlijkste weg ter wereld. Het is echt een belevenis, je rijdt over een smalle gravelweg door de bergen en aan de ene kant is er een kloof, zo ongelooflijk diep. Ik zat natuurlijk bijna altijd aan die kant, amaai zenne, maar het is echt de moeite.
Wat wij tot hier toe gezien hebben van Bolivie is fantastisch, de natuur is prachtig, de mensen zijn vriendelijk en de wegen zijn vreselijk slecht.
's Avonds zijn we bij een oud hotelleke gestopt en daar mogen we op de parking staan om te overnachten.
Het is een meevaller want het hotelleke blijkt een zwembad te hebben en douches waar de deur van dicht kan, dus het valt allemaal weer mee.
Donderdag 11-09
Omdat we niet graag terug naar La Paz rijden, besluiten we langs een andere weg richting Peru te rijden.
Als dat gisteren de gevaarlijkste weg van de wereld was, is dit de 2de gevaarlijkste.
De weg is vreselijk slecht en stoffig en het is hier vreselijk warm, we zitten nu in een tropisch gebied.
Als we rond een uur of vijf helemaal door mekaar geschud zijn wacht ons een andere verrassing.
De weg stopt bij een brede, snelstromende rivier en we moeten met een boot erover.
Als er voor ons geen bus hetzelfde gedaan had, was ik er nooit opgestapt maar de Josmobiel is aan boord gegaan en we hebben veilig de overkant bereikt.
We blijven hier overnachten, de mensen die hier op de boot werken slapen hier in tentjes met heel hun gezin. De rivier is voor hun : WC, douche en wasmachine tegelijk. Het zijn heel vriendelijke mensen en die kleine mannen hebben heel de avond op de lift gezeten.
dinsdag 9 september 2008
Bolivië
Maandag 08-09
Wij zijn al redelijk vroeg aan de Boliviaanse grens, maar wat een gedoe hier. Er staan hier zeker vijftig camions aan te schuiven en ik word door de douane van het ene kantoortje naar het andere gestuurd. Na een uurtje dalken zijn we Bolivië binnen. We rijden richting La Paz, het landschap is mooi en het stikt hier van de lama's. Ge zijt precies wel in een andere wereld terechtgekomen, alle vrouwen hebben kleurige rokken aan en een hoed op en meestal dragen ze nog een kind op hun rug ook. We zijn hier al in 2 stadjes gestopt, maar voor een bankautomaat zullen we naar La Paz moeten denk ik.
's Avonds zijn we gewoon een eindje van de weg gereden tot in een klein dorpje, daar zetten we ons aan een pleintje, alles ziet er hier doods en verlaten uit maar we denken dat we wel veilig staan.
Wij zijn al redelijk vroeg aan de Boliviaanse grens, maar wat een gedoe hier. Er staan hier zeker vijftig camions aan te schuiven en ik word door de douane van het ene kantoortje naar het andere gestuurd. Na een uurtje dalken zijn we Bolivië binnen. We rijden richting La Paz, het landschap is mooi en het stikt hier van de lama's. Ge zijt precies wel in een andere wereld terechtgekomen, alle vrouwen hebben kleurige rokken aan en een hoed op en meestal dragen ze nog een kind op hun rug ook. We zijn hier al in 2 stadjes gestopt, maar voor een bankautomaat zullen we naar La Paz moeten denk ik.
's Avonds zijn we gewoon een eindje van de weg gereden tot in een klein dorpje, daar zetten we ons aan een pleintje, alles ziet er hier doods en verlaten uit maar we denken dat we wel veilig staan.
zondag 7 september 2008
Arica en Putre
Vrijdag 05-09
Vandaag wat op het strand gezeten in Arica, met een trui aan want er was heel veel wind.
's Avonds hebben we een restaurantje opgezocht met goei eten, lekkere Chileense wijn en een grappige ober.
Met een hele zak propere was zijn we terug naar de camping getrokken en morgen gaan we naar Putre.
