The Amish

Vrijdag 24 augustus

 

Gelukkige Verjaardag Winde.

 We zijn de Staat New-York en we blijven een dag en nacht in het Watkins Glen State Park.  In Watkins Glen is een schitterende kloof, de rivier loopt door de kloof en hier en daar zijn kleine watervalletjes. De Jos blijft op de camping als ik de wandeling door de kloof doe, het is onmogelijk voor hem want er zijn honderden trappen en het is ook totaal onmogelijk om zoiets aan te passen.  Het is een prachtige wandeling maar wel heel vermoeiend al die trappen omhoog, later ontdek ik dat je de wandeling ook andersom kan doen, bergaf dus.  De mensen in de staat New-York zijn totaal anders dan in al de andere staten die we bezocht hebben, zo vriendelijk ze in de rest van de States zijn,  zo stug zijn de New-Yorkers.  Dat verschil merken we niet alleen op de camping maar ook in de winkels en op de straat. 

 Zaterdag 25 augustus

 We waren al vroeg uit de veren en rijden de staat Pennsylvania binnen, de ontvangst in het welkomcenter is hartelijk en de mensen overstelpen ons met informatie en folders over hun staat. Het Noorden van Pennsylvania bestaat vooral uit grote loofwouden en donkere naaldwouden, het doet ons een beetje aan Duitsland denken.  ‘s Middags zien we een kleine picknickplaats, de zon schijnt en we halen onze stoelen en onze barbecue uit de auto.  Een eindje verder zit een hele groep bejaarden die een verjaardagsfeestje hebben, voor ze vertrekken komt één van de vrouwen naar ons en we krijgen een dessert van haar, een soort pudding met fruit en room, het was superlekker.  Ze vraagt hoe we hier toch terechtkomen vanuit België en iets later vraagt ze of ze ons een Big hugh mag geven omdat ze nog nooit iemand van België geknuffeld en gekust heeft, dus pakken we haar eens goed vast en geven haar een dikke kus.  Iets later komen er een paar Rangers langs om wat te buurten, we staan er echt van te kijken hoe anders de mensen hier zijn dan in New-York.

 Zondag 26 augustus

 We rijden door de bossen van Pennsylvania en het lijkt wel of we door het Zwarte Woud rijden toch zeker als we in een dorpje komen met de naam: Germania,  het landschap hier is zacht en lieflijk en ook hier steken we de barbecue weer aan op een picknick Area.  In het stadje Williamsburg gaan we naar de Millionaire’s Row kijken, vroeger waren in deze stad de grootste houtzagerijen van heel de USA gevestigd en in Fourth Street woonden toen de meeste miljonairs  van heel het land.  De huizen zijn bijna allemaal van rond 1880 maar ze zijn slecht onderhouden, vreselijk gerestaureerd en bijna allemaal opgedeeld in appartementen, slecht hier en daar staat er nog een mooi, origineel exemplaar tussen.  Terug op de baan worden we overvallen door een serieuze stortbui en we besluiten dan maar bij Wal-Mart te overnachten.  We hebben deze trip al dikwijls bij Wal-Mart geslapen, je staat er nooit alleen , het is gratis en je hebt de winkel bij de hand.

 Maandag 27 augustus

 Onderweg door Pennsylvania zien we de eerste Amish boerderijen, het zou ons niet direct opgevallen zijn maar het is maandag, wasdag,  en overal hangt de wasdraad vol met hun traditionele kleding.  De Amish stammen af van de Zwitserse beweging van de wederdopers van 1525 en de Old Order Amish vormen het meest behoudende deel van deze beweging. Ze staan afwijzend tegen elke band met moderne technologie zoals elektriciteit, telefoon en auto’s . Met hun sobere kleding, witte kappen voor de vrouwen en strohoeden voor de mannen, hun koetsen, leven ze vrijwel onveranderd sinds hun voorouders in de 17^de eeuw godsdienstvrijheid opzochten in Amerika.  Omdat we een prachtig plekje zien bij de Susquehanna rivier stoppen we, ik maak daar eten klaar en we blijven een paar uurtjes bij de rivier zitten.  We rijden vanavond tot in York en gaan nog maar eens bij Wal-Mart slapen.

