BAHIA SAN AGUSTIN 

We zijn de bergen overgereden naar Bahia San Agustin. Het is een lange, zware rit maar de beloning is groot als je het strandje van San Agustin ziet.

In San Agustin is weinig verandert maar dat zal jammer genoeg zo niet blijven, ze zijn volop aan het bouwen en binnen 5 of 10 jaar is dit kleine vissersdorpje een drukke badplaats.  Ik ben blij dat wij San Agustin zo leren kennen hebben. De zandwegen zijn stoffig en vol putten, het is er niet overal even netjes soms op zijn zachts gezegd vuil maar het strand is prachtig en proper en de mensen zijn er vriendelijk. De oude gewoontes van de vissers zijn moeilijk te veranderen dus visafval wordt soms gewoon op straat gegooid en afval wordt in hun tuin verbrand.

We kamperen bij Don Taco op het strand, de kleine charmante camping is nog altijd een trefpunt voor overlanders en backpackers van allerlei slag. De eigenaars Frans en Anneke doen nog altijd alles om hun gasten te plezieren en met alles te helpen.

We hebben hier een rustig leventje, beetje wandelen, beetje zwemmer of gewoon in de zee drijven, een beetje koken en verhalen uitwisselen met andere travellers.

Mijn verjaardag, die ik eigenlijk het allerliefste thuis vier met familie en vrienden, is toch heel leuk geworden. Hannele, een Canadese die hier woont en hier samen met haar man ook een camping uitbaat, heeft voor mij een superlekkere taart gebakken en Anneke heeft de lekkerste, zelfgemaakte bitterballen gemaakt die ik ooit gegeten heb. Dit had ik echt niet verwacht en ze hebben ons een hele leuke avond bezorgd.

Een paar dagen later wilden John en Hannele dat Jos de zonsondergang zou zien op een ander strand over de heuvels. John heeft Jos in hoge pick-up truck gehesen en gewapend met bier en koude wijn zijn we richting zonsondergang getrokken.

Het was niet zo eenvoudig om via de rotslechte weg over de heuvels te geraken, John gooide op een gegeven moment zijn stuur om en reed door struiken, gras van 1 meter hoog en kleine boompjes naar een plekje waar Jos het goed kon zien. De radio aan, bier en wijn in de cooler en een mooie zonsondergang met vrienden die hun auto vol krassen rijden om Jos een mooie zonsondergang te bezorgen, wat moet een mens nog meer hebben.

Na ruim 2 weken genieten van mijn bijna privé strand en van de kristalheldere zee waar ik meestal alleen in lig te dobberen, is het tijd om verder te gaan en afscheid te nemen van dit schitterende plekje.

We gaan op weg naar Puerto Escondido, naar Playa Zicatela 

 EINDELIJK

We dachten dat het er niet meer van zou komen en dat we de Josmobiel 1 wel konden vergeten maar het is gelukt, we zijn terug in Mexico.

De eerste 3 dagen hebben we een hotelletje in hartje Oaxaca wat voor mij nog altijd de mooiste stad is waar we ooit geweest zijn. Na een paar dagen de toerist uit te hangen, komt het echte werk eraan en gaan we op weg naar de Josmobiel.  De auto staat inmiddels bij Calvin en Leanne, onze Canadese vrienden, en hij ziet er op het eerste gezicht heel goed uit. We zijn twee weken in El Tule gebleven en alle dagen was er wel iets te repareren, veranderen of te verbeteren.

Er zijn twee nieuwe batterijen geplaatst, 2 nieuwe zonnepanelen geplaatst en terwijl is ook het dak opnieuw geschilderd, er is een nieuwe dampkap geplaatst, nieuw muggengaas aan de deur, de lift is geperfectioneerd enzovoort, enzovoort. Op het allerlaatste nippertje is er nog een nieuwe voorruit in de auto geplaatst. Plots verschenen er op enkele plaatsen scheuren in de voorruit. In het begin dachten we och die paar scheuren dat zal geen kwaad kunnen maar toen het erger werd, begonnen we ons toch zorgen te maken. Onze grootste zorg was, waar halen we een passende voorruit voor een Europese auto en omdat we een Brit kennen die 3 maanden zitten wachten heeft op zijn voorruit is het geen wonder dat we ons zorgen maakten.  Calvin heeft de plaatselijke "parabrisas" (voorruiten) opgebeld en al de gegevens van onze auto doorgegeven en wonder boven wonder kon de man binnen de 2 dagen een voorruit komen plaatsen, aan huis. 2 dagen later hebben 2 Mexicanen onze oude voorruit eruit gehaald en vakkundig een perfect passende spiksplinternieuwe voorruit geplaatst.