Zaterdag 06-09
Gelukkige verjaardag Ria
Van Arica naar Putre is maar een 150 km, Putre is een klein bergdorpje op 3500m.
Hier willen we 2 dagen blijven, er zijn hier in de buurt een paar Nationale Parken en we moeten ook terug wat aan de hoogte wennen.
's Avonds hebben we de Josmobiel op het dorpsplein geparkeerd, de politie is de Josmobiel al uitgebreid komen bewonderen dus we staan hier veilig.
Zondag 07-09
Vandaag trekken we naar het Nationaal Park Lauca, knappe vergezichten, bergen, vulkanen en er ligt overal nog ijs op de riviertjes wanneer we vertrekken.
We zijn tot op 5220 m hoogte geweest maar daar was de lucht toch nogal ijl dus dalen we een beetje af.
Tegen de middag zitten we op 3600 m en we hebben een schitterend plaatsje gevonden, aan een riviertje. De zon schijnt vollen bak daarom blijven we hier een paar uurtjes zitten.
Vanavond slapen we nog eens in Putre en morgen vallen we Bolivië binnen.
Vandaag wat op het strand gezeten in Arica, met een trui aan want er was heel veel wind.
's Avonds hebben we een restaurantje opgezocht met goei eten, lekkere Chileense wijn en een grappige ober.
Met een hele zak propere was zijn we terug naar de camping getrokken en morgen gaan we naar Putre.
Zaterdag 06-09
Gelukkige verjaardag Ria
Van Arica naar Putre is maar een 150 km, Putre is een klein bergdorpje op 3500m.
Hier willen we 2 dagen blijven, er zijn hier in de buurt een paar Nationale Parken en we moeten ook terug wat aan de hoogte wennen.
's Avonds hebben we de Josmobiel op het dorpsplein geparkeerd, de politie is de Josmobiel al uitgebreid komen bewonderen dus we staan hier veilig.
Zondag 07-09
Vandaag trekken we naar het Nationaal Park Lauca, knappe vergezichten, bergen, vulkanen en er ligt overal nog ijs op de riviertjes wanneer we vertrekken.
We zijn tot op 5220 m hoogte geweest maar daar was de lucht toch nogal ijl dus dalen we een beetje af.
Tegen de middag zitten we op 3600 m en we hebben een schitterend plaatsje gevonden, aan een riviertje. De zon schijnt vollen bak daarom blijven we hier een paar uurtjes zitten.
Vanavond slapen we nog eens in Putre en morgen vallen we Bolivië binnen.
vrijdag 5 september 2008
Het Noorden van Chili
Woensdag 03-09
Vanuit Iquique rijden we verder naar het Noorden. Het Noorden van Chili is echt een groot woestijngebied, zo ver je kijkt zie je niks anders dan zand en stenen.
Tegen de avond proberen we een slaapplaats te zoeken maar er zijn nergens dorpjes, je kan zelfs bijna nergens van de weg af. Ineens zien we beneden in een klein valleike een huis staan en we besluiten te vragen of we daar de nacht mogen doorbrengen.
Daar woonde een oude mens alleen, zijn grootvader was vroeger van Ierland naar Chili gekomen en had het huis gebouwd.
Hij heette ons hartelijk welkom en hij heeft wel 10 keer gevraagd of we echt niks nodig hadden, we hebben daar zalig geslapen.
Donderdag 04-09
's Morgens zijn we richting Arica gereden aan de grens met Peru. Adam, de oude Ier, vond het wel heel spijtig dat we vertrokken en we hebben moeten beloven dat we volgend jaar terugkomen.
In Arica, ook een kuststadje, ziet het er allemaal veel beter uit dan in de vorige kustplaatsen.
We zijn 's middags met de Josmobiel het strand opgereden om daar wat te zitten luieren, nadien nog eens een lavanderia opgezocht want dat was weer dringend nodig.
Tegen de avond hebben we iets buiten Arica een kleine camping gevonden met keipropere douches en een zwembad MET water.