 

Dinsdag 28 augustus

 

Wij gaan vanmorgen eerst een bezoekje brengen aan de Harley Davidson fabriek, het knutselavontuur van de 21 jarige William Harley en de 20 jarige Arthur Davidson is uitgegroeid tot een enorm bedrijf en de Harley Davidson is in de USA de meest populaire motor. De rondleiding door de fabriek is interessant maar het is jammer dat je er geen foto’s mag maken want er staan daar prachtmachines. Na ons bezoek aan Harley Davidson rijden we naar een totaal andere wereld, naar Amish Country in Lancaster, hier woont de grootste groep Amish en Mennonieten van heel de USA en dan vooral de Old Order Amish.  Door hun manier van leven en kleding trekken de Amish de aandacht van de hele wereld en het stikt hier dan ook van de toeristen, restaurantjes, winkeltjes, je kan zelfs ritjes maken met koetsjes enz.. Wij besluiten, uit respect voor deze mensen, daar niet aan mee te doen en rijden een paar landweggetjes op tussen de boerderijen en al gauw zien we de Amish aan het werk op hun velden, het is een schitterend gezicht als ze met hun paarden aan het werk zijn. We stoppen even langs de kant van de weg en er komt een Amish jongen om met ons te praten, het is een ongelooflijk vriendelijke jongen en hij vindt het geweldig dat we niet meedoen met de andere toeristen, hij vertelt ons over hun leven en over de verschillende groepen binnen de beweging en als we heel traag en duidelijk Nederlands spreken kan hij ons verstaan, ze spreken thuis een mengeling van Duits en Nederlands.  We gaan ook nog even langs bij het informatiecentrum van de Mennonieten en daar bekijken we de film : “Who are the Amish”.  De Mennonieten van het centrum waren al eens op bezoek geweest in Friesland, in Pingum, waar de oprichter van hun orde, Menno Simons, vandaan kwam. Wij zijn vandaag in ieder geval weer een pak slimmer geworden en alhoewel er heel veel nadelen en beperkingen zijn aan hun manier van leven heb ik er toch wel respect voor dat ze het kunnen.  In een klein dorpje gaan we op een camping staan en daar zien we heel de avond koetsjes met Amish voorbij komen en niemand rijdt hier met de fiets maar ze hebben allemaal een soort step.

 

Woensdag 29 augustus

 

We rijden stilaan Lancaster Amish Country uit langs rustige landweggetjes en ook hier zien we de Amish weer aan het werk met paard en kar.  We kopen bij één van de boerderijen een vers gebakken krentenbrood en eten het bijna in één keer op, dat smaakt zo lekker na maanden Amerikaans brood. Onderweg komen we een paar kinderen tegen die van hun schooltje komen en als ik vraag of ik hen mag fotograferen beginnen ze heel enthousiast ja te knikken, ze poseren echt voor mij. Als ik vraag of ze de foto’s willen zien zijn ze, zoals alle kinderen, heel nieuwsgierig, ze gooien hun stepjes aan de kant en glunderen als ze zichzelf op de foto zien.  Op weg naar Maryland passeren we de laatste Amish boerderijen, Pennsylvania Dutch Country en zijn bewoners was echt een hele aparte belevenis en als je de toeristenpaden verlaat is het echt niet zo moeilijk, als ik dacht, om met deze mensen contact te maken. In Maryland rijden we naar een State Park maar daar is pas vanaf vrijdag plaats dus zoeken we een mooi plekje om te picknicken en gaan vanavond nog maar eens bij een Wal-Mart slapen.

