TERUG NAAR MEXICO

Alles is ingepakt, alles is geregeld, we hebben afscheid genomen van onze familie en vrienden....het is tijd om weer naar Mexico te vertrekken.

De vlucht van Amsterdam naar Mexico City was in orde, maar heel vermoeiend met de gewone dingen die bij zo'n trip horen, te weinig slaap, sjouwen en sleuren met bagage en het tijdverschil. Na één nachtje Mexico City hebben we nog een vlucht naar Oaxaca waar onze Josmobiel geparkeerd staat. Onze Mexicaanse vriend, Edgar, heeft goed voor onze auto gezorgd en hij startte dan ook van de 1ste keer.
Onze eerste rit gaat naar de car-wash om 7 maanden zand af te spoelen en dan naar de supermarkt om voorraad in te slaan. Het weerzien met onze vrienden op de camping was zalig maar toch zijn we om 8 uur in ons bed gedoken, we hadden nog wat slaap in te halen.

Het dorpje El Tule, bij Oaxaca, is een beetje onze thuisbasis geworden, we voelen ons hier op ons gemak en verschillende mensen herkennen ons als we door het dorp wandelen.
Als we aankomen, zijn de festiviteiten voor Dia de los Muertos volop aan gang. Vorig jaar waren we in de stad Oaxaca en het was een geweldige ervaring, dit jaar besluiten we in het dorpje El Tule te blijven.
Dia de los Muertos vieren in een klein dorpje is anders, veel intiemer, veel dichterbij. De dorpsfanfare speelt dag en nacht, om 3 uur 's nachts beginnen ze ineens weer te spelen, het knallen van het vuurwerk gaat ook dag en nacht door en terwijl vloeit de Mezcal rijkelijk. We voelen ons veel meer betrokken bij de vieringen, het komt echt binnen, het éne moment sta je met een krop in je keel te kijken maar een minuut later sta je samen met de Mexicanen op de muziek van de fanfare te dansen.

Na wat rust en de nodige karweitjes aan de auto wilden we de bergen over naar de kusten van de Stille Oceaan maar een toevallige, onverwachte ontmoeting heeft ons een paar dagen langer daar gehouden.
Ineens stonden Eddy en Brigitte voor ons, Zwitsers die we laatst gezien hebben in 2009 in Bolivië. We stonden toen samen in Samaipata/Bolivië en we hebben in Oaxaca/Mexico gewoon de draad weer opgepikt. Het was een geweldig weerzien, we zijn allemaal 10 jaar ouder geworden maar we zijn allemaal nog onderweg en dat is niet zo vanzelfsprekend en we mogen ons gelukkig prijzen dat we dat nog kunnen. De wijn en veel herinneringen worden bovengehaald en algauw  is het alsof we mekaar gisteren nog gesproken hebben.
Dit was een fantastisch weerzien maar uiteindelijk gaat iedereen weer zijn eigen weg en dus trekken we de bergen over naar de Stille Oceaan. De weg door de bergen is eigenlijk maar een kleine 250 km lang maar je hebt er toch 7 - 8 uur voor nodig. De weg is niet echt slecht maar er is geen meter recht en dan heb je nog de ontelbare topes (drempels). We zijn zonder problemen over de bergen geraakt en onze eerste stop is in Playa Zipolite, het hippie paradijs.

Het kleine dorpje, Playa Zipolite is totaal anders dan anders kustplaatsjes. Iedereen lijkt hier altijd vrolijk, kleurrijk en gelukkig en de kleine houten hostels op het strand lijken heel charmant. Als je beter kijkt, zie je een hoop vervallen gebouwen en hostels die op instorten staan. 's Avonds zijn  de meesten zwaar dronken of stoned en de geur van marihuana hangt in alle straten en achtervolgt je tot op het strand. We ontmoeten hier een gezin met 3 kinderen die proberen te leven van hun muziek, de oudste zoon was 2 maanden toen ze, met hun oude bus, vertrokken, hij is nu 7 jaar en heeft inmiddels 2 broers die onderweg geboren zijn.
Ze nodigen ons uit op hun optreden hier in Zipolite en het was mooi, echt mooi. Het publiek bestond uit een bont allegaartje maar we hebben een hele toffe avond gehad.

We zijn nu in Puerto Escondido terug op een vertrouwd plekje waar de familie ons begroet als oude vrienden, we worden gekust en geknuffeld en we voelen ons heel welkom hier. Waarschijnlijk blijven we hier een 3-tal weken staan, we zitten vlak bij het strand en in Puerto Escondido is altijd iets te zien en te beleven.
We zijn eigenlijk van plan om er dit jaar een rustige, relaxte trip van te maken, niet te veel rijden maar gewoon blijven op de plekjes waar we graag zijn en daar zijn we alvast goed aan begonnen.