Titusville & Cape Canaveral

Maandag  9/12 en dinsdag 10/12 Titusville

 

We zijn niet weggestuurd op ons plekje in Titusville en besluiten om nog wat te blijven rondhangen hier.  We rijden 20 km verder naar de kust en brengen de dag door op het strand, het is zalig hier, een zacht briesje en voor de rest een stralende zon en 30 graden. We blijven heel de dag op het strand aan de Canaveral shoreline, dat is een natuurgebied van ongeveer 40 km strand, er staat gen enkel huis, geen hotels, geen winkels, alleen strand en duinen. We mogen hier wel niet overnachten dus we gaan terug naar Titusville naar ons plekje en daar brengen we de nacht door zonder problemen.  Dinsdag willen we eigenlijk naar Cape Canaveral rijden maar we zijn Titusville nog niet uit en we zien een schitterend plekje aan de Oceaan en we besluiten te stoppen voor vandaag. Waarom zouden we ons haasten, we hebben tijd genoeg en als het ergens mooi en goed is dan stoppen we gewoon.  We zitten heel de dag aan de Intra Coastal Waterway en volgen de dolfijnen en de pelikanen. Tegen de avond, als we buiten zitten te eten, komt er iemand met een kano langs gevaren en hij roept van ver : “ik ben de weg kwijt, ik dacht dat ik in Cuba was”.  De mens waggelt uit zijn kano en komt bij ons aan tafel zitten, hij was op restaurant geweest en had te veel whisky gedronken. We hebben hem een goeie straffe koffie gegeven en toen is hij lustig verder gevaren naar de haven waar zijn boot lag.  Ondanks de borden van “No overnight parking” blijven we hier toch overnachten, niemand stoort er zich aan en we slapen goed.

 

Woensdag 11/12 t/m dinsdag 17/12 Cape Caneveral

 

We zijn toch eindelijk in Cape Canaveral geraakt.  We besluiten toch maar naar een camping te gaan hier, we zijn hier 2 jaar geleden ook geweest en de camping was niet slecht.  We boeken voor 3 nachten en dan zullen we nog wel zien wat we doen, veel mensen op de camping herkennen ons van 2 jaar geleden en het is, vooral voor mij, een prettig weerzien met Larry de oude hippie, hij woont hier op de camping en hij is echt een superlieve mens.  We zijn eigenlijk naar Cape Canaveral gekomen om Frank en Yvonne te bezoeken, onze Canadese vrienden, Frank heeft ons 2 jaar geleden zo goed geholpen met onze autoproblemen en we willen hen echt terugzien.  Frank & Yvonne zitten een beetje verder op een andere camping en we hebben hen snel gevonden, ze zijn echt superblij om ons terug te zien. Frank vindt het maar niets dat we op deze camping zitten en hij heeft al gauw iets geregeld, hij heeft tegen zijn campingbaas gezegd dat wij familie van hem zijn en we mogen gratis bij hem staan. De eerste avond dat we bij Frank staan ontstaat er een spontaan feest met heeeeeeeeeeeeeeel veel drank en muziek (nederlandstalig)  waarbij de hele camping betrokken wordt, dus iedereen kent ons hier nu en alle Amerikanen en Canadezen kunnen nu Oerend Hard van Normaal zingen. We blijven hier nog wat hangen, Frank repareert Jos zijn bike en Yvonne en ik doen samen de boodschappen, het kleine trailerpark is eigenlijk prachtig gelegen aan de achterkant loopt de Banana River, waar de dolfijnen en de manatees rondzwemmen en aan de voorzijde heb je de Atlantische Oceaan.  Het is eigenlijk een heel speciale ervaring voor ons om op een echt trailerpark te zitten, de meeste mensen hier zijn Snowbirds.  Ze brengen hier de winter door en komen van Canada, Ohio, Indiana, Michigan, New-York, Maine, Vermont, Montana enz…… maar er zijn hier ook vaste bewoners.  Er zijn hier een tiental trailers met vaste bewoners, mensen van Florida en het zijn niet de rijkste en meest succesvolle mensen van de USA maar wel mensen met een supergroot hart. We hebben nog nooit nergens zo’n warme, vriendelijke mensen ontmoet als hier op het trailerpark. De Jos wordt hier in het kleine parkje op handen gedragen en er zijn na een paar dagen als zeker 4 trailers die een ramp gebouwd hebben omdat hij binnen zou kunnen, waar maak je dat nog mee. Frank & Yvonne hebben hier een grote fifth-wheel staan maar ze zouden ook nergens anders willen staan. We hebben samen met een aantal bewoners een barbecue en het was echt een superleuke avond, niet sjiek, niks geen flauwe kul maar gewoon eerlijke, toffe mensen met een heel groot hart.  Mijn favoriete Country & Western zanger David Allen Coe blijkt hier ook een huis te hebben en een paar bewoners kennen hem maar ze vertellen me dat hij niet de meest vriendelijke mens is en op dit moment weer in de gevangenis zit, dus geen handtekening voor mij. Morgen gaan we hier vertrekken maar ik zal de mensen hier, vooral Frank en Yvonne, echt missen. Ze hebben ons een superweek bezorgd, we hebben echt gelachen, genoten, veel te veel gedronken en gegeten maar we zullen ze nooit vergeten en we komen hier zeker terug.