Rio Grande Valley

Vrijdag 07/02 t/m woensdag 12/02  Camping Americana – Mission

 Feliz cumpleaños Thiago (08/02)

Gelukkige Verjaardag moeder, ons moeder wordt 80jaar. (10/02)

 

We zitten een hele week, tussen de Winter Texans, op camping Americana.  Hier in Mission, in de Rio Grande Valley, zijn tientallen campings en er zijn er bij met 500 plaatsen maar onze camping is betrekkelijk klein met 150 plaatsen. In de winter is hier, in de Valley, echt een invasie van mensen van het Noorden van de USA en Canada en wij schatten dat alleen in Mission er al 10.000 zitten. In de andere staten zoals Florida en Louisiana noemen ze de overwinteraars “snowbirds” maar hier heten ze de “Winter Texans”. Wij zijn een heel welkome afwisseling voor de mensen op de camping, ze zitten hier zo’n vijf maanden en kennen elkaar allemaal en dan komen er ineens een paar Belgen met een “raar” voertuig opgereden.  We hebben dan ook van ’s morgens tot ’s avonds volk aan de Josmobiel en moeten keer op keer vertellen over onze reizen, vooral over Zuid en Centraal-Amerika waar ze van denken dat het toch zo gevaarlijk is. De mensen van Quebec komen dan weer op onze Belgische nummerplaat af omdat ze denken dat we Frans spreken maar hun taaltje is zo onverstaanbaar dat het praktisch onmogelijk is om met hen te praten.  Het is een gezellige camping , er is een klein zwembad met een hot tub en er staan verschillende appelsienbomen, we hebben er een paar geplukt en ze smaken lekker.  De Winter Texans organiseren van alles hier op de camping, elke week komen de mensen die een instrument spelen samen om muziek te maken  en wij worden natuurlijk uitgenodigd om eens te komen luisteren.  Om die mensen een plezier te doen gaan we dan toch maar eens naar de “dance hall”, we verwachten er eigenlijk niets van maar het was goed.  De “artiesten” kwamen niet alleen van onze camping maar ook van de omliggende campings en de muziek was een afwisseling van country & western en bluegrass. Het is wel een huizenhoog verschil met een optreden bij ons in België,  toen we binnenkwamen keken we natuurlijk al direct waar de bar was maar hier wordt geen alcohol geschonken en iedereen heeft zelf zijn flesje water of cola bij. Het optreden duurde zo’n twee uur en de Jos denkt dat er in België toch al wel 10 pinten voor zijne neus zouden gestaan hebben. Het weer blijft op en neer gaan hier in Texas, we hebben een paar frisse dagen gehad, gisteren was het dan weer ruim 30 graden en heb ik bijna heel de dag in het zwembad gelegen en vandaag is het maar 5 graden. Volgens de weervoorspellingen is de koude voorbij want vanaf overmorgen voorspellen ze weer temperaturen tegen 30 graden en de grote temperatuurschommelingen zouden voorbij zijn.

 

Donderdag 13/02 t/m dinsdag 18/02 Falcon State Park

 

Gelukkige verjaardag Herman (17/02)

 

Het weer ziet er goed uit en we rijden wat verder Texas in naar Falcon State Park. Falcon State Park ligt aan de Mexicaanse grens, aan een stuwmeer van de Rio Grande, het ligt vrij afgelegen dus we zijn een weekje weg van de bewoonde wereld. Als we aankomen maken we eerst een ritje over de camping om een mooi plekje te zoeken en daarna installeren we ons hier voor een weekje vol zon. Dit is echt Texas zoals je het je vroeger altijd voorstelde, droog en heet, struiken met doornen, veel cactussen en ’s avonds hoor je de coyotes huilen, vroeger zag het grootste gedeelte van Texas er zo ook uit. We genieten hier echt van alles wat er rondloopt en rondvliegt, het park is vooral populair bij vogelliefhebbers maar er loopt van alles rond. We krijgen, op onze campsite, dagelijks bezoek van javelinas (wilde varkens) en de Jos heeft tijdens zijn fietstocht een bobcat (lynx) gezien, de coyotes blijven gelukkig op een afstandje.  Als we na enkele dagen willen gaan winkelen moeten we 25 km verder, naar Roma, rijden want dichterbij zijn er nergens winkels. Roma is een schitterend grensplaatsje aan de Rio Grande, je kan hier tot vlakbij de rivier komen en tot aan de brug naar Mexico. Er zijn overal kraampjes waar je fruit kan kopen en niemand spreekt nog Engels en als ik 10 appelsienen vraag dan telt de man ze zo opvallend en ik moet meetellen om toch maar duidelijk te maken dat er ook Mexicanen zijn die je niet voor de zot houden.  We blijven wat rondhangen in Roma want het is er gezellig en we kunnen er perfect ons Spaans ophalen, als ik een tijdje bij de bakker blijven buurten ben gaat dat Spaans al weer een heel stuk vlotter. Op de camping zitten alleen Amerikanen en Canadezen maar op de picknick area en aan het meer zitten de Mexicanen met hun ontelbare kinderen en grote stereo installaties.  Omdat het een kleine camping is ken je al gauw iedereen, we ontmoeten enkele Canadezen die van Nederlandse afkomst zijn, ze komen uit Rotterdam, Gilze-Rijen, Kampen en Sneek in Friesland. Enkele van hen spreken nog redelijk Nederlands maar die van Friesland spreekt enkel Fries en dan is Engels toch een stuk gemakkelijker. Veel van de Nederlandse immigranten zijn hun moedertaal helemaal kwijt, soms omdat ze in Canada geboren zijn of omdat ze nog heel jong waren toen ze vertrokken maar de meesten werden Engelstalig  opgevoed en hun ouders spraken alleen Nederlands met elkaar als er dingen besproken werden waar de kinderen niets van mochten weten.  Het is echt zalig weer hier, we hebben de hele week ruim 30 graden gehad en het koelt ’s nachts juist genoeg af om goed te slapen. De Jos heeft energie voor twee met dit weer, hij fietst  ’s morgens een uurtje en daarna wandelen we samen een dik uur, in de namiddag doet hij nog een paar toeren met zijn bike en tegen de avond wandelen we samen nog een uurtje, de zon doet echt wonderen voor hem.  Voor we hier vertrekken rijden we nog even langs Salineo, een klein dorpje aan de Rio Grande, er is daar een Birding Center gerund door vrijwilligers en daar zien we verschillende prachtig, gekleurde vogels. Tot onze grote verbazing kunnen we in Salineo helemaal tot aan de Rio Grande komen, de rivier is niet breed en helemaal niet diep dus hier zou je vlotjes de grens over kunnen, maar ik heb zo het idee dat de Border Patrol elke meter van de rivier, en ook ons, in de gaten heeft.  We rijden terug noordelijker en laten, met pijn in ons hart, de Rio Grande Valley achter ons want alhoewel de natuur hier niet echt spectaculair is voelen we ons toch aangetrokken tot dit stukje Texas.  Ik denk dat het komt omdat je hier de perfecte mengeling hebt van het ruige Texas en het kleurrijke, vrolijke Mexico en de zon zal er ook wel wat mee te maken hebben.