Canada : Frank & Yvonne - Niagara Falls

Donderdag 16 augustus t/m Donderdag 23/8

 

We rijden over de brug tussen Lake Erie en Lake Ontaria, Canada terug binnen,de grensovergang naar Canada is simpel, we moeten niet eens uitstappen.  We zijn onderweg naar Frank & Yvonne, we hebben hen vorig jaar in Florida leren kennen en Frank heeft ons toen geweldig geholpen met onze autoproblemen.  Ze wonen in Beaverton, een paar uurtjes ten Noorden van Toronto en daar komen we al direct in een grote file terecht maar daar zullen we toch weer aan moeten wennen als we terug in België zijn.  Omdat we Frank & Yvonne willen verrassen hebben we hen niet gebeld en gaan we in Beaverton op zoek naar hun adres.  Na een hele tijd zoeken zien we eindelijk een brievenbus met de naam “De Groot” maar hun dochter woont inmiddels op dit adres en Frank is verhuisd naar Orillia, 25 kilometer verder dus we bellen hem dan toch maar.  In Orillia aangekomen worden we ongelooflijk goed ontvangen en we blijven dan ook 4 dagen hangen hier.  Hun kinderen en kleinkinderen komen allemaal op bezoek en het is een drukke, gezellige bende ten huize De Groot.  We gaan samen, in het casino, naar een concert van The Rightious Brothers , we verkennen de streek rond Beaverton waar het trouwens heel mooi is en houden veel coctailuurtjes in hun tuin die aan een meer grenst.  We hebben een geweldige tijd gehad met Frank & Yvonne en hun drukke, luidruchtige gezin en hopelijk zien we mekaar nog eens ergens terug.

We vertrekken uit Beaverton, op weg naar de Niagara Falls.  We willen de Niagara Falls langs de Canadese kant bezoeken want iedereen, zelfs de Amerikanen, zeggen dat het uitzicht op de watervallen langs Canadese mooier zijn dan langs Amerikaanse kant.  De Niagara Falls zijn mooi en indrukwekkend, het water heeft een prachtige kleur maar…… als je de Cataratas de Iguazu gezien hebt kan geen enkele andere waterval je nog echt bekoren.  De Cataratas zijn echt veel, veel groter maar dat is niet het enige, de Niagara Falls liggen midden tussen de grote steden en het staat er bomvol hotels en alhoewel je de watervallen goed kan zien blijf je er toch redelijk ver vandaan.  De Cataratas liggen in de jungle, ver van de grote steden en je wandelt met loopbruggen over en tussen de watervallen.  Toch hebben we een mooie dag aan de Falls en het blijft altijd een prachtig gezicht, die massa’s water die naar beneden storten.

Omdat de Canadese kant van de Niagara het mooiste is besluiten we om de Amerikaanse kant van de Niagara niet t e bezoeken, we rijden de Rainbow Bridge  over naar de USA en dan zie je de watervallen langs de Amerikaanse zijde vanaf de brug. Dit was wel de vlotste binnenkomer in de USA tot hiertoe, niks geen controle, geen vingerafdrukken en irisscans, we zijn op een paar minuten terug binnen in de staat New-York.  We stoppen onderweg om even op internet te gaan want we moeten dringend tickets boeken, we wilden eigenlijk vanuit Baltimore vliegen omdat we daar de auto moeten binnen brengen maar dat lukt niet dus wordt het Washington.  We vertrekken hier 7 september en als alles goed gaat landen we op 8 september weer op Belgische bodem.

Minnesota - Wisconsin - Michigan

Woensdag 8 augustus

 Aan de oevers van Lake Superior ligt het Gooseberry State Park en daar is een mooi plekje vrij op de camping.  Terwijl ik al het stof van het droge South-Dakota uit de auto probeer te krijgen gaat de Jos een stukje biken maar het is hier toch niet zo vlak als hij gedacht had.  We maken een wandeling langs de oevers van Lake Superior en het lijkt wel of je aan een zee staat, zo groot en compleet met golven en al.  Lake Superior is 550 km lang en op het breedste punt 240 km breed dus ongeveer 2 keer zo groot als België, er is zoveel water in het meer dat het Noord en Zuid-Amerika volledig met 30 cm water zou kunnen bedekken.  We genieten van een redelijk, zonnige dag alhoewel het hier een stuk frisser is dan in het Westen;

 Donderdag 9 augustus

Feliz cumpleaños Gustavo.

