Na bijna 3
weken in Guadalajara en nog een hele spannende dag bij Mercedes kunnen we terug
op de baan. De eerste uren zijn we nog
niet echt gerust en zijn we gespitst op elk geluidje dat de Josmobiel maakt
maar dat gaat gelukkig over na een tijdje.
Na 250 km en
ongeveer evenveel drempels houden we het voor bekeken en stoppen bij een kleine
camping in Patzcuaro. Patzcuaro ligt op 2200 m hoogte, het charmante stadje
leeft van zijn markten en het toerisme. Het oude centrum staat vol witte
huisjes met pannendaken, prachtige plaza’s omgeven door zuilengalerijen maar
jammer genoeg ook veel, luid toeterend, verkeer. De Mexicanen zijn meesters in
verkeer in de war te sturen en als alles dan vastzit en niemand meer verder kan
is er nog maar één oplossing : luid toeteren met zijn allen tegelijk. Ik maak
een wandeling door het oude centrum met zijn steile straatjes met kinderkopjes,
terwijl blijft Jos op zijn gemakske in de auto. De steile, hobbelige straten
zijn duidelijk teveel voor hem. Alhoewel de camping aan de rand van Patzcuaro
mooi en rustig is, blijven we er toch maar 2 dagen. Het is hier in de bergen
veel frisser, overdag is dat perfect maar vanaf 5 uur ’s avonds wordt het koud
en moeten we naar binnen. Omdat wij graag van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat
buiten zitten, zit er niets anders op dan terug naar de kust te rijden.
Zo gauw je de
bergen over bent en de kust nadert, valt de hitte op je lijf. We verlaten de
weg als we een bordje zien naar : Playa Saladita, vooral bekend bij de surfers.
Langs het strandje staan wat palapa’s waar je wat kan eten en drinken en er
liggen hier en daar wat vissersbootjes. We parkeren ons onder de palmbomen aan
het strand, dit plekje is een klein paradijs. Het weer is zalig en de zee is
perfect om wat lui op de golven te drijven en heel af en toe een beetje te
zwemmen of te bewegen. Na 4 dagen verlaten we het strandje en rijden naar
Zihuatenejo om wat broodnodige boodschappen en misschien een camping.
Zihuatenejo is een drukke kustplaats en zowel de stad als de camping die we
bekijken, vallen ons tegen. De camping zit vol Quebeqois, Franse Canadezen, en
zo gauw zo onze Belgische nummerplaat zien, moeten we Frans spreken. Als we
zeggen dat we Vlamingen zijn, beweren zij dat die niet bestaan dus ik heb het
hier wel gezien, we gaan naar de supermarkt en rijden een beetje verder naar
het Zuiden.
50 km voorbij
Zihuatenejo zien we een kleine camping aan Playa La Barrita. We kunnen parkeren
vlakbij het strand en er is zelfs een verharde plaats om onze tafel en stoelen
op te zetten en waar Jos, zonder moeite, rond kan rijden. Dit wordt ons plekje
voor Kerstmis, mooier en rustiger kunnen we niet zitten en de eigenaars zijn
heel vriendelijk en behulpzaam. We zitten hier aan de Stille Oceaan maar die is
eigenlijk niet zo heel stil hier, je kan gerust in het water maar echt zwemmen
is uitgesloten, de golven zijn hoog en beuken met veel lawaai op het strand
maar het is perfect om wat af te koelen.
We hebben
hier weer maar eens ontdekt, hoe klein de wereld eigenlijk wel is. We zaten te praten met de eigenaars en we vertelden
hen over Liesbeth en Weking en over het Via PanAm project. De man en de vrouw
keken ons heel verbaasd aan en ze zeiden : “ Die kennen wij, ze hebben hier een
nacht geslapen.” Ze liepen naar binnen
en kwamen terug met een postkaart van de Via PanAm waarop stond : bedankt voor jullie gastvrijheid, dit is een
geweldige plek ……Stiaan, An, Liesbeth en Weking.
We waren er
allemaal even stil van want hoe groot is in godsnaam de kans dat je in zo’n groot
land als Mexico op hetzelfde plekje terecht komt. Dit is zo’n ongelooflijk toeval,
er zijn langs de Mexicaanse stranden duizenden plekjes waar je kan parkeren, om
dan op exact dezelfde plaats te komen, dat is heel straf en voor ons wat dit
toch een beetje een Kerstcadeau.
Het was dit
jaar voor ons vooral een hele warme Kerst, overdag loopt de temperatuur op tot
ongeveer 35 graden en ’s nachts gaat het niet onder de 25 graden, dus ons
dekbed hebben we niet nodig. Kerstmis vieren hier is totaal anders dan thuis,
je mist de kerstsfeer en je familie en ik zie me in België ook niet direct in
mijn badpak aan het kerstdiner zitten.
Na de
kerstdagen rijden we nog wat Zuidelijker waar het nog tropischer en warmer
wordt dus waarschijnlijk komt ons volgende verslag vanuit de bergen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten