vrijdag 23 december 2016

BAJA CALIFORNIA - MEXICO



Als we de Mexicaanse grens oversteken, komen we ineens in een totaal andere wereld terecht.

Hier tellen snelheidsbeperkingen niet meer mee, je moet niet meer pinken als je afdraait, je mag gerust over een volle witte lijn rijden als je in wil halen en als de weg breed genoeg is dan maak je gewoon een paar rijvakken bij.
De grote supermarktketens, zoals in de USA, hebben plaats gemaakt voor ontelbare kleine winkeltjes waarvan het altijd niet duidelijk is wat ze verkopen maar na wat zoeken vindt je al gauw alles wat je nodig hebt.
Het is hier rommelig en vooral stoffig want in de dorpen en stadjes is alleen de hoofdweg geasfalteerd, voor de rest zijn het allemaal zandwegen.

Ondanks die paar ongemakjes is het hier zalig. Mensen leven hier meer buiten, alles speelt zich af op straat en overal langs de kant van de weg staan kraampjes met eten, groenten en fruit, kleding enz…. het lijkt wel of het hier alle dagen markt is.
Het is hier echt geen weelde en de Mexicanen zijn continu bezig met overleven maar toch is iedereen hier vriendelijk en behulpzaam. Natuurlijk worden we beschouwd als “gringo’s” maar toch worden we overal onthaald met een warme, welgemeende glimlach.


Baja California is een schiereiland met aan de éne kant de Pacific Ocean en aan de andere kant de Zee van Cortez en in dit deel van Mexico willen wij onze winter doorbrengen.
Onze eerste afspraak in Baja is met het Via PanAm team. Wij zijn dolgelukkig dat we onze kinderen en An en Stiaan, in goede gezondheid, terugzien.  Onze Via PanAmmers zijn supergoed bezig, ze zijn inmiddels een goed draaiend en hecht team geworden en het “back to basic” leven doet hen zichtbaar heel goed. Wij zijn dan ook oprecht trots op hen.
We kamperen samen op een schitterend plekje aan één van de stranden van Baja en als we ’s avonds, met een goed glas wijn, buiten zitten is het weer overduidelijk hoe hard en ook waarom we Liesbeth en Weking thuis zo missen. We genieten echt van een paar dagen samen met hen, dan rijden wij en lopen zij weer verder maar niet voor lang want we gaan samen de Kerstdagen doorbrengen.


Wij rijden verder Baja in en blijven wat hangen  aan de stranden van de Pacific Ocean. We genieten van de rustige, praktisch verlaten stranden, buiten wat vissers en hier en daar een verdwaalde toerist zijn we hier alleen, de stranden zijn van ons en de duinen zijn onze tuin. Overdag is het aangenaam en zonnig maar rond vijf uur koelt het serieus af en is het tijd om in de Josmobiel te vluchten.In de Josmobiel zit inmiddels even veel zand als op de stranden van Baja California maar ik heb besloten van dat te negeren zolang we in Baja zijn, ik heb trouwens geen keuze want het is een verloren strijd.
Verder naar het Zuiden verlaten we de stranden en rijden we door de bergen. De natuur is hier droog, dor en woest, prachtig in al haar ruwheid en de bergen zijn bezaaid met duizenden cactussen in allerlei vormen en maten,  ik hou van dit ruige landschap waar elk beeld uit een Western film lijkt te komen.


We rijden op ons gemakje naar Guerrero Negro waar we Kerstmis gaan vieren met de kinderen, wij willen alvast een restaurantje en een slaapplaats opzoeken voor de rest hier aankomt.
Als we het dorp binnen rijden schrikken we even en denken : “hier kunnen we echt nooit iets fatsoenlijk vinden, wat een bende is dat hier”, het regent en de zandwegen zijn herschapen in één grote modderpoel waar de Mexicanen vrolijk door racen zo hard ze kunnen.  In het dorp ontmoeten we een Duits koppel, zij zijn op weg naar Zuid-Amerika, we gaan samen iets drinken en hebben een heel gezellige namiddag samen. Reizen schept toch echt een band.
Als we buiten komen schijnt de zon weer en de straten drogen weer op, het ziet er direct heel anders uit en als we een paar keer door het dorp gereden hebben, zijn we het gewoon en ziet het er direct heel anders uit. We checken wat restaurantjes en vinden uiteindelijk een heel gezellig restaurantje waar we ook met zijn alle kunnen kamperen.
We vervelen ons totaal niet in het chaotische Guerrero Negro, vlakbij het dorp liggen mooie lagunes waar honderden verschillende vogelsoorten zitten. De kijkers worden opgesteld en terwijl wij de vogels gadeslaan komt het Via PanAm team stilaan onze kant uitgelopen.