Als we wakker worden is het grijs buiten en er staat een strakke wind, als we bij de Gooseberry Falls zijn begint het te miezeren.  Op Lake Superior zijn inmiddels hoge golven en we besluiten dan hier maar te vertrekken.  We rijden Minnesota uit en Wisconsin binnen, onze 20^ste staat van de USA, maar ook hier is het niet beter, donkere wolken en af en toe een bui, het lijkt wel een Belgische zomer en dat zijn wij niet meer gewoon.  Als we onderweg stoppen voor een lekker, warme koffie nemen we contact op met onze shipping agent in New-York en waarschijnlijk zal onze auto op 14 september de boot op gaan, wij moeten dan op 8 september in de haven zijn. Stilaan beginnen we alles te regelen voor de terugreis maar de datums staan nog niet helemaal vast.  Vlak voor de grens met Michigan stoppen we bij een Casino, niet om te gokken maar je mag op hun parkings voor een paar dollar overnachten.

Vrijdag 10 augustus

Feliz cumpleaños Juan.

Van Wisconsin kunnen we weinig vertellen want we zijn er maar 150 km door gereden. Wij zijn nu in Michigan en tot hier toe valt deze staat ons niet tegen. We hadden gedacht dat het ongeveer hetzelfde zou zijn als de twee vorige staten : velden met mais dus maar we rijden kilometers door bossen met mooie kleine meertjes.  In de late namiddag rijden we het bos in naar Lake Beaufort, weer zo’n klein lieflijk meertje, er is een kleine camping met 7 staanplaatsen aan het meer.  We zijn blij dat we zo’n mooi plekje gevonden hebben maar we hebben één ding over het hoofd gezien, de kleine camping ligt vol ganzenstront en je moet heel goed kijken waar je loopt maar ja, er zijn erger dingen.  ’s Avonds moeten we al op tijd binnen want het is hier echt veel kouder dan in het Westen en daar kunnen we niet goed meer tegen.

Zaterdag 11 augustus

We rijden weer langs Lake Superior, het is net of je langs een strand van de Middellandse Zee rijdt, het water heeft een prachtige blauwe kleur en de golven hebben witte schuimkoppen maar als je uit de auto komt weet je weer dat je in Michigan bent.  Hier zijn echt stranden aan Lake Superior maar het is er niet druk en in het water waagt zich al zeker niemand.  In het stadje Munising nemen we terug contact op met onze shipping agent en dan doen we een onaangename ontdekking, als we willen verschepen vanuit New York moet de Josmobiel helemaal leeg zijn, er mag totaal niets meer in zitten nog geen zakdoek.  We zouden onze spullen dan per container moeten versturen maar dat kost een hoop geld voor wat het is, alles achterlaten is ook nogal gek en alles met het vliegtuig meebrengen is ook onmogelijk.  Volgens onze shipping agent geldt dit voor heel de USA en Canada . Ik ben nu volop bezig om contact op te nemen met andere shipping companies en ik heb mijn hoop gesteld op een Duitse firma met wie onze Nederlandse vrienden hun truck naar de USA verscheept hebben.  We zullen wel zien hoe het afloopt maar een oplossing zal er wel komen.

Zondag 12 augustus

 We blijven vandaag nog een beetje in Munising rondhangen en we gaan naar de Pictured Rocks kijken, mooi gekleurde kliffen die uit Lake Superior uitrijzen.  We houden ook onze mail goed in de gaten want we zitten echt op een antwoord van de Duitse firma, Seabridge te wachten.  We bekijken de kaart van Michigan nog eens en stippelen onze route uit tot aan de Canadese grens en we zien dat we vlakbij de familie Van Loon komen dus we gaan daar efkes binnen springen.  Tegen de avond vinden we een kleine camping in het bos en daar blijven we overnachten.

Maandag 13 augustus

 We hebben antwoord gekregen van Seabridge, deze Duitse firma is gespecialiseerd in het verschepen van campers en ze willen de Josmobiel, met al onze spullen erin, terug naar België verschepen. Onze route verandert wel een beetje want we dachten dat we vanuit New-York zouden vertrekken maar dat wordt nu Baltimore, Maryland een staat Zuidelijk van New-York.  Inmiddels hebben we in St. Louis de boerderij van de familie Van Loon gevonden, Leon en Marleen zijn niet thuis omdat ze familiebezoek hebben en zelf aan het rondreizen zijn in Michigan.  Gert en Wouter zijn ter plaatse en we spreken met de Gert af dat we vanavond naar hun huis komen want we willen die mannen nu niet van hun werk houden.  ’s Avonds hebben we een hele gezellige babbel met de Gert en we brengen hem op de hoogte van het reilen en zeilen op Nieuwmoer,  na een paar Duvels besluiten we bij hen in de tuin te blijven overnachten.