Hier blijven we 2 nachten, we zitten hier vlakbij het strand en we moeten toch wachten op onze was.
Vanuit Iquique rijden we verder naar het Noorden. Het Noorden van Chili is echt een groot woestijngebied, zo ver je kijkt zie je niks anders dan zand en stenen.
Tegen de avond proberen we een slaapplaats te zoeken maar er zijn nergens dorpjes, je kan zelfs bijna nergens van de weg af. Ineens zien we beneden in een klein valleike een huis staan en we besluiten te vragen of we daar de nacht mogen doorbrengen.
Daar woonde een oude mens alleen, zijn grootvader was vroeger van Ierland naar Chili gekomen en had het huis gebouwd.
Hij heette ons hartelijk welkom en hij heeft wel 10 keer gevraagd of we echt niks nodig hadden, we hebben daar zalig geslapen.
Donderdag 04-09
's Morgens zijn we richting Arica gereden aan de grens met Peru. Adam, de oude Ier, vond het wel heel spijtig dat we vertrokken en we hebben moeten beloven dat we volgend jaar terugkomen.
In Arica, ook een kuststadje, ziet het er allemaal veel beter uit dan in de vorige kustplaatsen.
We zijn 's middags met de Josmobiel het strand opgereden om daar wat te zitten luieren, nadien nog eens een lavanderia opgezocht want dat was weer dringend nodig.
Tegen de avond hebben we iets buiten Arica een kleine camping gevonden met keipropere douches en een zwembad MET water.
Hier blijven we 2 nachten, we zitten hier vlakbij het strand en we moeten toch wachten op onze was.
woensdag 3 september 2008
Adios Argentina
Zaterdag 30-8
We zijn even naar Jujuy gereden voor de nodige boodschappen te doen en een internetshop te zoeken.
's Middags naar Purmamarca gereden naar een kleine camping zo staan we morgenvroeg startklaar aan de weg naar Chili.
De Jos heeft nog wat aan de auto gewerkt, de watertank was terug lek maar er is niets dat niet opgelost kan worden met het klein bleiterke en met ne tube Tec 7.
Zondag 31-08
Vanmorgen vroeg vertrokken richting Chili, we moeten een flinke bergpas over om in Chili te geraken maar de weg is goed.
Het landschap tussen Argentinië en Chili is echt heel speciaal, soms precies het decor uit een of andere SF film.
Er wonen hier slechts enkele mensen, je moet ook wel ne straffe zijn om hier op die hoogte, in de kou en de wind, te kunnen wonen.
Als we bijna op 4000 m hoogte zijn komt er daar een jongetje van een jaar of 6, met zijn fietske bergop gereden, dat wordt later zeker en vast een straffe gast.
We zijn vandaag tot op 4820 m geweest en we hebben totaal geen last van de hoogte maar fietsen en voetballen zoals die kleine mannen hier doen op die hoogte kunnen wij toch niet.
Bij de grens hebben we met spijt in ons hart afscheid genomen van Argentinië en zijn we Chili binnengereden.
In een klein half uurtje waren alle grensformaliteiten achter de rug en zijn we in San Pedro de Atacama aangekomen.
Op een camping daar zijn we een Chileen tegengekomen die Nederlands sprak, hij had een tijd in Brussel gewoond.
Maandag 01-09
Gelukkige verjaardag Magda.
Vanmorgen zijn we Valle de la Luna gaan bezoeken, dat is echt knap, precies zo'n maanlandschap.
Daarna zijn we verder gereden naar Calama, een mijnstadje, toen hadden we ineens geen zin meer om auto te rijden en hebben een goeie slaapplaats gezocht.
's Avonds hebben we vlak bij de Josmobiel gezellig een kampvuurtje gemaakt en we zijn nog maar eens op tijd in ons bed gekropen.
We zijn alletwee al supergoed uitgerust en totaal ontstresst, de Jos slaapt beter als thuis en heeft al een stuk minder pijn. Dus dat reizen doet ons goed.