We hebben een zalige tijd doorgebracht bij Calvin & Leanne, we hebben veel gewerkt, veel gelachen  en gebabbeld en genoten van Calvin's kookkunsten. We hebben daar ook nog bezoek gehad van Hans en Francis, 2 Nederlanders die we via Liesbeth al jaren kennen. Het was een blij weerzien, we hebben echt genoten van hun blitz bezoek maar we zien mekaar zeker terug aan de Pacific Coast.

Het is tijd om de bergen over te gaan, dat is altijd een hele vermoeiende trip en dat ligt vooral aan de beruchte Mexicaanse topes (drempels). Aan de andere kant van de bergen strijken we neer in Zipolite, een klein dorpje aan de Pacific Coast.

Zipolite is een apart maar heel levendig plaatsje. Het heeft een grote aantrekkingskracht op mensen van allerlei slag : surfers, backpackers, voormalige hippies, nudisten maar ook gewoon Mexicaanse gezinnen en een paar bejaarde Belgische toeristen. De zee is hier echt gevaarlijk en je blijft beter met je twee voeten op het strand want de plaatselijke bevolking noemt dit strand niet voor niets : Playa de los Muertos. 

Ons volgende doel is Playa San Agustin waar je uren in het water kunt dobberen en genieten van het prachtige strand.  Dit plekje is ons niet onbekend en wij weten, na bijna 2 jaar, nog heel goed dat het één van de mooiste strandjes van Mexico is.

TIKAL en ANTIGUA

Tikal was één van de grootste steden van de Maya's en werd bewoond van 400 V.C. tot 1000 N.C. Pas in 1848 werd Tikal ontdekt door een Guatemalteekse ontdekkingsreiziger.
De eeuwenoude Maya stad staat in het midden van de Guatemalteekse jungle en is slechts voor 20% uitgegraven.

Tikal stond al jarenlang op onze bucket list en in Rio Dulce zaten we er niet zo ver meer vandaan, we hadden de 700 km extra er graag voor over.

De lucht zag er onderweg al dreigend en donker uit en toen we bij Tikal arriveerden, kwam de regen met bakken uit de hemel. We konden, voor de nacht, parkeren op een natte, zompige wei en hoopten op beter weer maar de hele nacht kletterde de regen met volle kracht op onze Josmobiel, dus van slapen kwam niet veel.
De volgende morgen waren we al vroeg aan de ingang waar Jos ook de volledige toegangsprijs moest betalen wat geen enkel probleem voor ons is indien Jos ook iets kan zien. Het eerste wat we gedaan hebben in Tikal is regenjassen kopen en vol goede moed duwde ik Jos, door de gietende regen, tegen de steile hellingen op tot hij zelf zei :"dit wordt te gevaarlijk, ga maar alleen verder."  Het water kwam inmiddels als een rivier over de weg naar beneden en dit park is zo groot dat je af en toe maar eens iemand tegenkomt. Ik ben er toch maar doorgebaggerd en heb het hele complex bezocht, het is indrukwekkend die tempels midden in de jungle . Soms zag ik een hele tijd niemand en was ik alleen op de gladde paadjes, het enige wat ik hoorde was de regen en de altijd aanwezige papegaaien en brulapen. Na 4 uur wandelen, glijden en klauteren had ik er genoeg van maar ik ben toch blij dat ik het gedaan heb.
Zelfs al was er geen druppel regen gevallen en waren de paadjes kurkdroog, had Jos nog niets kunnen zien want overal waren trappen, rotsen en boomwortels.
Jos zat nog steeds aan de ingang en had gelukkig een hoop mooie vogels en coatamundi's (neusbeertjes) gezien maar van de tempels heeft hij niets gezien en dat is jammer. Ik ben bij de beheerders van het park langs geweest om dit even aan te kaarten. We hebben ze duidelijk gemaakt dat we absoluut niet gekomen zijn om ons geld terug te vragen want dat kunnen ze heel goed gebruiken. We hebben ze proberen duidelijk te maken dat je zo niet met mensen omgaat en dat dit het enige land is in Zuid- en Centraal Amerika waar we zoiets meegemaakt hebben. Ze hebben alles genoteerd en waarschijnlijk in de vuilnisbak gekieperd als wij weg waren dus met een rolstoel blijf je beter weg in Tikal.
Dat hele gedoe was een domper op ons bezoek aan de prachtige Maya site en Jos vond het jammer dat we daar 700 km extra voor gereden hebben. Door de, nog steeds, stromende regen zijn we terug naar de andere kant van het land gereden waar het droger is.