Dinsdag 14 augustus

 's Morgens rijden we terug naar het bedrijf van Leon Van Loon, Mabeloon Dairy.  Ze hebben daar echt een prachtig bedrijf met 5000 koeien waarvan er 4000 gemolken worden, er worden dagelijks gemiddeld 10 tot 15 kalveren geboren.  Ik kan bij hen op het bedrijf al mijn papieren afprinten, scannen en doormailen naar de shipping company en we voelen ons een stuk opgeluchter nu dat weer geregeld is. Binnen een paar dagen zal ik wel een bevestiging krijgen en dan kunnen we tickets gaan boeken voor de terugvlucht, waarschijnlijk vanuit Washington DC.  We nemen afscheid van de gebroeders Van Loon en bedanken hen voor de vriendelijke ontvangst met de belofte van nog eens terug te komen als hun ouders thuis zijn.  Vlak voor de Canadese grens, in Port Huron, zijn we het rijden beu en stoppen bij een State Park aan Lake Huron, weer één van de grote meren. We blijven hier twee dagen voor we Canada binnen gaan.

Woensdag 15 augustus

 We zitten nog aan Lake Huron en op de camping heerst een gezellige drukte, zoals op vele campings moeten we hier ook weer, 10 keer per dag ongeveer, vertellen hoe we hier komen en waar we overal gezeten hebben.    Aan het meer is een echt zandstrand en het water van Lake Huron is warm genoeg om in te zwemmen, terwijl ik wat in het meer ronddobber gaat de Jos een stukje biken.  Morgen gaan we onze mail nog eens checken en dan hebben we hopelijk de definitieve datum van verscheping zodat ik tickets kan bestellen. Terwijl wij hier al de moeite van de wereld doen om de Josmobiel op de boot te krijgen, hebben we hem in de U.S.A. al tientallen keren kunnen verkopen maar daar zouden we teveel hartzeer van hebben want we hebben er tenslotte, alles bij mekaar, 2 jaar en 8 maanden in gewoond.

The Badlands

Donderdag 2 augustus


Het is heel moeilijk om te omschrijven hoe mooi The Badlands zijn, de zon, de wind en  het water hebben hier iets wonderlijk gecreëerd, grillige rotsformaties in ongelooflijke kleuren die alle momenten van de dag lijken te kleuren van roze naar bruin, geel of oranje. Prachtig is het.  The Badlands stonden oorspronkelijk niet op ons lijstje maar omdat we sneller dan voorzien uit Canada vertrokken zijn, besloten we om naar South Dakota te gaan en The Badlands te bezoeken.  We zijn blij dat we dat gedaan hebben want het is één van de mooiere Nationale Parken die we bezocht hebben.   ’s Avonds op de kleine camping was er redelijk wat actie want er kwam een hele kudde bizons, we schatten een 300 bizons, de camping opgewandeld. Iedereen vluchtte in zijn auto en de mensen die daar in een tentje sliepen begonnen te twijfelen of het nog wel veilig was. Het weer in The Badlands is echt extreem, ijzig koude winters en bloedhete zomers en altijd een stormachtige wind, vanavond werd op 5 minuten tijd de lucht pikzwart en even later begon het te hagelen en te onweren, het was wel één van de mooiste lichtshows die ik ooit gezien heb en uurtje later was het terug bloedheet.