Dinsdag 02-09
Om het stof van de Atacama woestijn van ons af te schudden besluiten we dwars door Chili te rijden naar de Grote of Stille Oceaan.
Het is bewolkt wanneer we daar aankomen en buiten wat pelikanen is er weinig te zien.
We rijden dan maar door naar Inquique wat een badplaats zou moeten zijn.
Inquique is een grote tegenvaller buiten een paar grote hotels aan de kust is het eigenlijk een grote krottenwijk.
De Chilenen zijn trouwens echte vetzakken en dan nog onvriendelijke ook.
Tegen de avond hebben we dan toch een plaatsje gevonden om te overnachten.
We staan hier vlakbij de zee en het ziet er hier allemaal Ok uit maar tot hiertoe heeft Chili me nog niet echt kunnen bekoren.
We zijn even naar Jujuy gereden voor de nodige boodschappen te doen en een internetshop te zoeken.
's Middags naar Purmamarca gereden naar een kleine camping zo staan we morgenvroeg startklaar aan de weg naar Chili.
De Jos heeft nog wat aan de auto gewerkt, de watertank was terug lek maar er is niets dat niet opgelost kan worden met het klein bleiterke en met ne tube Tec 7.
Zondag 31-08
Vanmorgen vroeg vertrokken richting Chili, we moeten een flinke bergpas over om in Chili te geraken maar de weg is goed.
Het landschap tussen Argentinië en Chili is echt heel speciaal, soms precies het decor uit een of andere SF film.
Er wonen hier slechts enkele mensen, je moet ook wel ne straffe zijn om hier op die hoogte, in de kou en de wind, te kunnen wonen.
Als we bijna op 4000 m hoogte zijn komt er daar een jongetje van een jaar of 6, met zijn fietske bergop gereden, dat wordt later zeker en vast een straffe gast.
We zijn vandaag tot op 4820 m geweest en we hebben totaal geen last van de hoogte maar fietsen en voetballen zoals die kleine mannen hier doen op die hoogte kunnen wij toch niet.
Bij de grens hebben we met spijt in ons hart afscheid genomen van Argentinië en zijn we Chili binnengereden.
In een klein half uurtje waren alle grensformaliteiten achter de rug en zijn we in San Pedro de Atacama aangekomen.
Op een camping daar zijn we een Chileen tegengekomen die Nederlands sprak, hij had een tijd in Brussel gewoond.
Maandag 01-09
Gelukkige verjaardag Magda.
Vanmorgen zijn we Valle de la Luna gaan bezoeken, dat is echt knap, precies zo'n maanlandschap.
Daarna zijn we verder gereden naar Calama, een mijnstadje, toen hadden we ineens geen zin meer om auto te rijden en hebben een goeie slaapplaats gezocht.
's Avonds hebben we vlak bij de Josmobiel gezellig een kampvuurtje gemaakt en we zijn nog maar eens op tijd in ons bed gekropen.
We zijn alletwee al supergoed uitgerust en totaal ontstresst, de Jos slaapt beter als thuis en heeft al een stuk minder pijn. Dus dat reizen doet ons goed.
Dinsdag 02-09
Om het stof van de Atacama woestijn van ons af te schudden besluiten we dwars door Chili te rijden naar de Grote of Stille Oceaan.
Het is bewolkt wanneer we daar aankomen en buiten wat pelikanen is er weinig te zien.
We rijden dan maar door naar Inquique wat een badplaats zou moeten zijn.
Inquique is een grote tegenvaller buiten een paar grote hotels aan de kust is het eigenlijk een grote krottenwijk.
De Chilenen zijn trouwens echte vetzakken en dan nog onvriendelijke ook.
Tegen de avond hebben we dan toch een plaatsje gevonden om te overnachten.
We staan hier vlakbij de zee en het ziet er hier allemaal Ok uit maar tot hiertoe heeft Chili me nog niet echt kunnen bekoren.
Abonneren op:
Posts (Atom)
