ZALIG KERSTFEEST EN EEN GELUKKIG NIEUWJAAR

Na bijna 3 weken in Guadalajara en nog een hele spannende dag bij Mercedes kunnen we terug op de baan.  De eerste uren zijn we nog niet echt gerust en zijn we gespitst op elk geluidje dat de Josmobiel maakt maar dat gaat gelukkig over na een tijdje.

Na 250 km en ongeveer evenveel drempels houden we het voor bekeken en stoppen bij een kleine camping in Patzcuaro. Patzcuaro ligt op 2200 m hoogte, het charmante stadje leeft van zijn markten en het toerisme. Het oude centrum staat vol witte huisjes met pannendaken, prachtige plaza’s omgeven door zuilengalerijen maar jammer genoeg ook veel, luid toeterend, verkeer. De Mexicanen zijn meesters in verkeer in de war te sturen en als alles dan vastzit en niemand meer verder kan is er nog maar één oplossing : luid toeteren met zijn allen tegelijk. Ik maak een wandeling door het oude centrum met zijn steile straatjes met kinderkopjes, terwijl blijft Jos op zijn gemakske in de auto. De steile, hobbelige straten zijn duidelijk teveel voor hem. Alhoewel de camping aan de rand van Patzcuaro mooi en rustig is, blijven we er toch maar 2 dagen. Het is hier in de bergen veel frisser, overdag is dat perfect maar vanaf 5 uur ’s avonds wordt het koud en moeten we naar binnen. Omdat wij graag van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat buiten zitten, zit er niets anders op dan terug naar de kust te rijden.

Zo gauw je de bergen over bent en de kust nadert, valt de hitte op je lijf. We verlaten de weg als we een bordje zien naar : Playa Saladita, vooral bekend bij de surfers. Langs het strandje staan wat palapa’s waar je wat kan eten en drinken en er liggen hier en daar wat vissersbootjes. We parkeren ons onder de palmbomen aan het strand, dit plekje is een klein paradijs. Het weer is zalig en de zee is perfect om wat lui op de golven te drijven en heel af en toe een beetje te zwemmen of te bewegen. Na 4 dagen verlaten we het strandje en rijden naar Zihuatenejo om wat broodnodige boodschappen en misschien een camping. Zihuatenejo is een drukke kustplaats en zowel de stad als de camping die we bekijken, vallen ons tegen. De camping zit vol Quebeqois, Franse Canadezen, en zo gauw zo onze Belgische nummerplaat zien, moeten we Frans spreken. Als we zeggen dat we Vlamingen zijn, beweren zij dat die niet bestaan dus ik heb het hier wel gezien, we gaan naar de supermarkt en rijden een beetje verder naar het Zuiden.

50 km voorbij Zihuatenejo zien we een kleine camping aan Playa La Barrita. We kunnen parkeren vlakbij het strand en er is zelfs een verharde plaats om onze tafel en stoelen op te zetten en waar Jos, zonder moeite, rond kan rijden. Dit wordt ons plekje voor Kerstmis, mooier en rustiger kunnen we niet zitten en de eigenaars zijn heel vriendelijk en behulpzaam. We zitten hier aan de Stille Oceaan maar die is eigenlijk niet zo heel stil hier, je kan gerust in het water maar echt zwemmen is uitgesloten, de golven zijn hoog en beuken met veel lawaai op het strand maar het is perfect om wat af te koelen.

We hebben hier weer maar eens ontdekt, hoe klein de wereld eigenlijk wel is.  We zaten te praten met de eigenaars en we vertelden hen over Liesbeth en Weking en over het Via PanAm project. De man en de vrouw keken ons heel verbaasd aan en ze zeiden : “ Die kennen wij, ze hebben hier een nacht geslapen.”  Ze liepen naar binnen en kwamen terug met een postkaart van de Via PanAm waarop stond : bedankt voor jullie gastvrijheid, dit is een geweldige plek ……Stiaan, An, Liesbeth en Weking.