Vrijdag 3 augustus


We werden vanmorgen al vroeg gewekt door brullende bizons, een paar stieren hadden ruzie en dat was echt de moeite om te zien, ze stampten met hun hoeven, rolden in het zand en dan vielen ze mekaar aan. Het was maar wat aanstellerij denk ik want een paar minuten later stonden ze vredig naast mekaar te grazen.  We vertrekken vandaag uit The Badlands en beginnen nu echt Oostwaarts te rijden, jammer want het Westen is toch zo ongelooflijk mooi maar één ding is zeker we komen hier nog terug.  Onderweg op de Highway zien we aan de andere kant nog steeds honderden en honderden motorrijders richting Sturgis rijden, dat moet daar stilaan echt overvol geraken.  Onderweg op een parking worden we aangesproken door een Amerikaan die beweert dat hij onze auto op TV gezien heeft bij één of ander programma over :”Extreme RV’s travelling around in the USA”, ik weet het ook niet maar hij zegt dat hij er zeker van is. In Pierre, de hoofdstad van South Dakota, vinden we een camping aan de Missouri Rivier.


Zaterdag 4 augustus


Omdat het landschap steeds saaier wordt, prairie en nog eens prairie, besluiten we van de Highway af te rijden en een andere route te nemen door kleine dorpjes.  Hier heeft South Dakota ons nog maar eens verrast want de dorpjes met bewonersaantallen van 19, 21, 218 tot maximum 1156 zijn lieflijke, charmante dorpjes.  In de namiddag komen we in één van de kleine dorpjes, aan Lake Herman, bij een camping en daar besluiten we te blijven.  De mensen van de camping zijn helemaal ondersteboven dat ze gasten hebben van België, we worden supergoed ontvangen,  ze halen een boek tevoorschijn en daar moeten we onze naam en adres in schrijven en wat commentaar over de ontvangst.  De kleine camping is tegelijk een museum waar Frans De Medts jaloers op zou zijn, er staat hier een verzameling oude stoommachines, een stoom carrousel, oldtimers en een hoop oude tractoren. We vragen aan de mensen van de camping wat folders en informatie over het museum en we vertellen hen dat bij ons in de buurt ook iemand is die zoiets verzamelt en nu zijn we helemaal eregasten.


Zondag 5 augustus


We verlaten vandaag het verrassende South Dakota en rijden Minnesota binnen, Minnesota is helemaal anders en we beginnen echt te beseffen dat het mooiste stuk van onze reis achter de rug is, nu is het echt Oostwaarts rijden, weg van het ruige, wilde Westen. Hier in Minnesota zitten de echte grote boeren, kilometers en kilometers met maïsvelden en dan hier en daar een hele grote boerderij en voor de rest is er weinig te zien. Na de middag komen we in een gebied waar redelijk veel meren zijn maar bijna al die meren zijn geprivatiseerd en je kan er niet bij komen maar na een tijdje rondrijden vinden we toch een klein, mooi State Parkje aan een meer. Omdat we vandaag redelijk wat kilometers gedaan hebben besluiten we hier 2 dagen te blijven, de Jos pakt zijn bike uit de auto en gaat wat fietsen langs het meer.


Maandag 6 augustus


Ik ben vanmorgen wat gaan wandelen en er zijn al mensen aan het zwemmen in het meer, het water is inderdaad niet koud.  We krijgen bijna de hele dag mensen bij de Josmobiel en weer moeten we alles over onze reis vertellen maar het zijn vriendelijke mensen en zo hebben ze de rest van de dag iets om over te praten.  We wilden nog at gaan wandelen en gaan zwemmen maar daar komt niets van want we voelen ons geen van tweeën echt goed. We nemen een Dafalgan en kruipen dan maar in ons bed.


Dinsdag 7 augustus


Vandaag gaan we nog eens een heel stuk door Minnesota rijden tot aan Lake Superior.  Ik weet niet wat we gisteren hadden, misschien iets verkeerd gegeten maar we voelen ons alletwee een stuk beter.  Het landschap van Minnesota is slaapverwekkend, velden met maïs en sojabonen en dan weer een boerderij maar gelukkig zijn er redelijk veel kleine meertjes dat geeft toch een beetje afwisseling. We picknicken aan de oever van een rivier en het is al bijna donker als we bij Lake Superior aankomen, het is wel een indrukwekkend groot meer.  Wij hebben geen zin om in het donker een camping te gaan zoeken en dus parkeren we bij een 24 uurs Mc Donalds om te slapen.