Het stadje Antigua is echt een juweeltje, het wordt omringd door 3 vulkanen waarvan één nog redelijk actief is, El Fuego. In 2018 is er nog een serieuze uitbarsting geweest met verschillende doden tot gevolg. Overdag zie je ongeveer om de 10 à 15 minuten een zwarte rookpluim uit de vulkaan komen, 's avonds zie je het vuur oplichten en de kokende lava stromen. Op onze camping konden we het redelijk zien en toch was het ver genoeg weg om ons veilig te voelen.

We zijn eerst een paar keer met de auto door Antigua gereden, Jos vond dat hij genoeg gezien had en is terug naar de camping gereden. Antigua is een charmant stadje met mooie, verborgen hoekjes en binnenplaatsjes. Ik heb de hele dag door het stadje gewandeld, ben in het mooiste hotel van Antigua een tasje koffie gaan drinken en het verveelde geen seconde. 's Avonds ben ik met de tuk tuk terug naar de camping gereden en dat was de rit van mijn leven.  Volgens mij was de vriendelijke man gebuisd voor de Chicken bussen en is dan maar tuk tuk chauffeur geworden. Hij reed met een rotgang door de straatjes, vloog letterlijk over de tumulos (drempels) en ik ben dikwijls bang geweest dat we om zouden slaan. Terug bij de Josmobiel hebben we samen besloten dat het genoeg geweest is, we willen terug naar Mexico, naar de zon, naar de warmte en de meer open en vriendelijke mensen.

Guatemala is een mooi land vooral Lago Atitlan en Antigua vonden wij echt de moeite maar het is er kouder, de mensen zijn er totaal anders, ze zijn veel afstandelijker en veel meer op het geld van de toeristen uit. Het is natuurlijk voor iedereen verschillend maar Guatemala zal nooit ons land worden.

Omdat aan de Zuidelijkste grensovergang naar Mexico 3000 vluchtelingen uit Honduras gestrand zijn, nemen we voor alle veiligheid toch maar een andere. Ik beweer niet dat de vluchtelingen ons lastig zullen vallen maar er zijn rellen daar en deze mensen hebben alles achtergelaten en hebben niets meer te verliezen.
De grensovergang Guatemala/Mexico in Talisman was één van de vlotste die we in 12 jaar reizen gehad hebben.

Opgelucht en tevreden rijden we terug over de Mexicaanse wegen terug op weg naar de stranden van de Pacific.

GUATEMALA - I

We staan aan de grensovergang Mexico/Guatemala en ik ga dan maar eens beginnen met de papierwinkel om uit Mexico en in Guatemala te geraken.
Het is even geleden maar ik ben het nog niet vergeten en eerlijk gezegd, kijk ik er naar uit, naar dat geregel en geloop van het éne bureautje naar het andere om nog maar een stempel of een kopie.

Als ik één voet uit de auto zet, komen ze al op me af, de mannen die je wel eens snel over de grens zullen helpen. Vriendelijk maar kordaat maak ik ze duidelijk dat ik heel goed mijn plan kan trekken en ik laat ze bij de Jos achter.
Mexico uitreizen is zo gebeurd, er is nog wat discussie over de invoerpapieren van de auto maar uiteindelijk gaat alles heel vlotjes.  Op naar Guatemala en ook daar staan de "helpers" te wachten maar ik loop gewoon door en stap bij migracion binnen waar ik zonder problemen de stempels in onze paspoorten krijg. Het invoeren van de auto duurt iets langer, na het invullen, stempelen en kopiëren van onze papieren moet ik nog even wachten op de laatste stempel die alleen de chef kan geven.
Er is een enorme verkeersopstopping, een bus vol Amerikanen heeft zich klemgereden in de smalle straatjes achter het douanekantoor en kan niet meer voor of achteruit. Alle douanes staan op straat te kijken, foto's te maken, te lachen en commentaar te geven terwijl ik netjes zit te wachten op mijn stempel. Een dik uur heeft dat grapje geduurd maar het is gelukt, met een hoop stempels en papieren rijden we Guatemala binnen.