We waren er allemaal even stil van want hoe groot is in godsnaam de kans dat je in zo’n groot land als Mexico op hetzelfde plekje terecht komt. Dit is zo’n ongelooflijk toeval, er zijn langs de Mexicaanse stranden duizenden plekjes waar je kan parkeren, om dan op exact dezelfde plaats te komen, dat is heel straf en voor ons wat dit toch een beetje een Kerstcadeau.

Het was dit jaar voor ons vooral een hele warme Kerst, overdag loopt de temperatuur op tot ongeveer 35 graden en ’s nachts gaat het niet onder de 25 graden, dus ons dekbed hebben we niet nodig. Kerstmis vieren hier is totaal anders dan thuis, je mist de kerstsfeer en je familie en ik zie me in België ook niet direct in mijn badpak aan het kerstdiner zitten.

Na de kerstdagen rijden we nog wat Zuidelijker waar het nog tropischer en warmer wordt dus waarschijnlijk komt ons volgende verslag vanuit de bergen.

GESTRAND IN GUADALAJARA

De dag na mijn verjaardag reden we op ons gemak langs de laguna Chapala toen we plots iets vreemd hoorden aan het linkervoorwiel. Een paar kilometer verder was een klein dorpje en daar stopten we bij de enige mekanieker van het dorp. De mekanieker haalde het wiel eraf en iets later lagen alle onderdelen ergens in het zand, na een tijdje kwamen ze tot de conclusie dat ze het niet konden repareren omdat ze de onderdelen niet hadden.  De ervaring heeft ons geleerd dat de onderdelen meestal uit Europa moeten komen en we vroegen dan ook om Mercedes te bellen. Na een hoop getelefoneer met een grote uitleg en nog grotere gebaren besloten ze om een takelwagen voor ons te bellen en ons, 80 km terug, naar Guadalajara te brengen.

Na een paar uurtjes wachten kwam er dan toch een takelwagen. De Josmobiel was eigenlijk veel te zwaar voor de kleine truck maar volgens die mannen was het no problema en we werden boven op de wagen getakeld. Toen we daar, hoog en droog, boven op de takelwagen zaten was het even ons verstand op nul zetten en proberen te genieten van het uitzicht. Na een 50 km moesten we achterin de auto gaan zitten met alles dicht want het was eigenlijk verboden om in de auto te blijven zitten boven op een takelwagen. Ik kan je verzekeren dat we elke drempel en elke put in de weg gevoeld hebben daar achter in de Josmobiel. In de buitenwijken van Guadalajara stopte de chauffeur met de mededeling dat de mekanieker, die daar woonde, ons voort kon helpen en dat hij morgen om onderdelen zou rijden. Omdat het inmiddels donker was moesten we parkeren langs een hele drukke baan, we hebben geen rustige nacht gehad en dat lag niet alleen aan het voorbij razende verkeer maar we voelden ons ook niet echt veilig in de buitenwijken van zo’n hele grote stad.

’s Morgens begon de mekanieker direct aan de auto en na wat heen en weer gebel had hij de onderdelen die volgens hem pasten. Ik ben met een taxichauffeur Guadalajara ingereden om wat boodschappen te doen, naar de bank te gaan en om nog een paar onderdelen op te halen. Toen hadden we er nog totaal geen idee van hoe goed we Guadalajara zouden leren kennen. Half namiddag was de auto klaar en het leek er echt op dat alles hersteld was en vol goeie moed reden we de autostrade op terug richting Chapala.