Back home in the USA

Woensdag 25 juli

 

Een hele gelukkige verjaardag Koen

Back Home, we zijn terug waar we ons het beste thuis voelen, de USA.  Het laatste stuk in Canada, zuidelijk van Calgary, was oersaai en het regende dus zijn we maar ineens doorgereden naar de grens.  De Border Patrol van de USA was een fluitje van een cent, het waren heel toffe mannen die eigenlijk meer belang stelden in onze reis dan in onze papieren.  We zijn terug  in Montana en het eerste stadje dat we tegenkomen is Havre, ik ga eerst binnen in een kleine, plaatselijke supermarkt dat zijn de beste toeristenbureaus die er zijn, de vrouwen aan de kassa weten altijd waar de beste campings en de mooiste plekjes zijn.  Ze vertellen ons dat Wal-Mart, aan de andere kant van de stad, de beste plek is om te overnachten en ze sturen ons naar een klein parkje in de stad, we zetten onze zetels buiten en genieten van het goeie weer en de vriendelijke mensen hier. Er zit nog een familie in het parkje en ze zijn iemands verjaardag aan het vieren, we mogen delen in de feestvreugde want ze geven ons een reuzegroot stuk taart en zo vieren we onze Koen zijn verjaardag toch ook een beetje.  ’s Avonds rijden we naar Wal-Mart en daar staan inmiddels al 8 mobilhomes.

Donderdag 26 juli

We rijden een stukje verder door Montana, richting North Dakota.  We hadden verwacht dat het hier al vlak en saai zou zijn maar alhoewel het niet spectaculair is, is het landschap verre van saai. Montana is echt een mooie staat, de mensen zijn er vriendelijk maar het is alleen jammer dat de winter er zo lang duurt, van oktober tot half juni ligt er bijna altijd sneeuw.  Het is een echte boerenstreek , de boerderijen  staan wijd verspreid tussen de groene heuvels afgewisseld met goudgele graanvelden.  We stoppen in Forth Peck, aan een stuwmeer, waar we ons op een kleine camping zetten.

 

Vrijdag 27 juli

Omdat het weer zo goed is willen we nog een dagje aan het meer blijven,  we hebben gehoord dat je hier vlakbij gratis kan staan dus we gaan een kijkje nemen.  Aan Duck Creek staan we nog dichter bij het meer dan aan de camping en we staan gratis, we zijn niet de enigste die het plekje gevonden hebben want er staan hier zeker 20 mobilhomes maar er is plaats genoeg en het is een gezellige drukte.

Zaterdag 28 juli

Vandaag rijden we North-Dakota binnen, omdat we sneller dan gepland vertrokken zijn uit Canada willen we hier naar het Theodore Roosevelt NP, we gaan ook nog naar South-Dakota voor we echt Oostwaarts gaan rijden.   Als we het eerste stadje in North-Dakota, Williston, binnenkomen weten we echt niet wat we zien, we hadden een slaperig stadje verwacht maar overal rijden grote trucks, zware machines en het gonst er van de bedrijvigheid en de reden daarvan is : olie.  In North-Dakota zit een enorme olievoorraad in de grond, de olie zit op een diepte van 3 km en het was vroeger niet rendabel om hier te boren maar omdat ze nu een nieuw boorsysteem hebben zijn ze vertrokken. Het stadje barst uit zijn voegen, ze zijn overal nieuwe wegen aan het aanleggen, er worden hele nieuwe woonwijken gebouwd en vanuit heel het land komen mensen naar hier om te werken. De Jos rijdt stapvoets door het stadje en de olievelden want hij vindt het zware materiaal waar ze mee werken geweldig om dan nog maar te zwijgen van de supertrucks die hier rondrijden. Het Nationaal Park Theodore Roosevelt is een aangename verrassing, het landschap is mooi en de camping heel rustig.

