Op weg naar Chili

Zondag 01/11


We zijn terug in Perito Moreno om voorraad in te slaan, we doen onze twee dieseltanks propvol want in Chili is de diesel veel duurder. We kopen voor een paar dagen eten, niet teveel want aan de Chileense grens moet je toch alles weer afgeven er mag daar niets binnen van vlees, groenten, fruit, boter, eieren enz… een beetje moeilijke mensen die Chilenen. We rijden een 30 km voorbij Perito Moreno naar “Estancia Telken”, ik had die naam al opgeschreven toen we er met Liesbeth en Weking voorbij kwamen en ik had het adres ook van een Duitser. Bij Estancia Telken is er plaats genoeg om onze auto te zetten, ze hebben een keukentje dat we mogen gebruiken, douches met lekker warm water en we worden er vriendelijk ontvangen. De Estancia is in 1915 gebouwd door een koppel uit Schotland en er horen 22.000 hectares grond bij, ze hebben momenteel nog 5000 schapen maar de wol zit in de schuren want de prijs is fel gezakt dus wachten ze nog een beetje met de verkoop. Die Schotten hebben goed geweten waar ze een huis moesten bouwen want de Estancia ligt helemaal beschut voor de Patagonische wind, zalig en het zonnetje schijnt ook nog.


Maandag 02/11


We hebben rustig geslapen hier en de zon schijnt alweer van ’s morgens vroeg zodat we buiten kunnen eten. De Jos amuseert zich hier opperbest want vlakbij de Estancia zitten een hoop ganzen dus hij trekt er op uit met zijn kijker. We zitten heel de middag lekker in de zon en vanavond gaan we op de Estancia eten. Hier hebben ze geen elektriciteit maar een stroomgroep en als het donker wordt gaat die op dus we moeten niet in het donker eten. Om te eten mogen we in de beste kamer zitten en ze hebben zelfs een Belgisch vlaggetje op de tafel gezet. Het eten, natuurlijk schaap, is superlekker en het gezelschap is aangenaam. Morgen rijden we verder maar we hebben genoten van onze 2 dagen op de Estancia, een superadres.


Dinsdag 03/11


Vandaag rijden we richting Paso Roballo, we wuiven nog eens naar de mensen van de Estancia en we zijn weer op weg. Het landschap aan de Ruta 40 hier is mooi en de weg is slecht. We verlaten de Ruta 40 om naar de Paso Roballo te rijden, een beetje later komen we bij een bergmeer en de kleur is zo azuurblauw dat het niet echt lijkt, prachtig. ’s Namiddags komen we voorbij een groepje wegenwerkers die juist siësta hebben en we zetten ons bij hen. Ze bieden ons direct een glas wijn en een mate aan en een beetje later zitten ze met zijn allen in de Josmobiel. Het was een gezellig uurtje met die mannen maar ze moeten terug naar Perito Moreno en wij gaan stilaan een plekje zoeken voor de nacht. We vinden een piepklein bergmeertje en het uitzicht is er schitterend, we kijken recht op de besneeuwde bergen en in het meertje zit een hele groep flamingo’s. Het waait weer stevig maar dat kan ons niks meer schelen, Patagonië is geweldig.


Woensdag 04/11


Toen we vanmorgen wakker werden was alles wit, het had lichtjes gesneeuwd maar na een uurtje zon was alles weer weg. We willen vandaag nog niet over de grens omdat we eerst al onze voorraad gaan opeten anders pakken de Chilenen het toch maar af. ’s Middags staan we aan een riviertje en tegen de avond rijden we richting grens. De lucht wordt donker en er valt al lichte sneeuw, het is ijskoud buiten. Vlak voor de grens vinden we een mooi plekje om te overnachten, vlakbij een estancia. Tegen de avond komen de mensen van de Estancia langs om ons een goedenacht te wensen en om te vragen of we iets nodig hebben, ze zijn bezorgd omdat het koud is maar als we zeggen dat we verwarming in de auto hebben zijn ze gerustgesteld. Toch vriendelijke mensen die Argentijnen.


Donderdag 05/11

Gelukkige Verjaardag Vader,
Ons vader wordt 75 jaar en is nog altijd in topvorm.


We dachten vannacht dat het regende maar toen we vanmorgen buiten keken lag er een pak sneeuw op onze auto, eventjes waren we bezorgd of we wel over de pas zouden kunnen maar de zon begon te schijnen en de weg was vrij. We rijden naar de Chileense grens en gaan Argentinië voor even verlaten. We hebben echt genoten van Patagonië, ik heb in een boek gelezen dat alles extreem is in Patagonië en dat is echt waar. De vlaktes zijn extreem uitgestrekt, er wonen extreem weinig mensen en er zitten extreem veel dieren, het kan er extreem hard waaien en extreem koud zijn, het landschap is soms extreem mooi en soms extreem saai. Ikzelf was nooit zo weg van Patagonië maar dat is helemaal veranderd, ondanks de kou en de wind heb ik hier meer genoten dan van gelijk welke warme strandvakantie, de Jos was al weg van Patagonië en nu helemaal nadat hij orka’s gezien heeft. De grensformaliteiten aan de Argentijnse grens zijn een fluitje van een cent, de Aduanas zetten gauw een paar stempels en blijven nog een hele tijd met ons babbelen, aan de Chileense kant is het allemaal een beetje formeler, alle papieren worden uitgepluisd en er kan geen vriendelijk woordje af. De Chilenen zijn een stuk stugger dan de altijd vrolijke, praatgrage Argentijnen. We rijden van de grens naar de Careterra Austral en het landschap is fenomenaal, je weet echt niet waar eerst te kijken. In Cochrane doen we de nodige boodschappen en een beetje buiten het dorp zetten we ons bij een riviertje om te overnachten.