De eerste uren zien we weinig verschil met Mexico maar later valt het toch op dat de meeste vrouwen en ook mannen, traditioneel gekleed zijn, dat de mensen hier nog kleiner zijn dan in Mexico en dat de topes hier tumulos heten maar even vervelend zijn. Wat ons enorm opvalt is dat er hier zoveel 24 u. Auto hotels zijn waar je per uur een kamer kan huren, elk dorp heeft minstens één zo'n hotel. Je kan direct je auto in een garage rijden en vandaar kan je naar een kamer zonder dat iemand je ziet. Wij noemen ze de"No tell motels". Waar een mens toch allemaal oplet als hij onderweg is.

Onze eerste overnachting is aan Lago Atitlan, een kratermeer op 1500 m hoogte, omringd door 3 vulkanen en 12 dorpen, die vernoemd zijn naar de 12 apostelen, volgens sommigen is dit één van de mooiste meren van de wereld. We blijven hier 3 dagen, we hebben een schitterend plekje aan het meer met uitzicht op de vulkanen. Overdag is het zonnig en warm weer maar 's avonds moet ik ons dekbed terug ergens gaan zoeken en dat is ruim 2 maanden geleden.

Omdat we op tijd willen zijn voor de grote Maya markt in Chichicastenango rijden we zaterdag op tijd weg via een steile weg vol haarspeldbochten en het is niet altijd simpel om door de dorpjes te geraken.
In Chichicastenango kunnen we bij een hotel, op de parking, overnachten maar we kunnen pas maandagmorgen terug weg want zondag is er geen verkeer mogelijk. Aangekomen in Chichicastenango zijn ze al volop de kramen aan het opbouwen en Jos moet zijn stuurmanskunsten  laten zien, hij leidt de Josmobiel tussen de kramen door en het is echt millimeterwerk, de marktkramers houden met lange stokken de draden en zeilen omhoog voor ons en onder luid applaus van de marktkramers lukt het ons om zonder brokken de markt te passeren.
Chichicastenango was een belevenis, de groenten-, fruit- en bloemenmarkt zijn een explosie van kleuren en geuren. Er wordt zowel prachtig handwerk als rommel verkocht maar voor mij was de markt waar de vrouwen hun kippen, ganzen en kalkoenen verkopen toch de mooiste. Weg geraken uit Chichicastenango gaat een stuk gemakkelijker en we gaan op weg naar de andere kant van Guatemala.
De weg is  enorm steil en bochtig maar het enige gevaar zijn eigenlijk de Chicken bussen, felgekleurde bussen die mensen en goederen vervoeren. Het zijn prachtig geschilderde en versierde bussen maar hun chauffeurs zijn met momenten zwaar gestoord en het is ongelooflijk met wat een snelheid ze soms naar beneden denderen. Rond Guatemala stad gaat het heel vlotjes en de weg is goed maar omdat Rio Dulce nog ver is en Jos moe is, stoppen we bij een hotelletje waar we op de parking mogen overnachten. Dit is zoveel rustiger dan aan een tankstation slapen, geen grote trucks die midden in de nacht vertrekken, geen geloop rond je auto en bij een hotel mag je gewoonlijk nog de douche en WC gebruiken en krijg je de Wifi code.


