Ingestorte bruggen - Autopech en de FARC

Woensdag 17/11


Voor we verder rijden nemen we eerst afscheid van Wolf en Ilona, het Duitse koppel want hoe graag we hier ook rondreizen, het is altijd weer plezant om andere Europeanen te ontmoeten. We hebben van Peter en Gloria (de Belgen uit Medellin) een tip gekregen dat we zeker de canyon van Chicamocha moeten bezoeken en daar zijn we naar op weg. Ik heb, in het begin dat we in Colombia waren, gezegd dat de wegen hier zo goed zijn maar dat neem ik na vandaag terug. We rijden wel over een asfaltweg maar slechte asfalt is nog veel erger dan ripio, we rijden gewoon van de ene put naar de andere. Ze hebben hier momenteel wel veel problemen met de regen, soms zijn er hele stukken van de weg weggezakt en er liggen bomen, rotsen en bergen slijk op de baan. Het gaat vandaag goed vooruit en tegen 4 uur zijn we bij de canyon, het is echt prachtig. Er is hier een Nationaal Park en daar mogen we op de parking slapen, superveilig want er is een politiekantoor en dan loopt het nog vol security. Ze hebben hier een telefrique om over de canyon te gaan en dat gaan we morgenvroeg doen want het wordt al redelijk donker.


Donderdag 18/11


Als de telefrique om 9 u start zijn wij er, we willen eerst eens kijken of de Jos mee kan maar dat is geen enkel probleem, er is een hellend vlak en de Jos kan vlotjes in de cabine rijden. Het is niet zo maar een kabelbaantje maar ze is 6,3 km lang en gaat van 1500 m naar 540 m en dan terug omhoog naar 1600 m. We hebben een hele cabine voor onszelf en het uitzicht is adembenemend. We blijven een uurtje boven om iets te eten en hebben daarbij de hele tijd gezelschap van iemand van de beveiliging, niet omdat het daar gevaarlijk is maar de mens wil gewoon graag babbelen. We zijn blij dat we langs de canyon gereden zijn, de trip met de kabelbaan was echt een ervaring en zeker niks voor mensen met hoogtevrees. We rijden verder naar het Noorden en de weg is zo mogelijk nog slechter dan gisteren, eerst moeten we dwars door Bucaramagna, een vuile stad, en dan kilometers wegenwerken en maar bergop en bergaf. Tegen 5 uur stoppen we bij een benzinestation om te overnachten, we hebben echt efkes genoeg van de Colombiaanse wegen en hebben alletwee heimwee naar de rechte, eindeloze wegen van Patagonië.


Vrijdag 19/11


We zijn weer fit en op weg naar het Nationaal Park Los Estoraques. Het is weer een bochtige weg maar het uitzicht is echt de moeite. Bij het Nationaal Park is een jongen die ons een plaats aanwijst, de Jos installeert zich in zijn zetel en ik ga een wandeling in het park maken. Je kan alleen te voet door de canyon wandelen, jammer voor de Jos maar ik ga voor hem van elk hoekske en kantje foto’s maken. Het was een flinke wandeling maar zeker en vast de moeite waard, het is echt mooi hier. Tegen een uur of 4 komt de parkwachter er aan, een nurk van een mens en zegt dat we hier niet mogen blijven overnachten, volgens hem mag dat alleen in de zomer. We staan daar op een grote, open plek voor niemand in de weg maar er valt niet te praten met die mens dus wij vertrekken. We rijden terug naar de grote baan en het is stikdonker als we in het eerste stadje aankomen. De politie stuurt ons naar een heel groot tankstation en daar gaan we overnachten. We zijn naderhand gezien blij dat we niet in het park gebleven zijn want we zijn hier heel wat te weten gekomen. De veiligheidsagent hier zit heel de avond bij ons te babbelen en vertelt ons dat we langs deze weg niet naar de kust kunnen, er is onderweg een brug ingestort en alles is afgesloten. We gaan een alternatieve route nemen door het binnenland, de weg zou wel niet goed zijn maar we hebben niet veel keus. Hoewel het al laat is, is het zalig buiten daarom zoeken we hier vlakbij een restaurantje, met een terras, op.


Zaterdag 20/11


Toen we vanmorgen vertrokken dachten we dat we morgen, met mijn verjaardag, op het strand zouden zitten onder een palmboom. Niet dus. Op de grote weg naar de kust is een brug ingestort en binnen 2 maanden is er een noodbrug maar dat wisten we sinds gisterenavond. De politie vertelt ons dat we toch naar de kust kunnen omdat er een omleiding gemaakt is via een paar kleine dorpjes. Het is ongelooflijk maar als we daar aankomen is de weg ook afgesloten want daar is de brug ook ingestort. Dan proberen we de weg dwars door het land, via Mompos, maar die is ook afgesloten omdat daar ook alles onder water staat. We hebben samen met de politie de kaart van Colombia bestudeerd en er zit niks anders op dan helemaal terug te rijden naar Medellin en dan weer naar het Noorden. Al bij al is dat zo’n slordige 1200 km extra, voor ons is dat geen drama maar er staat een file van een paar kilometer vrachtwagens en die mannen zitten hier allemaal vast, sommigen liggen in een hangmat onder hun camion te slapen en de plaatselijke cafeetjes doen gouden zaken. Wij draaien om en beginnen aan de terugtocht naar Medellin.


