TERUG NAAR PUERTO ESCONDIDO

We verlaten de Chiapas en gaan op weg naar de Golf van Mexico. Onderweg wordt de lucht grijs en het begint te regenen, het is triestig weer en zo voelen we ons ook.

We hebben niet zo’n best nieuws gekregen vanuit België en dat is moeilijk als je zover van huis zit, we hebben erover gepraat om vroeger terug naar huis te gaan maar hebben uiteindelijk toch besloten om tot 14 maart in Mexico te blijven en zo veel mogelijk contact te houden met het thuisfront.

We komen in de stad Villa Hermosa die zijn naam echt geen eer aandoet, het is een vuile, vieze stad en met die regen wordt het er niet beter op. Omdat we vandaag niet tot aan de Golf van Mexico geraken, stoppen we bij een Pemex (tankstation) om te overnachten.  Het is de regel dat als je bij Pemex tankt, je er kan overnachten. We vullen de dieseltank, geven de pompbediende en de nachtwaker een fooi en parkeren ons op een rustig plekje. In de gietende regen ga ik naar het kantoortje en de bediende daar zegt dat we 150 peso moeten betalen gewoon om te parkeren. Ik sta in de gietende regen, ik ben moe, ik maak me zorgen om wat er thuis gebeurt en dat heeft het meisje in het Pemex kantoor geweten. Ik ben razend kwaad en begin in, naar mijn gevoel, vloeiend Spaans, te schelden. Het resultaat is dat ze zich verontschuldigt en dat we gratis mogen overnachten.

De volgende dag rijden we verder naar Vera Cruz waar we een prachtige camping vinden aan het strand maar het weer blijft grijs en kil en zo ziet het water van de Golf er dan ook uit. Als we de volgende morgen wakker worden, regent het nog steeds en de Jos zegt : “ik ben weg hier, ik rij terug naar de andere kant.” Hij start de auto en rijdt in één ruk dwars door de Istmus, het smalste gedeelte van Mexico, richting Puerto Escondido.

Onderweg hebben we nog een wegblokkade, we zien de auto’s al van ver staan maar waar de blokkade eigenlijk om draait zijn we niet te weten gekomen. Na een uurtje wordt er gezegd dat iedereen die 200 peso wil betalen door mag rijden en dat gaan we zeker doen. We beginnen, samen met een hoop anderen, langs de file te rijden naar de blokkade toe maar aan de andere kant beginnen ze ook te rijden en daar tussenin rijden nog wat taxi’s om gestrande reizigers op te pikken. Het is een totale chaos, er wordt getoeterd, gevloekt, geroepen en getierd maar de boel zit potvast en daar staan we weer.  Na nog eens een dik uur hebben ze begrepen dat het eenvoudiger is om beurtelings te rijden, we betalen 200 peso en wensen de mensen veel succes met wat ze ook aan het doen zijn en rijden verder.

Voor we naar Puerto Escondido gaan, wil Jos nog even gaan kijken in Puerto Angel maar omdat daar niets is om te overnachten rijden we langs Zipolite Beach naar een camping. Als we op de camping komen, zien we het direct…..er staat een prachtig Overlander voertuig, een Iveco 4x4 met Roemeense nummerplaten. Vorig jaar in april of mei reden we in de regio Tilburg over de autostrade en we zagen in de verte….een prachtig Overlander voertuig, een Iveco 4x4 met Roemeense nummerplaten. We haalden hem in, lieten hem weer voorbij rijden en haalden hem nog eens in om hem van alle kanten te bekijken en vriendelijk naar de bestuurder te wuiven. We waren er toen absoluut zeker van dat hij op weg was naar de haven van Antwerpen om in te schepen naar wie weet waar en we hoopten hem ooit eens ergens tegen te komen maar die kans is klein. Dit is echt ongelooflijk dat we hen hier per toeval treffen, hij heeft zijn auto in Tilburg gekocht en was toen inderdaad op weg naar de haven van Antwerpen om in te schepen naar Halifax/Canada. Deze warme, hartelijke ontmoeting met het Braziliaans/Roemeens koppel heeft ons echt goed gedaan, we hebben genoten van hun jeugdig enthousiasme en hopen dat ze al hun dromen kunnen waarmaken en wie weet staat er op een dag een Iveco 4x4 met Roemeense nummerplaten bij ons op de oprit.

Puerto Escondido is een beetje thuiskomen, we kennen de kleine camping, we kennen de familie die er woont en we worden als oude vrienden ontvangen. Puerto Escondido heeft alles wat we nodig hebben, het is er warm, we zitten vlakbij het strand, er zijn restaurantjes en winkeltjes en Jos kan met zijn bike over de boulevard fietsen. Op de kleine camping is er volop schaduw van de palmbomen en daarom besluiten we om hier 2 weken te blijven en eens goed uit te rusten, we zijn een beetje reismoe en hier is het gemakkelijker om het thuisfront te bereiken.

Het is zalig op de kleine camping, er staan een aantal Canadezen waarvan er één nog redelijk goed Nederlands spreekt. De andere Canadezen zijn van Quebec en spreken een soort onverstaanbaar Frans, het Quebecois. Het zijn supervriendelijke mensen en na één week slaag ik er in om hen te verstaan wat volgens Jos onmogelijk is. Hij verstaat er nog altijd geen woord van en verdenkt mij er van te doen alsof en op goed geluk ja of nee te zeggen. Alhoewel we ons hier geen seconde vervelen, gaan we na 2 weken rust toch afscheid nemen van Puerto Escondido. Felipe, de eigenaar, pinkt een traantje weg als we vertrekken en we beloven om volgend jaar zeker terug te komen.

We willen stilaan alles geregeld hebben i.v.m de storage voor de Josmobiel en denken er aan om stilaan richting Mexico City te gaan rijden.  Vanuit Puerto Escondido rijden we voor de 2^de keer de bergen over en het is donker als we in Oaxaca aankomen. Omdat het een zware rit was door de bergen en Jos geen zin heeft om vandaag te rijden, blijven we een dagje in Oaxaca rondhangen. Ik zit wat op het internet te zoeken en zie ineens dat er op 20 km van Oaxaca een camping, met Canadese eigenaars, is waar ze storage aanbieden. De volgende morgen rijden we naar de camping, maken kennis met de eigenaars en bekijken de storage mogelijkheden. De Josmobiel kan hier overdekt staan wat altijd een voordeel is, je moet de auto niet helemaal afdekken voor de brandende zon en de hevige regens in de zomer. We spreken een prijs af en beslissen om onze auto hier te laten i.p.v. in Mexico City, vooral de covered storage maar ook de prijs hebben de doorslag gegeven dat onze plannen weer helemaal gewijzigd zijn.

Omdat onze vlucht naar Amsterdam vanuit Mexico City vertrekt moeten we vanuit Oaxaca naar daar vliegen . We gaan eens een kijkje nemen op de kleine luchthaven van Oaxaca en kopen er ineens tickets om naar Mexico City te vliegen.

Alles is geregeld, op 12 maart vliegen we van Oaxaca, waar we de Josmobiel achterlaten, naar Mexico City. We blijven een paar dagen in de grootste stad van de wereld en vliegen op 14 maart vanuit Mexico City naar Amsterdam (15 maart).

Opgelucht dat alles geregeld is, besluiten we om wat naar het Noorden te rijden en nog 3 weken “den toerist” uit te gaan hangen.