In Rio Dulce rijden we naar de haven, je kan daar met je camper staan en de douches en WC's zijn prima in orde. Als ik naar het havenkantoor loop hoor ik overal Engels, Frans, Duits en Nederlands praten, er liggen hier veel Europeanen, Amerikanen en Canadezen die met hun boten in het Caraïbisch gebied rondzeilen. We ontmoeten hier een Belgische solo zeilster uit Sint-Niklaas, in 2011 zeilde ze weg uit België met de bedoeling rond de wereld te zeilen met haar boot "The lucky bitch". Helemaal is ze nog niet rond maar ze is goed bezig, ze is al enkele jaren blijven hangen in het Caraïbisch gebied en momenteel wordt er hier, in Rio Dulce, hard aan haar boot gewerkt. Een toffe madam met een mooie, brede kijk op de wereld. Veel succes Lucky bitch.
Wij zijn vooral in Rio Dulce om over de rivier, de Rio Dulce, naar Livingston (aan de Caraïbische zee) te varen. We kijken hier alletwee naar uit en ik ben  gaan babbelen met een paar lancheros (schippers van de kleine bootjes), ik heb een groepje lancheros gevonden die sterk genoeg zijn om Jos in en uit de boot te heffen en te dragen.
Jos zit veilig in de boot, dat is weer maar eens goed afgelopen en de mannen aan wal beloven dat ze op de Josmobiel zullen passen als op hun eigen boot.
Ik leun achterover en geniet van de zon, de warme wind en de prachtige, brede rivier maar Jos kijkt een beetje bedenkelijk en zegt : "die motor maakt een raar geluid."
We varen door de waterlelie velden, door kleine dorpjes met paalwoningen en onderweg zien we bomen vol witte reigers, aalscholvers, leguanen en schildpadden, echt prachtig.  In Livingston kan je uitstappen en een uurtje rondwandelen maar ik heb geen zin in om in een toeristenval te trappen want ze staan je daar gewoon op te wachten en voor Jos is het eigenlijk niet te doen om nog maar eens in en uit de boot te moeten. Ik vraag de lanchero of hij nog meer waterlelievelden en kleine dorpjes weet, de man is duidelijk opgelucht dat ik geen uur in Livingston rond ga lopen want wat Jos voorspelde is gebeurd, de motor sputtert. We varen stilletje en met sputterende motor naar een prachtig lelieveld en dit is echt sprookjesachtig mooi. Er zijn inmiddels veel golven op de rivier en ons kleine bootje gaat van links naar rechts en de motor doet steeds vreemder.
De lanchero kijkt bezorgd en probeert telefonisch zijn maten te bereiken want wij varen met een slakkengangetje over de rivier met een verschrikkelijk stinkende en rokende motor. De Jos stelt mij en ook de lanchero gerust en hij moet er eens flink mee lachen en de lanchero is allang blij dat hij geen moeilijke toeristen is zijn bootje heeft die beginnen te zeuren of ziek worden van de stinkende dampen van de motor. Uiteindelijk vaart hij zich vast in het riet en daar kan hij de motor openmaken. Na wat wringen, trekken, duwen en een paar keren flink op de motor kloppen, start hij weer en kan hij toch iets meer snelheid maken zodat we ruim 2,5 u later dan voorzien terug aan wal komen.
De lanchero krijgt flink op zijn donder van zijn baas en ik hoor de baas zeggen : " die gaan niets betalen". Natuurlijk hebben wij gewoon betaald en hem ook nog een fooi gegeven voor al zijn miserie. Het was tenslotte een mooie dag, een klein beetje anders misschien dan een gewone boottrip maar we hebben ons geweldig geamuseerd.

Morgen rijden we verder de jungle in ,naar de grootste Maya site van de wereld, Tikal.

EEN FANTASTISCH 2020

Aan iedereen die dit leest, wensen wij een fantastisch 2020 vol liefde en geluk, vriendschap, avontuur en vooral een hele goede gezondheid.

De afgelopen 2 maanden hebben wij het heel rustig aan gedaan, overal wat blijven hangen en heel weinig afstanden afgelegd.  We kennen Mexico inmiddels zo goed en er zijn zeker en vast plekjes waar we misschien terug naartoe willen maar we weten nu ook heel goed waar we ons het beste voelen en waar we altijd weer terecht komen.

We zijn een hele maand in Puerto Escondido blijven hangen. We kennen daar, sinds jaren, een aantal mensen die ook altijd weer op dat éne plekje terecht komen en dat voelt een beetje als familie.
Puerto Escondido beter gezegd Playa Zicatela is druk, lawaaierig, het is er bloedheet maar dat neem je er allemaal bij want dit plekje heeft iets gezellig en vertrouwd. We zijn er gewoon graag en we hebben er dan ook een mooie tijd gehad op de kleine camping waar ook de hele familie woont, met kinderen, kleinkinderen,neven en nichten enz... je moet er een tijdje zijn voor je weet hoe het eigenlijk allemaal in mekaar zit en wie er de baas is.

Vanuit Puerto Escondido zijn we 3 nachten aan de Laguna Manialtepec geweest. Laguna Manialtepec is een strandlaguna op 20 km van Puerto Escondido en ze is vooral bekend door het gloeiende, lichtgevende plankton in het water. Ja kan 's avonds met bootjes de laguna op en als je zwemt of beweegt in het water licht het plankton op, het geeft dan een blauwe gloed af.
Ik geloof zeker dat het heel mooi is maar ze krijgen mij daar echt niet in het water, er zitten alligators en niet weinig. Volgens de Mexicanen doen ze niets omdat ze eten genoeg hebben maar dat kan nooit iemand garanderen. Stel je voor dat je daar zwemt en een alligator denkt :dat ziet er toch beter uit dan nog maar eens vis. Wij zijn aan land gebleven en hebben genoten van de stilte, de schoonheid van de laguna en de vele, kleurrijke vogels die daar rondvliegen.