Wij wensen iedereen een Zalig Kerstfeest en een Gelukkig, gezond en liefdevol 2017.

vrijdag 9 december 2016

PACIFIC COAST

We hangen boven de Oceaan ergens tussen Amsterdam en Seattle en dan heb je tijd genoeg om na te denken.

We zijn twee maanden thuis geweest en die waren redelijk hectisch.  Spannende onderzoeken voor mij, een ziekenhuisopname voor Jos en tussendoor veel etentjes, feestjes en als afsluiter een fantastisch, geslaagde Natuurloop. Twee weken voor onze geplande vertrekdatum krijgen we groen licht van de Cardioloog, op voorwaarde dat we het rustig aan doen. Geen inspannende fietstochtjes tegen de wind en geen stress situaties meer voor de Jos, alleen rustig genieten en dat gaan we de komende 3 ½ maanden volop doen.


We landen in Seattle na een perfecte vlucht van 9.5 uur en bellen de taxichauffeur die ons afgelopen september weggebracht heeft, een uurtje na de landing staan we al bij de Josmobiel.  Onze eerste halte is Walmart, we doen uitgebreid boodschappen en laten tegelijk een oliewissel bij de Josmobiel doen. Als alles in de kasten zit is onze pijp uit, we hebben er tenslotte al heel wat uurtjes op zitten, en we kruipen onder ons dekbed al is het hier nog maar 5 uur in de namiddag.

We besluiten op ons gemakje naar het Zuiden te rijden en de kust te volgen tot aan de Mexicaanse grens.  We rijden langs de prachtige kustlijn van Oregon, het donkere weer en de regen lijken, op één of andere manier, perfect te passen bij het dramatische landschap. We vinden ’s avonds heel vlotjes een slaapplaats en zijn weer helemaal aangepast aan het leven in een mobilhome.
Hoe mooi die grijze luchten ook zijn, we zijn toch opgelucht dat het in California warmer en droger is, de zon geeft steeds meer warmte en de Oceaan krijgt een schitterende blauwe kleur. We blijven de kust volgen en steeds als je denkt, nu kan het niet mooier worden dan ligt er achter de volgende bocht weer zo’n pareltje.

Onderweg zien we een groep zeeleeuwen vissen en dat is zo’n prachtig schouwspel, echt een gevecht om eten. De zeeleeuwen duiken naar de vis en jagen die op, langs alle kanten duiken er pelikanen vlakbij de zeeleeuwen terwijl de altijd aanwezige meeuwen ook een graantje mee willen pikken.  Een beetje verder naar het Zuiden ligt een grote kolonie zeeolifanten, ze hebben hier een aantal stranden geclaimd en komen hier elk jaar terug om te paren en jongen te krijgen, vorig jaar zijn er 5200 jongen geboren. We blijven heel de namiddag genieten van die logge, dikke beesten die soms onverwacht snel en behendig blijken te zijn.

We rijden San Francisco binnen over de Golden Gate Bridge, het feit dat onze kinderen hier een paar weken geleden gelopen hebben maakt meer indruk op mij dan de stad zelf. We maken een lange wandeling langs het water maar dan houden we San Francisco voor bekeken.
Als je die afstand van Seattle tot hier in California rijdt dan is het ongelooflijk dat iemand die afstand loopt. Als we over die bochtige kustweg rijden met zijn grote hoogteverschillen krijgen we steeds meer respect voor wat het Via Panam team aan het doen is. Chapeau Weking & Stiaan en Liesbeth en An.

Los Angeles, Hollywood en Beverly Hills zijn echt niet aan ons besteed en laten we dan ook wijselijk links liggen. Het uiterste zuiden van California is druk, dicht bevolkt en er is veel verkeer, we vragen ons hier dikwijls af hoe Weking en Stiaan hier gelopen hebben door al die drukte. We hebben het mooiste stuk van de kust duidelijk gehad of je moet houden van kitscherige villa’s, dan zit je hier goed.
Binnen een paar dagen gaan we de grens over naar Baja, we kijken echt uit naar de rust en de stilte van Baja maar vooral naar het weerzien met de kinderen en An en Stiaan.