 

Zondag 29 juli

 Het noorden Van Roosevelt Park hebben we gauw gezien want er is een heel stuk afgesloten dus rijden we naar het zuidelijke deel, 90 km verder.  Ik heb vannacht vreselijk slecht geslapen want ik sta helemaal onder de rode bulten waarvan weet ik niet zeker, de mensen hier op de camping zeggen dat er hele kleine blackflies zitten die door het muggengaas komen.  Je hoort of ziet ze niet maar ze steken veel gemener dan muggen en het duurt een dag of vijf voor de jeuk en de zwelling weg zijn.  Als we in het Zuidelijk deel van het park komen zetten we ons op de camping en doen voor de rest niets meer omdat ik me niet echt goed voel en toch niets anders kan doen dan krabben.

Maandag 30 juli

 

Normaal zouden we vandaag het zuidelijk deel van Roosevelt Park verder verkennen maar we moeten naar een apotheker want het lijkt wel of ik steeds meer rode bulten krijg.  In het eerstvolgende stadje stap ik bij de apotheker binnen en die roepen al direct : “ Oh, my god “, dus je moet niet vragen hoe ik eruit zie. Volgens de apotheker zijn het geen steken van blackflies, ze denken dat ik in contact geweest ben met Poison Ivy, een giftige plant die hier volop groeit, en dat ik daarvan een allergische reactie heb.  Ik krijg een hoop zalfjes, kompressen en medicijnen mee en als het binnen een paar dagen niet weg is moet ik langs bij de dokter. We zien wel, als ik al die zalfjes eens opmaak zullen de bulten en de jeuk hopelijk wel weg zijn. We rijden South-Dakota binnen en zoeken een camping bij een klein meertje.

Dindsdag 31 juli

We zijn onderweg naar Mount Rushmore,  je kan toch geen rondreis in de States maken zonder de beelden in de rots gezien te hebben.  Onderweg naar Mount Rushmore valt het ons op dat er zoveel motors rijden, je hoort overal het zware geluid van Harley Davidsons.  Als we stoppen voor een koffie geraak ik aan de praat met een paar ruige bikers en die vertellen dat er in Sturgis een Harley treffen is waar 500.000 bikers op af komen.   In Mount Rushmore zijn de hoofden van 4 presidenten, Washington, Jefferson, T. Roosevelt en Lincoln in de rotsen gebeeldhouwd.  De beeldhouwer,  Gutzon Borglum, heeft de 14 laatste jaren van zijn leven  gewerkt aan Mount Rushmore , in totaal hebben er 400 mensen aan de beelden gewerkt.  Bijna 90 % van de 450.000 ton verwijderde graniet is weggehaald met dynamiet en daarna begon het beeldhouwen.  Na de dood van Borglum is zijn zoon nog zeven maanden bezig geweest met de afwerking en toen is besloten om Mount Rushmore te laten zoals we het vandaag kennen, een echt Amerikaans icoon dat nog vele generaties Amerikanen zullen gaan bewonderen. 

Woensdag 1 augustus

Vandaag gaan we Custer State Park verkennen,  je kan een rondrit van ongeveer 100 km door het park maken over een bergpas, langs meertjes enz..  We rijden over een bergpas en we moeten door vier smalle tunnels, de Josmobiel heeft niet veel overschot maar we kunnen erdoor.  Custer State Park is echt prachtig met heel vreemde rotsformaties, schitterende meertjes en overal zie je herten en zelfs bizons.  Wij hadden nooit gedacht dat South-Dakota zo mooi zou zijn, het is echt een aangename verrassing.  Het is druk in Custer State Park en het lijkt wel of het onweert maar dat is het geluid van de honderden Harley Davidsons die hier aan het rondrijden zijn, het is echt een prachtig gezicht al die zware motors die op hun gemakje door het park toeren.  Als we ’s middags zitten te eten komen er weer een hoop bikers langs en volgens ons moet je, in de States, om met een Harley te rijden aan een paar voorwaarden voldoen : minstens 120 kg wegen, veel tattoos hebben, een lange (liefst grijze) baard hebben en een sjaaltje op je hoofd dragen want niemand draagt hier een helm, maar al de ruige bikers die we hier gezien hebben zijn stuk voor stuk allemaal even vriendelijk. Tegen de avond rijden we naar Rapid City om wat te winkelen en we blijven dan maar ineens op de Wal-Mart parking overnachten, het begint hier echt wel op een camping te lijken want er zijn er weer minstens tien.