Omdat we met Kerstmis een mooi, rustig plekje wilden was de keuze snel gemaakt. Don Taco Beach camping is gelegen aan één van de mooiste stranden van Mexico. Al je door het rommelige, vuile vissersdorpje rijdt dan denk je, wat is dat hier maar als je dan het strand en de baai ziet dan weet je dat dit een klein paradijsje is. Frans en Anneke verstaan de kunst om van hun camping een thuis te maken en je kan dan ook met alle vragen bij hen terecht.
We krijgen zoals gewoonlijk, een mooi plekje en voor de Jos de beste plaats onder de palapa met zicht op het strand en de baai. Het is zalig om te zwemmen in een zee die echt zo blauw en kristalhelder is als een postkaart.
Met Kerstmis koken alle campinggasten wat voor het diner 's avonds, het is een drukte aan het kookvuur en iedereen maakt iets wat hij het beste kan, het beste lust of wat het gemakkelijkst is en we moeten het doen met wat we in het vissersdorpje kunnen kopen. Het lijkt rommelig maar als alles op tafel staat, past alles perfect bij elkaar. Het was een gezellige Kerstavond met Canadezen, Nederlanders, Belgen, Duitsers, Fransen, een Amerikaan en een paar Mexicaanse families maar toch mis ik mijn familie enorm tijdens deze periode. Met Oudejaar hebben we eigenlijk niets speciaal gedaan, het wordt tenslotte alle dagen 12 u en we zijn dan ook heel rustig het nieuwe jaar ingegaan.
Na een geweldig verblijf nemen we dan toch afscheid van Frans, Anneke en Taco en gaan op weg naar Guatemala. Het was wel een valse start, alles was ingeladen, de auto was gestart en toen Jos met de lift omhoog ging; brak er een kabel en Jos stond met een klap terug op de grond. Een uurtje later was de kabel vervangen door het Josmobiel team en we zijn dan toch vertrokken. Onderweg naar de grens hoorden we ineens een enorme klap, één van onze achterbanden was kapot en de stukken van de band hebben een flinke deuk in de auto geslagen. We hebben de auto aan de kant gezet maar wat was ik blij toen ik een grote truck zag stoppen, de truckchauffeur heeft op 15 minuten tijd onze band vervangen en de inmiddels gearriveerde politieagenten hebben alles netjes mee opgeruimd. Geen kwaad woord over de Mexicaanse politie en zeker niet over de Mexicaanse truckers. Binnen 2 of 3 dagen gaan we Guatemala binnen en normaal blijven we daar een maand maar dat zal allemaal een beetje van het weer afhangen. We zien wel hoe het loopt maar we houden jullie af en toe op de hoogte.

TERUG NAAR MEXICO

Alles is ingepakt, alles is geregeld, we hebben afscheid genomen van onze familie en vrienden....het is tijd om weer naar Mexico te vertrekken.

De vlucht van Amsterdam naar Mexico City was in orde, maar heel vermoeiend met de gewone dingen die bij zo'n trip horen, te weinig slaap, sjouwen en sleuren met bagage en het tijdverschil. Na één nachtje Mexico City hebben we nog een vlucht naar Oaxaca waar onze Josmobiel geparkeerd staat. Onze Mexicaanse vriend, Edgar, heeft goed voor onze auto gezorgd en hij startte dan ook van de 1ste keer.
Onze eerste rit gaat naar de car-wash om 7 maanden zand af te spoelen en dan naar de supermarkt om voorraad in te slaan. Het weerzien met onze vrienden op de camping was zalig maar toch zijn we om 8 uur in ons bed gedoken, we hadden nog wat slaap in te halen.