Na ongeveer 20 km werd de auto heel even stuurloos en hoorden we weer iets bij het linker voorwiel en heel voorzichtig zijn we de pechstrook opgereden. Daar stonden we weer en deze keer stonden we echt gevaarlijk met al die voorbijrazende Mexicaanse trucks. Algauw stopte er een vriendelijke Mexicaan en hij beloofde om een takelwagen onze kant op te sturen en inderdaad een uurtje later kwam er een takelwagen van de Mexicaanse wegenwacht. De man zag onmiddellijk dat onze auto te zwaar was voor hem en belde iemand anders op, omdat het donker werd bleef de takelwagen, met zwaailampen en knipperlichten op, achter ons staan.  Het duurde uren voor de andere truck kwam en om mijn zinnen te verzetten ben ik beginnen koken en hebben we op ons gemakske in de Josmobiel zitten eten. Om 11 uur kwam de andere takelwagen er eindelijk aan, toen ging het heel snel en terwijl de chauffeur de Josmobiel, met de Jos erin, optakelde, zocht ik het adres van Mercedes Guadalajara en konden we vertrekken.

Het was aangenaam warm in de truck en juist toen ik dacht dat er nu niets meer mis kon gaan, stopte de chauffeur gewoon op de rechter rijstrook van de autostrade. Hij had een afslag gemist en zei : “geen enkel probleem, ik rij gewoon even (2 km) achteruit.”  Zoiets zou totaal ondenkbaar zijn bij ons maar hij deed het gewoon, wij reden achteruit over de autostrade terwijl de luid toeterende trucks voorbij raasden. Met opgekrulde tenen en een hartslag van 150 bereikten we veilig en wel de afslag en om 1 u. ’s nachts kwamen we aan bij Mercedes.

’s Morgens begonnen de mekaniekers onmiddellijk aan onze auto en na een uurtje kregen we het goede nieuws dat ze het konden repareren en tegelijk het slechte nieuws dat we zeker 2 weken zouden moeten wachten op de onderdelen. Om onze gedachten wat te verzetten zijn we gaan wandelen en onderweg hebben we besloten waar we die 2 weken gaan verblijven. Dicht bij het centrum van Guadalajara is een 24u. parking, er is dag en nacht bewaking, er zijn toiletten, er is water en het is vlak bij alle restaurantjes, terrasjes en op maar 15 min. wandelen van het historisch centrum. Dit is de perfecte oplossing, wij slapen in de Josmobiel en betalen maar 6,5 € voor 24 uur en als we het echt beu worden op de parking dan gaan we gewoon een nachtje op hotel in de binnenstad.

We wandelen veel door Guadalajara wat een verrassend mooie stad blijkt te zijn, er is overal wel wat te beleven en het historisch centrum is echt prachtig. Na een week begin ik al goed mijn weg te weten in Guadalajara, ik weet waar ze het beste brood hebben, waar de beste mercado is om groenten en fruit te kopen en waar ik mijn was kan laten doen. We babbelen veel met Raul en Manuel, de bewakers, en ook de vaste klanten op de parking kennen we allemaal na een week en ons Spaans wordt alle dagen beter. We leren hier Mexico langs een heel andere kant kennen dan als je als gewone toerist zou doen, we horen grappige verhalen maar ook heel schrijnende verhalen en ik heb een huizenhoog respect voor de hardwerkende, altijd vriendelijke, warme Mexicanen.

Na een dag of twaalf horen we van Mercedes dat het toch nog een paar dagen langer zal duren en daarom gaan we op weekend in het hartje Guadalajara. We laten de Josmobiel achter in de veilige handen van Raul en Manuel en trekken voor 2 nachten in een hotelletje. Het is zalig om eens een paar dagen op hotel te gaan en je te laten verwennen en hopelijk zijn de bestelde onderdelen binnen een paar dagen bij Mercedes en kunnen we verder.

We hebben Guadalajara noodgedwongen goed leren kennen, voordien waren we met een grote boog om deze grote stad (ongeveer 1.5 milj. inwoners) omgereden maar het blijkt een mooie, heel levendige stad te zijn waar we ondanks alles van genoten hebben. Hopelijk zijn we binnen een paar dagen terug op de baan en komt ons volgende verslag van ergens op de Mexicaanse stranden.