AFSCHEID VAN BAJA

Hoewel we nog in het zuiden van Baja zijn, beginnen we stilaan afscheid te nemen van Mexico.

We rijden voor de laatste keer het Tecolote strand op, we blijven hier om de 66^ste verjaardag van Gebhard te vieren.  We hebben Gebhard & Liesl ergens onderweg leren kennen en we zijn mekaar steeds weer, op de meest onverwachte plaatsen, tegen gekomen.  De volgende dag nemen we afscheid van onze vrienden en vanaf nu gaat het, heel traag maar zeker, richting USA.

Na enkele dagen, altijd recht op recht door de saaie pampa’s, slaan we een gravelweg in naar de kust. De stoffige gravelweg voert ons door de bergen, soms gaat het redelijk steil omhoog en weer naar beneden. De Josmobiel kreunt en kraakt weer, wij zijn helemaal door mekaar geschud en het zand komt langs elke spleet in de mobilhome binnen.

Maar als we boven komen is al het ongemak vergeten : wat een uitzicht !!! We zetten de auto aan de kant en zitten stilletjes te genieten van dit prachtig stukje natuur.  Als we beneden aan de kust komen, zien we een klein dorpje met een strandje, Playa San Cosme. Dit is voor een paar dagen onze plek, er staan nog twee andere mobilhomes en dat zijn gelijkgestemden want anders rijdt je niet helemaal tot hier. De mensen van dit afgelegen dorpje leven heel eenvoudig, geen stromend water, geen elektriciteit maar het is wel heel opvallend hoe vriendelijk, rustig en blij de mensen hier zijn.

Op Playa Requeson, een droomstrand, waar we altijd moeilijk weggeraken, koop ik eindelijk iets van de verkopers. Ze komen met hun auto’s vol spullen alle dagen langs alle stranden en proberen je iets aan te smeren.  Dezelfde verkoper komt al weken langs onze mobilhome, ik zeg alle dagen nee en hij komt trouw elke dag weer. De laatste dag dat we daar zijn, zegt hij dat zijn hart breekt omdat ik niets koop en dat mogen we niet laten gebeuren dus laat ik me met een glimlach flink afzetten.

Langs de stranden tussen Loreto en Mulegé, waar we ook weer een paar dagen blijven hangen,  rijden we naar San Ignacio om walvissen te zien, deze tijd van het jaar zijn er heel veel grijze walvissen in de baai van San Ignacio, ze gaan daar met hele kleine bootjes het water op en wachten rustig tot de walvissen naar de bootjes komen.

De bootjes liggen in de branding en er is nergens een steiger, ik vraag me luidop af hoe Jos aan boord moet geraken. De Mexicanen lachen hun witte tanden bloot en zeggen : “no problema señora, tranquillo” en ik geloof ze op hun woord.   ’s Morgens zijn we al op tijd bij de bootjes en inderdaad, het is geen enkel probleem. Twee Mexicanen dragen de Jos, al lachend door het water, naar het bootje en ik kan je verzekeren : hier wordt een mens blij van.

Het was een fantastische schouwspel, overal waar je keek, zag je walvissen.  Op een gegeven moment waren er vijf van die enorme kolossen rond ons, ze zwommen naast en onder ons piepklein bootje door. Het water bruiste en kolkte en een beetje bang maar zo gelukkig genoten we van de indrukwekkend grote, zachtaardige reuzen.  Jos werd weer vakkundig van boord gedragen en moe maar voldaan rijden we terug naar San Ignacio. 

Dit charmante dorpje is een oase van rust en stilte, het ligt verscholen tussen de citroenbomen en dadelpalmen en op de kleine Plaza lijkt het of de tijd heeft stilgestaan. Dit is het perfecte decor om zo’n dag, met een lekkere Margarita, af te sluiten.

Verder naar het Noorden blijven we nog een paar dagen op een strand hangen om al onze groenten, fruit en vlees op te eten want dat mag je niet binnenbrengen in de USA. Het is zover we staan, met een lege ijskast, aan te schuiven om de USA binnen te rijden. We rijden langs de muur (die er al jaren staat) en het is grappig om te zien dat de Mexicaanse verkopers de muur gebruiken om hun koopwaar aan op te hangen. De grensformaliteiten gaan heel vlotjes, de douanes zijn heel vriendelijk en we worden hartelijk welkom geheten in de USA.

We hebben een zalige winter doorgebracht in Baja het was meer dan dat, we voelden ons daar echt thuis. De Mexicanen zijn een warm, vriendelijk en opgewekt volk, het is er rommelig en alles verloopt er een beetje chaotisch maar dat heeft ook zijn charme. Het eten in Mexico is echt goed, zelfs op straat aan de typische eetstandjes kan je goed eten.  We hebben regelmatig vis gekocht bij de vissers aan de stranden en groenten en fruit kan je overal, langs de kant van de weg, in overvloed kopen.  Wat het weer betreft, dat was schitterend. We zijn 10 december binnengekomen in Mexico en we zijn 25 februari terug vertrokken  en  in deze periode hebben we twee keer regen gehad, in de winter regent het zelden in Baja.  Het is, vooral in het zuiden, heel de winter warm en zonnig en wij gaan zeker en vast terug komen.

We zijn nu in Arizona en we gaan, in Phoenix, op zoek naar storage voor de Josmobiel, die het trouwens supergoed gedaan heeft en nu wat rust verdient.