Het dorpje El Tule, bij Oaxaca, is een beetje onze thuisbasis geworden, we voelen ons hier op ons gemak en verschillende mensen herkennen ons als we door het dorp wandelen.
Als we aankomen, zijn de festiviteiten voor Dia de los Muertos volop aan gang. Vorig jaar waren we in de stad Oaxaca en het was een geweldige ervaring, dit jaar besluiten we in het dorpje El Tule te blijven.
Dia de los Muertos vieren in een klein dorpje is anders, veel intiemer, veel dichterbij. De dorpsfanfare speelt dag en nacht, om 3 uur 's nachts beginnen ze ineens weer te spelen, het knallen van het vuurwerk gaat ook dag en nacht door en terwijl vloeit de Mezcal rijkelijk. We voelen ons veel meer betrokken bij de vieringen, het komt echt binnen, het éne moment sta je met een krop in je keel te kijken maar een minuut later sta je samen met de Mexicanen op de muziek van de fanfare te dansen.

Na wat rust en de nodige karweitjes aan de auto wilden we de bergen over naar de kusten van de Stille Oceaan maar een toevallige, onverwachte ontmoeting heeft ons een paar dagen langer daar gehouden.
Ineens stonden Eddy en Brigitte voor ons, Zwitsers die we laatst gezien hebben in 2009 in Bolivië. We stonden toen samen in Samaipata/Bolivië en we hebben in Oaxaca/Mexico gewoon de draad weer opgepikt. Het was een geweldig weerzien, we zijn allemaal 10 jaar ouder geworden maar we zijn allemaal nog onderweg en dat is niet zo vanzelfsprekend en we mogen ons gelukkig prijzen dat we dat nog kunnen. De wijn en veel herinneringen worden bovengehaald en algauw  is het alsof we mekaar gisteren nog gesproken hebben.
Dit was een fantastisch weerzien maar uiteindelijk gaat iedereen weer zijn eigen weg en dus trekken we de bergen over naar de Stille Oceaan. De weg door de bergen is eigenlijk maar een kleine 250 km lang maar je hebt er toch 7 - 8 uur voor nodig. De weg is niet echt slecht maar er is geen meter recht en dan heb je nog de ontelbare topes (drempels). We zijn zonder problemen over de bergen geraakt en onze eerste stop is in Playa Zipolite, het hippie paradijs.

Het kleine dorpje, Playa Zipolite is totaal anders dan anders kustplaatsjes. Iedereen lijkt hier altijd vrolijk, kleurrijk en gelukkig en de kleine houten hostels op het strand lijken heel charmant. Als je beter kijkt, zie je een hoop vervallen gebouwen en hostels die op instorten staan. 's Avonds zijn  de meesten zwaar dronken of stoned en de geur van marihuana hangt in alle straten en achtervolgt je tot op het strand. We ontmoeten hier een gezin met 3 kinderen die proberen te leven van hun muziek, de oudste zoon was 2 maanden toen ze, met hun oude bus, vertrokken, hij is nu 7 jaar en heeft inmiddels 2 broers die onderweg geboren zijn.
Ze nodigen ons uit op hun optreden hier in Zipolite en het was mooi, echt mooi. Het publiek bestond uit een bont allegaartje maar we hebben een hele toffe avond gehad.

We zijn nu in Puerto Escondido terug op een vertrouwd plekje waar de familie ons begroet als oude vrienden, we worden gekust en geknuffeld en we voelen ons heel welkom hier. Waarschijnlijk blijven we hier een 3-tal weken staan, we zitten vlak bij het strand en in Puerto Escondido is altijd iets te zien en te beleven.
We zijn eigenlijk van plan om er dit jaar een rustige, relaxte trip van te maken, niet te veel rijden maar gewoon blijven op de plekjes waar we graag zijn en daar zijn we alvast goed aan begonnen.

Afscheid van Mexico

De cirkel is rond, we zijn terug op de plaats waar 5 maanden geleden onze reis begonnen is, Mexico City.

Wij hebben de laatste anderhalve maand vooral genoten van de prachtige stranden van de Pacific en het rustige leven op de campings daar.

Toen we de bergen over reden naar de Pacific was onze eerste stop,  Pie de la Cuesta, 25 km voor Acapulco.  Onze camping was prachtig gelegen, aan het strand,  en het was er verbazend rustig, we zaten tenslotte vlakbij het bruisende Acapulco.  Het was een mooi plekje en je kon er lange strandwandelingen maken maar 's avonds de camping verlaten was uitgesloten.
Overdag was er geen enkel probleem en we wandelden regelmatig, door de wijk, naar de winkels maar zo gauw het donker werd, liep er een heel ander publiek door de straten. Pie de la Cuesta is tenslotte een buitenwijk van Acapulco en ziet 's avonds niet bepaald uitnodigend uit en is gevaarlijk. Wij zijn niet snel bang of wantrouwig maar af en toe moet een mens zijn verstand gebruiken, dus bleven we veilig binnen de muren van de camping.