Zondag 21/11


Gelukkige verjaardag Toon en ikke.

Omdat we gisteren een flink eind opgeschoten waren dachten we vandaag vlotjes in Medellin te geraken, weer fout. We waren nog maar pas aan het rijden toen we een enorme klap hoorden, eerst dachten we aan een klapband maar het was erger, ons achterwiel was er compleet af en de velg was gewoon doorgebroken. Al gauw stopte er iemand en de man wilde, samen met mij, 10 km verderop een mekanieker gaan zoeken, ik ben bij hem in zijn wrak gestapt maar het wrak reed tenminste. Ondertussen had de Jos gezelschap gekregen van de politie en toen de Jos vertelde dat ik met iemand meegereden was begon de politie lichtjes te panikeren. Volgens de politie wonen hier veel bandieten en vooral als ze in een wrak van een auto rijden. Terwijl de Jos probeerde uit te leggen dat ik mijne plan wel zou trekken hadden ik en de zogezegde bandiet een mekanieker gevonden en zaten nietsvermoedend, op een terras, een tas koffie te drinken. Een half uurtje later kwam de mekanieker eraan en konden we terug naar de auto rijden waar hij er onmiddellijk aan begon, volgens hem stond dat achterwiel niet goed vast, na een bezoek aan de llanteria, en is daarom losgekomen. Het was een hele drukte rond de auto, de politie bleef ook heel de tijd om alles in de gaten te houden maar twee uurtjes later konden we verder naar Medellin waar we dan naar Mercedes gaan om nieuwe stukken te kopen. We zijn enorm blij dat we die mensen tegengekomen zijn, ze waren enorm vriendelijk en het waren zeker geen bandieten, integendeel, we mogen van geluk spreken dat ze ons direct wilden voorthelpen. Elke keer we hier in Zuid-Amerika in de problemen gezeten hebben zijn we mensen tegen gekomen die ons onmiddellijk wilden helpen en altijd even vrolijk en goedgezind. Het was al stikdonker en serieus aan het regenen toen we in Medellin aankwamen en natuurlijk zijn we in het donker verkeerd gereden, we hebben een tijd door de stad gedwaald maar uiteindelijk toch de goeie weg gevonden. We staan nu bij een benzinestation vlakbij Mercedes en hopelijk valt het daar morgen mee. Het was in ieder geval een bewogen verjaardag, het is weer eens iets anders dan thuis een stuk taart eten maar al bij al was het een belevenis.


Zondag 22/11


Gelukkige verjaardag Liliane

We zijn al vroeg bij Mercedes en worden daar goed ontvangen. Naar goeie Zuid Amerikaanse gewoonte beginnen ze onmiddellijk aan onze auto. Een van de mekaniers daar spreekt een beetje Engels en wil perse alles voor ons vertalen, alhoewel ons Spaans beter is dan zijn Engels maar we gunnen de mens zijn pretje en spreken geen woord Spaans meer. Na een paar uur is onze auto klaar en we zijn supertevreden over de service hier. Omdat we nog een paar nieuwe banden nodig hebben beginnen ze bij Mercedes direct rond te bellen of BF Goodrich de banden in voorraad heeft. De mekanieker die “Engels” spreekt wordt met ons meegestuurd naar BF Goodrich en een paar uur later hebben we twee gloednieuwe banden. Ik geloof niet dat een Zuid-Amerikaan die, onverwacht, bij ons in een garage komt zo voortgeholpen wordt als wij hier. We rijden verder naar het Noorden en de weg wordt weer veel slechter, bij Mercedes hopen ze dat we Carthagena kunnen bereiken want het ziet er heel slecht uit met al die overstromingen en wegverzakkingen. ’s Avonds vinden we een slaapplaats bij een restaurantje met een grote parking, terwijl we zitten te eten lezen we de krant en kijken naar het nieuws en dat hadden we beter niet gedaan. Volgens de nieuwsberichten is de FARC weer redelijk actief. De FARC heeft in het Noorden twee bruggen opgeblazen en in het Zuiden bij Popayan hebben ze een aanval gedaan op soldaten en vier mensen gedood. Voor de rest stond het nieuws bol van berichten over aardverschuivingen, overstromingen enz…. Ik heb me altijd heel veilig gevoeld in Colombia maar nu wil ik toch naar Carthagena, wat aan het strand gaan zitten en dan de boot op.