Na Acapulco vonden we een schitterend plekje aan Playa Ventura. Dit was een enorm verschil met Pie de la Cuesta, Playa Ventura is rustif, er wonen weinig mensen en je kan hier rustig slapen zonder de deur op slot te doen.
Wij zijn hier terecht gekomen bij een Mexicaanse familie, ze hebben een restaurantje op het strand en zelfs een spiksplinternieuw zwembad.
Jos kon, zonder veel moeite, in het zwembad en dat was geleden van 2010. Hij was zo blij en hij voelde zich zo goed in het koele water dat onze geplande nacht een hele week geworden is. Ik weet eigenlijk nog altijd niet wie het gelukkigst was toen Jos in het zwembad kon, wij of de Mexicaanse familie.
Dit plekje, aan Playa Ventura en ook de Mexicaanse familie staan bovenaan in onze lijst van superplekjes in Mexico.

Onze volgende halte was, het voor ons heel bekende Puerto Escondido. Het is stilaan een beetje thuiskomen op de camping van Elba en haar familie. Deze keer werd de rust  verstoord door de aanstellers van "Wereldreis op wielen".
Dit is een Nederlandse realityshow, ze reizen met houten huisjes op een trailer door Mexico en willen helemaal naar Zuid-Amerika. Met veel lawaai, veel show en veel gedoe hebben ze 2 huisjes op de camping geparkeerd. Ik was al geen fan van reality shows maar nu we van dichtbij meegemaakt hebben hoe zoiets gaat, al helemaal niet meer.
Reality shows hebben duidelijk niets met de realiteit en het echte leven te maken, het wordt voorgesteld als een avontuur maar alles is fake, zowel het verhaal als de deelnemers.
We nemen nog maar eens afscheid van Elba en haar familie en rijden verder naar onze laatste halte aan het strand, het lieflijke San Agustin.
Camping "Don Taco" is gelegen aan één van de mooiste stranden van de Pacific en heeft een hele reputatie opgebouwd onder de overlanders. Dit is één van de weinige plekjes aan de Pacific waar je onbezorgd kan zwemmen. De kleine baai ligt goed beschut achter wat rotsen en het water is er ongelooflijk helder en kalm.
Het was een een gezellige drukte daar met Belgen, Nederlanders, Spanjaarden, Tsjechen en Mexicanen en we hebben dan ook genoten van onze 2 weken bij Frans, Anneke en Don Taco (hun hond).

We wuiven nog eens naar de Pacific en rijden de bergen over naar Oaxaca, voor ons de mooiste stad van Mexico.
El Tule/Oaxaca is het eindpunt van onze rondreis, hier krijgt de Josmobiel een heel mooi plekje om op ons te wachten.
Op camping "Overlander Oasis" werken we wat in en aan de auto, de tent die we gekocht hebben om de Josmobiel onder te parkeren wordt uitgepakt en gekeurd door iedereen op de camping.
Met behulp van Marcus, een Engelsman, zetten we de tent op bij de Mexicaanse familie op hun parking. Het ziet er allemaal heel goed uit, de Mexicanen hebben een sleutel om af en toe de auto te starten en zo onze batterijen op peil te houden en ze beloven om goed voor de Josmobiel te zorgen en daar hebben wij alle vertrouwen in. Met een gerust hart genieten we nog een paar dagen van het internationale campingske (Belgen, Zwitsers, Engelsen en Amerikanen) en ik ga nog een kookklas volgen bij 2 Mexicaanse dames.

Na vijf maanden rondtoeren, vliegen we terug van Oaxaca naar Mexico City waar we twee nachten in een hotel blijven, alvorens naar Amsterdam te vliegen.

Het zit erop, wij zullen het enorm missen, dit prachtige land. Wij hebben weer enorm genoten van ons geliefde Mexico met zijn prachtige stranden, zijn jungle en bergen, zijn mooie koloniale steden met kleurrijke markten, de zon en het lekkere eten maar vooral van de warme, hartelijke Mexicanen voor wie nooit iets te veel is om het je naar je zin te maken.
Maar we zijn vooral heel blij om onze kinderen, familie en vrienden terug te zien want 5 maanden is lang en we hebben ze gemist.

Adios Mexico y hasta luego.